Δυστυχώς, από τις συζητήσεις που κάνω διαπιστώνω πως πολλοί δεν έχουν καταλάβει το μέγεθος και τις επιπτώσεις των αλλαγών που συνεπάγεται η διοικητική μεταρρύθμιση. Μια μεταρρύθμιση , η συζήτηση για την οποία, ξεκίνησε από την προηγούμενη κυβέρνηση και κατά όπως όλα δείχνουν θα ολοκληρωθεί με την σημερινή.
Δεν μιλάμε για μια αλλαγή στο φορολογικό σύστημα που θα ξανά αλλάξει. Δεν μιλάμε για νέο σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων στα πανεπιστήμια. Δεν μιλάμε για μια σειρά από πειραματισμούς της εκάστοτε κυβέρνησης σε επί μέρους τομείς.
Γιατί, μιλώντας έξω από τα δόντια, πρέπει να πω ότι σχεδόν όλοι οι Πασόκοι αυτοδιοικητικοί, είτε είναι δήμαρχοι είτε νομάρχες, πιέζουν προκειμένου να εφαρμοστεί ο Καποδίστριας 2, τσάτρα – πάτρα, και πιθανότατα να τα κάνουν μαντάρα όπως έγινε με τον Καποδίστρια 1.
Όμως , προς το παρόν, φαίνεται πως ο Γιάννης ο Ραγκούσης κάπως αντιστέκεται στους κομματαρχίσκους. Ίσως επειδή δεν ξέρει καλά το αντικείμενο και φοβάται ή ίσως ακριβώς το αντίθετο. Επειδή , πριν τον ανακαλύψει ο Γιωργάκης, ήταν δήμαρχος και βίωσε στο πετσί του τον Καποδίστρια 1.
Η κατάργηση των Νομών – Νομαρχιών και η καθιέρωση του πραγματικού 2ου βαθμού τοπικής αυτοδιοίκησης σε επίπεδο περιφερειών είναι κάτι που ισχύει σε ολόκληρη την Ευρώπη και κατά πως φαίνεται θα έχει και τις λιγότερες δυσκολίες. Άλλωστε δεν θέλει και πολλά για να γίνει, ότι γινόταν σε κάθε Νομαρχία, σε επίπεδο Περιφέρειας.
Συμφωνώ βέβαια με τις προϋποθέσεις που έθεσε ο Γρηγόρης ο Αρχοντάκης, όπως η οικονομική αυτοτέλεια των περιφερειών και η εξασφάλιση της ισόρροπης ανάπτυξης και αντιπροσώπευσης των – πρωην – Νομών. Δεν είναι δυνατόν επειδή π.χ. στο Ηράκλειο έχει συσσωρευτεί ο περισσότερος πληθυσμός της Κρήτης, ο περιφερειάρχης να είναι δια παντός Ηρακλειώτης.
Από την άλλη πλευρά η συνένωση των δήμων και η μείωσή τους κατά 50% ή 40% , είναι κάτι το τελείως διαφορετικό. Χρειάζεται πολύπλευρο σχέδιο και μελέτη. Από τα όρια των νέων δήμων μέχρι το ποιες υπηρεσίες θα είναι υποχρεωμένοι να παρέχουν έως και – βεβαίως – βεβαίως – το πώς θα εξασφαλιστούν οι οικονομικοί πόροι για να μπορεί π.χ. να υπάρχει δημοτική αστυνομία , όχι μόνο στην έδρα του δήμου αλλά και στις απομακρυσμένες περιοχές του.
Έτσι η πρώτη παρέμβαση της στήλης στο θέμα αυτά, αφορά στον 2ο Βαθμό Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Στην φωτογραφία βλέπετε έναν χάρτη με τα 14 γεωγραφικά διαμερίσματα της χώρας. Δηλαδή τις γεωγραφικές ενότητες που είναι γνωστές σε όλους εδώ και – θα έλεγα με λίγη υπερβολή – αιώνες.
Θεωρώ λοιπόν πως αυτά τα γεωγραφικά διαμερίσματα, με λίγες διαφοροποιήσεις, κάλλιστα θα μπορούσαν να αποτελέσουν και τις νέες διοικητικές ενότητες σε επίπεδο αιρετής περιφέρειας και περιφερειακού συμβουλίου.
Δηλαδή, άντε να μοιραστεί ο Σαρωνικός μεταξύ Πελοποννήσου και Αττικής, να κολλήσουν οι Σποράδες με την Θεσσαλία, και η Θράκη με την Μακεδονία. Ίσως να ενοποιήσουν και τα νησιά Αιγαίου, με Κυκλάδες και Δωδεκάνησα. Οπότε ουσιαστικά μένουν εννέα μεγάλες διοικητικές περιφέρειες οι οποίες, ουσιαστικά, πρέπει να αποτελούν και εννέα μικρές κυβερνήσεις με δική τους βουλή, δικό τους προϋπολογισμό , δικά τους έσοδα και έξοδα.
Με την ευκαιρία και για να μην το ξεχάσω. Κε Ραγκούση. Όταν θα γίνει η αιρετή Περιφέρεια Κρήτης, για παράδειγμα, τα έσοδα από τους αρχαιολογικούς της τόπους θα πηγαίνουν στο υπουργείο πολιτισμού στην Αθήνα; Και τα έσοδα από το φαράγγι της Σαμαριάς θα πηγαίνουν στο υπουργείο αγροτικής ανάπτυξης στην Αθήνα; Και ο αιρετός περιφερειάρχης θα ζητιανεύει εγκρίσεις υπουργών για να κάνει έργα; Εάν οραματιζόσταστε τέτοιου είδος «διοικητική μεταρρύθμιση» μην κάνετε τον κόπο. Καλά είμαστε όπως είμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου