Το ρολόι
Ήταν τέλος της δεκαετίας του 50. Πήγαινα στην Τετάρτη ή Πέμπτη τάξη του Δημοτικού σχολείου. Ο μεγάλος μου αδερφός, κατά πολύ μεγαλύτερος μου, μόλις είχε πιάσει δουλειά. Μια μέρα μου υποσχέθηκε: «Όταν περάσεις στο Γυμνάσιο, θα σου πάρω ένα ρολόι». Τότε δίναμε εξετάσεις για να μπούμε στο Γυμνάσιο, μόλις παίρναμε το ενδεικτικό μας από το Δημοτικό σχολείο. Όσοι απορρίπτονταν είχαν το δικαίωμα να ξαναδώσουν εξετάσεις τον Σεπτέμβριο μήνα για να εισαχθούν.
Στο Γυμνάσιο πέρασα τον Ιούνιο και με καλή σειρά, η υπόσχεση, όμως δεν πραγματοποιήθηκε, διότι προφανώς δεν επέτρεψαν τα οικονομικά του αδελφού.Εγώ καρτερικά περίμενα και σιωπηλά ανυπομονούσα.
Τελικά η υπόσχεση πραγματοποιήθηκε, όταν πήγαινα στην Τρίτη τάξη του Γυμνασίου, την Πρωτοχρονιά. Ο δέκατος τρίτος μισθός του αδελφού μου του έδωσε την άνεση, φαίνεται να μου πάρει το ρολόι.
Τι ευτυχία! σε ένα μακρόστενο πολυτελές κουτί, βελούδινο από μέσα ήταν ένα τετράγωνο κομψό ρολογάκι με καφέ λουράκι μάρκα Venus, ελβετικό (Venus στα Λατινικά σημαίνει Αφροδίτη), αγορασμένο από τα Χανιά. Οι αριθμοί του ήταν ανάγλυφοι σε χρυσό χρώμα και πίσω είχε σαν σήμα κατατεθέν την Αφροδίτη της Μήλου σε προτομή.
Πέρασα πολλές ώρες παρατηρώντας το και βάζοντας το στο αυτί μου να ακούω το τικ-τακ. Δεν είχαν ρολόι όλα τα παιδιά τότε, ελάχιστα φορούσαν. Θυμάμαι στην Πρώτη τάξη του Γυμνασίου στο τμήμα μου ένα κοριτσάκι ήρθε μια μέρα φορώντας ένα ρολόι ασημί με μαύρο λουράκι. Ήταν ένα γεγονός, της το είχε φέρει μια θεία της που είχε έρθει από την Αθήνα. Στην ώρα κάποιου μαθήματος, συνεπαρμένη το είχε βγάλει από το χεράκι της το είχε πάνω στο θρανίο και είχε απορροφηθεί σε αυτό, αντί για το ανιαρό, οπωσδήποτε μάθημα.
Ο καθηγητής την είδε, κατέβηκε από την έδρα, χωρίς αυτή καν να τον πάρει είδηση, σταμάτησε από πίσω της, άπλωσε το χέρι του και της το πήρε. «Θα σου το επιστρέψω τον Ιούνιο που θα κλείσει το σχολείο, για να μη σου αποσπά την προσοχή» !!!
Παγώσαμε όλοι μπροστά στη συμφορά της συμμαθήτριας μας, ούτε ξέρω τι απέγινε και πότε το ξαναπήρε. Έχοντας υπόψη μου, όμως, αυτό το προηγούμενο, πρόσεχα πολύ όταν εγώ φορούσα το δικό μου, πώς θα το διαχειρίζομαι.
Τα χρόνια περνούσαν, το ρολογάκι μου δε με πρόδωσε ποτέ . Μου μετρούσε το χρόνο σε όλα τα γυμνασιακά μου και τα πανεπιστημιακά χρόνια.
Όταν αρραβωνιάστηκα, μέσα στα καθιερωμένα χρυσά δε συμπεριλάβαμε ρολόι.
Το Venus μου ήταν τόσο ωραίο και αξιοπρεπές και ας είχαν περάσει τα χρόνια, άλλωστε τώρα πια τα χρόνια, του είχαν δώσει άλλη αξία. Με συντρόφεψε και στα πρώτα χρόνια της o οικογενειακής μου ζωής. Κάπου εκεί άρχισε να κουράζεται, το κουρντιστήρι χαλάρωσε.
Τα παιδιά μου στη δεκαετία του 80, απέκτησαν πολύ νωρίς ρολόι και το άλλαξαν και πολλές φορές και με ελαφριά καρδιά. Κι εμείς οι μεγάλοι πήραμε άλλα ρολόγια, με μπαταρία, και χωρίς τικ-τακ.
Προχθές σκαλίζοντας και ξεκαθαρίζοντας ένα συρτάρι βρήκα επτά ρολόγια, χαλασμένα, μη δεχόμενα επιδιόρθωση, ή μάλλον ποιος επιδιορθώνει παλιά πράγματα που τα καινούρια στοιχίζουν φθηνότερα από την επιδιόρθωση, αλλά και ποιος κοιτά την ώρα στο ρολόι, αφού τον ενημερώνει το κινητό και ο Η/Υ.
Ομολογώ και εγώ μετά από σκέψη τα πέταξα. Όμως το ρολογάκι μου το Vεnuς δε θα μπορούσα να το πετάξω. Χωρίς λουράκι, με θαμπωμένο το χρυσό του, το έκλεισα στο κουτάκι και το φύλαξα.
Αυτό έχει αξία τόση, όση του έδωσε η συνέπεια του αδερφού μου, η δική μου προσμονή και η χαρά μου όταν το απόκτησα.
