Η ΔΙΚΗ

Η Περίπτωση Σούμπερτ
 Ιδιαίτερη είναι η περίπτωση του Επιλοχία Φριτς Σούμπερτ (Unteroffizier Fritz Schubert). Κατ' αρχήν, είναι αμφισβητούμενη η εθνικότητά του: Άλλοι υποστηρίζουν ότι το πραγματικό του όνομα ήταν Πέτρος Κωνσταντινίδης και είχε γεννηθεί στη Σμύρνη από Έλληνες γονείς (μίλαγε Ελληνικά) και πηγαίνοντας στη Γερμανία άλλαξε το όνομά του, ενώ νεότερες έρευνες τον χαρακτηρίζουν Γερμανό που απλώς, όταν συνελήφθηκε μετά τον πόλεμο, έδωσε Ελληνικό όνομα.

Σε κάποιο χωριό της Κρήτης
κατά την διάρκεια της κατοχής
όπου ο αναβάτης πιθανότατα
είναι ο Σούμπερτ.

Ανεξαρτήτως ονόματος, ο Φριτς Σούμπερτ ήταν γνωστός για την αιματηρή δράση του στην Κρήτη αρχικά, με τη συγκρότηση του ΕΑΚΚ (Εθνικό Απόσπασμα Καθαρίσεως Κομμουνιστών), δύναμης τάγματος, όπου έδρασε μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1943 και κατόπιν, στη Μακεδονία όπου μεταφέρθηκε το απόσπασμά του. Την δύναμη του αποτελούσαν «100 περίπου κατάδικοι Έλληνες κακούργοι εκ της Παλαιάς Ελλάδας και Κρήτης ενδεδυμένοι τας Γερμανικάς στολάς...». Η δολοφονική δράση του αποσπάσματός του, που είχε πάρει την προσωνυμία «σουμπερίτες» στη Κρήτη μόνο είχε πάνω από 200 θύματα. 
Ο Σούμπερτ αποχώρησε μαζί με τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής τον Οκτώβριο του 1944. Το 1946 επέστρεψε στην Ελλάδα, για άγνωστο λόγο, με πλαστό διαβατήριο. Στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας, αν και ανακατεύτηκε με μια ομάδα εξόριστων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Γερμανίας, αγνωρίστηκε από ένα αξιωματικό της ασφάλειας και συνελλήφθη. Στη δίκη που ακολούθησε, ενώπιον και αυτός του Ειδικού Στρατοδικείου Εγκληματιών Πολέμου, οι πάνω από 700 μάρτυρες κατηγορίας έκαναν τις εφημερίδες να γράψουν περί «αιμοβόρου τέρατος, του οποίου το όνομα θα πολιτογραφηθεί εις τα λεξιλόγια ως συνώνυμο των εγκλημάτων πολέμου» και έπεισαν το δικαστήριο να τον καταδικάσει 27 φορές σε θάνατο. 
Μέχρι τις τελευταίες του ώρες περίμενε κάποιον να τον σώσει από τον θάνατο και, όταν έχασε κάθε ελπίδα, έγραψε γράμμα από τις φυλακές Θεσσαλονίκης που κρατείτο, προς την κόρη του και της ζήτησε να εκδικηθεί για τον «άδικο θάνατό του». Εκτελέστηκε στις 9 Οκτωβρίου στο Χορτιάτη όπου σε μια μέρα το 1943 είχε θανατώσει εκεί δια της πυράς 100 γυναικόπαιδα.