Στο παρών κείμενο θα επιχειρήσουμε να σας παρουσιάσουμε
την προπαγάνδα που επιχειρείται τα τελευταία χρόνια από μία μερίδα συμπατριωτών μας Κρητών με συγκεκριμένη καταγωγή και ιδιοτελή κίνητρα. Τα τελευταία χρόνια (τουλάχιστον από το 1988 και μετά) έχει αναπτυχθεί μια παραφιλολογία σχετικά με την Κρητική παραδοσιακή μουσική και τους χορούς. Συντονισμένη ή όχι, έχει καταφέρει να επηρεάσει αρκετό κόσμο (κυρίως τους αμύητους στο είδος) και να παραποιεί ότι εμείς ξέραμε μέχρι σήμερα. Οι λόγοι κυρίως τοπικιστικοί, αλλά όχι μόνο. Σίγουρα το κίνητρο ήταν μία αδικία που συντελέστηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1950 και η οποία αφορούσε την απαγόρευση του βιολιού από τις μεταδόσεις της Κρητικής μουσικής του κρατικού ραδιόφωνου.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Ο Σίμωνας Καράς στα μέσα της δεκαετίας του ’60 ανέλαβε την διεύθυνση του μουσικού προγράμματος της Δημοτικής Μουσικής του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας. Από τότε με εισηγήσεις του προτείνει και τελικά επιτυγχάνει την απαγόρευση της ραδιοφωνικής μετάδοσης Κρητικών τραγουδιών και σκοπών παιγμένων με βιολί θεωρώντας ότι το πλέον αντιπροσωπευτικό όργανο της Κρητικής μουσικής παράδοσης είναι η λύρα. Οι Χανιώτες βιολάτορες αντιδρούν έντονα με πρωτοβουλία του Κισσαμίτη βιολάτορα
Κ
ώστα Παπαδάκη ή Ναύτη ο οποίος από τότε, λίγο πριν φύγει για την Αμερική, έρχεται σε σύγκρουση το Σίμωνα Καρά. Με την επιστροφή του Ναύτη από την Αμερική η σύγκρουση αυτή συνεχίζεται. Ο Ναύτης για να αποδείξει τις απόψεις του προχώρησε το 1989 στην έκδοση ενός βιβλίου υπό τον τίτλο «Κρητική» λύρα, ένας μύθος»(!). Στο βιβλίο αυτό αναφέρει πολλές λεπτομέρειες για την σχέση αυτή που είχε με τον Καρά και άλλα πολλά πράγματα που θεώρησε ότι αποδεικνύουν τις απόψεις του. Απόψεις όμως και μόνο, θεωρίες ανυπόστατες, χωρίς καμία απόδειξη, από καταγεγραμμένη ή μη πηγή. Απόψεις όμως που μερικά χρόνια αργότερα θα γίνονταν «σημαία» στα χέρια επιτήδειων, απόψεις που δυστυχώς υποστηρίζονται δημόσια ακόμα και έναν από τους πιο αξιόλογους συλλόγους στην Κρήτη, το σύλλογο μουσικών του νομού Χανίων «Ο Χάρχαλης».
Τι λένε όμως οι θεωρίες αυτές; Απίθανα πράγματα! Σύμφωνα με τον Κ. Παπαδάκη ή Ναύτη αλλά και άλλους, συνεχιστές των θεωριών του Ναύτη, μελωδίες που τάχα μου μεταφέρθηκαν από τους Κρήτες υπερασπιστές της Πόλης το 1453, διατηρήθηκαν εκατοντάδες χρόνια και μία ωραία βραδιά του 1750, στις Λουσακιές της Κισσάμου, σε ένα γάμο (με την απαραίτητη σημείωση ότι μύριζε επανάσταση εκείνες τις μέρες!) ήρθε ένας ονομαστός βιολάτορας της εποχής (Στέφανος Τριανταφυλλάκης ή Κιόρος) που μέσα στο κέφι της βραδιάς έπαιξε για πρώτη φορά αυτές τις μελωδίες σε γλέντι και ταυτόχρονα (!!!) οι καπεταναίοι της περιοχής χόρεψαν έναν παλιό τοπικό χορό (ποιόν;) μετασχηματίζοντας τα βήματα του (για πρώτη φορά βέβαια) πάνω στις μελωδίες που έπαιξε ο Κιόρος… Έτσι γεννήθηκε ο συρτός (τα σχόλια δικά σας…).
Από πού τα ξέρουνε όλα αυτά; Προφορική παράδοση λέει. Εντάξει αλλά αυτό δε φτάνει. Η θεωρία αυτή μοιάζει απίθανη καθώς δεν υπάρχει προηγούμενο παγκοσμίως, δημιουργίας χορού «εν μια νυκτί», με τόσες πολλές «συμπτώσεις» μαζεμένες. Βεβαίως, κανένα γραπτό αλλά και προφορικό στοιχείο δεν επιβεβαιώνει την «ορθότητα της προ
φορικής παράδοσης», στις δε παραπομπές που επικαλείται ο Ιωάννης Τσουχλαράκης σε δημοσίευση στον κρητικό τύπο της Αθήνας (Εφημερίδα «Κρητικοί Παλμοί»), δεν αναφέρεται τίποτα σχετικό ούτε από τον Φραντζή, ούτε από το έγγραφο της Μονής Βατοπεδίου στο Άγιο Όρος, ούτε από τον Πάρι Κελαιδή . Το μόνο που επιβεβαιώνουν οι παραπάνω αναφορές είναι η παρουσία των Κρητών πολεμιστών στην Πόλη το 1453. Παρουσιάζονται όμως έτσι ώστε ο αναγνώστης που δεν θα κάτσει να ερευνήσει το θέμα να νομίζει ότι αναφέρουν περί «συνθέσεων μελωδιών» και άλλα παρόμοια… Σε επιτόπιες έρευνες μας στην περιοχή της Κισσάμου όλοι μας παρέπεμπαν στα λεγόμενα του Ναύτη και μόνο. Κάνεις άλλος δεν γνώριζε κάτι παραπάνω.
Στην περίπτωση του
πεντοζάλη η κατάσταση χειροτερεύει επικίνδυνα. Πρόκειται για την απόλυτη διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Ο Ναύτης παλαιότερα αλλά και ο κ.
Τσουχλαράκης σήμερα επιμένει να χαρακτηρίζει «ιστορική» την παράδοση για τη δημιουργία του πηδηχτού πεντοζάλη από τον Στέφανο Τριανταφυλλάκη ή Κιόρο. Εδώ έχουμε μια νέα θεωρία. Δημιουργία χορού κατά παραγγελία!
Ας δούμε όμως αναλυτικά
τις «τρύπες» της προπαγάνδας τους:
Στην ηλεκτρονική διεύθυνση
www.tsouchlarakis.com/EISIGISEISOMILIES.htm#MARK1B όπου ο Ι.Τ. «ανανεώνει» και διασκευάζει το κείμενο του για το «πεντοζάλι» κάθε τρεις και λίγο, αναφέρεται το κλασσικό και πολυφορεμένο ερώτημα του «χορολέκτη» για το αν όλος ο υπόλοιπος
κόσμος έχει άγνοια για την πραγματική (δική του βεβαίως) αλήθεια ή αν υπάρχουν «σκοτεινές» δυνάμεις και κίνητρα πίσω από την υποτιθέμενη άγνοια μας. Δείτε:
«…Πολλά λέγονται και γράφονται για το πεντοζάλι, τον πιο δημοφιλή χορό της Κρήτης. Δυστυχώς, τα περισσότερα από αυτά είναι αυθαίρετα, στερούνται επιστημονικής τεκμηρίωσης και αποκρύπτουν την ιστορική αλήθεια, η οποία πλέον στους περισσότερους φαίνεται απίστευτη. Και έτσι γεννάται το ερώτημα: Είναι η άγνοια κάποιων ανθρώπων εκείνη που δημιούργησε τη σύγχυση των απόψεων σχετικά με το ιστορικό αυτού του χορού ή κάποια δυσερμήνευτη σκοπιμότητα;»
Έπειτα μας αναφέρει για μία ακόμα φορά την άποψη του μουσικολόγου του Πανεπιστημίου της Μπολόνια Roberto Leydi για την προφορική παράδοση, τον οποίο ο ίδιος ο κ.
Στ. Λαινάκης (επίσης μέλος του συλλόγου Χάρχαλης και σημερινός πρόεδρος) έφερε στην Κρήτη στα τέλη της δεκαετίας του 1970 όταν σπούδαζε στην Ιταλία. Περιττό να αναφέρουμε ότι η γνωριμία του κ Leydi με την Κρήτη ξεκίνησε από την Κίσσαμο, το περιβάλλον του Κ. Παπαδάκη ή Ναύτη, του ηθικού αυτουργού δηλαδή όλης αυτής της κακοστημένης προπαγάνδας! Ότι κι αν σημαίνει αυτό…
Στη συνέχεια και στην απεγνωσμένη προσπάθεια του να συνδέσει τον χορό με ιστορικά γεγονότα μας εξιστορεί τα «Ορλοφικά» και στα οποία εντάσει την λεγόμενη και «Επανάσταση του Δασκαλογιάννη» που έλαβε χώρα το 1770. Γράφει λοιπόν:
«…Κατά τη λαϊκή πίστη, και όπως αυτή καταγράφηκε από το σπου
δαίο μουσικό Κωστή Παπαδάκη ή Ναύτη* (1920-2003), ο οποίος διέσωσε τις μαρτυρίες παλαιότερων μουσικών και χορευτών, όπως του Νικόλαου Κατσούλη ή Κουφιανού (1877-1947), του Βασίλη Παπαδάκη ή Κοπανίδη (1880-1949), του Ανδρέα Μαριάνου (1865-1930) και άλλων, στα μέσα του 1769, ο Δασκαλογιάννης, σύμφωνα με μια παλαιότατη συνήθεια, που επικρατούσε στο νομό Χανίων, κατά την οποία σε διάφορα σημαντικά γεγονότα αφιερώνονταν νέες μουσικές, τραγούδια ή χοροί, ζήτησε από τον περίφημο βιολάτορα την εποχής εκείνης Στέφανο Τριανταφυλλάκη ή Κιώρο από το Γαλουβά Λουσακιών Κισσάμου να ετοιμάσει έναν «πυρρίχιο» χορό ειδικά γραμμένο για το πέμπτο ζάλο (βήμα), δηλαδή, όπως λέγεται, για την πέμπτη κατά σειρά ευκαιρία που σύντομα θα παρουσιαζόταν για την απελευθέρωση της Κρήτης από τους Τούρκους…»
Εδώ αρχίζει το μεγαλύτερο πρόβλημα των συγγραφέων της θεωρίας (Παπαδάκη Κωνσταντίνου ή Ναύτη, Η Κρητική λύρα, ένας μύθος, Χανιά 1989, σελ. 73). Δυστυχώς τα υπόλοιπα «πέντε ζάλα» δεν βρίσκονται! Απλά δεν υπάρχουν! Εδώ λοιπόν επιστρατεύονται οι θεωρίες. Μπλέκουν τις προηγούμενες προσπάθειες ανακατάληψης της Κρήτης από τους Ενετούς και τους δύο Ρωσο-τουρκικούς πολέμους (!!!). Επείδη όμως πιθανόν να μη πειστεί ακόμα και ο πλέον αδαής επιστρατεύται μία ακόμα πιθανότητα, οι συμμετοχές των Σφακιανών σε προηγούμενες επαναστάσεις των Ενετών!
Πες πες κάτι θα μείνει, ε;
Το έγραψε ο Κώστας ΒασιλάκηςΠιστεύω καλλιτέχνες και μουσικολόγοι να απαντήσουν στον ...... Βασιλάκη!!
Είσαι νέος από 18 έως και 32 χρονών ; Αγαπάς την Κίσαμο; Μπορείς να γίνεις μέλος του νεοσύστατου πολιτιστικού συλλόγου ΝΕ.ΚΙ (Νεολαία Κισάμου). Η συμμετοχή όλων είναι απαραίτητη για την πολιτιστική ανάπτυξη της περιοχής μας.
ς, ενώ το μέγιστο υψόμετρο είναι 156 μ.
ΟΜΠΑΜΑ : Στο πελαγίσιο βλέμμα σου χάνομαι πότε λίγο
μα που ακόμα και στις μέρες μας προκαλεί αρκετές έριδες μεταξύ των καλλιτεχνών και των μελετητών, όχι ως προς την καταγωγή των συρτών, αλλά ως προς την περίοδο που αυτά διαδόθηκαν στον νομό Ρεθύμνης. Την περίοδο που τα συρτά πρωτοπαίχθηκαν, σχεδόν ταυτόχρονα από την Κίσσαμο διαδόθηκαν στην γειτονική επαρχία Σελίνου λόγω των ανεπτυγμένων σχέσεων των κατοίκων των δύο επαρχιών αλλά και λόγω της πανομοιότυπης πολιτιστικής κουλτούρας. Στην επαρχία Κυδωνίας μαθαίνουμε πρώτη φορά για ύπαρξη συρτών κατά την επανάσταση του 1821, καθώς Κισσαμίτες και Σελινιώτες επαναστάτες ήρθαν σε επαφή με Κυδωνιάτες. Στις δε επαρχίες Αποκορώνου και Σφακίων τα συρτά διαδόθηκαν από το 1850 και μετά, όπως τουλάχιστον έχουν ερευνήσει τοπικοί λαογράφοι και μελετητές. Κι αυτό έγινε λόγω της καταγωγής από τα Σφακιά πολλών Κισσαμιτών βιολιστών όπως ο Ανδρέας Μαριάνος, ο Μανώλης Φαντάκης ή Φαντομανώλης κ.α., όταν όλοι οι προαναφερόμενοι έπαιζαν συχνά εκείνη την περίοδο σε γλέντια στις περιοχές Σφακίων και Αποκορώνου και έτσι διέδωσαν τα συρτά. Από μαρτυρία του Ανδρέα Μαριάνου στον γιο του και θρυλικό βιολιστή Γιώργη Μαριάνο, στα Σφακιά μέχρι τα μέσα του 190ου αιώνα , χόρευαν μόνο Πεντοζάλι και Γιτσικιά (Ρουμαθιανή) σούστα.
ων συρτών. Όλα αυτά βέβαια έχουν δηλωθεί κατά καιρούς και από τους ίδιους τους λυράρηδες. Άραγε, όπως υποστηρίζουν πολλοί μουσικοί και μελετητές, αν προϋπήρχαν διαδεδομένα τα συρτά στο Ρέθυμνο, για ποιόν λόγο όλοι αυτοί οι σπουδαίοι Ρεθύμνιοι καλλιτέχνες πήγαν στα Χανιά κι έμαθαν τα συρτά; Και για ποιόν λόγο εκείνη την περίοδο πήγαν στα Χανιά τόσο ο Καρεκλάς (Αντώνης Παπαδάκης) και ο Ανδρέας Ροδινός (ο οποίος μαθήτευσε στον Νικολή Χάρχαλη); Καμιά φορά αυτοί οι τοπικιστικοί παράγοντες είναι τόσο ανασταλτικοί στην γνώση.
υδοκίμησαν μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’60, κυρίως με κάποιες ηχογραφήσεις του θρυλικού Δερμιτζογιάννη, αλλά και με την «εισβολή» πολλών Ηρακλειωτών και Ρεθύμνιων λυράρηδων. Η μουσική της δυτικής Κρήτης έρχεται ακόμα και τώρα σε πλήρη διαφορετικότητα με την μουσική της ανατολικής Κρήτης, όπου εκεί παίζει μεγάλο ρόλο ο λυρισμός και οι τοπικές μελωδίες (κοντυλιές, πηδηχτοί) και αυτός ήταν ο κύριος παράγοντας ούτως ώστε τα συρτά να δυσκολευτούν να ενσωματωθούν στα μουσικά μοτίβα των περιοχών αυτών.
ες το αποτέλεσμα για το οποίο όλοι προσευχόμασταν: Ο Βασίλη αφέθηκε ελεύθερος, κάτω από την πίεση που ασκήθηκε στο καθεστώς.
α ραντάρ στη θέση Έβερη, που βρίσκονται πάνω από την πρώην Αμερικανική Βάση Γουρνών.
ls.com/ για την Κίσαμο είναι πλέον γεγονός. Σε τρεις γλώσσες, (γερμανικά-γαλλικά -αγγλικά) που σύντομα θα γίνουν 6 (ιταλικά-σουηδικά-πολωνικά) δίνουν στους επισκέπτες που θέλουν να επισκεφτούν την Κίσαμο, χρήσιμες πληροφορίες για τις διακοπές τους.
ωπος Νομ. Αυτ. Μεσσηνίας).
σφαλή μηνύματα. Λειτουργούν ή είναι για την πλάκα;
ορά το σύνολο του πολιτικού συστήματος, την παθογένεια των σύγχρονων δημοκρατιών και τη σχέση πολιτικής και πολιτικού χρήματος. Αφορά τον φαύλο κύκλο προεκλογικών δαπανών που ξεκινά από την ανάγκη των κομμάτων για να καλύψουν τα προεκλογικά έξοδα, συνεχίζει με την ιδιωτική χρηματοδότηση και καταλήγει η μερίδα του λέοντος πάνω από 70%-80% να επιστρέφει στα παντοδύναμα ΜΜΕ και στις εταιρείες επικοινωνίας. Ποιος, λοιπόν, διεκδικεί τον ρόλο του τιμητή και του δικαστή; Από εκεί ξεκινά η ατέλειωτη υποκρισία».
μνη του Αλμυρού. Βλέπε ΕΔΩ
αν ενεργειακά ισχυρό τόπο. Επιστημονικές έρευνες αναφέρουν ότι πρόκειται για "δολίνη" που σχηματίστηκε από την κατάρρευση μέρους υπογείου σπηλαίου κατά την τεταρτογενή περίοδο.
475 επιβάτες και το 2007 ήταν 683.669. Επιπλέον, με εξαίρεση το 2004 που υπήρξε μια πολύ μικρή μείωση, όλες τις υπόλοιπες χρονιές υπήρχε μια σταθερή αύξηση των αφίξεων από το εξωτερικό. Λογικό λοιπόν να τρομάζουν κάποιοι με την δεδομένη μείωση φέτος. Όμως αναρωτιούνται για το ενδεχόμενο να έχουμε πιάσει κορυφή; Δηλαδή εκτός της οικονομικής κρίσης, μήπως κάποια στιγμή πρέπει να γίνει μια παύση στην τουριστική ευφορία για να αναρωτηθούμε και εμείς για το που πάμε; Που θέλουμε να φτάσουμε ; Με ποιόν τρόπο θα προσελκύσουμε τουρίστες από το εξωτερικό; Τι τους προσφέρουμε καλύτερο από άλλους για να μας ξαναέρθουν και να φέρουν και τους φίλους τους;
ικούς σκοπούς (γυρίσματα) και δέκα βήματα, γιατί όπως είδαμε, δώδεκα ήταν οι αρχηγοί της επανάστασης η οποία αποφασίστηκε στις 10 του 10ου μήνα του 1769. Το χορό που εκτέλεσαν μόνο άνδρες πιασμένοι από τους ώμους, για να συμβολίζουν με αυτό την αλληλοστήριξη, την αλληλοεκτίμηση, την αμοιβαία εμπιστοσύνη και τη συνεργασία, ονόμασαν "το πεντοζάλι" -και όχι "ο πεντοζάλης"- γιατί ήταν το πέμπτο εγχείρημα με σκοπό την απελευθέρωση από τους Τούρκους. Η εξέγερση πνίγηκε στο αίμα, αφού η βοήθεια της Ρωσίας δεν έφτασε ποτέ. Ο ίδιος ο Δασκαλογιάννης και πολλοί από τους στρατηγούς του σκοτώθηκαν, όμως, το "πεντοζάλι", ο χορός της επανάστασης του Δασκαλογιάννη, νίκησε, έζησε, και είναι σήμερα ο διασημότερος χορός της Κρήτης.
Αφιερωμένο εξαιρετικά σε αυτούς που αγοράζουν Ισραηλιτικά προϊόντα, φαίνεται καθαρά ότι δεν έχει πάθει..μετάλλαξη και ότι δεν χρησιμοποιήθηκαν δηλητήρια.
ώστα Παπαδάκη ή Ναύτη ο οποίος από τότε, λίγο πριν φύγει για την Αμερική, έρχεται σε σύγκρουση το Σίμωνα Καρά. Με την επιστροφή του Ναύτη από την Αμερική η σύγκρουση αυτή συνεχίζεται. Ο Ναύτης για να αποδείξει τις απόψεις του προχώρησε το 1989 στην έκδοση ενός βιβλίου υπό τον τίτλο «Κρητική» λύρα, ένας μύθος»(!). Στο βιβλίο αυτό αναφέρει πολλές λεπτομέρειες για την σχέση αυτή που είχε με τον Καρά και άλλα πολλά πράγματα που θεώρησε ότι αποδεικνύουν τις απόψεις του. Απόψεις όμως και μόνο, θεωρίες ανυπόστατες, χωρίς καμία απόδειξη, από καταγεγραμμένη ή μη πηγή. Απόψεις όμως που μερικά χρόνια αργότερα θα γίνονταν «σημαία» στα χέρια επιτήδειων, απόψεις που δυστυχώς υποστηρίζονται δημόσια ακόμα και έναν από τους πιο αξιόλογους συλλόγους στην Κρήτη, το σύλλογο μουσικών του νομού Χανίων «Ο Χάρχαλης».
φορικής παράδοσης», στις δε παραπομπές που επικαλείται ο Ιωάννης Τσουχλαράκης σε δημοσίευση στον κρητικό τύπο της Αθήνας (Εφημερίδα «Κρητικοί Παλμοί»), δεν αναφέρεται τίποτα σχετικό ούτε από τον Φραντζή, ούτε από το έγγραφο της Μονής Βατοπεδίου στο Άγιο Όρος, ούτε από τον Πάρι Κελαιδή . Το μόνο που επιβεβαιώνουν οι παραπάνω αναφορές είναι η παρουσία των Κρητών πολεμιστών στην Πόλη το 1453. Παρουσιάζονται όμως έτσι ώστε ο αναγνώστης που δεν θα κάτσει να ερευνήσει το θέμα να νομίζει ότι αναφέρουν περί «συνθέσεων μελωδιών» και άλλα παρόμοια… Σε επιτόπιες έρευνες μας στην περιοχή της Κισσάμου όλοι μας παρέπεμπαν στα λεγόμενα του Ναύτη και μόνο. Κάνεις άλλος δεν γνώριζε κάτι παραπάνω.
κόσμος έχει άγνοια για την πραγματική (δική του βεβαίως) αλήθεια ή αν υπάρχουν «σκοτεινές» δυνάμεις και κίνητρα πίσω από την υποτιθέμενη άγνοια μας. Δείτε:
δαίο μουσικό Κωστή Παπαδάκη ή Ναύτη* (1920-2003), ο οποίος διέσωσε τις μαρτυρίες παλαιότερων μουσικών και χορευτών, όπως του Νικόλαου Κατσούλη ή Κουφιανού (1877-1947), του Βασίλη Παπαδάκη ή Κοπανίδη (1880-1949), του Ανδρέα Μαριάνου (1865-1930) και άλλων, στα μέσα του 1769, ο Δασκαλογιάννης, σύμφωνα με μια παλαιότατη συνήθεια, που επικρατούσε στο νομό Χανίων, κατά την οποία σε διάφορα σημαντικά γεγονότα αφιερώνονταν νέες μουσικές, τραγούδια ή χοροί, ζήτησε από τον περίφημο βιολάτορα την εποχής εκείνης Στέφανο Τριανταφυλλάκη ή Κιώρο από το Γαλουβά Λουσακιών Κισσάμου να ετοιμάσει έναν «πυρρίχιο» χορό ειδικά γραμμένο για το πέμπτο ζάλο (βήμα), δηλαδή, όπως λέγεται, για την πέμπτη κατά σειρά ευκαιρία που σύντομα θα παρουσιαζόταν για την απελευθέρωση της Κρήτης από τους Τούρκους…»
ακόμα στοιχεία για τα πρώτα του χρόνια στην Αμερική, είναι βέβαιο ότι γρήγορα εντάχθηκε στον χώρο των Ελλήνων μουσικών και επιβεβαίωσε την αξία του. Σύμφωνα με τις αφηγήσεις του Γιώργου Κατσαρού (Θεολογίτη), που υπήρξε για δεκάδες χρόνια φίλος, συνεργάτης και σύντροφος του στο πάλκο, ο Χαρίλαος ήταν ήδη διάσημος πριν από το 1920 και στα χρόνια του Μεσοπολέμου θεωρήθηκε ο σημαντικότερος και διασημότερος λυράρης-τραγουδιστής (ή λυριστής, όπως αναφέρουν οι ετικέτες των δίσκων της εποχής) που πέρασε ποτέ από την
ε στους -λίγους δυστυχώς- Έλληνες μουσικούς της πρώτης γενιάς των μεταναστών που διατήρησαν σχέσεις και επαφές με την ιδιαίτερη πατρίδα τους. Αναφέρονται, από πληροφορίες, ταξίδια του το 1923, το 1926, το 1932, το 1936 στην Κρήτη, όπου έμενε για μικρά χρονικά διαστήματα και επέστρεφε στην Αμερική. Λέγεται ότι το 1928 επέστρεψε για λίγο στην Κρήτη και συναντήθηκε με πολλούς μουσικούς της εποχής, μεταξύ των οποίων ο μεγάλος Χανιώτης βιολάτορας Γιώργος Μαργιάνος, από τον οποίο έμαθε αρκετές μελωδίες, καθώς και οι μεγάλοι
ταιρείες.
ινάδων, συντροφικό και πάνω απ' όλα εξαίσιο εκτελεστή. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του θέλησε να επιστρέψει στην Κρήτη για να παίζει εκεί μέχρι την τελευταία του πνοή. Αλλά δεν πρόλαβε. Από τον γάμο του απέκτησε δυο γιους, ενώ πολλά μέλη της οικογένειας του ζουν στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Πέθανε το 1978 στις ΗΠΑ και θάφτηκε στο χωριό του. Στον ύστατο αποχαιρετισμό ου φίλου του δικηγόρου Γ Στυλιανάκη (ως άνω) αναφέρονται ακόμη τα παρακάτω: "Όμως ο Χαρίλαος, ο αξέχαστος για χιλιάδες φίλους του Χαρίλαος, όσα κι αν πούμε δεν περιγράφεται με ξερά γράμματα. Περιγράφεται μόνο με την αίσθηση της υπέροχης μουσικής του. Και όσο κι αν τον είπαν "θεό της μουσικής" (στην Αμερική), ή
ε την δημοτική επιχείρηση του δήμου μας να μας ανακοινώσει τις φετινές εκδηλώσεις. Τώρα γιατί αργεί, ένας θεός ξέρει!
ών λίθων προς την πλευρά της λιμενολεκάνης. Ένας ακόμη πρόβολος με λαξευτή τετράγωνη οπή αποτελεί την τέταρτη δέστρα πλοίου. Η όλη αρχιτεκτονική κατασκευή παρουσιάζει, ωστόσο, έντονη διάβρωση, ενώ μεγάλο μέρος της ήταν καλυμμένο με θαλάσσιες αποθέσεις».
φυπνίσουμε την κοινή γνώμη σε Ελλάδα και Κύπρο,καθώς και τη Διεθνή Κοινότητα με στόχο την τελική εξιχνίαση της τύχης των αγαπημένων μας προσώπων και την επίλυση του πολύπαθου Κυπριακού ζητήματος.
αι μάλιστα σαν παράδειγμα έφερε ότι τόσα χρόνια (που υπάρχουν λαθρομετανάστες) δεν έχει γίνει εντελώς τίποτα. (Για κάθε πράγμα υπάρχει και η πρώτη φορά)
χόμενοι από τα Βαλκάνια, την Ασία και την Αφρική. Με την πάροδο του χρόνου τους δίδεται η ευκαιρία καλύτερης οργάνωσης, η οποία θα περάσει από το στάδιο των ενώσεων, των συλλόγων και των επιτροπών» σε αυτό της χρηματοδότησής τους από ξένα κέντρα (π.χ. από την πανταχού παρούσα Σαουδική Αραβία) και κατ’επέκταση του ασφυκτικότερου ελέγχου τους. Τα ανθρώπινα δικαιώματα χρησιμοποιούνται πολιτικά από τις ισχυρές περιφερειακές/παγκόσμιες δυνάμεις για την προώθηση ευρύτερων γεωπολιτικών σχεδίων, όπως έχει αποδειχθεί από την ιστορία. Ετσι και στην περίπτωση των μουσουλμάνων προτάσσονται τα δικαιώματά τους σε βάρος της εθνικής ασφάλειας, σε μια περίοδο αναθέρμανσης του αμερικανικού ενδιαφέροντος για τον ισλαμικό κόσμο. Ταυτόχρονα οι ΗΠΑ προωθούν πιέζοντας το «δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού» σε συνδυασμό με την υποχρέωση αποδοχής ενός πολυφυλετικού-πολυθρησκευτικού μέλλοντος.
ο γραφείο βρίσκεται στο Κολωνάκι. Ο μηχανισμός αποτελούνταν από δύο γκαζάκια και είχε τοποθετηθεί στο διάδρομο του 2ου ορόφου όπου βρίσκεται το γραφείο του κ. Βαλυράκη.
