Το να διαβάζεις ή να ακούς σοφούς ανθρώπους, όταν βρίσκεις την ευκαιρία είναι κέρδος μεγάλο για τη ζωή σου. Τέτοιες ευκαιρίες όταν θέλομε υπάρχουν πολλές, είτε μέσα από πνευματικές εκδηλώσεις ή από αρκετές εκπομπές της κρατικής και ιδιωτικής τηλεόρασης (ας μην την αναθεματίζομε συνέχεια). Κατ’ επανάληψη παρακολούθησα μια τέτοια συζήτηση στην εκπομπή «Φώτα πορείας».
Η Ελένη Αρβελέρ –Γλύκατζη είναι μια από τις εξέχουσες πνευματικές φυσιογνωμίες του τόπου μας που τιμούν πραγματικά την πατρίδα στο εξωτερικό. Σπουδασσμένη στην Ελλάδα Ιστορία και Αρχαιολογία ειδικεύτηκε στη μελέτη του κόσμου της Χριστιανικής ανατολής και ειδικότερα του κράτους και της κοινωνίας του Βυζαντίου Εκλέχθηκε πρύτανης του Πανεπιστημίου της Σορβόννης και την αξιοποίησε η κυβέρνηση της Γαλλίας (όχι της Ελλάδας) ως υπουργό Παιδείας.
Έλεγε, λοιπόν η κ. Γλυκατζη: Ήμουν παιδί μικρασιατικής, ξεριζωμένης πολυμελούς οικογένειας, όχι εύπορης, αλλά είχα δίψα για γνώση και ζωή.΄Ημουν παιδί του δρόμου, μου άρεσε να παίζω έξω πάντα αρχηγός, ευρηματική, κυρίως περίεργη να γνωρίσω το κάθε τι και κυρίως τις ψυχές των ανθρώπων από τον πιο απλό ως τον πιο σπουδαίο, γιατί όλοι έχουν κάτι να δώσουν και καταλήγει: Το παιδί παίζοντας κάποιες ώρες με την ομάδα, στον ανοικτό χώρο, στη γειτονιά έχει να κερδίσει πολλά. Την ζωή μου την έχουν σημαδέψει οι δάσκαλοι μου και τα λόγια τους από το Δημοτικό σχολείο μέχρι τους πανεπιστημιακούς καθηγητές. Θυμάται για μια δασκάλα της, ότι όταν κάποιος την πλησίασε για να την πληροφορήσει, ότι ο τάδε την κακολογεί, αυτή του απάντησε: «περίεργο μπροστά μου αυτός ο τάδε δεν έχει κακολογήσει κανένα»
Σπούδασα Ιστορία-Αρχαιολογία, μου άρεσε η Ιστορία. Στην απορία πολλών τι θα κάνω απαντούσα και απαντώ. Σπουδάζομε ........