Λένε ότι οι παλιές φωτογραφίες πάντα έχουν αξία. Για όσους εικονίζονται σ' αυτές προκαλεί ευχάριστα ή και δυσάρεστα συναισθήματα, για όλους τους άλλους και ειδικά τους νέους, παρουσιάζουν ενδιαφέρον, αφού μπορούν να αντιλαμβάνονται τον τρόπο ζωής των παλιών ανθρώπων, αλλά να βλέπουν και πως ήταν ο τόπος που γεννήθηκαν, πριν από πολλές δεκαετίες.
Υπάρχουν φωτογραφίες που είναι έργα τέχνης, άλλες που είναι «ζωντανές» όσο ποτέ, και άλλες που από μόνες τους είναι ιστορικές μαρτυρίες. Χωρίς αμφιβολία η αποτύπωση της εικόνας στο χαρτί, αποτελεί μια από τις σημαντικότερες κατακτήσεις του ανθρώπινου πολιτισμού.
Ποια φωτογραφία άραγε θα μπορούσε να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον, να μας κάνει να αναπολήσουμε αυτήν την εποχή; Ποια φωτογραφία θα ήταν επιθυμία μας να βρούμε;
Ποια φωτογραφία άραγε;
Άκουγα για τον Τούρκικο μιναρέ! Το βενετσιάνικο φρούριο, τις κρήνες, το παλιό τσαρσί με τις κρεβατίνες του και το λιθόστρωτο! Ίσως η είσοδος του Καλέ, τους ψαρόπαγκους στην πλατεία Τζανακάκη, το παλιό γεφύρι στην Κάτω Καμάρα, όμως αυτή πού εγώ ονειρευόμουν και ήθελα διακαώς να βρω ψαχουλεύοντας εκατοντάδες προπολεμικά άλμπουμ, σε μπαούλα και σοφίτες, την βρήκα μόλις προχθές.
Υπάρχουν φωτογραφίες που είναι έργα τέχνης, άλλες που είναι «ζωντανές» όσο ποτέ, και άλλες που από μόνες τους είναι ιστορικές μαρτυρίες. Χωρίς αμφιβολία η αποτύπωση της εικόνας στο χαρτί, αποτελεί μια από τις σημαντικότερες κατακτήσεις του ανθρώπινου πολιτισμού.
Ποια φωτογραφία άραγε θα μπορούσε να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον, να μας κάνει να αναπολήσουμε αυτήν την εποχή; Ποια φωτογραφία θα ήταν επιθυμία μας να βρούμε;
Ποια φωτογραφία άραγε;
Άκουγα για τον Τούρκικο μιναρέ! Το βενετσιάνικο φρούριο, τις κρήνες, το παλιό τσαρσί με τις κρεβατίνες του και το λιθόστρωτο! Ίσως η είσοδος του Καλέ, τους ψαρόπαγκους στην πλατεία Τζανακάκη, το παλιό γεφύρι στην Κάτω Καμάρα, όμως αυτή πού εγώ ονειρευόμουν και ήθελα διακαώς να βρω ψαχουλεύοντας εκατοντάδες προπολεμικά άλμπουμ, σε μπαούλα και σοφίτες, την βρήκα μόλις προχθές.
Ξεκίνησε το 1927 να κατασκευάζεται και τελείωσε το 1936, είχε 50 μέτρα περίπου μήκος και στην φωτογραφία μας την βλέπουμε μισοτελειωμένη χωρίς το τέταρτο κομμάτι! Το έργο το είχε αναλάβει ο εργολάβος της εποχής Γιάννης Τσιχλάκης. Σίγουρα πρωτοποριακό έργο για την πόλη του Καστελλιού μιας και η θάλασσα ήταν η μοναδική δίοδος επικοινωνίας με την υπόλοιπη Κρήτη αλλά και τα γύρω νησιά.
Σε αυτήν την προβλήτα έκαναν την βόλτα τους τις αργίες οι Καστελιανοί, σε αυτήν την προβλήτα έδεναν οι μαούνες της εποχής, του Βασίλη και του Γιάννη Λυρατζάκη, σε αυτήν την προβλήτα έδεναν και οι παραδοσιακές τράτες του Κρητικού και του Αναστασάκη.
Η προβλήτα ανατινάχτηκε στις 10 Οκτωβρίου 1944 από του Γερμανούς κατά την αποχώρηση τους από την Κίσαμο, νωρίτερα στις 15 Μαΐου του 1944* σε αυτήν την προβλήτα εξελίχτηκε η μεγαλύτερη τραγωδία των τελευταίων χρόνων αφού άφησαν την πνοή τους πάνω σε αυτήν 8 αθώοι Καστελιανοί και τραυματίστηκαν άλλοι τόσοι από τα συμμαχικά αεροπλάνα!
Ένα τέτοιο δημοσίευμα πριν απο 5 χρόνια κίνησε το ενδιαφέρον του σημερινού αντιδημάρχου κ. Μαυροδημητράκη που αποφάσισε, κόντρα των καιρών, να βάλει στόχο το ξανακτίσιμο της προβλήτας. Με την βοήθεια του προέδρου του ΛΤΝ Χανίων και καλού φίλου της Κισάμου 
υπογράφτηκε ιδιωτικό συμφωνητικό με τους Ρογκάν - Μαρίνου η εκπόνηση μελέτης για την αποκατάσταση και επέκταση της προβλήτας Τελωνείου. Ας ελπίσουμε οτι η μελέτη θα γίνει γρήγορα ώστε να δούμε αυτό το έργο στην περιοχή του Τελωνείου που θα έχει πολλά οφέλη για την περιοχή.
Είναι ένα πρώτο βήμα ώστε τα καραβάκια για τον Μπάλο να έχουν πλέον μια αναχώρηση τουλάχιστον απο το κέντρο της πόλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου