ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

Ο τότε Δήμαρχος Καστελλιου κ. Λυγιδάκης Χαρίλαος επισκέπτεται το περίπτερο του συλλόγου κυρίων και Δεσποινίδων σε έκθεση που έγινε πριν από τα εγκαίνια της Ορθόδοξης Ακαδημίας στο Κολυμπάρι!

Ο Πατριάρχης Ρωσίας Αλέξιος ο Α' 

ο Σεβασμιώτατος κ.κ. Ειρηναίος με τους εκπροσώπους των άλλων θρησκειών στα εγκαίνια της έκθεσης...πίσω αριστερά διακρίνεται και ο αγιογράφος Καρτάκης Νικόλαος!

ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΡΗΤΗΣ

  Η εκλογή και ενθρόνιση (1957) του Αρχιμανδρίτου Ειρηναίου (Γαλανάκη) ως Επισκόπου Κισάμου και Σελίνου (Κρήτης) εσήμανε την απαρχή μιας δυναμικής προσπάθειας για ανακαίνιση του εκκλησιαστικού βίου, της μαρτυρίας και της διακονίας της Εκκλησίας σε πολλά επίπεδα. 
Στα πλαίσια της προσπάθειας αυτής ο Επίσκοπος Ειρηναίος και ο μαθητής του Αλέξανδρος Κ. Παπαδερός συνεργάσθηκαν εντατικά κατά τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1960, προκειμένου να ετοιμασθεί η Ορθόδοξος Ακαδημία Κρήτης (ΟΑΚ) ως ιδέα και τρόπος δράσης, ταυτόχρονα δε να εξασφαλιστούν οι αναγκαίοι πόροι.
Για την ανέγερση των πρώτων εγκαταστάσεων της ΟΑΚ η παρακείμενη ιστορική Ιερά Μονή  Γωνιάς διέθεσε έκταση 60 στρεμμάτων σε φυσικό περιβάλλον που έχει χαρακτηριστεί με Διάταγμα ως “εξαιρέτου κάλλους”. Οι οικοδομικές εργασίες άρχισαν το 1965 με την οικονομική βοήθεια που πρόσφερε η Evangelische Zentralstelle für Entwicklungshilfe/Bonn, μια Υπηρεσία της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Γερμανίας, που θέλησε με τη συνδρομή αυτή να δοθεί στον Κρητικό λαό ένα σημάδι μετάνοιας και καταλλαγής σε έναν τόπο έντονα δεμένο με τη Μάχη της Κρήτης (1941) και την Αντίσταση και με βαρύτατες θυσίες  για την ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Το έργο της ανέγερσης στήριξαν, εκτός από την Ι. Μητρόπολη Κισάμου και Σελίνου, οι τοπικές Αρχές και άνθρωποι της περιοχής.
Τα εγκαίνια της ΟΑΚ έγιναν στις 13 Οκτωβρίου 1968 με συμμετοχή εκπροσώπων όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, άλλων χριστιανικών παραδόσεων και Οργανισμών, των Πανεπιστημίων της χώρας και πλήθους λαού. Στην τότε καταναγκαστική ατμόσφαιρα του μονολόγου η Εκκλησία, δια της Ορθοδόξου Ακαδημίας, αντέταξε τον διάλογο. Η στήριξη του Ιδρύματος από τον λαό υπήρξε ομόθυμη από την αρχή και διηνεκώς.
ΠΗΓΗ Κειμένου

ΕΝΑΣ ΑΧΤΑΡΜΑΣ ΑΠΟΙΚΩΝ

Μετά το 1400 π.χ ( έκρηξη ηφαιστείου της θήρας) άρχισαν να αναπτύσσονται στην δυτική Κρήτη τα κέντρα πολιτισμού. Πολυρρήνια-Φαλάσαρνα- Πέργαμος- Υρτακίνα- Ελαία- Μήθυμνα κ.α. Ήταν φυσικό επακόλουθο εξ αιτίας της καταστροφής να είναι εύκολος ο εποικισμός από την γείτονα χώρα των Αχαιών. Εξ άλλου δεν είναι τυχαίο ότι η περιοχή των Πολυρρρηνίων ονομαζόταν Αχαΐα. Η πόλης Πέργαμος αλλά και η πόλης Μυκήνες που κάπου υπάρχουν στην περιοχή μας, σίγουρα ιδρύθηκαν από τον Ταλθύσιο, στρατηγό του Ατρείδη Αγαμέμνονα. Έτσι σαν συμπέρασμα θα πρέπει να θεωρείτε ότι οι γνήσιοι Κρητικοί της Πολυρρήνιας θα συνκατοίκησαν με τους Αχαιούς εισβολείς. Το τέλος του Τρωικού πολέμου βρίσκει τους Αχαιούς στο απόγειο της δόξας τους, αλλά και σε οριακό σημείο για το τι μέλλεστε της δυναστείας. Ο Θουκυδίδης τοποθετεί το 1120π.χ την κάθοδο των Δωριέων και την καταστροφή των Μυκηνών. Αυτό σαν επακόλουθο θα ήταν να υπάρχει και δεύτερο μεταναστευτικό κύμα Αχαιών στην Δυτική Κρήτη.
Η κάθοδος των Δωριέων, που υπολογίζεται από το 1100π.χ-800π.χ είχε καταστρεπτικές συνέπειες για την Κρήτη αφού μέσα σε λίγα χρόνια κατόρθωσαν να αλλάξουν συνήθειες αιώνων. Κατά τον ιστορικό Θ. Δετοράκη « Το ελληνικό στοιχείο του νησιού, οι Αχαιοί, ενισχύεται με νέο ομόφυλο αίμα, ενώ λίγοι απόγονοι των Μινωιτών, οι Ετεόκρητες απομονώνονται στην ανατολική περιοχή της Κρήτης».
Στην Ρωμαϊκή περίοδο δεν παρατηρούνται εθνολογικές αλλοιώσεις ούτε δημογραφικές ανακατατάξεις και αυτό οφείλετε γιατί οι Ρωμαίοι δεν επιχείρησαν τον εκλατινισμό του νησιού .
Και την πρώτη βυζαντινή περίοδο ο λαός της Κρήτης είναι αμιγώς ελληνικός με ελάχιστους Εβραίους κυρίως στις αστικές περιοχές. Βέβαια η συνέχεια με την αραβοκρατία και τους εκούσιους ή υποχρεωτικούς εξισλαμισμούς, με τις τεράστιες εθνολογικές αλλοιώσεις δεν ήταν ότι το καλύτερο και η κατάσταση άλλαξε. Σαρακηνοί, Μοζάραβες και Άφροι για 140 χρόνια θα αλλοιώσουν τον πληθυσμό με εποικισμούς αλλά και με τις επιγαμίες στις μεγάλες πόλεις.
Και ο αχταρμάς θα συνεχιστεί ……………………
Την δεύτερη βυζαντινή περίοδο είχαμε τον εποικισμό με το αληθινό ή όχι παραμύθι των 12 αρχοντόπουλων, την εγκατάσταση εκατοντάδων παλαίμαχων στρατιωτών σε εύφορες περιοχές της Κρήτης από τον Ν.Φωκά, αλλά και πολλών αιχμαλώτων αρμένιων –βούλγαρων – σλάβων.
Στην περίοδο της Βενετοκρατίας έχομε ένα από τους μεγαλύτερους αποικισμούς του νησιού . Βάσει το παραχωρητήριο ( Carta Concessionis) την 12η Μαρτίου 1212 ήλθαν οι πρώτοι άποικοι και ως το 1310 ο συνολικός αποικιακός πληθυσμός είχε φτάσει τους 10.000 βενετούς.
Και ερχόμαστε στην Τουρκοκρατία, οι αθρόοι εξισλαμισμοί, οι διώξεις και οι σκοτωμοί είχαν σαν αποτέλεσμα η Κρήτη το 1687 να έχει μόνο 80.000 κατοίκους, εκ των οποίων οι 30.000 μουσουλμάνοι. Το 1750 ο πληθυσμός ανέρχεται σε 350.000, εκ των οποίων οι 150.000 Τούρκοι και το 1821 σε σύνολο πληθυσμού 230.000 οι 100.000 είναι Τούρκοι. Ο Τουρνεφόρτ μας δίνει μια ακόμη πληροφορία ότι ως το 1700 είχαν εξισλαμιστεί περίπου 60.000 Κρητικοί. Στην ανταλλαγή του πληθυσμού τον Ιανουάριο του 1923 οι Τουρκοκρητικοί ήταν 33.000. Τελικά έφυγαν και στα σπίτια τους έφτασαν 34.000 νέοι «άποικοι» οι πρόσφυγες από την Μ. Ασία.

Βιβλιογραφία : Ν.Β Τωμαδάκης, Θ. Δετοράκης, Τουρνεφόρτ, Ψιλλάκης,
Γ. Ανδρουλάκης.