Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη
ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΓΟΒΕΣ
Κύλαγε το τσέρκι στην οδό φυλής
Άστραφτε στον ήλιο κάποια τζαμαρία Πάνω στο πατίνι με τα ρουλεμάν
Άρπαζες την πέτρα δίχως να σκεφτείς τρέλαινες τον κόσμο απ΄τη φασαρία
Τίναζες το χέρι σου κάτω η τζαμαρία οι νοικοκυραίοι φώναζαν αμαν
Λέγαν θα φωνάξουν την αστυνομία
Γέλαγε η Μαρία…..
Κόβαμε διχάλες απ΄τη μυγδαλιά
Είχαμε ρημάξει τη μικρή πλατεία
Έβαζες σημάδι γλόμπους και πουλιά
Και του κυρ-Αλέκου τη χοντρή κυρία Λευτ.Παπαδόπουλος.
Τα παιχνίδια των παιδιών της με ταπολεμικής Ελλάδας διαφέρουν σημαντικά από τα παιχνίδια των σημερινών παιδιών. Τόσο αυτά που παιζόταν στις αυλές και στις αλάνες, όσο και αυτά που παιζόταν μέσα στο σπίτι. Τα παιχνίδια τα προερχόμενα από την αγορά ήταν οπωσδήποτε λιγότερα αλλά λίγα ήταν και τα παιδιά που τα απολάμβαναν μιας και το βαλάντιο λίγων γονιών διέθετε χρήμα και για παιχνίδια.
Τις πιο πολλές φορές τα παιδιά αγόρια και κορίτσια κατασκεύαζαν τα παιχνίδια τους, χρησιμοποιώντας υλικά από άλλα άχρηστα πλέον αντικείμενα ή μεταμόρφωναν τα ίδια τα αντικείμενα σε παιχνίδια.Τα αγόρια τα ίδια έφτιαχναν το πατίνι τους, ένα αυτοκίνητο, ένα τσέρκι με μια σιδερένια κατσούνα, τη σφεντόνα τους, το σβούρο τους το ξυλίκι και το καμάκι τους, διάλεγαν πλακερές πέτρες και έκαναν τις αμάδες τους. Τα κορίτσια πάλι έφτιαχναν τις κούκλες τους και τους έραβαν φορέματα διάλεγαν στρογγυλά πετραδάκια και έκαναν τα πεντόβολα τους.
Γεγονός, όμως, είναι ότι τα παιδιά αυτής της εποχής είχαν πολύ χρόνο για παιχνίδι
Ελεύθερο παιχνίδι, ομαδικό και ατομικό, που άφηνε στο παιδί το περιθώριο να αναπτύξει τη φαντασία του, δεξιότητες και πρωτοβουλίες.
Καθώς δε τα παιδιά στα παιχνίδια τους μιμούνται στάσεις πράξεις και ενέργειες των μεγάλων πάντα ανάλογα με ......