ΚΟΜΠΟΓΙΑΝΝΙΤΕΣ

Χάρη στις επιτυχίες πού είχαν πολλές φορές οι πρακτικοί γιατροί είχαν επιβληθεί στη λαϊκή συνείδηση και γύριζαν σ' όλα τα μέρη.
Στην περιπνευμονία, για παράδειγμα, αλείφανε τον άρρωστο αμέσως σ' όλο το κορμί του με λάδι και ξίδι. Έπρεπε να ίδρωση έπειτα πολλές ώρες. Μετά ο πρακτικός γιατρός έστρωνε χάμω ένα στρατσόχαρτο μεγάλο, τρυπημένο σε μερικά σημεία, το άλειφε με μέλι, το πασπάλιζε από πάνω με κόκκινο πιπέρι, και τύλιγε μ' αυτό τον άρρωστο από τη μέση κ' επάνω. Του ρίχναν κ' ένα ζεστό τομάρι νεοσφαγμένου προβάτου, πού ραβόταν σφιχτά από τη μέση κ' επάνω, και σ' αυτή την κατάσταση σχεδόν μούμιας διατάζονταν να μείνει ακίνητος και να περιμένει της τύχης του τα γραμμένα. Η λαϊκή ιατρική του είχε προσφέρει ότι μπορούσε να του προσφέρει.
Το δάγκωμα της δηλητηριώδους μαύρης αράχνης (μαρμάγκας) θεραπεύονταν με γητειά, κατά τον έξης τρόπο: Μόλις εσημειώνετο το κρούσμα, καλούσαν να μαζευτούν εννέα Μαρίες, γυναίκες και κοπέλες. Εν τω μεταξύ έπαιρναν τον άρρωστο και τον έχωναν μέσα σ' ένα σωρό από χώμα και κοπριά με το κεφάλι άπ' έξω. Γύρω-γύρω μαζεύονταν οι Μαρίες και πιάνονταν χέρι-χέρι, χορεύοντας γύρω απ' το σωρό και τον ασθενή. Παρακαλούσαν τραγουδιστά την κυρά «Μαρμάγκα» να πάρει την αρρώστια από τον ασθενή και να τη δώσει σ' αυτές. Η αμμωνία από τα ούρα της κοπριάς, η μούχλα, η ζεστή χόβολη της κοπριάς, επενεργούσαν ώστε λίγο-λίγο να ξεπρήζεται ο άρρωστος και να γίνεται καλά, να γερεύει. Οι ιστοί της αράχνης (σφαλαγγονιές) αποτελούσαν απαραίτητο φάρμακο για τα τραύματα, να μην αφήνουν ουλή, κάτι που πρόσεχαν ιδιαιτέρως στα πρόσωπα των κοριτσιών.
Δάγκωμα φιδιού: Του φιδιού το δάγκωμα το γιάτρευε «ντερβίσης» ή και κείνος που έπαιρνε το χάρισμα απ' αυτόν. Το χάρισμα δινόταν μ' ένα ποτήρι σερμπέτι, που έπαιρνε ο νεοφώτιστος αγύρτης - ασκληπιάδης από τα χέρια του. Αυτός μάζευε ότι φίδια είχαν δαγκώσει ανθρώπους και τα έκλειε σ'  ένα μπουκάλι με νερό. Όταν παρουσιαζόταν άρρωστος που τον είχε δαγκώσει φίδι, ο φιδογιατρός τον ξόρκιζε κ' έπλενε την πληγή του με το φιδόνερο.
Αναδημοσίευση από το βιβλίο του Ν. Εξάρχου «Το Ντομπρίνοβο».