Σύντροφοι, γρηγορείτε!
Πολύς λόγος γίνεται –και ορθά γίνεται- για την διαπραγματευτική δεινότητα μιας μελλοντικής κυβέρνησης Σύ.Ριζ.Α. απέναντι στη συνέλευση των πιστωτών.
Ασφαλώς, όταν μπαίνει κανείς σε μια διαπραγμάτευση, η απόλυτη -ή τουλάχιστον η σχετική επιτυχία της, εξαρτάται μόνον από τα διαπραγματευτικά ατού που διαθέτει ο καθένας.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, έτσι όπως την άφησαν θεόγυμνη οι Ολετήρες, το μοναδικό διαπραγματευτικό ατού που έχει απομείνει, είναι η επίκληση των αρχών του διεθνούς δικαίου, όπως πολύ σωστά έχει ήδη διατυπωθεί. Η ετοιμότητα μιας προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ή έστω η απειλή μιας παράστασης στη συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, θα έθετε επί τάπητος πολλά ζητήματα σχετικά με την παραβίαση της ....
.....Διεθνούς Χάρτας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στην Ελλάδα, αδιαλείπτως και ποικιλοτρόπως, τα τελευταία χρόνια των συνεχόμενων μνημονίων που μοιάζουν με συνεχόμενους πνιγμούς για την κοινωνία μας. Μάρτυς μας κι ο Πάπας της Ρώμης, εκτός των αριθμών!
Το δεύτερο διαπραγματευτικό εργαλείο που οφείλει να έχει μια κυβέρνηση σοβαρή και πρόθυμη να διαπραγματευτεί, αντί για να μας κοροϊδεύει αναίσχυντα όπως κάνουν οι σημερινοί αγιογδύτες που μας κυβερνούν, είναι το αναπτυξιακό πρόγραμμα πάνω στο οποίο θα βασίσει την ρήτρα ανάπτυξης που θα υποσχεθεί, και συνακόλουθα, το τελικό σχέδιο αποπληρωμής του όποιου μέρους του χρέους και με όποιον τρόπο, συνομολογηθεί να αποπληρωθεί.
Σχέδιο που πρέπει να είναι συγκεκριμένο, να θέτει στρατηγικούς στόχους και να ξετυλίγει τις τακτικές ανά περιφέρεια, ανά νόμο και ανά δήμο, αν είναι δυνατόν. Αυτό, δηλαδή, που προσπαθεί να κάνει ο ερίτιμος κ. Φούχτελ για λογαριασμό των αφεντικών του, θα πρέπει να είναι έτοιμη να το πετύχει η επόμενη ελληνική κυβέρνηση, για λογαριασμό του ελληνικού λαού. Σχέδιο που πρέπει εκτός των άλλων, να υποδεικνύει και να κατανέμει τους πόρους, αλλά και να προσδιορίζει τις πηγές χρηματοδότησης.
Πράγματι, μία από τις πηγές για τις χρηματοδοτικές ανάγκες ενός τέτοιου προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης, είναι οι χρηματοροές - οι οποίες, μάλιστα, υποτίθεται ότι είναι και εμπροσθοβαρείς- που παρέχει η Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω διαφόρων προγραμμάτων που πολλές φορές μένουν αναξιοποίητα. Πρέπει όμως αυτοί οι πόροι, χρηματικοί και άλλοι, αφενός να μην σπαταλιούνται με μοναδικό κριτήριο την απορροφητικότητα, προκαλώντας συχνά μεγαλύτερες ζημίες από τις αναμενόμενες ωφέλειες που πολλές φορές δεν έρχονται ποτέ, κι αφετέρου να επιβλεφθούν, ίσως, προσωρινά από μια ανεξάρτητη και αποτελεσματική αρχή, μέχρι να αναδιοργανωθεί ο δημόσιος τομέας ο οποίος σήμερα είναι αποδεκατισμένος και σμπαραλιασμένος από το πελατειακό κράτος που έχουν χτίσει μέσα στην καρδιά του, οι ανεκδιήγητοι που έχομε αφήσει, αφελείς και αμέριμνοι, όλα αυτά τα χρόνια να μας κυβερνούν.
Όμως αυτή η πηγή χρηματοδότησης, από μόνη της, δεν είναι αρκετή.
Ασφαλώς το ένα δισεκατομμύριο ευρώ, με το οποίο υποτίθεται ότι θα προικιστεί ο νέος φορέας ειδικού σκοπού, σύμφωνα με τις εξαγγελίες Τσίπρα στη ΔΕΘ, όχι μόνο προέρχεται από επισφαλείς πηγές, αυξάνοντας έτσι την διαπραγματευτική ισχύ του άλλου μέρους κι εξασθενώντας καίρια την ελληνική διαπραγματευτική θέση, αλλά, το κυριότερο, είναι χρηματικοί πόροι που επίσης δεν επαρκούν για να καλυφθεί μια αγορά στεγνωμένη από κεφάλαια κίνησης, πόσο μάλλον να περισσέψουν πόροι και για κεφαλαιουχική επέκταση, όπου επιβάλλεται.
Απαιτούνται πρόσθετα κεφάλαια και αυτά θα πρέπει να τα βρει η επόμενη ελληνική κυβέρνηση. Από πού όμως θα τα βρει, χωρίς να απλώνει χέρι διακονιάρη στην Φράου Καγκελάριο, παύοντας έτσι την όποια αποδοτικότητα, μαζί και κάθε σοβαρότητα, της μελλούμενης διαπραγμάτευσης?
Διαβάζοντας κανείς ότι, σε ανύποπτο χρόνο, ο κ. Τσίπρας δήλωσε σε ξένη δημοσιογράφο, αναφερόμενος σε διαβόητο εθνικό νταβατζή, ότι «αν θέλει να κρατήσει τις επιχειρήσεις και τα ΜΜΕ του, θα πρέπει πρώτα να καταβάλει τους φόρους και τα χρέη που του αναλογούν στις τράπεζες», θα μπορούσε μόνο να κάνει την παρατήρηση ότι αν τα εξυπηρετεί τα χρέη του προς αυτές τις τράπεζες ο εν λόγω εθνικός νταβατζής, ουδείς ψόγος επί του προκειμένου.
Τα υπόλοιπα λεγόμενα του κ. Τσίπρα, όμως, κάτι πρέπει να υπονοούν. Ίσως να υπονοούν ότι με την πάταξη της μεγάλης και νόμιμης φοροαποφυγής που ευδοκιμεί στο πελατειακό μας κράτος, αφού αντιμετωπισθεί, όπως-όπως, η ανθρωπιστική κρίση, θα περισσέψουν και οι αναγκαίοι πόροι που θα χρηματοδοτήσουν το εγχείρημα της επανεκκίνησης της οικονομίας.
Όμως, πιθανότατα, ούτε αυτοί οι πόροι θα αποδειχθούν επαρκείς, σε μια συγκυρία όπου ο κίνδυνος lock-out ορισμένων επιχειρηματικών ομίλων θα είναι υπαρκτός, αν όχι βέβαιος. Αν, λοιπόν, δεν κυνηγηθεί διεθνώς ο παράνομα αποθησαυρισμένος και συσσωρευμένος πλούτος δεκαετιών ή αν δεν αποκαλυφθεί πόσες φορές παραπάνω από το κανονικό μας χρέωναν όλα αυτά τα χρόνια –και συνεχίζουν να μας χρεώνουν- οι διάφοροι εθνικοί μας εργολάβοι για να κατασκευάζουν τους δρόμους, τα φράγματα και τα γιοφύρια που μας κατασκεύασαν –και σκοπεύουν να συνεχίσουν να κατασκευάζουν και στο μέλλον-, τότε δεν θα γίνει καμία διαπραγμάτευση, αλλά μια τρύπα στο νερό.
Άλλη μια τρύπα στο νερό, που η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να την αντέξει.
Ασφαλώς, αυτά τα πράγματα δεν γίνονται αν δεν ανοίξουν τα λογιστικά βιβλία αυτών που δημιούργησαν το χρέος, και είναι κοινός ο τόπος, ότι τα περισσότερα ίχνη της καταλήστευσης του δημόσιου πλούτου μας είναι καταχωρισμένα στα κιτάπια των πτωχών μας τραπεζών και στα διάσπαρτα και χειρόγραφα υποθηκοφυλακεία της έρημης χώρας μας.
Απ' αυτά τα δύο στοιχεία, λοιπόν, θα εξαρτηθεί αν μία κυβέρνηση του Συ.Ριζ.Α. θα μπορέσει, κάποια στιγμή στο προσεχές μέλλον, να διαπραγματευτεί αποτελεσματικά γύρω από το ζήτημα του ελληνικού χρέους ή αν θα δείχνει ο κ. Τσίπρας στα μάτια όλων μας, μετά ολίγων μηνών πρωθυπουργίας, γηραιότερος και θλιβερότερος, ακόμα κι από τον μπάρμπα-Φανούρη -αν είναι αυτό ποτέ δυνατόν!
Για το δεύτερο στοιχείο, για την πυγμή δηλαδή που θα επιδείξει ο κ. Τσίπρας απέναντι στους Έλληνες -και όχι μόνον- ολιγάρχες και στους άλλους μεταπράτες, στους λαθρέμπορους καυσίμων και στα άλλα κοινωνικά περιττώματα που επιπλέουν στον βούρκο του κοινωνικοπολιτικού μας συστήματος και που ακόμα και σήμερα συνεχίζουν να πλουτίζουν αδικαιολόγητα, δεν θα το μάθουμε ποτέ αν την διαθέτει για να την επιδείξει, παρ' εκτός αν τον κρίνομε ως τον καταλληλότερο για Πρωθυπουργό, στις επόμενες εκλογές που κατά τα φαινόμενα δεν θα αργήσουν.
Το πρώτο, όμως, στοιχείο, που είναι το σχέδιο της παραγωγικής ανασυγκρότησης, το περιμένουμε εδώ και τώρα, κατά τα υπεσχημένα: το γοργόν και χάριν έχει, λοιπόν, για τις περιφερειακές συνδιασκέψεις, όπου το πρόγραμμα του Συ.Ριζ.Α. αναμένεται να εξειδικευθεί, με βάση τις ανάγκες της κάθε Περιφέρειας και μάλιστα με την εμπλοκή των τοπικών κοινωνιών στις αποφάσεις, κατά τα λεχθέντα.
Γρηγορείτε, λοιπόν, σύντροφοι και μην γυρνάτε από κανάλι σε κανάλι τα πρωινά, να μας λέτε ότι προχωράτε μπροστά με το σχέδιο που κατατέθηκε στη Θεσσαλονίκη, διότι μόνον ευσεβείς πόθους έχετε καταθέσει εκεί!
Υ.Γ. Υπάρχει, βέβαια, πάντα και ο τρίτος δρόμος, αλλά θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι σε αυτήν την τελευταία περίπτωση, θα ζήσουμε μια περίοδο γεμάτη οδύνες, όπου μέχρι να βρεθεί και να αποκατασταθεί κάποια ισορροπία, θα χρειάζονται πολλές δραχμές για να αγοράζει κανείς κινέζικα σκόρδα στη λαϊκή του Σαββάτου. Αυτό όμως, όπως φάνηκε από τις πρόσφατες ευρωεκλογές, η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν το επιθυμεί κι εδώ που τα λέμε, καλά κάνει!
Πολύς λόγος γίνεται –και ορθά γίνεται- για την διαπραγματευτική δεινότητα μιας μελλοντικής κυβέρνησης Σύ.Ριζ.Α. απέναντι στη συνέλευση των πιστωτών.
Ασφαλώς, όταν μπαίνει κανείς σε μια διαπραγμάτευση, η απόλυτη -ή τουλάχιστον η σχετική επιτυχία της, εξαρτάται μόνον από τα διαπραγματευτικά ατού που διαθέτει ο καθένας.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, έτσι όπως την άφησαν θεόγυμνη οι Ολετήρες, το μοναδικό διαπραγματευτικό ατού που έχει απομείνει, είναι η επίκληση των αρχών του διεθνούς δικαίου, όπως πολύ σωστά έχει ήδη διατυπωθεί. Η ετοιμότητα μιας προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ή έστω η απειλή μιας παράστασης στη συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, θα έθετε επί τάπητος πολλά ζητήματα σχετικά με την παραβίαση της ....
.....Διεθνούς Χάρτας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στην Ελλάδα, αδιαλείπτως και ποικιλοτρόπως, τα τελευταία χρόνια των συνεχόμενων μνημονίων που μοιάζουν με συνεχόμενους πνιγμούς για την κοινωνία μας. Μάρτυς μας κι ο Πάπας της Ρώμης, εκτός των αριθμών!
Το δεύτερο διαπραγματευτικό εργαλείο που οφείλει να έχει μια κυβέρνηση σοβαρή και πρόθυμη να διαπραγματευτεί, αντί για να μας κοροϊδεύει αναίσχυντα όπως κάνουν οι σημερινοί αγιογδύτες που μας κυβερνούν, είναι το αναπτυξιακό πρόγραμμα πάνω στο οποίο θα βασίσει την ρήτρα ανάπτυξης που θα υποσχεθεί, και συνακόλουθα, το τελικό σχέδιο αποπληρωμής του όποιου μέρους του χρέους και με όποιον τρόπο, συνομολογηθεί να αποπληρωθεί.
Σχέδιο που πρέπει να είναι συγκεκριμένο, να θέτει στρατηγικούς στόχους και να ξετυλίγει τις τακτικές ανά περιφέρεια, ανά νόμο και ανά δήμο, αν είναι δυνατόν. Αυτό, δηλαδή, που προσπαθεί να κάνει ο ερίτιμος κ. Φούχτελ για λογαριασμό των αφεντικών του, θα πρέπει να είναι έτοιμη να το πετύχει η επόμενη ελληνική κυβέρνηση, για λογαριασμό του ελληνικού λαού. Σχέδιο που πρέπει εκτός των άλλων, να υποδεικνύει και να κατανέμει τους πόρους, αλλά και να προσδιορίζει τις πηγές χρηματοδότησης.
Πράγματι, μία από τις πηγές για τις χρηματοδοτικές ανάγκες ενός τέτοιου προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης, είναι οι χρηματοροές - οι οποίες, μάλιστα, υποτίθεται ότι είναι και εμπροσθοβαρείς- που παρέχει η Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω διαφόρων προγραμμάτων που πολλές φορές μένουν αναξιοποίητα. Πρέπει όμως αυτοί οι πόροι, χρηματικοί και άλλοι, αφενός να μην σπαταλιούνται με μοναδικό κριτήριο την απορροφητικότητα, προκαλώντας συχνά μεγαλύτερες ζημίες από τις αναμενόμενες ωφέλειες που πολλές φορές δεν έρχονται ποτέ, κι αφετέρου να επιβλεφθούν, ίσως, προσωρινά από μια ανεξάρτητη και αποτελεσματική αρχή, μέχρι να αναδιοργανωθεί ο δημόσιος τομέας ο οποίος σήμερα είναι αποδεκατισμένος και σμπαραλιασμένος από το πελατειακό κράτος που έχουν χτίσει μέσα στην καρδιά του, οι ανεκδιήγητοι που έχομε αφήσει, αφελείς και αμέριμνοι, όλα αυτά τα χρόνια να μας κυβερνούν.
Όμως αυτή η πηγή χρηματοδότησης, από μόνη της, δεν είναι αρκετή.
Ασφαλώς το ένα δισεκατομμύριο ευρώ, με το οποίο υποτίθεται ότι θα προικιστεί ο νέος φορέας ειδικού σκοπού, σύμφωνα με τις εξαγγελίες Τσίπρα στη ΔΕΘ, όχι μόνο προέρχεται από επισφαλείς πηγές, αυξάνοντας έτσι την διαπραγματευτική ισχύ του άλλου μέρους κι εξασθενώντας καίρια την ελληνική διαπραγματευτική θέση, αλλά, το κυριότερο, είναι χρηματικοί πόροι που επίσης δεν επαρκούν για να καλυφθεί μια αγορά στεγνωμένη από κεφάλαια κίνησης, πόσο μάλλον να περισσέψουν πόροι και για κεφαλαιουχική επέκταση, όπου επιβάλλεται.
Απαιτούνται πρόσθετα κεφάλαια και αυτά θα πρέπει να τα βρει η επόμενη ελληνική κυβέρνηση. Από πού όμως θα τα βρει, χωρίς να απλώνει χέρι διακονιάρη στην Φράου Καγκελάριο, παύοντας έτσι την όποια αποδοτικότητα, μαζί και κάθε σοβαρότητα, της μελλούμενης διαπραγμάτευσης?
Διαβάζοντας κανείς ότι, σε ανύποπτο χρόνο, ο κ. Τσίπρας δήλωσε σε ξένη δημοσιογράφο, αναφερόμενος σε διαβόητο εθνικό νταβατζή, ότι «αν θέλει να κρατήσει τις επιχειρήσεις και τα ΜΜΕ του, θα πρέπει πρώτα να καταβάλει τους φόρους και τα χρέη που του αναλογούν στις τράπεζες», θα μπορούσε μόνο να κάνει την παρατήρηση ότι αν τα εξυπηρετεί τα χρέη του προς αυτές τις τράπεζες ο εν λόγω εθνικός νταβατζής, ουδείς ψόγος επί του προκειμένου.
Τα υπόλοιπα λεγόμενα του κ. Τσίπρα, όμως, κάτι πρέπει να υπονοούν. Ίσως να υπονοούν ότι με την πάταξη της μεγάλης και νόμιμης φοροαποφυγής που ευδοκιμεί στο πελατειακό μας κράτος, αφού αντιμετωπισθεί, όπως-όπως, η ανθρωπιστική κρίση, θα περισσέψουν και οι αναγκαίοι πόροι που θα χρηματοδοτήσουν το εγχείρημα της επανεκκίνησης της οικονομίας.
Όμως, πιθανότατα, ούτε αυτοί οι πόροι θα αποδειχθούν επαρκείς, σε μια συγκυρία όπου ο κίνδυνος lock-out ορισμένων επιχειρηματικών ομίλων θα είναι υπαρκτός, αν όχι βέβαιος. Αν, λοιπόν, δεν κυνηγηθεί διεθνώς ο παράνομα αποθησαυρισμένος και συσσωρευμένος πλούτος δεκαετιών ή αν δεν αποκαλυφθεί πόσες φορές παραπάνω από το κανονικό μας χρέωναν όλα αυτά τα χρόνια –και συνεχίζουν να μας χρεώνουν- οι διάφοροι εθνικοί μας εργολάβοι για να κατασκευάζουν τους δρόμους, τα φράγματα και τα γιοφύρια που μας κατασκεύασαν –και σκοπεύουν να συνεχίσουν να κατασκευάζουν και στο μέλλον-, τότε δεν θα γίνει καμία διαπραγμάτευση, αλλά μια τρύπα στο νερό.
Άλλη μια τρύπα στο νερό, που η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να την αντέξει.
Ασφαλώς, αυτά τα πράγματα δεν γίνονται αν δεν ανοίξουν τα λογιστικά βιβλία αυτών που δημιούργησαν το χρέος, και είναι κοινός ο τόπος, ότι τα περισσότερα ίχνη της καταλήστευσης του δημόσιου πλούτου μας είναι καταχωρισμένα στα κιτάπια των πτωχών μας τραπεζών και στα διάσπαρτα και χειρόγραφα υποθηκοφυλακεία της έρημης χώρας μας.
Απ' αυτά τα δύο στοιχεία, λοιπόν, θα εξαρτηθεί αν μία κυβέρνηση του Συ.Ριζ.Α. θα μπορέσει, κάποια στιγμή στο προσεχές μέλλον, να διαπραγματευτεί αποτελεσματικά γύρω από το ζήτημα του ελληνικού χρέους ή αν θα δείχνει ο κ. Τσίπρας στα μάτια όλων μας, μετά ολίγων μηνών πρωθυπουργίας, γηραιότερος και θλιβερότερος, ακόμα κι από τον μπάρμπα-Φανούρη -αν είναι αυτό ποτέ δυνατόν!
Για το δεύτερο στοιχείο, για την πυγμή δηλαδή που θα επιδείξει ο κ. Τσίπρας απέναντι στους Έλληνες -και όχι μόνον- ολιγάρχες και στους άλλους μεταπράτες, στους λαθρέμπορους καυσίμων και στα άλλα κοινωνικά περιττώματα που επιπλέουν στον βούρκο του κοινωνικοπολιτικού μας συστήματος και που ακόμα και σήμερα συνεχίζουν να πλουτίζουν αδικαιολόγητα, δεν θα το μάθουμε ποτέ αν την διαθέτει για να την επιδείξει, παρ' εκτός αν τον κρίνομε ως τον καταλληλότερο για Πρωθυπουργό, στις επόμενες εκλογές που κατά τα φαινόμενα δεν θα αργήσουν.
Το πρώτο, όμως, στοιχείο, που είναι το σχέδιο της παραγωγικής ανασυγκρότησης, το περιμένουμε εδώ και τώρα, κατά τα υπεσχημένα: το γοργόν και χάριν έχει, λοιπόν, για τις περιφερειακές συνδιασκέψεις, όπου το πρόγραμμα του Συ.Ριζ.Α. αναμένεται να εξειδικευθεί, με βάση τις ανάγκες της κάθε Περιφέρειας και μάλιστα με την εμπλοκή των τοπικών κοινωνιών στις αποφάσεις, κατά τα λεχθέντα.
Γρηγορείτε, λοιπόν, σύντροφοι και μην γυρνάτε από κανάλι σε κανάλι τα πρωινά, να μας λέτε ότι προχωράτε μπροστά με το σχέδιο που κατατέθηκε στη Θεσσαλονίκη, διότι μόνον ευσεβείς πόθους έχετε καταθέσει εκεί!
Υ.Γ. Υπάρχει, βέβαια, πάντα και ο τρίτος δρόμος, αλλά θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι σε αυτήν την τελευταία περίπτωση, θα ζήσουμε μια περίοδο γεμάτη οδύνες, όπου μέχρι να βρεθεί και να αποκατασταθεί κάποια ισορροπία, θα χρειάζονται πολλές δραχμές για να αγοράζει κανείς κινέζικα σκόρδα στη λαϊκή του Σαββάτου. Αυτό όμως, όπως φάνηκε από τις πρόσφατες ευρωεκλογές, η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν το επιθυμεί κι εδώ που τα λέμε, καλά κάνει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου