AΡΘΡΟ

Για να μην ξεχνάμε (και να μην ξεχνούν και οι Λίβυοι)
Και για την απελευθέρωση της Βεγγάζης από τον Αξονα, όπως και στο Ελ Αλαμέϊν, το Τομπρούκ και τόσες άλλες πόλεις και περιοχές της Βόρειας Αφρικής, σε πολλές εκ των οποίων σήμερα διεξάγονται μάχες, άφησαν τα κόκκαλά τους παλεύοντας εναντίον των ναζί και των ιταλο-φασιστών μελανοχιτώνων, Ελληνες φαντάροι και αξιωματικοί.
Οι δεσμοί που έχουν αναπτυχθεί ανα τους αιώνες ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Λιβύη είναι μεγάλοι και σημαντικοί. Να σημειωθεί ότι στη Λιβύη ζουν δεκάδες χιλιάδες που αυτοπαρουσιάζονται ως Έλληνες. Πρόκειται για τους ονομαζόμενους “Κρητικούς μουσουλμάνους“. Οι μεγάλοι σε ηλικία ομιλούν ελληνικά (κρητικά οι περισσότεροι), ενώ ακόμα και τα νέα παιδιά μιλάνε λίγο ελληνικά. Διατηρούν τα ελληνικά ονόματά τους (κατάληξη σε -άκης) και δηλώνουν περήφανοι για την ελληνική καταγωγή τους.

Στη Λιβύη επίσης, έχουν απομείνει και κάποιοι λίγοι από τους Ελληνες “Αιγυπτιώτες”-”Αλεξανδρινούς” και “Βεγγαζίνους”. Ηταν περί τους 3000, οι περισότεροι εύποροι έμποροι και επιχειρηματίες, αλλά δεν έχουν απομείνει παρά καμμιά 50ριά. Στη δεκαετία του 1980 οι πιο πολλοί από τους τελευταίους, εξαιτίας της περιοριστικής οικονομικής-”σοσιαλιστικης” πολιτικής του Καντάφι, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη Λιβύη. Ήταν η περίοδος των μεγάλων δοσοληψιών του Καντάφι με τον Αντρέα και της αμέριστης στήριξης με ποταμό πετροδολαρίων (και όχι μόνον) του ΠΑΣΟΚ από το καθεστώς της Τρίπολης. Σήμερα οι εναπομείναντες δουλεύουν ως επί το πλείστον για ελληνικές ή ξένες μεγάλες εταιρείες και η επιρροή τους είναι άκρως περιορισμένη.

ΠΗΓΗ