Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΣΤΟ ΣΗΡΙΚΑΡΙ

 Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη
Στα πρόσωπα κοινών ανθρώπων, ταπεινών, αφανών, όταν η εκκλησία βλέπει επίμονους αγώνες, μαρτύρια, ή δυστυχίες αρρώστιες ψυχικές ή σωματικές που καρτερικά υπομένουν, αναγνωρίζει την αγιότητα, και σε κάποιο χρόνο τους την αποδίδει. Έτσι αναδεικνύεται η υπομονή ως το μέγιστο μάθημα. Ο άνθρωπος ο πονεμένος έχει μια ιερότητα. Μην ξεχνούμε ότι μόνο αν πονέσομε και παραδεχτούμε αυτή τη μικρή ή μεγάλη ήττα μας, μαλακώνει η ψυχή μας.
Τα πρόσωπα αυτά γίνονται σύμβολα, παραδείγματα παρηγορίας για τους άλλους. Τέτοιο πρόσωπο,πονεμένο, σημαδεμένο από την επάρατη μέχρι πρότινος νόσο του Χάνσεν υπήρξε ο Όσιος Νικηφόρος από το γειτονικό Σηρικάρι που πρόσφατα η εκκλησία αγιοποίησε. 

Το πανέμορφο Σηρικάρι, ορεινό χωριό της Κισάμου με το φαράγγι του με το καστανόδασος του, με τα πανύψηλα πλατάνια και πουρνάρια του, τις βρύσες και τα νερά του, έχει πολλές γειτονιές που οικογένειες έχουν δημιουργήσει από τα ονόματα και των οποίων ονομάζονται. Ξεκινώντας από την Κίσαμο όποιο δρόμο και αν ακολουθήσεις θα περάσεις από πανέμορφα χωριά. Το Σηρικάρι έχει πολλές διάσπαρτες εκκλησίες μικρές και μεγάλες, αγιογραφημένες παλιές βυζαντινές. Ναοί στο σχήμα του ουρανού που προβάλλουν και συγκεντρώνουν πολύ κόσμο στην εορτή του αγίου. Η Παναγία στην Κοίμηση της το  Δεκαπεντάυγουστο, ο Τίμιος  Σταυρός στην Ύψωση του 14 Σεπτέμβρη. Το υπέροχο αυτό φυσικό περιβάλλον έχει διαμορφώσει ήσυχους ανθρώπους, αγρότες και κτηνοτρόφους αλλά και άλλους με ανησυχίες που έφυγαν και διέπρεψαν αλλού. Ιδιαίτερη εντύπωση κάνει το γεγονός ότι οι άνθρωποι αυτού του τόπου από παλιά έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με την εκκλησία και μια τάση θρησκευτικής αναζήτησης. Αρκετοί άνθρωποι άνδρες και γυναίκες αφιερώθηκαν στο θεό αλλά υπηρέτησαν και τον άνθρωπο. Σπουδαίος εκ Σηρικαρίου υπήρξε ο Γεράσιμος Στρατηγάκης, που εκλέγεται επίσκοπος Κισάμου και Σελίνου το 1805 με συμμετοχή στους Κρητικούς αγώνες για τη απελευθέρωση, ιδρυτής του Ιεροδιδασκαλίου της Αγίας Τριάδας στο ακρωτήρι, και ιδρυτής του δημοτικού σχολείου στο Καμπάνι  ακρωτηρίου. Σε νεώτερη εποχή αναφέρομε την μοναχή Ευπραξία, που χρόνια υπηρέτησε τη μητρόπολη Κισάμου, ακόμη σε νεότερη εποχή την μοναχή Ευβούλη που  σήμερα μονάζει εις τον Παρθενώνα, επίσης να αναφέρομε και τον Αντώνιο Κατσικανδαράκη χρόνια ψάλτη του Αγίου Σπυρίδωνος και κτήτορα του ναού Αγίου Νικολάου στο λιμάνι Κισάμου. Τέλος η μοναχή Σεβαστιανή παιδί των οικοτροφείων της μητροπόλεως μας είναι καθηγουμένη στην μονή της Αγίας Βαρβάρας στο Μοντανέρ της περιφέρειας Βένετο της Ιταλίας.
Μέσα από αυτό το φυσικό και κοινωνικό χώρο εξήλθε και ο όσιος Νικηφόρος, που τον σημάδεψε για όλη τη ζωή η λέπρα που του έδωσε και την επωνυμία, ένας άλλος Ιώβ, σύμβολο υπομονής και μαρτυρίου.

Με την αγιοποίηση του η Μητρόπολις Κισάμου και Σελίνου, συνεχίζοντας  το θρησκευτικό πλάι στο πολιτιστικό και ανθρωπιστικό της έργο, υπό την αιγίδα πάντα του μητροπολίτη κ. Αμφιλόχιου αναλαμβάνει με αντίστοιχες  επιτροπές και την βοήθεια των ιερέων την ευθύνη, ανέγερσης ναού προς τιμήν του  Αγίου. Τόπος η γενέτειρα του το Σηρικάρι. Πολλοί οι δωρητές  και πρόθυμοι μικρών και μεγάλων ποσών, ώστε ο ναός να προχωρεί με γοργό ρυθμό.
Μετά από μια θαυμάσια διαδρομή και αφού διασχίσεις όλο το χωριό φτάνεις στο ναό του οσίου Νικηφόρου. Μεγαλοπρεπής Βυζαντινός μετά τρούλου, πετρόκτιστος. Προς το παρόν λιτός απέριττος, ένα προσκυνητάρι στεγάζει τον όσιο Νικηφόρο και ένα άλλο τον όσιο Παίσιο. Μόνο η Πλατυτέρα στην αψίδα, ιστορημένη από Καλύμνιο Αγιογράφο. Ως τόσο το μικρό Σηρικάρι αποκτά ένα  μνημείο πολιτισμού και πίστης. Ένα προσκύνημα πλάι στα τόσα άλλα παλιά που είχε. Και επειδή οι άγιοι δια των ανθρώπων κάνουν τα θαύματα, το θαύμα αρχίζει. Δεκάδες άνθρωποι δουλεύουν και θα δουλέψουν, πολλά καινούρια πράγματα μπορούν να γίνουν και ιδέες να υλοποιηθούν και ο τόπος να πάρει νέα ζωή, μέσα στα πλαίσια της ευπρέπειας και του σεβασμού της θείας δημιουργίας. Ένα μνημείο πολιτισμού σύμβολο πίστης και υπομονής δεν είναι  ποτέ περιττό.
Μια  επίσκεψη στο Σηρικάρι και περνώντας από τα προσκυνήματα του είναι μια αναψυχή μια παρηγοριά, μία ψυχαγωγία.