ΑΡΘΡΟ

Επιστροφή στο παρελθόν με… Τσίπρα και Σαμαρά
 Γράφει ο NIKOΣ MOUNTAKΗΣ
Είναι πια κοινώς αποδεκτό ότι ο Αλέξης Τσίπρας, που αγωνίζεται να γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός της χώρας, είναι ένας ριζοσπάστης. Με την καλή έννοια. Το κόμμα του κ. Τσίπρα, ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι γνωστό ως Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Οι δημόσιες εμφανίσεις του κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας περιλαμβάνουν αφιερώματα στην επαναστατική εικόνα του Τσε Γκεβάρα, και πύρινους λόγους κατά των δολοπλόκων τραπεζιτών, των διεφθαρμένων πολιτικών, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Γερμανίδας καγκελαρίου, Άνγκελα Μέρκελ.
Τι γίνεται αν η βασική γοητεία που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τόσο η υπόσχεση του για ριζικές αλλαγές αλλά μια επιστροφή στο παλιό καθεστώς – την εποχή πριν η Ελλάδα προσάραξει στα βράχια της κρίσης χρέους και εμπλακεί με την ΕΕ και το ΔΝΤ;
Υπάρχουν ενδείξεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρεσβεύει ακριβώς αυτό. Αναλογιστείτε τη προεκλογική του εκστρατεία. Το μήνυμα που υποβόσκει είναι .....
.... να παρηγορήσουμε τους πολίτες – των οποίων τα αισθήματα ταπείνωσης και αμηχανίας δεν πρέπει να υποτιμούνται: δεν ήταν δικό σου λάθος - ήταν δικό τους.
Πιο αποκαλυπτική ήταν η πολυαναμενόμενη παρουσίαση του σχεδίου του κόμματος για να θεραπεύσει πέντε ετών ύφεση και να πετύχει την αναμόρφωση της οικονομίας, την προηγούμενη Παρασκευή.
Θα ήταν ανόητο να περιμένει κανείς συνοχή από ένα οικονομικό σχέδιο που παρουσιάζεται εν μέσω προεκλογικής εκστρατείας από ένα κόμμα που αποτελείται από 12 αριστερές φατρίες  - από μαρξιστές έως Ευρω-κομμουνιστές – με τέσσερις επικεφαλής οικονομολόγους. Για τον κ. Τσίπρα, η παρουσίαση και μόνο ενός σχεδίου
ήταν ένας τρόπος να αντιμετωπιστεί η κριτική ότι το κόμμα του προσφέρει λίγο περισσότερο ​​από ένα πολιτικό μεγάφωνο για τη δημόσια οργή.
Αλλά αυτό που ξεχωρίζει είναι η πρόθεση να αντιταχθεί στις ριζικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται από τους πιστωτές της Ελλάδας - αλλαγές που το ΔΝΤ πιστεύει ότι είναι απαραίτητες για να προσδώσουν κάποια ανταγωνιστικότητα σε μια ετοιμοθάνατη οικονομία και να τοποθετήσουν τα δημόσια οικονομικά σε μια σταθερή βάση.
Συγκεκριμένα, ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε την αναστολή των μηνιαίων πληρωμών τόκων και την επ' αόριστον καθυστέρηση των € 11 δισ. σε νέες περικοπές του προϋπολογισμού. Επίσης είπε ότι θα καταργήσει το νόμο που μείωσε τον ελάχιστο μισθό, σε λιγότερο από € 600 το μήνα, και θα επιστρέψει στις συνδικαλιστικές οργανώσεις τα δικαιώματα συλλογικών διαπραγματεύσεων.
Κάτι τέτοιο ακούγεται ιδιαίτερα ελκυστικό στους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα, οι οποίοι, καθώς το ΠΑΣΟΚ βουλιάζει, στρέφονται στο ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν οι βασικοί ευνοούμενοι ενός πελατειακού συστήματος που επικράτησε στην Ελλάδα κατά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, και τώρα έχουν εμπλακεί σε έναν αγώνα μέχρις εσχάτων για να προστατεύσουν τα οφέλη τους.
Όπως ο Νίκος Φωτόπουλος, ο ηγέτης του συνδικάτου των εργαζομένων της ΔΕΗ, ο οποίος έδωσε μια απροσδόκητη ματιά στη δυσλειτουργία της σύγχρονης Ελλάδα με ένα πρόσφατο βίντεο που αναρτήθηκε στο YouTube στο οποίο 'κατσαδιάζει' ανώτατα διοικητικά στελέχη της ΔΕΗ που τόλμησαν να διεξάγουν συνεδρίαση χωρίς αυτόν. Έχει ήδη μεταναστεύσει στο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο βασικός τους αντίπαλος είναι το πακέτο  διάσωσης € 174 δις προς στην Ελλάδα, το οποίο θα είναι και το κεντρικό διακύβευμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου. Ο κ. Τσίπρας ξάφνιασε πολλούς με τη δεύτερη θέση που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές τον περασμένο μήνα, βασισμένος στην υπόσχεση του να καταγγείλει το μνημόνιο, στέλνοντας κύματα ανατριχίλας σε όλη την Ευρώπη ότι μια νίκη ΣΥΡΙΖΑ θα σήμαινε μια χαοτική ελληνική χρεοκοπία και αποχώρηση από την ευρωζώνη.
Εδώ, όμως, η γλώσσα έχει σημασία. Όπως και άλλοι Έλληνες, ο κ. Τσίπρας τείνει να διαχωρίζει τα δισεκατομμύρια ευρώ που παρέχονται από την ΕΕ και το ΔΝΤ από το μνημόνιο των όρων που επισύρει. Στους Έλληνες φαίνεται μας αρέσει το χρήμα – το  μνημόνιο μισούμε.
Έτσι, η δέσμευση του κ. Τσίπρα να καταγγείλει το μνημόνιο αλλά να παραμείνει η χώρα στη ζώνη του ευρώ έχει ερμηνευθεί από πολλούς Έλληνες ως ένα σχέδιο για να διαπραγματευτεί μια νέα, λιγότερο επαχθή δανειακή σύμβαση, ενώ το χρήμα θα εξακολουθεί να ρέει.
Στην περίπτωση αυτή, η πολιτική του δεν διαφέρει σημαντικά από αυτή του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος επίσης έχει υποσχεθεί την επαναδιαπραγμάτευση με τους πιστωτές της χώρας.
Ήταν ο κ. Σαμαράς που αντιτάχθηκε στο πρώτο σχέδιο διάσωσης, υποστηρίζοντας ότι οι αυστηροί όροι του θα στραγγάλιζαν την οικονομία. Η εκστρατεία του έχει δεχθεί ισχυρό πλήγμα από την ανικανότητα του να στηρίξει μέχρι τέλους την άποψη του αυτή σε συνδυασμό με την πεποίθηση ότι είναι συνεχιστής μιας διεφθαρμένη εποχής.
Στον κ. Τσίπρα, οι Έλληνες ψηφοφρόροι έχουν βρει ένα νέο πρόσωπο απαλλαγμένο από υπουργικούς θώκους του παρελθόντος, που ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί το τέλος εκείνης της εποχής. Ωστόσο, οι λαϊκιστικές του τάσεις δείχνουν ότι και ο ίδιος ήταν ένας καλός μαθητής των μεθόδων της εποχής εκείνης.
Όποιος επικρατήσει στις 17 Ιουνίου, θα υπάρχουν σίγουρα φωνές που θα στηρίζουν την επιστροφή στα παλιά... Δεδομένου του τραγικού αποτελέσματος αυτών των παλιών πολιτικών, η επιστροφή σε αυτές θα αποτελούσε τεράστιο λάθος.