ΠΡΟΣ:
Τόν Ἱερό Κλῆρο, τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες
καί τόν εὐσεβῆ καί φιλόθεο λαό τῶν Ἐπαρχιῶν Κισάμου καί Σελίνου
«Το μεγαλύτερο και ύψιστο μυστήριο και παράδοξο είναι το γεγονός ότι ο Υιός και άσαρκος λόγος του Θεού έλαβε θνητό – ανθρώπινο σώμα. Το να θελήσει να γίνει άνθρωπος, ενώ ήταν Θεός και να ανεχθεί να ταπεινωθεί τόσο, όσο ούτε ο ανθρώπινος νους δύναται να χωρέσει, αυτό είναι το πλέον φρικτό και ακατάληπτο».
(Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)
Ευλογημένα παιδιά της Εκκλησίας μας,
Το μέγα μυστήριο της Ενσάρκωσης του Υιού και Λόγου του Θεού, της κατά σάρκα γέννησης του Χριστού μας, αυτό το μυστήριο της ελεύσεως του «Παιδίου Νέου» στον κόσμο, μας καλεί η Εκκλησία να ψηλαφίσουμε και να βιώσουμε. Ο αχώρητος σε όλο το σύμπαν Θεός «χωρείται εν γαστρί». Ο άπειρος δέχεται με ταπείνωση να περιοριστεί εντός της ανθρώπινης φύσεως, την οποία παίρνει από την Θεοτόκο. Καταδέχεται να χωρηθεί στην μήτρα μίας απλής και ταπεινής κόρης της Ναζαρέτ και να γεννηθεί μέσα σ’ ένα ταπεινό σπήλαιο που το κατοικούσαν άλογα ζώα: «ἐπί τῆς γῆς ὤφθη καί ἐν τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» (Βαρούχ 3,38). Γεννάται ο Χριστός εκ Παρθένου με τρόπο υπέρλογο και ανερμήνευτο. «Θεός τό τεχθέν, ἡ δέ Μήτηρ Παρθένος. Τί μεῖζον ἄλλο καινόν εἶδεν ἡ κτίσις»; Η επί γης παρουσία Του προαναγγέλεται από τον Προφήτη Ησαΐα, οκτακόσια χρόνια πριν. «Ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται Υἱόν…». Έρχεται στον χώρο μας, στην γη, μπαίνει στον χρόνο μας, χωρίζοντας την ιστορία στα δύο, και ενδύεται την σάρκα μας. «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί σώζων τάς ψυχάς ἡμῶν». «Μυστήριον ξένον ὁρῶ καί παράδοξον», αναφωνεί εκστατικά ο Άγιος Κοσμάς, ο υμνογράφος.
Χριστούγεννα: η γιορτή της αγάπης, αλλά και της ταπείνωσης του Θεού. Ο Θεός έρχεται και «συγκατοικεί» με τον άνθρωπο. Έρχεται και καταδέχεται, «Θεός ὤν εἰρήνης, πατήρ οἰκτηρμῶν», να λάβει «δούλου μορφή», να γίνει άνθρωπος, για να ελευθερώσει τον άνθρωπο από την δουλεία, από τα δεσμά των παθών και της αμαρτίας. Για να μας χαρίσει και πάλι τον χαμένο παράδεισο.
Η σάρκωση του Θεού, θα πουν οι Πατέρες της Εκκλησίας, φανερώνει την μεγαλωσύνη και την μοναδικότητα του ανθρώπου. Πόσο αξίζει ένας άνθρωπος; Τόσο, ώστε ο Θεός γίνεται άνθρωπος για χάρη του. Η Γέννηση του Χριστού είναι το μέτρο της ανθρώπινης αξίας. Το «νυν», το τώρα, γίνεται «αεί», γίνεται πάντοτε. Για τούτο και η Εκκλησία υμνολογεί το κορυφαίο αυτό γεγονός της πίστεώς μας σε χρόνο παρόντα: «Χριστός γεννάται». Δεν το θεωρεί ένα ιστορικό γεγονός, το όποιο απλά συνέβη σε ιστορικό χρόνο και χώρο, αλλά ως μία αλήθεια, η οποία, μυστικώ τω τρόπω, βιώνεται σε κάθε Θεία Λειτουργία και τρέφει το σώμα της Εκκλησίας, δηλαδή όλους εμάς… «Σήμερον ὁ Χριστός γεννᾶται ἐκ Παρθένου».
Όμως, αδελφοί μου, σε εποχές, που μοιάζει να έχουμε χάσει την ανάγκη της ψυχής για αιωνιότητα, απορροφημένοι από την ανάγκη του σώματος για καθημερινότητα. Εποχές, που η αλαζονεία και οι περισπασμοί φαντάζουν ως ζωή, αφού κυριαρχεί η δουλεία της εγωκεντρικής αυτοαναφορικότητας και οι αυταπάτες της δύναμης και της προσωπικής μας κυριαρχίας. Εποχές, που οι θόρυβοι της ζωής πνίγουν τα πάντα, η ανθρώπινη ύπαρξη ψηφιοποιείται, το πρόσωπο χάνεται πίσω από οθόνες και αλγορίθμους, η εικονική πραγματικότητα μας έχει μεταλλάξει σε εικονικούς πρωταγωνιστές της ζωής: Εικονικοί φίλοι, εικονικές επικοινωνίες, εικονικές σχέσεις• ψυχαγωγία και ταξίδια σε φανταστικούς - εικονικούς κόσμους. Εποχές, που όλα αυτά και άλλα πολλά δημιούργησαν μία ρευστή κοινωνία που τα πάντα σχετικοποιούνται. Μέσα σε όλο αυτό που βιώνουμε η επιλέξαμε ως τρόπο και στάση ζωής το ερώτημα που καλούμεθα να απαντήσουμε είναι πόσο ανοιχτές, πόσο δεκτικές είναι οι καρδιές μας στο μέγα αυτό μυστήριο της συνάντησης με τον Χριστό; Πόσο δηλαδή επιθυμούμε, πόσο ποθούμε, να ψηλαφίσουμε και να βιώσουμε το μυστήριο της γέννας του Θεανθρώπου; Γιατί ο ερχομός του Χριστού στον κόσμο αποκτά νόημα για τον καθένα μας στο μέτρο που αγγίζει την ζωή μας όπως είναι στην πραγματικότητα και όχι όπως φανταζόμαστε ότι θα θέλαμε να είναι. Καθώς η Γέννηση του Χριστού, όπως θα πει και ο μακαριστός πατήρ Γεώργιος Καψάνης, βιώνεται μέσα στην πίστη και στην λατρεία της Εκκλησίας. Δεν είναι υπόθεση της λογικής, αλλά της καρδιάς. Εκεί, στην καρδιά, καλούμεθα να συναντήσουμε τον Χριστό. Στα όρια της προσωπικής μας σχέσης, στην Βηθλεέμ της Εκκλησίας, που είναι και ο τόπος της πνευματικής μας γέννησης.
«Χριστός γεννάται» αδελφοί. Ταπεινά ευχόμεθα το μυστήριο της αγάπης της γέννησής Του, αυτό το μυστήριο της αγάπης χωρίς όρους και όρια, να βιώνουμε μυστικά στην καρδιά μας, καθώς η δική Του παρουσία στην ζωή μας είναι η βίωση του παραδείσου. Για να μεταμορφωθεί η ζωή μας σε αιώνια Χριστούγεννα, για να πλημμυρίσουν τα σκοτάδια του «είναι» και της ύπαρξής μας με φως, χαρά και ελπίδα, για να ελευθερωθούμε από τους φόβους και τις αγωνίες μας.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΕΤΕΧΘΗ!
Ο Επίσκοπος και πνευματικός σας πατέρας
† Ο Κισάμου και Σελίνου
Αμφιλόχιος
Τόν Ἱερό Κλῆρο, τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες
καί τόν εὐσεβῆ καί φιλόθεο λαό τῶν Ἐπαρχιῶν Κισάμου καί Σελίνου
«Το μεγαλύτερο και ύψιστο μυστήριο και παράδοξο είναι το γεγονός ότι ο Υιός και άσαρκος λόγος του Θεού έλαβε θνητό – ανθρώπινο σώμα. Το να θελήσει να γίνει άνθρωπος, ενώ ήταν Θεός και να ανεχθεί να ταπεινωθεί τόσο, όσο ούτε ο ανθρώπινος νους δύναται να χωρέσει, αυτό είναι το πλέον φρικτό και ακατάληπτο».
(Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)
Ευλογημένα παιδιά της Εκκλησίας μας,
Το μέγα μυστήριο της Ενσάρκωσης του Υιού και Λόγου του Θεού, της κατά σάρκα γέννησης του Χριστού μας, αυτό το μυστήριο της ελεύσεως του «Παιδίου Νέου» στον κόσμο, μας καλεί η Εκκλησία να ψηλαφίσουμε και να βιώσουμε. Ο αχώρητος σε όλο το σύμπαν Θεός «χωρείται εν γαστρί». Ο άπειρος δέχεται με ταπείνωση να περιοριστεί εντός της ανθρώπινης φύσεως, την οποία παίρνει από την Θεοτόκο. Καταδέχεται να χωρηθεί στην μήτρα μίας απλής και ταπεινής κόρης της Ναζαρέτ και να γεννηθεί μέσα σ’ ένα ταπεινό σπήλαιο που το κατοικούσαν άλογα ζώα: «ἐπί τῆς γῆς ὤφθη καί ἐν τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» (Βαρούχ 3,38). Γεννάται ο Χριστός εκ Παρθένου με τρόπο υπέρλογο και ανερμήνευτο. «Θεός τό τεχθέν, ἡ δέ Μήτηρ Παρθένος. Τί μεῖζον ἄλλο καινόν εἶδεν ἡ κτίσις»; Η επί γης παρουσία Του προαναγγέλεται από τον Προφήτη Ησαΐα, οκτακόσια χρόνια πριν. «Ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται Υἱόν…». Έρχεται στον χώρο μας, στην γη, μπαίνει στον χρόνο μας, χωρίζοντας την ιστορία στα δύο, και ενδύεται την σάρκα μας. «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί σώζων τάς ψυχάς ἡμῶν». «Μυστήριον ξένον ὁρῶ καί παράδοξον», αναφωνεί εκστατικά ο Άγιος Κοσμάς, ο υμνογράφος.
Χριστούγεννα: η γιορτή της αγάπης, αλλά και της ταπείνωσης του Θεού. Ο Θεός έρχεται και «συγκατοικεί» με τον άνθρωπο. Έρχεται και καταδέχεται, «Θεός ὤν εἰρήνης, πατήρ οἰκτηρμῶν», να λάβει «δούλου μορφή», να γίνει άνθρωπος, για να ελευθερώσει τον άνθρωπο από την δουλεία, από τα δεσμά των παθών και της αμαρτίας. Για να μας χαρίσει και πάλι τον χαμένο παράδεισο.
Η σάρκωση του Θεού, θα πουν οι Πατέρες της Εκκλησίας, φανερώνει την μεγαλωσύνη και την μοναδικότητα του ανθρώπου. Πόσο αξίζει ένας άνθρωπος; Τόσο, ώστε ο Θεός γίνεται άνθρωπος για χάρη του. Η Γέννηση του Χριστού είναι το μέτρο της ανθρώπινης αξίας. Το «νυν», το τώρα, γίνεται «αεί», γίνεται πάντοτε. Για τούτο και η Εκκλησία υμνολογεί το κορυφαίο αυτό γεγονός της πίστεώς μας σε χρόνο παρόντα: «Χριστός γεννάται». Δεν το θεωρεί ένα ιστορικό γεγονός, το όποιο απλά συνέβη σε ιστορικό χρόνο και χώρο, αλλά ως μία αλήθεια, η οποία, μυστικώ τω τρόπω, βιώνεται σε κάθε Θεία Λειτουργία και τρέφει το σώμα της Εκκλησίας, δηλαδή όλους εμάς… «Σήμερον ὁ Χριστός γεννᾶται ἐκ Παρθένου».
Όμως, αδελφοί μου, σε εποχές, που μοιάζει να έχουμε χάσει την ανάγκη της ψυχής για αιωνιότητα, απορροφημένοι από την ανάγκη του σώματος για καθημερινότητα. Εποχές, που η αλαζονεία και οι περισπασμοί φαντάζουν ως ζωή, αφού κυριαρχεί η δουλεία της εγωκεντρικής αυτοαναφορικότητας και οι αυταπάτες της δύναμης και της προσωπικής μας κυριαρχίας. Εποχές, που οι θόρυβοι της ζωής πνίγουν τα πάντα, η ανθρώπινη ύπαρξη ψηφιοποιείται, το πρόσωπο χάνεται πίσω από οθόνες και αλγορίθμους, η εικονική πραγματικότητα μας έχει μεταλλάξει σε εικονικούς πρωταγωνιστές της ζωής: Εικονικοί φίλοι, εικονικές επικοινωνίες, εικονικές σχέσεις• ψυχαγωγία και ταξίδια σε φανταστικούς - εικονικούς κόσμους. Εποχές, που όλα αυτά και άλλα πολλά δημιούργησαν μία ρευστή κοινωνία που τα πάντα σχετικοποιούνται. Μέσα σε όλο αυτό που βιώνουμε η επιλέξαμε ως τρόπο και στάση ζωής το ερώτημα που καλούμεθα να απαντήσουμε είναι πόσο ανοιχτές, πόσο δεκτικές είναι οι καρδιές μας στο μέγα αυτό μυστήριο της συνάντησης με τον Χριστό; Πόσο δηλαδή επιθυμούμε, πόσο ποθούμε, να ψηλαφίσουμε και να βιώσουμε το μυστήριο της γέννας του Θεανθρώπου; Γιατί ο ερχομός του Χριστού στον κόσμο αποκτά νόημα για τον καθένα μας στο μέτρο που αγγίζει την ζωή μας όπως είναι στην πραγματικότητα και όχι όπως φανταζόμαστε ότι θα θέλαμε να είναι. Καθώς η Γέννηση του Χριστού, όπως θα πει και ο μακαριστός πατήρ Γεώργιος Καψάνης, βιώνεται μέσα στην πίστη και στην λατρεία της Εκκλησίας. Δεν είναι υπόθεση της λογικής, αλλά της καρδιάς. Εκεί, στην καρδιά, καλούμεθα να συναντήσουμε τον Χριστό. Στα όρια της προσωπικής μας σχέσης, στην Βηθλεέμ της Εκκλησίας, που είναι και ο τόπος της πνευματικής μας γέννησης.
«Χριστός γεννάται» αδελφοί. Ταπεινά ευχόμεθα το μυστήριο της αγάπης της γέννησής Του, αυτό το μυστήριο της αγάπης χωρίς όρους και όρια, να βιώνουμε μυστικά στην καρδιά μας, καθώς η δική Του παρουσία στην ζωή μας είναι η βίωση του παραδείσου. Για να μεταμορφωθεί η ζωή μας σε αιώνια Χριστούγεννα, για να πλημμυρίσουν τα σκοτάδια του «είναι» και της ύπαρξής μας με φως, χαρά και ελπίδα, για να ελευθερωθούμε από τους φόβους και τις αγωνίες μας.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΕΤΕΧΘΗ!
Ο Επίσκοπος και πνευματικός σας πατέρας
† Ο Κισάμου και Σελίνου
Αμφιλόχιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου