ΟΛΩΣ ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΩΣ

Είμαστε ήδη στο τέλος της προεκλογικής περιόδου …
«Υπόθεσις μεν ουν της δημοκρατικής πολιτείας
ελευθερία… Ελευθερίας
δε έν μεν το εν μέρει άρχεσθαι και άρχειν»
[Βασική αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος
είναι η ελευθερία … Και της ελευθερίας
μια εκδήλωση είναι να άρχει
και να άρχεται καθένας με τη σειρά του]
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, Πολιτικά
Γράφει ο Μανώλης Κουφάκης
Είμαστε ήδη στο τέλος της προεκλογικής περιόδου, αλλά και μιας περιόδου που άρχισε αρκετούς μήνες πριν, κατά την οποία περίοδο η συγκυβέρνηση προσπάθησε να πείσει το λαό ότι αν φύγει αυτή, όλα θα καταρρεύσουν. Με εργαλείο διασποράς αρκετά από τα ΜΜΕ, τα οποία καιρό τώρα έχουν εγκαταλείψει και τα τελευταία προσχήματα, διαχέει τον φόβο σε κάθε σπίτι και σε κάθε ψηφοφόρο, στο μυαλό του οποίου θέλει ανεξίτηλα να καταχωριστεί ότι «μετά από εμάς το χάος», με σκοπό βέβαια την Κυριακή το χέρι του να πάει στο «σωστό» ψηφοδέλτιο.
Όμως, σε μια Δημοκρατία που λειτουργεί σωστά δεν έχουν θέση τέτοια διλήμματα. Η ανησυχία και η φοβία που....
... ενσπείρουν παραλύουν τη Δημοκρατία, αφού καταλύουν ουσιαστικά την ελεύθερη βούληση του «κυρίαρχου λαού», που αναγκάζεται τελικά να ψηφίζει όχι εκείνους που προτιμά, αλλά εκείνους που προτιμούν οι «έχοντες» και «κατέχοντες» τα ΜΜΕ. Αυτή όμως η ύπαρξη ενός «υπερκράτους» κι ενός «υπερλαού», που παίζει ρόλο υπέρτατου ρυθμιστή των τυχών μας, αποτελεί μια γοερή άρνηση της Δημοκρατίας εν τοις πράγμασι.
Είναι λυπηρό και επικίνδυνο για τη Δημοκρατία μας το ότι η συγκυβέρνηση επέλεξε το φόβο σαν μέσον επιβίωσής της. Είναι όμως και μια έμμεση ομολογία αποτυχίας των δύο κομμάτων που την αποτελούν. Αυτά τα δύο κόμματα και μόνον κυβερνούν από το 1974, από τη μεταπολίτευση δηλαδή και μετά. Και, αντίθετα από αυτό που πράττουν, είχαν υποχρέωση να εδραιώσουν στο μυαλό όλων –ψηφοφόρων, πολιτικών, οικονομικών παραγόντων, ένστολων και μη κρατικών λειτουργών– τη θεμελιακή πίστη ότι το διαχρονικό πολίτευμα της χώρα είναι η Δημοκρατία και ότι το πολίτευμα αυτό προβλέπει και προϋποθέτει την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία σύμφωνα με τη θέληση του λαού. Θα έπρεπε στα σαράντα και πλέον χρόνια που είναι στην εξουσία τα δύο αυτά κόμματα, όχι μόνο τα ίδια να έχουν ενστερνιστεί, αλλά και όλους τους παραπάνω να έχουν πείσει πως ο λαός και μόνον αυτός, έχει δικαίωμα να αποφασίσει ποιος θα τον κυβερνήσει. Έστω κι αν, κατά τη δική τους γνώμη, «κάνει λάθος».
«Είναι ιερό δικαίωμα κάθε λαού να κακοκυβερνηθεί, αν έτσι του αρέσει», έλεγε ο Μαχάτμα Γκάντι…
Εξ άλλου, η συγκυβέρνηση, στοχεύοντας πάντα τον ίδιο στόχο, να πείσει δηλαδή τους ψηφοφόρους ότι αυτή είναι η εγγύηση της ηρεμίας και της ομαλότητας, δεν χάνει ευκαιρία να καταγγέλλει πάντα αντιπολιτευόμενο ότι δήθεν «χάνει το μέτρο», «προκαλεί οξύτητες» και «κοινωνικές αναταραχές».
Ξεχνά όμως, ή δεν θέλει να θυμάται, ότι σε καμιά εποχή της Ιστορίας και σε καμιά χώρα του κόσμου δεν βασίλεψε ποτέ στην κοινωνία αυτό το «μέτρον» κι αυτή η «αταραξία». Είναι αυτό ένα κοινωνικό φαινόμενο, ανεξάρτητα από τη θέληση και την επιθυμία της όποιας κυβέρνησης, σημερινής ή αυριανής. Λέει ο Μάριος Πλωρίτης σ’ ένα άρθρο του τού 1977: Όσο οι άνθρωποι θα χωρίζονται σε «έχοντες» και «μη έχοντες», σε κατέχοντες την εξουσία και καταπιεζόμενους από την εξουσία, σε διψαλέους για την ελευθερία (τους) και τρομαλέους μπρος στην ελευθερία των (άλλων), δεν θα πάψουν στη γη «οι οξύτητες», «οι αναταραχές» και «οι υπερβολές». Και συνεχίζει: Υπερβάλλει, εξ ορισμού, όποιος «έχει». Και παλεύοντας ν’ αποχτήσει «τα εαυτού», υπερβάλλει κι όποιος «δεν έχει».
Αλλά και η κυβέρνηση, που επικαλείται το «μέτρον», το παραβαίνει πρώτη η ίδια, τηρώντας διαφορετικά «μέτρα και σταθμά» απέναντι στους λογής-λογής πολίτες, αυστηρά για τους «αντιπαθείς», επιεική για τους «συμπαθείς». Πράττοντας όμως έτσι, παραβιάζει, με τα μέτρα που παίρνει πολλές φορές, την ισονομία και την ισοπολιτεία, και με τον τρόπο αυτό προκαλεί η ίδια τις αναταραχές. Γνωστό αυτό από πολύ παλιά: «Πανταχού δια το άνισον η στάσις», λέει ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά.
«Ο φοβισμένος άνθρωπος χειραγωγείται εύκολα και είναι εύκολα διαχειρίσιμος», γράψαμε σ’ ένα προηγούμενο άρθρο. Δεν θα πρέπει να περιπέσουμε σ’ αυτή την κατάσταση. Την Κυριακή, καθένας κατά την κρίση του και όλοι μαζί, θα πρέπει με την ψήφο μας να δηλώσουμε και να αποτυπώσουμε ποιό είναι το «επιθυμητό» για εμάς, όσον αφορά στη ζωή τη δική μας και των παιδιών μας.
Αναφορές
Μ. Πλωρίτης, Πολιτικά 1977-1979, Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα, 1980
(*) Δρ. Μηχανικός
τ. Δ/ντής ΔΕΔΔΗΕ Α.Ε.