Χάρη στις επιτυχίες πού είχαν πολλές φορές οι πρακτικοί γιατροί είχαν επιβληθεί στη λαϊκή συνείδηση και γύριζαν σ' όλα τα μέρη.
Στην περιπνευμονία, για παράδειγμα, αλείφανε τον άρρωστο αμέσως σ' όλο το κορμί του με λάδι και ξίδι. Έπρεπε να ίδρωση έπειτα πολλές ώρες. Μετά ο πρακτικός γιατρός έστρωνε χάμω ένα στρατσόχαρτο μεγάλο, τρυπημένο σε μερικά σημεία, το άλειφε με μέλι, το πασπάλιζε από πάνω με κόκκινο πιπέρι, και τύλιγε μ' αυτό τον άρρωστο από τη μέση κ' επάνω. Του ρίχναν κ' ένα ζεστό τομάρι νεοσφαγμένου προβάτου, πού ραβόταν σφιχτά από τη μέση κ' επάνω, και σ' αυτή την κατάσταση σχεδόν μούμιας διατάζονταν να μείνει ακίνητος και να περιμένει της τύχης του τα γραμμένα. Η λαϊκή ιατρική του είχε προσφέρει ότι μπορούσε να του προσφέρει.
Το δάγκωμα της δηλητηριώδους μαύρης αράχνης (μαρμάγκας) θεραπεύονταν με γητειά, κατά τον έξης τρόπο: Μόλις εσημειώνετο το κρούσμα, καλούσαν να μαζευτούν εννέα Μαρίες, γυναίκες και κοπέλες. Εν τω μεταξύ έπαιρναν τον άρρωστο και τον έχωναν μέσα σ' ένα σωρό από χώμα και κοπριά με το κεφάλι άπ' έξω. Γύρω-γύρω μαζεύονταν οι Μαρίες και πιάνονταν χέρι-χέρι, χορεύοντας γύρω απ' το σωρό και τον ασθενή. Παρακαλούσαν τραγουδιστά την κυρά «Μαρμάγκα» να πάρει την αρρώστια από τον ασθενή και να τη δώσει σ' αυτές. Η αμμωνία από τα ούρα της κοπριάς, η μούχλα, η ζεστή χόβολη της κοπριάς, επενεργούσαν ώστε λίγο-λίγο να ξεπρήζεται ο άρρωστος και να γίνεται καλά, να γερεύει. Οι ιστοί της αράχνης (σφαλαγγονιές) αποτελούσαν απαραίτητο φάρμακο για τα τραύματα, να μην αφήνουν ουλή, κάτι που πρόσεχαν ιδιαιτέρως στα πρόσωπα των κοριτσιών.
Δάγκωμα φιδιού: Του φιδιού το δάγκωμα το γιάτρευε «ντερβίσης» ή και κείνος που έπαιρνε το χάρισμα απ' αυτόν. Το χάρισμα δινόταν μ' ένα ποτήρι σερμπέτι, που έπαιρνε ο νεοφώτιστος αγύρτης - ασκληπιάδης από τα χέρια του. Αυτός μάζευε ότι φίδια είχαν δαγκώσει ανθρώπους και τα έκλειε σ' ένα μπουκάλι με νερό. Όταν παρουσιαζόταν άρρωστος που τον είχε δαγκώσει φίδι, ο φιδογιατρός τον ξόρκιζε κ' έπλενε την πληγή του με το φιδόνερο.
Αναδημοσίευση από το βιβλίο του Ν. Εξάρχου «Το Ντομπρίνοβο».
Ήδη από τα '70s στη Νέα Υόρκη, το γκραφίτι ξεκινά να εισχωρεί σε μουσεία και γκαλερί, ακολουθώντας ταυτόχρονα τη πορεία του στο δρόμο. Μέσα από αυτό το εδαφικό «παιχνίδι», αυτή ήταν η δεκαετία που οι βαμμένοι τοίχοι έγιναν οικείο θέαμα για τους κάτοικους των μεγαλουπόλεων. Σήμερα το γκραφίτι συνεχίζει, σαν επικοινωνιακός κώδικας μεταξύ αυτών που το εκπροσωπούν, και αυτό που αποκαλούμε street art, urban art ή τέχνη του δρόμου αποτελεί την πιο επικοινωνιακή, ανοιχτή έκφανση της δημόσιας τέχνης.
Μεταξύ άλλων, αναφορές της είναι η lowbrow τέχνη, η pop art, τα underground comics, οι γραμματοσειρές και η γραφή, το ψηφιακό σχέδιο, αλλά και πιο κλασσικές ζωγραφικές προσεγγίσεις. Μέγιστη αναφορά ακόμα αποτελεί η ίδια η αρχιτεκτονική του δημοσίου χώρου σαν πεδίο επέμβασης. Σκοπός της έκθεσης είναι λοιπόν να αποτυπωθεί η ενέργεια, ο αυθορμητισμός και η κριτική δύναμη της τέχνης του δρόμου σε ένα κλειστό χώρο, αυτόν του ιστορικού Νεωρίου Μόρο, στο Παλιό Λιμάνι των Χανίων.
Τον Οκτώβριο του 1940, η Ελλάδα υποχρεώθηκε να μπει στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με την απρόκλητη εισβολή των στρατευμάτων του Μουσολίνι στην Ήπειρο. Ο Χίτλερ, για να σώσει τον Μουσολίνι από μία ταπεινωτική ήττα, εισέβαλε στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941. Η Ελλάδα λεηλατήθηκε και ερειπώθηκε από τους Γερμανούς όσο καμία άλλη χώρα κάτω από την κατοχή τους. Σύμφωνα με τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, τουλάχιστον 300.000 Έλληνες πέθαναν από την πείνα-άμεσο αποτέλεσμα της Γερμανικής λεηλασίας. Ο Μουσολίνι παραπονέθηκε στον Υπουργό του των Εξωτερικών, Κόμη Τσιάνο, «Οι Γερμανοί έχουν αρπάξει από τους Έλληνες ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους». 
