Το ρολόι
Ήταν τέλος της δεκαετίας του 50. Πήγαινα στην Τετάρτη ή Πέμπτη τάξη του Δημοτικού σχολείου. Ο μεγάλος μου αδερφός, κατά πολύ μεγαλύτερος μου, μόλις είχε πιάσει δουλειά. Μια μέρα μου υποσχέθηκε: «Όταν περάσεις στο Γυμνάσιο, θα σου πάρω ένα ρολόι». Τότε δίναμε εξετάσεις για να μπούμε στο Γυμνάσιο, μόλις παίρναμε το ενδεικτικό μας από το Δημοτικό σχολείο. Όσοι απορρίπτονταν είχαν το δικαίωμα να ξαναδώσουν εξετάσεις τον Σεπτέμβριο μήνα για να εισαχθούν.
Στο Γυμνάσιο πέρασα τον Ιούνιο και με καλή σειρά, η υπόσχεση, όμως δεν πραγματοποιήθηκε, διότι προφανώς δεν επέτρεψαν τα οικονομικά του αδελφού.Εγώ καρτερικά περίμενα και σιωπηλά ανυπομονούσα.
Τελικά η υπόσχεση πραγματοποιήθηκε, όταν πήγαινα στην Τρίτη τάξη του Γυμνασίου, την Πρωτοχρονιά. Ο δέκατος τρίτος μισθός του αδελφού μου του έδωσε την άνεση, φαίνεται να μου πάρει το ρολόι.
Τι ευτυχία! σε ένα μακρόστενο πολυτελές κουτί, βελούδινο από μέσα ήταν ένα τετράγωνο κομψό ρολογάκι με καφέ λουράκι μάρκα Venus, ελβετικό (Venus στα Λατινικά σημαίνει Αφροδίτη), αγορασμένο από τα Χανιά. Οι αριθμοί του ήταν ανάγλυφοι σε χρυσό χρώμα και πίσω είχε σαν σήμα κατατεθέν την Αφροδίτη της Μήλου σε προτομή.
Πέρασα πολλές ώρες παρατηρώντας το και βάζοντας το στο αυτί μου να ακούω το τικ-τακ. Δεν είχαν ρολόι όλα τα παιδιά τότε, ελάχιστα φορούσαν. Θυμάμαι στην Πρώτη τάξη του Γυμνασίου στο τμήμα μου ένα κοριτσάκι ήρθε μια μέρα φορώντας ένα ρολόι ασημί με μαύρο λουράκι. Ήταν ένα γεγονός, της το είχε φέρει μια θεία της που είχε έρθει από την Αθήνα. Στην ώρα κάποιου μαθήματος, συνεπαρμένη το είχε βγάλει από το χεράκι της το είχε πάνω στο θρανίο και είχε απορροφηθεί σε αυτό, αντί για το ανιαρό, οπωσδήποτε μάθημα.
Ο καθηγητής την είδε, κατέβηκε από την έδρα, χωρίς αυτή καν να τον πάρει είδηση, σταμάτησε από πίσω της, άπλωσε το χέρι του και της το πήρε. «Θα σου το επιστρέψω τον Ιούνιο που θα κλείσει το σχολείο, για να μη σου αποσπά την προσοχή» !!!
Παγώσαμε όλοι μπροστά στη συμφορά της συμμαθήτριας μας, ούτε ξέρω τι απέγινε και πότε το ξαναπήρε. Έχοντας υπόψη μου, όμως, αυτό το προηγούμενο, πρόσεχα πολύ όταν εγώ φορούσα το δικό μου, πώς θα το διαχειρίζομαι.
Τα χρόνια περνούσαν, το ρολογάκι μου δε με πρόδωσε ποτέ . Μου μετρούσε το χρόνο σε όλα τα γυμνασιακά μου και τα πανεπιστημιακά χρόνια.
Όταν αρραβωνιάστηκα, μέσα στα καθιερωμένα χρυσά δε συμπεριλάβαμε ρολόι.
Το Venus μου ήταν τόσο ωραίο και αξιοπρεπές και ας είχαν περάσει τα χρόνια, άλλωστε τώρα πια τα χρόνια, του είχαν δώσει άλλη αξία. Με συντρόφεψε και στα πρώτα χρόνια της o οικογενειακής μου ζωής. Κάπου εκεί άρχισε να κουράζεται, το κουρντιστήρι χαλάρωσε.
Τα παιδιά μου στη δεκαετία του 80, απέκτησαν πολύ νωρίς ρολόι και το άλλαξαν και πολλές φορές και με ελαφριά καρδιά. Κι εμείς οι μεγάλοι πήραμε άλλα ρολόγια, με μπαταρία, και χωρίς τικ-τακ.
Προχθές σκαλίζοντας και ξεκαθαρίζοντας ένα συρτάρι βρήκα επτά ρολόγια, χαλασμένα, μη δεχόμενα επιδιόρθωση, ή μάλλον ποιος επιδιορθώνει παλιά πράγματα που τα καινούρια στοιχίζουν φθηνότερα από την επιδιόρθωση, αλλά και ποιος κοιτά την ώρα στο ρολόι, αφού τον ενημερώνει το κινητό και ο Η/Υ.
Ομολογώ και εγώ μετά από σκέψη τα πέταξα. Όμως το ρολογάκι μου το Vεnuς δε θα μπορούσα να το πετάξω. Χωρίς λουράκι, με θαμπωμένο το χρυσό του, το έκλεισα στο κουτάκι και το φύλαξα.
Αυτό έχει αξία τόση, όση του έδωσε η συνέπεια του αδερφού μου, η δική μου προσμονή και η χαρά μου όταν το απόκτησα.
Τεράστια επιτυχία σημείωσε η από κοινού παράκληση του Αθλητικού ομίλου Κισάμου, της Νεολαίας Κισάμου και του Ποδοσφαιρικού συλλόγου Θύελλα Καλαθενών για την μάζωξη τροφίμων, ρουχισμού και παιχνιδιών για τις οικογένειες που έχουν ανάγκη. Τα ρούχα, παιχνίδια και τρόφιμα που μαζεύτηκαν στην βίλα Ξαγοράρη γέμισαν 2 αυτοκίνητα και παραδόθηκαν σήμερα το πρωί στο ΑΝΝΟΥΣΑΚΕΙΟ ΙΔΡΥΜΑ.
Χρησιμοποιούν καλό αλεύρι και ακριβά υλικά όπως ροδόνερο, μέλι, σουσάμι, κανέλα και γαρύφαλλα. Μαζεύονται οι γυναίκες του σπιτιού και όσο να γίνει το προζύμι, τραγουδούν, «ο Χριστός γεννιέται, το φως ανεβαίνει, το προζύμι για να γένει». Πλάθουν το ζυμάρι, παίρνουν τη μισή ζύμη και φτιάχνουν μια κουλούρα. Με την υπόλοιπη φτιάχνουν σταυρό με λουρίδες από τη ζύμη και στο κέντρο βάζουν ένα άσπαστο καρύδι που συμβολίζει τη γονιμότητα. Στην υπόλοιπη επιφάνεια σχεδιάζουν σχήματα με το πιρούνι για να βγάλουν το «κακό μάτι» και να «καρφώσουν» την κακογλωσσιά. Ο νοικοκύρης του σπιτιού παίρνει το Χριστόψωμο, το σταυρώνει, το κόβει και το μοιράζει σε όλους όσους παρευρίσκονται στο τραπέζι, σαν συμβολισμό της Θείας Κοινωνίας, που ο Χριστός έδωσε τον Άρτο της ζωής σε όλη την ανθρώπινη οικογένειά του.
Το πηλήκιο κατάργησε το 1965 η Κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου με πρωθυπουργό και υπουργό Παιδείας τον Γεώργιο Παπανδρέου το «Γέρο της Δημοκρατίας». Αυτός θεώρησε ότι τόσο οι μαθήτριες στα γυμνάσια με μαύρες ποδιές (που ήταν σαν καλόγριες) όσο και οι μαθητές με το πηλήκιο και την κουκουβάγια δεν ταίριαζαν με τη δημοκρατική παιδεία που ήθελε να εφαρμόσει στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Επειδή ο ίδιος έδινε ιδιαίτερη σημασία στην ευπρεπή εμφάνιση της μαθητιώσας νεολαίας, από το 1965, καθιέρωσε για μεν τις μαθήτριες τη μπλε ποδιά με το χρώμα του γαλάζιου του ουρανού και στο πέτο της ποδιάς η κονκάρδα που αναγράφονταν η τάξη και το σχολείο, για δε τους μαθητές επιβαλλόταν να κυκλοφορούν με ευπρεπή κόμη και την καθιερωμένη κονκάρδα στο πέτο με τα χαρακτηριστικά του Γυμνασίου.
