Γραφεί ο Μανώλης Κουφάκης * e.koufakis@gmail.com
«Θρήνος και οδύνη στα Χανιά καθώς 3 νέοι άνθρωποι …»
Χανιώτικα Νέα (17-8-2024)
Στην τραγικότητα του δυστυχήματος αρμόζει η σιωπή. Σιωπή πόνου, πένθους και περισυλλογής. Όμως δεν πρέπει αυτή η σιωπή να εκληφθεί ως αγόγγυστη αποδοχή της
μοίρας μας. Αυτής που, εν πολλοίς, άλλοι έχουν προδιαγράψει για εμάς.
Πολύ δε περισσότερο όταν διαπιστώνονται ανατριχιαστικές ομοιότητες του συγκεκριμένου ατυχήματος με εκείνο των Τεμπών.
Ας μου συγχωρεθεί λοιπόν ένα σύντομο σημείωμα πάνω στις διαπιστώσεις:
Είναι φανερό ότι και στις δύο περιπτώσεις έχουμε προβληματικά συγκοινωνιακά δίκτυα. Δίκτυα παλαιά και ασυντήρητα, στα οποία όλο το ρίσκο της μετακίνησης πρέπει να αναλάβουν οι οδηγοί και οι μηχανοδηγοί. Κάτι σαν «Πάμε κι όπου βγει…». Στην περίπτωσή μας δε,
έχουμε επί πλέον, αυτό τον καιρό, ένα υπερφορτωμένο από οχήματα δίκτυο και οδηγούς σε διάθεση διακοπών.
Η έλλειψη τεχνικών προδιαγραφών και στις δύο περιπτώσεις είναι γνωστή και πολυσυζητημένη. Εκεί η έλλειψη φωτεινής σήμανσης, εδώ η έλλειψη συντήρησης, φωτισμού και κυρίως διαχωριστικής νησίδας μεταξύ των δύο ρευμάτων κυκλοφορίας. Η ύπαρξη ενός τέτοιου διαχωριστικού των ρευμάτων κίνησης με μεγάλη βεβαιότητα θα μείωνε τις συνέπειες του δυστυχήματος.
Ένα θέμα και στις δύο περιπτώσεις είναι η τήρηση ή όχι της νομοθεσίας που σχετίζεται με την ικανότητα των άμεσα εμπλεκομένων να ενεργούν με ασφάλεια. Μπορούσε ο σταθμάρχης με τη διαπιστωμένη υστέρηση προσόντων να χειρίζεται ασφαλώς το σιδηροδρομικό δίκτυο; Μπορούσαν τα παιδιά, αν είχαν εργαστεί επί πολλές ώρες και άυπνα, να οδηγούν με
ασφάλεια το αυτοκίνητο;
«Θρήνος και οδύνη στα Χανιά καθώς 3 νέοι άνθρωποι …»
Χανιώτικα Νέα (17-8-2024)
Στην τραγικότητα του δυστυχήματος αρμόζει η σιωπή. Σιωπή πόνου, πένθους και περισυλλογής. Όμως δεν πρέπει αυτή η σιωπή να εκληφθεί ως αγόγγυστη αποδοχή της
μοίρας μας. Αυτής που, εν πολλοίς, άλλοι έχουν προδιαγράψει για εμάς.
Πολύ δε περισσότερο όταν διαπιστώνονται ανατριχιαστικές ομοιότητες του συγκεκριμένου ατυχήματος με εκείνο των Τεμπών.
Ας μου συγχωρεθεί λοιπόν ένα σύντομο σημείωμα πάνω στις διαπιστώσεις:
Είναι φανερό ότι και στις δύο περιπτώσεις έχουμε προβληματικά συγκοινωνιακά δίκτυα. Δίκτυα παλαιά και ασυντήρητα, στα οποία όλο το ρίσκο της μετακίνησης πρέπει να αναλάβουν οι οδηγοί και οι μηχανοδηγοί. Κάτι σαν «Πάμε κι όπου βγει…». Στην περίπτωσή μας δε,
έχουμε επί πλέον, αυτό τον καιρό, ένα υπερφορτωμένο από οχήματα δίκτυο και οδηγούς σε διάθεση διακοπών.
Η έλλειψη τεχνικών προδιαγραφών και στις δύο περιπτώσεις είναι γνωστή και πολυσυζητημένη. Εκεί η έλλειψη φωτεινής σήμανσης, εδώ η έλλειψη συντήρησης, φωτισμού και κυρίως διαχωριστικής νησίδας μεταξύ των δύο ρευμάτων κυκλοφορίας. Η ύπαρξη ενός τέτοιου διαχωριστικού των ρευμάτων κίνησης με μεγάλη βεβαιότητα θα μείωνε τις συνέπειες του δυστυχήματος.
Ένα θέμα και στις δύο περιπτώσεις είναι η τήρηση ή όχι της νομοθεσίας που σχετίζεται με την ικανότητα των άμεσα εμπλεκομένων να ενεργούν με ασφάλεια. Μπορούσε ο σταθμάρχης με τη διαπιστωμένη υστέρηση προσόντων να χειρίζεται ασφαλώς το σιδηροδρομικό δίκτυο; Μπορούσαν τα παιδιά, αν είχαν εργαστεί επί πολλές ώρες και άυπνα, να οδηγούν με
ασφάλεια το αυτοκίνητο;
Διαπιστώνεται ακόμη ότι και στις δύο περιπτώσεις απουσίαζε η εποπτεία του συγκοινωνιακού δικτύου. Εκεί δεν υπήρχε κάποιος να εντοπίσει τις μοιραίες πορείες των τρένων. Εδώ δεν υπήρχε τροχονόμος να ρυθμίσει τη ροή των οχημάτων, να ελέγξει τις ταχύτητες και κυρίως να αποθαρρύνει τα επικίνδυνα προσπεράσματα.
Τέλος, αλλά όχι λιγότερο σημαντική, είναι η πολιτική κάλυψη της (αν)ασφάλειας των επικίνδυνων δικτύων. Τότε μεν από την κατηγορηματική και ανεκδιήγητη δήλωση του αρμόδιου υπουργού, τώρα δε από την από πολλών ετών πρακτική της πολιτικής ηγεσίας, ντόπιας και του κέντρου των Αθηνών, η οποία δεν είδε το αναγκαίο του έργου κατασκευής ενός σύγχρονου ΒΟΑΚ και για το λόγο αυτό το άφησε πανελλαδικά τελευταίο. Τραγική ειρωνεία και σημειολογία της λογικής αυτής είναι ότι λίγες ώρες πριν, σύμπασα η πολιτική ηγεσία του τόπου και της χώρας, τη «νομιμοποίησε» δια της διελεύσεώς της από το σημείο του τραγικού συμβάντος.
Θα σταματήσω εδώ. Είναι όμως βέβαιο ότι αν το αναλύσει κανείς περισσότερο, θα βρει και άλλα κοινά στα δύο δυστυχήματα. Όπως επίσης μπορεί να βρει πάμπολλα τραγικά δυστυχήματα που έχουν την αιτία τους στις παραπάνω επισημάνσεις και στην ίδια λογική των αρμοδίων. Μοιάζει σα να υπάρχει ένα σύστημα που δημιουργεί τις συνθήκες να συμβεί το
ατύχημα. Ένα σύστημα που αφήνει τραγικά περιθώρια να επισυμβούν μικρά ή μεγάλα Τέμπη.
* Δρ. Μηχανικός
τ. Δ/ντής ΔΕΔΔΗΕ Α.Ε.
Τέλος, αλλά όχι λιγότερο σημαντική, είναι η πολιτική κάλυψη της (αν)ασφάλειας των επικίνδυνων δικτύων. Τότε μεν από την κατηγορηματική και ανεκδιήγητη δήλωση του αρμόδιου υπουργού, τώρα δε από την από πολλών ετών πρακτική της πολιτικής ηγεσίας, ντόπιας και του κέντρου των Αθηνών, η οποία δεν είδε το αναγκαίο του έργου κατασκευής ενός σύγχρονου ΒΟΑΚ και για το λόγο αυτό το άφησε πανελλαδικά τελευταίο. Τραγική ειρωνεία και σημειολογία της λογικής αυτής είναι ότι λίγες ώρες πριν, σύμπασα η πολιτική ηγεσία του τόπου και της χώρας, τη «νομιμοποίησε» δια της διελεύσεώς της από το σημείο του τραγικού συμβάντος.
Θα σταματήσω εδώ. Είναι όμως βέβαιο ότι αν το αναλύσει κανείς περισσότερο, θα βρει και άλλα κοινά στα δύο δυστυχήματα. Όπως επίσης μπορεί να βρει πάμπολλα τραγικά δυστυχήματα που έχουν την αιτία τους στις παραπάνω επισημάνσεις και στην ίδια λογική των αρμοδίων. Μοιάζει σα να υπάρχει ένα σύστημα που δημιουργεί τις συνθήκες να συμβεί το
ατύχημα. Ένα σύστημα που αφήνει τραγικά περιθώρια να επισυμβούν μικρά ή μεγάλα Τέμπη.
τ. Δ/ντής ΔΕΔΔΗΕ Α.Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου