Τι είναι ο Ειρηναίος για την Κίσαμο, για την Κρήτη, την Ελλάδα; Τούτο το ερώτημα θα απαντιέται στο διηνεκές έχω την εντύπωση και θα συζητιέται απ’ όλους που θα προσπαθήσουν να το απαντήσουν από τούδε.
Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Σίγησε ο κόσμος χθες σαν άκουσε πως εκοιμήθη ο γέροντας Ειρηναίος. Ο παππούς της Ορθοδοξίας ή όπως ο ίδιος ήθελε να τον αποκαλούν: "Ειρηναίος ο Χριστιανός". Και είναι απολύτως κατανοητός αυτός ο παραπάνω χαρακτηρισμός του διότι αν κάποιος κοινός θνητός προσπαθήσει να αναλογιστεί τι ακριβώς ήταν ο Ειρηναίος και ποιο το μέγεθος της "πατιάς" του σε τούτη τη γη απλά θα… χαθεί κυριολεκτικά όπως χάνεται κάποιος μες σ’ ένα δάσος με πανύψηλα δέντρα! Μια ματιά μόνο στα λόγια και τις πράξεις του μακαριστού Ειρηναίου Γαλανάκη αλλά και στη συνέπεια αυτών, αποδεικνύει των παραπάνω λόγων τα αληθή.
Τι είναι ο Ειρηναίος για την Κίσαμο, για την Κρήτη, την Ελλάδα; Τούτο το ερώτημα θα... απαντιέται στο διηνεκές έχω την εντύπωση και θα συζητιέται απ’ όλους που θα προσπαθήσουν να το απαντήσουν από τούδε.
Η μεγάλη ευλογία για τον τόπο μας να έχουμε ένα τέτοιο άξιο ποιμένα διαφαίνεται κυρίως από τη λύπη όλων αυτών των πιστών και… άθεων οι οποίοι κλίνουν το γόνυ μπρος στον μεγάλο νεκρό και μιλούν για ένα άνθρωπο που σημάδεψε την εποχή του, και βοήθησε με τα λόγια και κυρίως τις πράξεις του όχι μόνο το ποίμνιό του αλλά ολόκληρο τον κόσμο, όλους και τον καθένα ξεχωριστά.
Τίποτα από όσα εδώ γράφονται δεν αποδίδουν επακριβώς σκέψεις και συναισθήματα των ανθρώπων που πήραν την ευλογία του· κι ήταν, κι είναι και θα… είναι αμέτρητοι αυτοί!
...Από χθες το πρωί ο Ειρηναίος βρίσκεται εκεί όπου είχε ταχθεί από γεννησημιού του… δίπλα σ’ Εκείνον που πορεύεται τούτες τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος προς το εκούσιο Πάθος... Ο κόσμος σίγησε, μα έπειτα άρχισε να μετουσιώνει τη σιωπή σε λόγο και το απόσταγμα αυτό από τα λόγια των ανθρώπων που μίλησαν για τον Ειρηναίο Γαλανάκη είναι ό,τι πιο ουσιώδες, ό,τι πιο αληθινό όπως το φως της μέρας.
Αυτό που μας λείπει τούτες τις εποχές πιότερο!
Αυτό το φως ενός πραγματικού, αγωνιστή, επαναστάτη, δημιουργού, πρωτοπόρου, ουμανιστή, ανθρώπου, ενός κατ' ουσίαν Χριστιανού όπως ο μακαριστός Ειρηναίος Γαλανάκης.
"Τίποτα, θαρρώ, δε μου λείπει. Έχω μονάχα την αγιάτρευτη αγωνία της Ελλάδας, που θέλουν να την γκρεμίσουν. Μα αυτή 'ναι αιώνια, το ξέρω καλά, και θα βγει κι από τη δοκιμασία αυτή γιγαντωμένη. Είμαι βέβαιος πως μεγάλες ψυχές και μεγάλα έργα γεννιούνται και θα γεννηθούν από το αίμα αυτό κι από τα δάκρυα. Ποτέ δεν είχα τόση πίστη κι εμπιστοσύνη στη ράτσα μας, όπως τώρα. Είναι αιωνίως ο Χριστός, που ξανασταυρώνεται για ν' αναστηθεί. Πρέπει, αλήθεια, να 'μαστε περήφανοι για τη σύμπτωση αυτή να γεννηθούμε Έλληνες. Και συνάμα να νιώθουμε, κάθε στιγμή, σε κάθε μας λόγο, σε κάθε γραμμή και στίχο που γράφουμε, πως έχουμε μεγάλη ευθύνη."
Όταν τελείωσε η λειτουργία, ο σοφός γέροντας άρχισε να μιλά στο εκκλησίασμα. Όχι σαν ιεροκήρυκας, με λόγο στομφώδη, προστακτικό, κυριαρχικό, πατερναλιστικό. Αλλά σαν πατέρας, σαν φίλος. Με λόγια ψιθυριστά, παραινετικά, χωρίς να ‘’εξηγεί’’, να ‘’αποκαλύπτει’’, να ‘’μελλοντολογεί’’, να ‘’κηρύττει’’.
Η ηλικία, ο τόπος κατασκευής, η πολύ προσεγμένη οργανοποιητικά εργασία και, κυρίως, η άγκυρα που έχει σκαλιστεί στην πλάτη του οργάνου, κάνουν πολύ πιθανό ο κατασκευαστής του να είναι ο Αμπντούλ Καλημεράκης, ο Χανιώτης λυροποιός που αναφέρεται από τον Κώστα Παπαδάκη (1989) ως αυτός που για πρώτη φορά προσέθεσε κοχλία παρόμοιο με εκείνον του βιολιού στην κεφαλή της λύρας. Η ποιότητα του ήχου που παράγει το όργανο αυτό είναι και σήμερα εξαίρετη, και βρίσκεται σε χρήση ως λύρα της Θράκης, αφού έχει αφαιρεθεί ο κλέφτης.
