"Κάποιο άγαλμα που μ' είδε με θυμήθηκε" τραγούδησε ο Πουλόπουλος κι εδώ που τα λέμε δεν είχε κι άδικο.
Απ' όσο γνωρίζουμε "τα αγάλματα" εν γένει αποτελούν ένα φόρος τιμής σε προσωπικότητες με μεγάλη και αναγνωρισμένη προσφορά στον τομέα τους, "έκαστος στο είδος του" που λέει κι ο λαός μας.
Είναι ένα εφαλτήριο για να γνωρίσουμε ή και για να θυμηθούμε αυτές τις προσωπικότητες που "πέρασαν" από τα μέρη μας. Μάλιστα στο δρόμο ή στην πλατεία που τοποθετούνται αυτά δίδεται και το ανάλογο όνομα ή και το αντίστροφο αν προτιμάτε.
Το να είναι όμως αλλού τα αγάλματα και οι προτομές κι αλλού ο ομώνυμος δρόμος ή πλατεία νομίζω ότι είναι παγκόσμια πρωτοτυπία.
Απ' όσο γνωρίζουμε "τα αγάλματα" εν γένει αποτελούν ένα φόρος τιμής σε προσωπικότητες με μεγάλη και αναγνωρισμένη προσφορά στον τομέα τους, "έκαστος στο είδος του" που λέει κι ο λαός μας.
Είναι ένα εφαλτήριο για να γνωρίσουμε ή και για να θυμηθούμε αυτές τις προσωπικότητες που "πέρασαν" από τα μέρη μας. Μάλιστα στο δρόμο ή στην πλατεία που τοποθετούνται αυτά δίδεται και το ανάλογο όνομα ή και το αντίστροφο αν προτιμάτε.
Το να είναι όμως αλλού τα αγάλματα και οι προτομές κι αλλού ο ομώνυμος δρόμος ή πλατεία νομίζω ότι είναι παγκόσμια πρωτοτυπία.
Έτσι, όπως συμβαίνει συνήθως, ακόμα κι οι καθημερινοί περασάρηδες θα είχαν την ευκαιρία να μάθουν για το ποια είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία
Μάνος Φουντουλάκης
.JPG)