- Ιντα μου 'φερες μωρέ Μιχαλιό τουτονέ το κοπελάκι! Δίπλα στις άλλες ταβέρνες θα παίζουν
ο Χάρχαλης, ο Μαριάνος, ο Κουτσουρέλης.
- Για περίμενε και θα δεις!
Δεκατέσσερις Σεπτεμβρίου του Τιμίου Σταυρού το μεγάλο πανηγύρι στον Αλικιανό. Ο βιολάτορας Μιχάλης Παπουτσάκης είχε φέρει φέτος ένα μικρό λαγουτιέρη μαζί του. Μικρό και άγνωστο. Κι ο ταβερνιάρης που θα τους φιλοξενούσε αντέδρασε.
Μα σαν άρχισε το γλέντι στις ταβέρνες όλοι έτρεξαν από περιέργεια να θαυμάσουν το μικρό
λαγουτιέρη και το δάσκαλό του.
Από το Γαβαλομούρι Κισάμου κι ο Αντώνης Γεραιουδάκης ή Μαρουβάς. Το παρατσούκλι το
πήρε από τον πατέρα του το Μανώλη (λαγουτιέρης κι αυτός). Εκείνος πήγαινε στο καφενείο κι
έλεγε στον καφετζή.
- Βάλε μας δυο μαρουβαδάκια!
Το Γαβαλομούρι, το γελαστό χωριό με τις ελιές και τους καταπράσινους λόφους του, με τις απαλόγραμμες κορυφογραμμές, με τους ασημοπράσινους ορίζοντές του, γέννησε κι ανάθρεψε
τούτον το μεγάλο καλλιτέχνη. Μεγάλος στο ανάστημα, μεγάλος στο ήθος, μεγάλος στη μουσική τέχνη. Δυο μέτρα ανάστημα ξεχώριζε απ’ τον πολύ κόσμο, μα και σαν έπαιρνε τη θέση του στο
κάθισμα με το λαγούτο είχε τόσο όμορφη στάση που τον θαύμαζαν και για τη λεβέντικη παρουσία του. Ταλέντο μοναδικό, λαγουτιέρης άπιαστος, σπουδαία δάχτυλα, τέλεια αρμονία. Έκανε το λαγούτο μπουζούκι και κιθάρα. Άμετρο πάθος για τη μουσική.
Ανάσκελα στο κρεββάτι έπαιζε λαγούτο. Θρυλείται πως ήταν ισάξιος ίσως και σπουδαιότερος
από τον Κουτσουρέλη. Αποκλειστικό του επάγγελμα η ενασχόληση με τη μουσική.
Άνθρωπος με καλοσύνη. Γελαστός, ορεξάτος και χουβαρντάς.
Ολιγόχρονο το πέρασμά του απ’ αυτόν το μάταιο κόσμο. Έφυγε στα εικοσιέξι του χρόνια. Άφησε όμως μακροχρόνια μνήμη, δόξα και ιστορία. Πόσα είχε να προσφέρει ακόμα στη μουσική μας!
Πρώτα έπαιζε με το Μιχάλη Παπουτσάκη το συγχωριανό του, υστέρα μόνιμα με τον αναμορφωτή της μουσικής μας το Νίκο Σαριδάκη ή Μαύρο. Ζυγιά ταιριαστή και περιζήτητη και με σημαντικές οικονομικές απολαβές.
Μαζί παρουσιάστηκαν το 1937 στην Αθήνα στο τότε ΕΙΡ. Το τέλος του τραγικό. 1946.
Το πανηγύρι του Αϊ-Γιάννη. 29 Αυγούστου στο Μανωλιόπουλο.
Έπαιζε με το Μαύρο. Τα χαράματα φύγανε για τα χωριά τους.
Μεθυσμένος ίσως ο οδηγός περνώντας απ’ το Γεράνι και στη γέφυρα μετά τη στροφή το φορτηγό αυτοκίνητο έτρεχε και αναποδογυρίστηκε. Στην πρώτη τούμπα ο Μαύρος πετάχτηκε και σώθηκε. Εκείνον τον πλάκωσε η καρότσα...
ο Χάρχαλης, ο Μαριάνος, ο Κουτσουρέλης.
- Για περίμενε και θα δεις!
Δεκατέσσερις Σεπτεμβρίου του Τιμίου Σταυρού το μεγάλο πανηγύρι στον Αλικιανό. Ο βιολάτορας Μιχάλης Παπουτσάκης είχε φέρει φέτος ένα μικρό λαγουτιέρη μαζί του. Μικρό και άγνωστο. Κι ο ταβερνιάρης που θα τους φιλοξενούσε αντέδρασε.
Μα σαν άρχισε το γλέντι στις ταβέρνες όλοι έτρεξαν από περιέργεια να θαυμάσουν το μικρό
λαγουτιέρη και το δάσκαλό του.
Από το Γαβαλομούρι Κισάμου κι ο Αντώνης Γεραιουδάκης ή Μαρουβάς. Το παρατσούκλι το
πήρε από τον πατέρα του το Μανώλη (λαγουτιέρης κι αυτός). Εκείνος πήγαινε στο καφενείο κι
έλεγε στον καφετζή.
- Βάλε μας δυο μαρουβαδάκια!
Το Γαβαλομούρι, το γελαστό χωριό με τις ελιές και τους καταπράσινους λόφους του, με τις απαλόγραμμες κορυφογραμμές, με τους ασημοπράσινους ορίζοντές του, γέννησε κι ανάθρεψε
τούτον το μεγάλο καλλιτέχνη. Μεγάλος στο ανάστημα, μεγάλος στο ήθος, μεγάλος στη μουσική τέχνη. Δυο μέτρα ανάστημα ξεχώριζε απ’ τον πολύ κόσμο, μα και σαν έπαιρνε τη θέση του στο
κάθισμα με το λαγούτο είχε τόσο όμορφη στάση που τον θαύμαζαν και για τη λεβέντικη παρουσία του. Ταλέντο μοναδικό, λαγουτιέρης άπιαστος, σπουδαία δάχτυλα, τέλεια αρμονία. Έκανε το λαγούτο μπουζούκι και κιθάρα. Άμετρο πάθος για τη μουσική.
Ανάσκελα στο κρεββάτι έπαιζε λαγούτο. Θρυλείται πως ήταν ισάξιος ίσως και σπουδαιότερος
από τον Κουτσουρέλη. Αποκλειστικό του επάγγελμα η ενασχόληση με τη μουσική.
Άνθρωπος με καλοσύνη. Γελαστός, ορεξάτος και χουβαρντάς.
Ολιγόχρονο το πέρασμά του απ’ αυτόν το μάταιο κόσμο. Έφυγε στα εικοσιέξι του χρόνια. Άφησε όμως μακροχρόνια μνήμη, δόξα και ιστορία. Πόσα είχε να προσφέρει ακόμα στη μουσική μας!
Πρώτα έπαιζε με το Μιχάλη Παπουτσάκη το συγχωριανό του, υστέρα μόνιμα με τον αναμορφωτή της μουσικής μας το Νίκο Σαριδάκη ή Μαύρο. Ζυγιά ταιριαστή και περιζήτητη και με σημαντικές οικονομικές απολαβές.
Μαζί παρουσιάστηκαν το 1937 στην Αθήνα στο τότε ΕΙΡ. Το τέλος του τραγικό. 1946.
Το πανηγύρι του Αϊ-Γιάννη. 29 Αυγούστου στο Μανωλιόπουλο.
Έπαιζε με το Μαύρο. Τα χαράματα φύγανε για τα χωριά τους.
Μεθυσμένος ίσως ο οδηγός περνώντας απ’ το Γεράνι και στη γέφυρα μετά τη στροφή το φορτηγό αυτοκίνητο έτρεχε και αναποδογυρίστηκε. Στην πρώτη τούμπα ο Μαύρος πετάχτηκε και σώθηκε. Εκείνον τον πλάκωσε η καρότσα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου