Του Μανόλη Καρέλλη, πρώην δημάρχου και ευρωβουλευτή Ηρακλείου
Η διαφωνία μου με τον Μητροπολίτη Αρκαλοχωρίου, Καστελίου και Βιάννου, καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και φίλτατό μου κ. Ανδρέα Νανάκη, άρθρο του οποίου με τον τίτλο “η τουρκική υπηκοότητα των Μητροπολιτών” δημοσιεύθηκε στο φύλλο της εφημερίδας “Πατρίς” της 8.12.2010, τοποθετείται στην ιστόρηση των γεγονότων μετά το 1453, “όταν το Ισλάμ είχε επίσημα πλέον κατοχυρώσει τον πρώτο λόγο”, όπως ο ίδιος αναφέρει στο περισπούδαστο κείμενό του. Διακόπηκε τότε, απότομα και βίαια, η πορεία της ελληνικής αυτοκρατορίας και τα όποια προνόμια (που αργότερα αφαιρέθηκαν κι αυτά) παραχωρήθηκαν από τον πορθητή προς το Οικομενικό Πατριαρχείο εδόθησαν με μία και μόνη προϋπόθεση: ότι η ορθόδοξη εκκλησία και η ηγεσία της θα εμάχοντο με όλες τις δυνάμεις των για την εξασφάλιση της συνέχειας και το απαραβίαστο της οθωμανικής, πλέον, αυτοκρατορίας. Μόνο αν έχουμε υπ’ όψη μας αυτή την τόσο ουσιαστική διαφοροποίηση μπορούμε να ερμηνεύσουμε τα άλλως ανερμήνευτα: πώς δηλαδή δέχθηκε ο διαβόητος Χαριτωνίδης, Μητροπολίτης Κρήτης όταν εμαίνετο η μεγάλη Επανάσταση του 1866-1869, την πρόσκληση του Τούρκου πασά που είχε διευθύνει τις δυνάμεις που εξόντωσαν 1000 χριστιανούς στην εποποιΐα του Αρκαδίου για συνεορτασμό της χριστιανικής συμφοράς ή πώς και γιατί ο τότε οικουμενικός πατριάρχης, με εγκύκλιό του που απευθύνεται στους χριστιανούς της Κρήτης, υπενθυμίζει σ’ αυτούς το καθήκον των για υποταγή στην τουρκική εξουσία.
Η διαφωνία μου με τον Μητροπολίτη Αρκαλοχωρίου, Καστελίου και Βιάννου, καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και φίλτατό μου κ. Ανδρέα Νανάκη, άρθρο του οποίου με τον τίτλο “η τουρκική υπηκοότητα των Μητροπολιτών” δημοσιεύθηκε στο φύλλο της εφημερίδας “Πατρίς” της 8.12.2010, τοποθετείται στην ιστόρηση των γεγονότων μετά το 1453, “όταν το Ισλάμ είχε επίσημα πλέον κατοχυρώσει τον πρώτο λόγο”, όπως ο ίδιος αναφέρει στο περισπούδαστο κείμενό του. Διακόπηκε τότε, απότομα και βίαια, η πορεία της ελληνικής αυτοκρατορίας και τα όποια προνόμια (που αργότερα αφαιρέθηκαν κι αυτά) παραχωρήθηκαν από τον πορθητή προς το Οικομενικό Πατριαρχείο εδόθησαν με μία και μόνη προϋπόθεση: ότι η ορθόδοξη εκκλησία και η ηγεσία της θα εμάχοντο με όλες τις δυνάμεις των για την εξασφάλιση της συνέχειας και το απαραβίαστο της οθωμανικής, πλέον, αυτοκρατορίας. Μόνο αν έχουμε υπ’ όψη μας αυτή την τόσο ουσιαστική διαφοροποίηση μπορούμε να ερμηνεύσουμε τα άλλως ανερμήνευτα: πώς δηλαδή δέχθηκε ο διαβόητος Χαριτωνίδης, Μητροπολίτης Κρήτης όταν εμαίνετο η μεγάλη Επανάσταση του 1866-1869, την πρόσκληση του Τούρκου πασά που είχε διευθύνει τις δυνάμεις που εξόντωσαν 1000 χριστιανούς στην εποποιΐα του Αρκαδίου για συνεορτασμό της χριστιανικής συμφοράς ή πώς και γιατί ο τότε οικουμενικός πατριάρχης, με εγκύκλιό του που απευθύνεται στους χριστιανούς της Κρήτης, υπενθυμίζει σ’ αυτούς το καθήκον των για υποταγή στην τουρκική εξουσία.
Ό,τι άλλο λέγεται πέραν τούτων δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα.
• Δεν έχει, επίσης, σχέση με την πραγματικότητα, η αναφορά του μητροπολίτη κ. Ανδρέα Νανάκη στους παλαιούς Ισοκράτη και Δημοσθένη και η ταύτιση του ίδιου και των ευαρίθμων ιεραρχών που δέχθηκαν ευγνωμόνως την προσφορά του εντιμοτάτου πρωθυπουργού της Τουρκίας για την απόκτηση της τουρκικής υπηκοότητας με τον Ισοκράτη.
Γιατί ο Ισοκράτης είχε προ οφθαλμών την Ελλάδα και τους Έλληνες και το ελληνικό πνεύμα ενώ οι ευάριθμοι ιεράρχες που δέχθηκαν την τουρκική “φιλοφροσύνη”, αν τολμήσουν να κινηθούν υπέρ των ελληνικών συμφερόντων και να αμφισβητήσουν κατά ένα ιώτα ή μίαν κεραία το τουρκικό κατεστημένο θα διωχθούν δια νυκτός από τα τουρκικά εδάφη ή, ακόμα, θα δικασθούν για εγκλήματα κατά του τουρκισμού.
• Ούτε βέβαια είναι πειστική η συνηγορία του επιστρατευθέντος Κωνσταντίνου Καβάφη (απροσδόκητη και εξαιρετικά νεωτεριστική η εμφάνισή του σε κείμενο ανωτάτου κληρικού)· γιατί, βέβαια, ο αλεξανδρινός άλλα είχε