ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΟΣΚΑΛΙΤΙΣΣΑΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 25 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΚΑΙ ΩΡΑ 20.00
ΛΑΦΟΝΗΣΙ ΙΣΤΟΡΙΑ
Προχωρώντας μέσα στον χρόνο φτάνουμε στην επανάσταση του 1824. Στις 17 Φεβρουαρίου ο Τομπάζης ύπαρχος του νησιού φεύγει για να ζητήσει βοήθεια, ενώ οι Τούρκοι προβαίνουν σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις σκορπώντας τον όλεθρο και τον θάνατο. 850 περίπου γυναικόπαιδα και γέροντες καταφεύγουν στην Κίσσαμο για να σωθούν και τελικά ταμπουρώνονται στο Ελαφονήσι, ελπίζοντας ότι οι Τούρκοι δεν θα έβρισκαν το αβαθές πέρασμα που οδηγεί στο Νησί. Μαζί τους και 40 ένοπλοι Κρητικοί. Ο Αιγύπτιος Ιμπραήμ Πασάς είχε ενημερωθεί για το πέρασμα από έναν Τούρκο, τον Καμπέρη, άλλοι λένε πως το πρόδωσε ένα γαϊδουράκι που έψαχνε απεγνωσμένα να βρει το αφεντικό του. Ήταν 24 Απριλίου, ανήμερα Πάσχα. Η μάχη ήταν άνιση αλλά σκληρή. Οι άντρες σφαγιάστηκαν. Οι γυναίκες και τα παιδιά πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα της Αιγύπτου. Σ' αυτό το μικρό νησάκι συντελέσθηκε το μεγάλο δράμα, η σφαγή του Λαφονησιού, η μεγάλη θυσία. Η λαϊκή μούσα της Κρήτης απεικονίζει το δράμα με τους ακόλουθους στίχους.
«Γιάντα 'ναι μαύρα τα βουνά κι οι κάμποι χλομιασμένοι;
Γιάντα δεν τραγουδούν πουλιά στα εννιά χωριά, στα δάση;
Είναι που σφάξαν Κρητικούς πάνω στο Λαφονήσι,
Γέρους γυναίκες και παιδιά»
Από τότε η τοποθεσία ονομάστηκε Τουρκαύλακο. Έτσι το λένε και σήμερα οι ντόπιοι. Εκτός από τους άντρες βρέθηκαν και πολλές γυναίκες σκοτωμένες οι οποίες προτίμησαν να θυσιαστούν παρά να πέσουν στα χέρια του εχθρού. Η παράδοση λέει: «το αίμα έτρεχε αυλάκι που κοκκίνισε τη θάλασσα και πότισε την άμμο». Εκεί αποδίδεται και το κοκκινωπό χρώμα που έχει η άμμος της περιοχής. Πιο πάνω στον ιερό βράχο της Χρυσοσκαλίτισσας υπήρχε ένα μικρό εκκλησάκι κολλημένο στο βράχο. Οι επιδρομείς δεν σκόπευαν να αφήσουν απείραχτο το προσκύνημα. Όταν όμως ανέβαιναν στην λαξευτή σκάλα που οδηγούσε στο εκκλησάκι, ένα άγριο σμήνος μελισσών που φώλιαζε στο κοίλωμα, εξαγριώθηκε και με τα κεντρίσματά του έτρεψε σε φυγή τους επιδρομής. Μ' αυτό τον τρόπο σώθηκε το εκκλησάκι ενώ οι άλλες δέκα εκκλησίες της περιοχές ισοπεδώθηκαν. Ξαναγυρίζοντας στην σφαγή του Λαφονησιού, ο Καμπέρης που πρόδωσε την τοποθεσία στον Ιμπραήμ, πήρε σαν αμοιβή μια από τις αιχμάλωτες γυναίκες και την παντρεύτηκε. Τα παιδιά του όμως σαν έμαθαν ότι η μητέρα τους ήταν Χριστιανή, έκαναν μνημόσυνο στην μνήμη της μητέρας τους σε Χριστιανικές εκκλησίες. Το νησάκι καλύφτηκε από τα οστά των σφαγιασθέντων. Ακόμη και σήμερα όταν φυσά μανιασμένος αέρας ξεθάβει κάπου-κάπου ένα οστό των μαρτύρων. Στην μνήμη τους στέκει μνημείο χτισμένο από μαύρη πέτρα που γράφει:
ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΟΥ ΛΑΦΟΝΗΣΙΟΥ 1824
ΗΡΩΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ 40 ΠΟΛΕΜΙΣΤΩΝ
ΘΥΣΙΑ 600 ΓΥΝΑΙΚΟΠΑΙΔΩΝ
ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΣΑΣ
ΤΟΥ ΛΥΤΡΩΜΟΥ Η ΧΑΡΑΥΓΗ ΡΟΔΙΖΕΙ
Σήμερα κάθε χρόνο, το καλοκαίρι εορτάζονται τα Λαφονήσια, προς τιμήν των μαρτύρων της σφαγής του 1824. Το Λαφονήσι ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει με την σφαγή του 1824. Φτάνοντας στον μεγάλο ξεσηκωμό το 1866 στο Αρκάδι, ένα άλλο «Αρκάδι» το ομώνυμο πλοίο έμελλε να στιγματίσει την περιοχή. Σημαντικό ρόλο για την επανάσταση του 1866 έπαιξαν τα εξοπλισμένα πλοία που εφοδίαζαν τους επαναστάτες και διασπούσαν τον αποκλεισμό του νησιού βοηθώντας γυναικόπαιδα να φυγαδευτούν από την μανία των Τούρκων. Το «Αρκάδι» είχε γίνει πονοκέφαλος για τους Τούρκους και το είχαν επικηρύξει με 20000 λίρες. Έτσι φτάνουμε στις 7 Αυγούστου 1867, 43 χρόνια μετά το ολοκαύτωμα, στην ναυμαχία του Ελαφονησιού όπου μετά από ηρωική πάλη με μια μοίρα του Τουρκικού στόλου το πλοίο «Αρκάδι» αυτοκαταστράφηκε για να μην πέσει στα χέρια του εχθρού. Πλοίαρχος ήταν ο Γαλαξιδιώτης Κουρεντής και υποπλοίαρχος ο Παυλίδης, ο οποίος κατάφερε να ξεφύγει σε μια σπηλιά, όπου τον έκρυψαν και τον περιποιήθηκαν οι κάτοικοι του χωριού Σκλαβοπούλα στο Σέλινο.
ΚΥΡΙΑΚΗ 25 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΚΑΙ ΩΡΑ 20.00
ΛΑΦΟΝΗΣΙ ΙΣΤΟΡΙΑ
Προχωρώντας μέσα στον χρόνο φτάνουμε στην επανάσταση του 1824. Στις 17 Φεβρουαρίου ο Τομπάζης ύπαρχος του νησιού φεύγει για να ζητήσει βοήθεια, ενώ οι Τούρκοι προβαίνουν σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις σκορπώντας τον όλεθρο και τον θάνατο. 850 περίπου γυναικόπαιδα και γέροντες καταφεύγουν στην Κίσσαμο για να σωθούν και τελικά ταμπουρώνονται στο Ελαφονήσι, ελπίζοντας ότι οι Τούρκοι δεν θα έβρισκαν το αβαθές πέρασμα που οδηγεί στο Νησί. Μαζί τους και 40 ένοπλοι Κρητικοί. Ο Αιγύπτιος Ιμπραήμ Πασάς είχε ενημερωθεί για το πέρασμα από έναν Τούρκο, τον Καμπέρη, άλλοι λένε πως το πρόδωσε ένα γαϊδουράκι που έψαχνε απεγνωσμένα να βρει το αφεντικό του. Ήταν 24 Απριλίου, ανήμερα Πάσχα. Η μάχη ήταν άνιση αλλά σκληρή. Οι άντρες σφαγιάστηκαν. Οι γυναίκες και τα παιδιά πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα της Αιγύπτου. Σ' αυτό το μικρό νησάκι συντελέσθηκε το μεγάλο δράμα, η σφαγή του Λαφονησιού, η μεγάλη θυσία. Η λαϊκή μούσα της Κρήτης απεικονίζει το δράμα με τους ακόλουθους στίχους.
«Γιάντα 'ναι μαύρα τα βουνά κι οι κάμποι χλομιασμένοι;
Γιάντα δεν τραγουδούν πουλιά στα εννιά χωριά, στα δάση;
Είναι που σφάξαν Κρητικούς πάνω στο Λαφονήσι,
Γέρους γυναίκες και παιδιά»
Από τότε η τοποθεσία ονομάστηκε Τουρκαύλακο. Έτσι το λένε και σήμερα οι ντόπιοι. Εκτός από τους άντρες βρέθηκαν και πολλές γυναίκες σκοτωμένες οι οποίες προτίμησαν να θυσιαστούν παρά να πέσουν στα χέρια του εχθρού. Η παράδοση λέει: «το αίμα έτρεχε αυλάκι που κοκκίνισε τη θάλασσα και πότισε την άμμο». Εκεί αποδίδεται και το κοκκινωπό χρώμα που έχει η άμμος της περιοχής. Πιο πάνω στον ιερό βράχο της Χρυσοσκαλίτισσας υπήρχε ένα μικρό εκκλησάκι κολλημένο στο βράχο. Οι επιδρομείς δεν σκόπευαν να αφήσουν απείραχτο το προσκύνημα. Όταν όμως ανέβαιναν στην λαξευτή σκάλα που οδηγούσε στο εκκλησάκι, ένα άγριο σμήνος μελισσών που φώλιαζε στο κοίλωμα, εξαγριώθηκε και με τα κεντρίσματά του έτρεψε σε φυγή τους επιδρομής. Μ' αυτό τον τρόπο σώθηκε το εκκλησάκι ενώ οι άλλες δέκα εκκλησίες της περιοχές ισοπεδώθηκαν. Ξαναγυρίζοντας στην σφαγή του Λαφονησιού, ο Καμπέρης που πρόδωσε την τοποθεσία στον Ιμπραήμ, πήρε σαν αμοιβή μια από τις αιχμάλωτες γυναίκες και την παντρεύτηκε. Τα παιδιά του όμως σαν έμαθαν ότι η μητέρα τους ήταν Χριστιανή, έκαναν μνημόσυνο στην μνήμη της μητέρας τους σε Χριστιανικές εκκλησίες. Το νησάκι καλύφτηκε από τα οστά των σφαγιασθέντων. Ακόμη και σήμερα όταν φυσά μανιασμένος αέρας ξεθάβει κάπου-κάπου ένα οστό των μαρτύρων. Στην μνήμη τους στέκει μνημείο χτισμένο από μαύρη πέτρα που γράφει:
ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΟΥ ΛΑΦΟΝΗΣΙΟΥ 1824
ΗΡΩΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ 40 ΠΟΛΕΜΙΣΤΩΝ
ΘΥΣΙΑ 600 ΓΥΝΑΙΚΟΠΑΙΔΩΝ
ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΣΑΣ
ΤΟΥ ΛΥΤΡΩΜΟΥ Η ΧΑΡΑΥΓΗ ΡΟΔΙΖΕΙ
Σήμερα κάθε χρόνο, το καλοκαίρι εορτάζονται τα Λαφονήσια, προς τιμήν των μαρτύρων της σφαγής του 1824. Το Λαφονήσι ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει με την σφαγή του 1824. Φτάνοντας στον μεγάλο ξεσηκωμό το 1866 στο Αρκάδι, ένα άλλο «Αρκάδι» το ομώνυμο πλοίο έμελλε να στιγματίσει την περιοχή. Σημαντικό ρόλο για την επανάσταση του 1866 έπαιξαν τα εξοπλισμένα πλοία που εφοδίαζαν τους επαναστάτες και διασπούσαν τον αποκλεισμό του νησιού βοηθώντας γυναικόπαιδα να φυγαδευτούν από την μανία των Τούρκων. Το «Αρκάδι» είχε γίνει πονοκέφαλος για τους Τούρκους και το είχαν επικηρύξει με 20000 λίρες. Έτσι φτάνουμε στις 7 Αυγούστου 1867, 43 χρόνια μετά το ολοκαύτωμα, στην ναυμαχία του Ελαφονησιού όπου μετά από ηρωική πάλη με μια μοίρα του Τουρκικού στόλου το πλοίο «Αρκάδι» αυτοκαταστράφηκε για να μην πέσει στα χέρια του εχθρού. Πλοίαρχος ήταν ο Γαλαξιδιώτης Κουρεντής και υποπλοίαρχος ο Παυλίδης, ο οποίος κατάφερε να ξεφύγει σε μια σπηλιά, όπου τον έκρυψαν και τον περιποιήθηκαν οι κάτοικοι του χωριού Σκλαβοπούλα στο Σέλινο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου