ΔΗΛΩΣΗ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΑΠΟΚΟΡΩΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Ως Δήμαρχος Αποκορώνου, με πλήρη επίγνωση της ιστορικής, πνευματικής και θεσμικής αποστολής της Εκκλησίας της Κρήτης στον τόπο μας, αισθάνομαι ηθική και θεσμική υποχρέωση να τοποθετηθώ δημόσια απέναντι στις εξαιρετικά σοβαρές εξελίξεις που αφορούν την παύση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Λάμπης, Συβρίτου και Σφακίων κ. Ειρηναίου. Η απόφαση της Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου της 3ης Δεκεμβρίου 2025, με την οποία ο εν ενεργεία Μητροπολίτης μετακινείται σε άλλη Μητρόπολη, δημιουργεί καθεστώς χηρείας στην Ιερά Μητρόπολη Λάμπης και Σφακίων και ενεργοποιεί κρίσιμες διατάξεις του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας Κρήτης (Ν. 4149/1961), οι οποίες επιτρέπουν παρεμβάσεις στη συγκρότηση της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου και, κατ’ επέκταση, στις επικείμενες εκλογές νέων Μητροπολιτών στο νησί μας. Το ζήτημα δεν είναι προσωπικό. Είναι καθαρά θεσμικό, νομικό και συνταγματικό. Αγγίζει τον πυρήνα της διοικητικής και πνευματικής αυτονομίας της Εκκλησίας της Κρήτης, όπως αυτή κατακτήθηκε ιστορικά με αγώνες και κατοχυρώθηκε με νόμο του Ελληνικού Κράτους. Για τον λόγο αυτό, ήδη από το προηγούμενο χρονικό διάστημα, με επίσημα και τεκμηριωμένα έγγραφά μου: Απευθύνθηκα προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη, Απευθύνθηκα προς τον Πρωθυπουργό της Ελληνικής Δημοκρατίας, Απευθύνθηκα προς την Ιερά Επαρχιακή Σύνοδο της Εκκλησίας της Κρήτης, εκθέτοντας με σαφήνεια, θεσμική ευθύνη και νομική τεκμηρίωση τις σοβαρές ενστάσεις μου για τη θεσμική εκτροπή που διαμορφώνεται εις βάρος της αυτοτέλειας της Εκκλησίας της Κρήτης και ζητώντας τον απόλυτο σεβασμό στον ισχύοντα Καταστατικό της Χάρτη. Τίθεται πλέον ενώπιον όλων μας, με απόλυτη διαφάνεια, το καθοριστικό ερώτημα: Με ποια κανονική και νομοθετική πρόβλεψη δύναται να παύεται εν ενεργεία Μητροπολίτης της Εκκλησίας της Κρήτης, όταν τέτοια αρμοδιότητα δεν προβλέπεται ρητώς στον Ν. 4149/1961; Η διαδοχή των γεγονότων των τελευταίων μηνών, συγκροτεί ένα εξαιρετικά ανησυχητικό πλαίσιο θεσμικής αποδυνάμωσης της αυτοδιοίκητης φύσης της Εκκλησίας της Κρήτης. Η ιστορία αυτού του τόπου δεν μας επιτρέπει σιωπή. Τα μοναστήρια της Κρήτης υπήρξαν φυλάκια ελευθερίας. Οι ιερωμένοι της Κρήτης υπήρξαν μπροστάρηδες των αγώνων του λαού. Η Εκκλησία της Κρήτης δεν υπήρξε ποτέ διοικητικό παράρτημα – υπήρξε θεμέλιο ταυτότητας και ελευθερίας. Η Εκκλησία της Κρήτης δεν είναι σύμβολο. Είναι ζώσα πνευματική και ιστορική οντότητα του λαού μας. Η αυτονομία της δεν είναι τυπική αρμοδιότητα. Είναι ιστορική κατάκτηση. Και οι ιστορικές κατακτήσεις δεν εκχωρούνται σιωπηρά. 

Ο Δήμαρχος Αποκορώνου 

Χαράλαμπος Κουκιανάκης

ΦΩΤΑΓΩΓΗΣΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΖΑΝΑΚΑΚΗ

Ο Δήμος Κισσάμου σας προσκαλεί στη Φωταγώγηση του Χριστουγεννιάτικου Δέντρου
την Τρίτη  9 Δεκεμβρίου 2025, στη Πλατεία Τζανακάκη, ώρα 18:00.
Στη γιορτινή βραδιά θα απολαύσουμε:
Χριστουγεννιάτικα τραγούδια από την παιδική χορωδία της Ελισάβετ Τυμπακιανάκη.
Χορευτικά από τη σχολή «Η Τέχνη του Χορού»
Το Live  της Ελένης Βεργαδή.

Τον αγαπημένο μας Άγιο Βασίλη, με δώρα προσφορά της χορηγού Άννας Ξιπολιτάκη.
Παράλληλα, θα λειτουργήσει Χριστουγεννιάτικο Bazaar συλλόγων και σχολείων της περιοχής.
Ελάτε να ανάψουμε το δέντρο, να μοιραστούμε χαμόγελα και να υποδεχτούμε όλοι μαζί τη μαγεία των Χριστουγέννων!

 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ.

Με ιδιαίτερη χαρά και τιμή σας προσκαλούμε στα Εγκαίνια του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου στον Κάμπο Κισσάμου. Η τελετή των Εγκαινίων θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 05/12/2025 και ώρα 15:30. Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας θα ακολουθήσει κέρασμα στην αίθουσα του ενοριακού κέντρου Κάμπου, Κισσάμου. Η παρουσία σας θα αποτελέσει για εμάς ιδιαίτερη τιμή και χαρά. Με εκτίμηση, Βασίλης Σχοινοπλοκάκης

ΕΝΕΡΓΑ ΡΗΓΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΚΙΣΑΜΟ

Πριν κάμποσες μέρες σε πολλά ΜΜΕ των Χανίων γράφτηκε για τα ενεργά ρήγματα που υπάρχουν στο νομό με αναφορά την Κίσαμο. 
Η αλήθεια είναι ότι έχουμε πολλά ρήγματα αλλά εμείς δεν φοβόμαστε.
Στην φώτο φαίνεται με κόκκινο χρώμα τα ενεργά ρήγματα στην Κίσαμο.
Τα ακρωτήρια είναι γεμάτα και ένα ξεκινάει από το λιμάνι Κισάμου ως και το Σφηνάρι και ένα άλλο από το Σάσσαλο ως και τα Νοπηγεια.
Φυσικά κανένα δεν έχει δώσει μεγάλο σεισμό μεγέθους πάνω από 3 ή 4 R και περισσότερο κινδυνεύουμε από το ελληνικό τόξο που έχει δώσει τους μεγαλύτερους και καταστρεπτικότερους σεισμούς στην ιστορία της Μεσογείου με αποκορύφωμα τα 8,2R του 365μ.Χ ανοικτά των Φαλασάρνων (12 μιλια νοτιοδυτικά).
Τις τελευταίες 30 ημέρες έχουν καταγραφεί συνολικά 62 σεισμοί μεγέθους έως 5.0 Ρίχτερ σε απόσταση έως και 100 χλμ. γύρω από την Κίσσαμο.
​Ο πιο δυνατός ήταν 5.0 Ρίχτερ, περίπου 3 εβδομάδες πριν.
​Τις τελευταίες 24 ώρες (από τις 1 Δεκεμβρίου 2025, 08:30 π.μ. ώρα Ελλάδας) έχουν καταγραφεί 3 σεισμοί μεγέθους μεταξύ 2.0-2.6 Ρίχτερ, επίσημα στοιχεία του γεωδυναμικού ινστιτούτου του πανεπιστημίου Αθηνών.
Πάντως είχαμε κάποια κουνήματα που τα αισθανθήκαμε...καλά 
​23 Ιουλίου 2025: Σημειώθηκε σεισμός μεγέθους 5,1 Ρίχτερ στη θαλάσσια περιοχή βόρεια της Κισάμου, μεταξύ Κρήτης και Αντικυθήρων. Έγινε ιδιαίτερα αισθητός, αλλά δεν αναφέρθηκαν ζημιές.
​27 Νοεμβρίου 2019: Ένας ισχυρότερος σεισμός μεγέθους 5.9 Ρίχτερ που σημειώθηκε δυτικά των Χανίων και ..μας έριξε κατόπιν εντολής τα Λύκεια. 
​Η περιοχή παρακολουθείται στενά από το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο λόγω της ενεργής τεκτονικής της φύσης....

Δεν είναι κρυφό δε ότι έχουμε μάθει να ζούμε με αυτούς ...
Μην φοβάστε λοιπόν..ότι είναι γραμμένο να γίνει θα γίνει ...εξάλλου προβλέψεις για σεισμούς δεν υπάρχουν.. απλά ψυχραιμία και ο Θεός βοηθός.
Στις φώτο 2,3, το ρήγμα στα Κοτσιανά.
Φωτογραφίες από το αρχείο μου

ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΑΝΑΒΕΙ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝΔΡΟ ΤΟΥ Η ΕΝΟΡΙΑ ΠΥΡΓΟΥ

 Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Γυναικών της ενορίας Αγίου Γεωργίου Πύργου, μας καλεί στο άναμμά του Χριστουγεννιάτικου δέντρου του, την Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2025 και ώρα 18:30, στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας του Αγίου  Γεωργίου στον Πύργο. 
Χριστουγεννιάτικα τραγούδια και κάλαντα απο την χορωδία του 3ου δημοτικού σχολείου.

Η ΦΩΤΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Βρέθηκε σε ένα χωράφι, θα μπορούσε να το αγνοήσει ο καθένας μας .. αλλά όχι όλοι. Με σπασμένο φτερό ήξερε και αυτό πού να πάει ..Αύριο ταξιδεύει για ένα κέντρο άγριας ζωής στην Αθήνα...
Μπράβο Αντώνη Νικολακάκη

ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑ Η ΩΡΑ

 Γιατί δεν φτιάχνεται μια Λαϊκή στην Κίσαμο;
Ποιοι αντιδρούν;
Δεν είναι ανάγκη να επισημάνουμε την αναγκαιότητα μιας λαϊκής αγοράς στην πόλη της Κισάμου, κάθε τόσο. Αυτό είναι δουλειά της εκάστοτε δημοτικής αρχής και φυσικά του ΝΕΣ Κισάμου να το εξετάσει σοβαρά.. πλέον.
Το καλάθι της νοικοκυράς όλο και μικραίνει αυτό είναι γενική διαπίστωση, οπότε καλό είναι να δουν αυτό το κοινωνικό πρόβλημα ... οι υπόλογοι.
Αρκετοί συμπολίτες μας τρέχουν προς την Λαϊκή του Κολυμβαρίου κάθε βδομάδα, μάλιστα ειναι γνωστό ότι υπάρχουν τοπικοί έμποροι που δραστηριοποιουνται σε άλλες λαϊκές του νόμου, γιατί όχι στο σπίτι τους;
Τοπικά προϊόντα σε προσιτές τιμές, ενώ παράλληλα θα στηρίξουμε και τους τοπικούς παραγωγούς και τους εμπόρους.
Υπάρχει δήμος;
Υπάρχει ΝΕΣΚ;

ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΑΡΟΛΑΧΑΚΗΣ/ Η ΠΑΡΑΛΙΑ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ

Δεν υπάρχει πινακίδα για την παραλία. Αν ανοίξεις χάρτες, δεν τη βρίσκεις πουθενά. Κι όμως, αν κάτσεις σε συγκεκριμένο κρητικό καφενείο αρκετή ώρα και ακούς δίχως να μιλάς, κάποιος θα την αναφέρει. Ποτέ με το πραγματικό της όνομα, πάντα έτσι:
— Εκεί κάτω, στην παραλία χωρίς όνομα…
Εκεί την πρωτάκουσα κι εγώ ένα βράδυ αργά, στο καφενείο του χωριού. Ο αέρας κατέβαινε απ’ τα βουνά βαρύς, με μυρωδιά χώματος και παλιάς τσίκνας. Στους τοίχους φωτογραφίες ξεθωριασμένες: γάμοι, πανηγύρια, άντρες στα μαύρα και όπλα. Ανάμεσά τους, σαν σε φόντο, μια θολή θάλασσα. Δεν την πρόσεξα τότε ή δεν ήθελα να την προσέξω. Πρώτα άκουσα τη λέξη «νύχτα».
— Νύχτα θες να πας εκεί κάτω; Είσαστε στα καλά σας; είπε ο γέρος με την ροζιασμένη κατσούνα χτυπώντας το πάτωμα.
Έσκυψα δήθεν στο κινητό, αλλά το αυτί μου είχε γείρει. Ο νεαρός απέναντί του χαμογελούσε αμήχανα.
— Ε, με τη Μαρία λέμε να πάμε. Θέλουμε να είμαστε κάπου πιο ήσυχα. Να μην έχει κόσμο.
— Υπάρχει πιο ήσυχο απ’ το μνήμα;  του πέταξε ο γέρος. Άμα θες τόση ησυχία, πήγαινε στο νεκροταφείο.
Τα γέλια έσπασαν τη στιγμή, μα ο γέρος δεν γελούσε. Ρούφηξε τον καφέ αργά κι έγειρε προς τον νεαρό.
— Άκου να δεις, μικρέ. Νύχτα σ’ εκείνη την παραλία δεν πας. Μέρα.... και πάλι να έχεις το νου σου. Τη νύχτα, σ’ αυτή τη θάλασσα, άλλοι κάνουν κουμάντο.
Δεν κατάλαβα πότε βρέθηκα όρθιος δίπλα τους.
— Συγγνώμη, είπα. Για ποια παραλία μιλάτε;
Ο γέρος γύρισε και με ζύγισε. Μικρά γκρίζα μάτια, καθαρά, σαν να τα ’χε ξεπλύνει πολλές φορές το αλάτι. Είχε την ήρεμη κόπωση ανθρώπου που πρώτα ζύγισε τον εαυτό του κι ύστερα τον κόσμο.
— Εσένα τι σε νοιάζει; Τουρίστας είσαι;
— Ταξιδιώτης, απάντησα. Γράφω. Μαζεύω ιστορίες.
Χαμογέλασε στραβά.
— Ιστορίες; Εμ, οι ιστορίες ή μας σώζουν ή μας θάβουν. Λίγες κάθονται στη μέση. Εδώ πρέπει να δοκιμάσεις, ν’ αντέξεις κι ύστερα, αν έχεις κουράγιο, να γράψεις.
Έκανε χώρο στο τραπέζι. Κάθισα. Δεν χρειάστηκε να τον πιέσω. Οι άνθρωποι που κουβαλάνε ιστορίες συνήθως θέλουν μόνο κάποιον να τις ακούσει μέχρι τέλους.
— Στα νότια, είπε, κάτω απ’ τα βράχια, υπάρχει μια παραλία που δεν γράφτηκε ποτέ σε χαρτί. Όχι γιατί δεν ξέρουμε πού είναι. Γιατί κανείς δεν θέλει να τη βαφτίσει. Τη λέμε «παραλία χωρίς όνομα». Ό,τι δεν ονοματίζεις δύσκολα το φωνάζεις.
Ήπιε μια γουλιά, σαν να ξεπλένει τα λόγια του.
— Τη μέρα είναι σαν όλες. Άμμος στενή, βράχια δεξιά κι αριστερά, νερό που βαθαίνει απότομα. Θα πεις: «Ε και;» Το βράδυ είναι το «και»! Όχι κάθε βράδυ. Μόνο κάποιες φορές. Όταν ο αέρας κάθεται, το κύμα ησυχάζει κι ο ουρανός είναι καθαρός σαν άδειο πιάτο. Τότε η θάλασσα… θυμάται.
— Θυμάται τι; γλίστρησε απ’ το στόμα μου.
Γύρισε και με κοίταξε ίσια.
— Αυτά που έχασες. Κι εκείνα που έκανες πως έχασες.
Δεν μίλησα. Εκείνος συνέχισε χωρίς στόμφο. Σαν μάρτυρας που καταθέτει.
— Θα σου πουν οι μισοί πως είναι παραμύθια. Οι άλλοι μισοί πως «κάτι γίνεται εκεί». Εγώ θα σου πω τι άκουσα από δυο ανθρώπους που δεν είχαν λόγο να λένε ψέματα. Κι ας βγάλει ο νους σου τα δικά του.
Άφησε το φλιτζάνι κάτω.
— Ο πρώτος ήταν χωριανός μας. Έμπορος. Είχε πάει έξω, σε ξένη χώρα. Στο τρένο τον ξαλάφρωσαν: πορτοφόλι δερμάτινο, χαρτιά, λεφτά. Μου τα ’πε όταν γύρισε. Μετά από χρόνια πήγε βράδυ στην παραλία χωρίς όνομα. Μόνος. Δεν ξέρω τι γύρευε. Γύρισε σπίτι με το πορτοφόλι στο χέρι.
Η φωνή του χαμήλωσε. Το καφενείο γύρω μας συνέχιζε κανονικά: τάβλι, κουβέντες, κουτάλια στα ποτήρια. Κανείς δεν πρόσεχε ότι στο δικό μας τραπέζι κάτι άλλαζε.
— Το ίδιο; ρώτησα.
— Το ίδιο, απάντησε. Δερμάτινο, λίγο φαγωμένο. Μέσα τα παλιά του χαρτιά, όπως τα ’χε τότε. Σαν να μην τα ’χε αγγίξει υπηρεσία. Τα ξένα χαρτονομίσματα άθικτα. Τα είδα με τα μάτια μου. Ή τρελαθήκαμε όλοι ή ήταν αυτό που λέω.
Σιώπησε για λίγο και πρόσθεσε:
— Άλλοι είπαν «Τα ’χε ξεχάσει εκεί». Άλλοι πως του τα ’κρυψε κάποιος. Ο ίδιος; Από κείνη τη μέρα δεν ξανακατέβηκε νύχτα στη θάλασσα. Το πορτοφόλι κάτω απ’ το στρώμα. Πέθανε με την έγνοια ότι κάτι τον γύρευε.
Ένιωθα ήδη την ιστορία να ψάχνει θέση μέσα μου. Πριν προλάβω να μιλήσω, άλλαξε παράδειγμα, σαν δάσκαλος που ξέρει την επόμενη ένσταση.
— Η δεύτερη ήταν γυναίκα. Κουβαλούσε κάτι που δεν το ’λεγε. Τύψη, άχτι.... δεν ξέρω. Πήγε νύχτα στην ίδια παραλία. Γύρισε με μια φωτογραφία.
— Παλιά;
— Και παλιά και καινούρια. Φωτογραφία δική της, αλλά όχι όπως ήταν. Όπως θα γινόταν. Μεγαλύτερη, με τα χρόνια πάνω της, μ’ εκείνη τη ματιά, σαν να ’χει μάθει να ζει με κάτι που δεν διορθώνεται. Τη φύλαγε. Όσο πλησίαζε στην ηλικία της φωτογραφίας, άδειαζε. Όταν πέθανε, την είχαν καρφωμένη στο κομοδίνο της. Η ίδια εικόνα. Η ίδια γυναίκα.
Έπαιξε με το κουτάλι στο πιατάκι.
— Θα βρεις εξήγηση κι εδώ. Θα πεις «Της την έφτιαξε κάποιος». Μακάρι! Γιατί, άμα δεν είναι φάρσα, είναι άλλη δουλειά.
Τον κοίταξα. Δεν φοβόταν αυτά που έλεγε. Τα είχε απλώς αποδεχτεί.
— Και τ’ άλλα; ρώτησα. Ο θρύλος λέει για πολλά αντικείμενα.
— Ο θρύλος είναι σαν τη θάλασσα: ό,τι βρίσκει το μαζεύει. Κάποιες νύχτες, λένε, ξεβράζονται παιδικά παπούτσια, κλειδιά, ρολόγια σταματημένα, βέρες σκέτες. Άλλος λέει «ναυάγιο», άλλος «ρεύμα». Εγώ λέω: τυχαίο δεν είναι που βγαίνουν πάντα εκεί.
Σήκωσε το βλέμμα και μου ’δωσε το συμπέρασμά του σαν αξίωμα:
— Η θάλασσα δεν χαρίζει. Δανείζει. Κι άμα πάρεις κάτι που δεν είναι για σένα, μια μέρα θα ’ρθει να το γυρέψει.
Δεν απάντησα. Γιατί, χωρίς να το θέλω, κάτι είχε ανέβει απ’ τον δικό μου βυθό. Ένας αναπτήρας. Ένας Marumar ασημένιος, δώρο από εκείνη. Κάποτε ήταν προέκταση του χεριού μου. Όχι για τα τσιγάρα, για την ανάμνηση. Τον είχα στην τσέπη για να θυμάμαι πως κάποτε κάποια στάθηκε απέναντί μου και πίστεψε σ’ ένα «μαζί». Είχε χαράξει στο πλάι: «Πάντα». Δικό της πείσμα. Τον έχασα σε μια άλλη παραλία, βόρεια, χρόνια πριν. Δεν θυμάμαι αν μου έπεσε, αν τον πήρε κύμα, αν τον άφησα επίτηδες. Θυμάμαι μόνο το κενό. Εκείνη είχε ήδη φύγει ή καλύτερα εγώ είχα φύγει από εκείνη, γυρίζοντας την πλάτη στο λιμάνι την ώρα που έπρεπε να τρέξω. Από τότε δεν ξανάπιασα αναπτήρα. Σταμάτησα το τσιγάρο, επειδή δεν άντεχα άλλο μέταλλο στο χέρι μου. Δεν το είπα στον γέρο. Εκείνος μιλούσε για θρύλους. Η θάλασσα όμως είχε πια κάτι δικό μου.
Το βράδυ στο δωμάτιο δεν κοιμήθηκα. Ο ανεμιστήρας γύριζε τον ζεστό αέρα, κι από κάτω, σαν δεύτερος ρυθμός, ακουγόταν το μακρινό θρόισμα της θάλασσας. Ήξερα ήδη ότι θα πάω. Όταν μια ιστορία βρει κάτι μέσα σου, παύει να είναι ξένη. Δεν είπα σε κανέναν πού πάω. Πήρα το αυτοκίνητο και τράβηξα προς τα νότια. Η άσφαλτος τελείωσε, ο δρόμος έγινε χώμα. Ο ουρανός καθαρός, το φεγγάρι λεπτό, ο αέρας ακίνητος, σαν πριν από απόφαση. Την παραλία τη γνώρισα από τη σιωπή της. Ούτε φώτα, ούτε φωνές, ούτε σκουπίδια. Μόνο άμμος, βράχια, νερό. Ένα νερό που δεν έμοιαζε να ταξιδεύει. Στεκόταν. Κατέβηκα. Η άμμος κρύα, παρ’ όλη τη ζέστη. Το κύμα ερχόταν κι έφευγε με την ίδια πάντα γραμμή, σαν ρολόι που χτυπάει στο ίδιο δευτερόλεπτο. Κάθισα εκεί στην άκρη.
— Αν έχεις κάτι για μένα, είπα σιγανά, τώρα!
Μίλησα περισσότερο στον εαυτό μου. Η θάλασσα δεν απάντησε. Ο χρόνος όμως άρχισε να χάνει τις άκρες του. Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα. Οι σκέψεις γύρισαν αναγκαστικά στο λιμάνι, στο βλέμμα της, στο πώς βάφτισα τη δειλία μου «ελευθερία». Όταν σηκώθηκα να φύγω, άκουσα ένα διαφορετικό σύρσιμο στην άμμο. Όχι κύμα. Κάτι μικρό, σαν να σπρώχνεις μεταλλικό αντικείμενο σε βρεγμένο χώμα. Λίγο πιο πέρα, εκεί όπου μόλις είχε υποχωρήσει το νερό, κάτι γυάλιζε μισοχωμένο. Σαν να το ’χε φέρει μέχρι εκεί και να το άφησε.
Πλησίασα. Τα γόνατά μου λύγισαν πριν σκύψω. Ο αναπτήρας. Ο δικός μου! Ο Marumar. Τον πήρα στο χέρι. Το μέταλλο κρύο, με ψιλή άμμο στις χαρακιές. Τον γύρισα. Στο πλάι καθαρά: «Πάντα». Η θάλασσα είχε φέρει πίσω μια στιγμή που νόμιζα πως είχα θάψει. Τότε ένιωσα το έδαφος να υποχωρεί ελαφρά. Η άμμος κάτω απ’ τα πόδια μου μαλάκωσε, σαν να πατούσα πάνω σε ανάσα. Το κύμα δεν ακουγόταν πια ίδιο. Τα νερά άρχισαν να τραβιούνται προς τα μέσα, όχι σηκώνοντας φούσκες, αλλά σαν κάποιος να μάζευε ένα σεντόνι απ’ το κέντρο. Πιο βαθιά, σε μια λωρίδα μπροστά μου, η επιφάνεια άρχισε να γυρίζει. Στην αρχή αργά, ύστερα γρηγορότερα. Ο ήχος έγινε χαμηλό, σταθερό βουητό. Εκεί, στο σημείο που γύριζε, η θάλασσα βούλιαζε. Γύρω τα νερά έτρεχαν προς τα μέσα, στροβιλίζονταν, τραβώντας μαζί τους άμμο, αφρό, κομμάτια του βυθού. Η δίνη μεγάλωνε. Η άμμος κάτω απ’ τις φτέρνες μου μ’ έσερνε μισό βήμα μπροστά. Έκανα ένα πίσω. Η αίσθηση ότι κάτι με θέλει πιο κοντά ήταν τόσο καθαρή, που έκοψε κάθε «λογική» εξήγηση.
Κι ύστερα ήρθαν τα αντικείμενα. Στον αφρό δίπλα μου βγήκε ένα ρολόι με σπασμένο τζάμι. Πιο πέρα ένα μικρό παπούτσι. Ένα κλειδί σε ξεφτισμένο κορδόνι. Ένα δαχτυλίδι χωρίς πέτρα. Έμειναν γύρω μου σαν να τα ’χε ακουμπήσει ανθρώπινο χέρι. Μια λεπτή αλυσίδα μπλέχτηκε στον αστράγαλό μου. Την τίναξα. Στο άκρο της ένα μενταγιόν. Στην πίσω πλευρά δύο αρχικά. Όχι δικά μου, όχι δικά της, μα συνδυασμός γνώριμος, σαν όνομα που δεν γράφτηκε ποτέ σε κουδούνι. Η θάλασσα συνέχιζε τον στροβιλισμό της. Στο κέντρο το νερό δεν ήταν πια απλό σκοτάδι. Φώτιζε από μέσα μ’ ένα ψυχρό, υπερκόσμιο φως, ξένο προς φεγγάρι και προς φανό. Σαν να άνοιγε στον βυθό της μια πόρτα σ’ άλλον τόπο. Μέσα σ’ αυτό το φως κινήθηκαν σκιές. Σιλουέτες ανθρώπινες να στρέφονται γύρω απ’ τη δίνη, με τα χέρια τεντωμένα προς τα πάνω. Όχι για να σωθούν∙ για να παραδώσουν. Αντικείμενα, ίσως χρόνια, ίσως φωνές που δεν ειπώθηκαν. Η παλάμη μου είχε σφίξει τον Maruman  τόσο, που πονούσα. Δεν κρατούσα μόνο μέταλλο. Κρατούσα ό,τι δεν είχα πει στο λιμάνι. Η φωνή του γέρου ξανακούστηκε μέσα μου:
Η θάλασσα δεν χαρίζει. Δανείζει. Κι άμα πάρεις κάτι που δεν είναι για σένα…
Κατάλαβα πως αν κρατούσα τον αναπτήρα, δεν θα ’χα «δώρο». Θα ’χα χρέος.
— Δεν τον θέλω, είπα. Αυτή τη φορά σε όποιον άκουγε. Δεν τον θέλω έτσι.
Η δίνη γύριζε. Το φως πάλλονταν. Οι σκιές συνέχιζαν.
— Καλά έκανες και τον πήρες τότε, ψιθύρισα. Εκείνη δεν χρειαζόταν άλλο το «πάντα» μου. Για ό,τι της χρωστάω εσύ δεν φταις.
Σήκωσα το χέρι και πέταξα τον αναπτήρα στο κέντρο.
Έπεσε κάθετα. Για μια αναπνοή γυάλισε μέσα στο φως σαν μικρό αστέρι κι ύστερα χάθηκε. Ο ήχος χαμήλωσε. Η περιστροφή άρχισε να μικραίνει. Η επιφάνεια έκλεινε σαν μάτι που κουράστηκε. Τ’ αντικείμενα στην άμμο έμειναν να με κοιτούν σιωπηλά. Η άμμος σταμάτησε να με τραβά. Γύρισα την πλάτη κι ανέβηκα τα βράχια με χέρια γεμάτα μικρές χαρακιές. Μέχρι να φτάσω στο αυτοκίνητο, η θάλασσα πίσω μου ακουγόταν ξανά σαν «κανονική» θάλασσα. Μόνο που τώρα ήξερα ότι αυτό είναι το προσωπείο της.
Την άλλη μέρα πήγα πάλι στο καφενείο. Ο γέρος καθόταν μόνος. Όταν μπήκα, έκανε πως δεν με βλέπει. Πήρα καφέ, κάθισα αλλού. Πριν φύγει, σταμάτησε πίσω μου.
— Είπες «όχι», ε;
Δεν γύρισα.
— Σε τι; ρώτησα.
— Στο δώρο, είπε.
Και χαμήλωσε κι άλλο:
— Άμα σου χαρίσει κάτι η θάλασσα, να ρωτάς πρώτα ποιος το πλήρωσε.
Έφυγε σέρνοντας τη μαγκούρα. Δεν ζήτησε λεπτομέρειες. Ούτε μου έδωσε. Είχε τον ρόλο του: να λέει μισές αλήθειες και ν’ αφήνει τις άλλες μισές να τις βρούμε μόνοι μας.
Έφυγα από την Κρήτη λίγες μέρες μετά. Στο πλοίο κοιτούσα το νερό. Άλλη ακτή, ίδιο στοιχείο. Η θάλασσα, σκέφτηκα, είναι ένα σώμα με πολλά πρόσωπα.
Στο σπίτι, πολλά χιλιόμετρα μακριά απ’ την παραλία χωρίς όνομα, με περίμενε κάτι που δεν είχα αφήσει εγώ. Πάνω στο κομοδίνο, δίπλα στο κρεβάτι, πάνω από μια στοίβα βιβλία, υπήρχαν δύο πράγματα: μια μικρή φωτογραφία και ο  Maruman ο αναπτήρας μου. Σαν να είχαν σταθεί εκεί από πάντα. Πρώτα πήρα τη φωτογραφία. Παλιό χαρτί, κιτρινισμένες άκρες. Ήμουν εγώ. Όχι όπως τώρα. Πιο μεγάλος. Το πρόσωπο τραβηγμένο, οι γραμμές γύρω απ’ το στόμα πιο βαριές, τα μάτια κουρασμένα, στραμμένα ελαφρά πλάγια, σαν να είχαν συνηθίσει να βλέπουν να φεύγουν πράγματα. Πίσω, σαν σκηνικό, ένα παράθυρο. Στο πλάι κάτι αχνό. Μια γυναικεία φιγούρα σχεδόν διάφανη. Ο ώμος, το σχήμα των μαλλιών, το κεφάλι ελάχιστα στραμμένο προς εμένα. Σαν να στεκόταν στον ίδιο χώρο, αλλά μισή εδώ, μισή αλλού. Αν το έδειχνα σε άλλον, ίσως να το ’λεγε «σκιά». Εγώ δεν βιάστηκα να το βαφτίσω. Η μυρωδιά του δωματίου ήταν στεγνή. Κι όμως στα δάχτυλά μου ένιωσα αλάτι.
Άφησα τη φωτογραφία και πήρα τον αναπτήρα. Ο Maruman. Στεγνός. Καθαρός. Χωρίς άμμο. Σαν να μην είχε πέσει ποτέ σε δίνη. Σαν να μην είχε χαθεί ποτέ. Τον γύρισα στα χέρια. Το «Πάντα» στη θέση του. Άγγιξα τον διακόπτη. Άναψε με την πρώτη, με φλόγα σταθερή, ήσυχη, σαν σε δοκιμή παλιού θεατρικού. Τον έκλεισα αμέσως. Δεν τον πέταξα. Δεν τον κράτησα πάνω μου. Τον άφησα δίπλα στη φωτογραφία. Θυμήθηκα τον γέρο:
Η θάλασσα δεν χαρίζει. Δανείζει. Κι ό,τι σου φέρει πίσω, δεν είναι ποτέ μόνο πράγμα.
Δεν έκρυψα τίποτα κάτω από στρώμα. Τ’ άφησα εκτεθειμένα εκεί. Καμιά φορά, τη νύχτα, περνώ δίπλα απ’ το κομοδίνο και ρίχνω μια σύντομη ματιά. Μου φαίνεται ή θέλω να μου φαίνεται, πως η αχνή φιγούρα πλησιάζει λίγο προς εμένα. Κι ο αναπτήρας ακόμη κλειστός, σαν να βαραίνει περισσότερο απ’ όσο θα ’πρεπε.
Δεν ξαναπήγα στην παραλία χωρίς όνομα. Δεν άναψα ξανά τσιγάρο. Δεν ξέρω τι να υποθέσω, δεν ξέρω τι είναι πραγματικό και τι παιχνίδι της φαντασίας. Κι όμως, κάθε φορά που νερό τρέχει σε σωλήνα, που βροχή χτυπάει στα τζάμια, που μια βρύση γουργουρίζει, κάτω απ’ τον ήχο ακούω κάτι σταθερό, υπομονετικό. Έναν βαθύ, μακρινό στροβιλισμό. Σαν δίνη που ακόμη δουλεύει. Σαν θάλασσα που κρατά σημειώσεις και, όταν έρθει η ώρα, απλώνει στην άμμο (ή στο κομοδίνο σου) ό,τι χρωστάς να δεις.
Ανδρέας Μαρολαχάκης
12/11/25
Κίσαμος

ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ ΒΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ ΟΠΛΟΚΑΤΟΧΗΣ ΚΑΙ ΟΠΛΟΧΡΗΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.ΠΟ.Φ.Ε.Κ.

Η Ένωση Πολιτιστικών Φορέων Επαρχίας Κισάμου – Ε.ΠΟ.Φ.Ε.Κ. εκφράζει τη βαθιά της θλίψη και τον αποτροπιασμό της για τα πρόσφατα τραγικά περιστατικά ανθρωποκτονιών που σημειώθηκαν στο Έλος Χανίων και στα Βορίζια Ηρακλείου.
Θέσεις και προτάσεις της Ε.ΠΟ.Φ.Ε.Κ. για την πρόληψη και αποτροπή του φαινομένου
1. Ρητή αντίθεση στην οπλοκατοχή και οπλοχρησία
Η Ε.ΠΟ.Φ.Ε.Κ. δηλώνει ότι είναι κάθετα αντίθετη στην οπλοκατοχή και στην οπλοχρησία, σε οποιαδήποτε μορφή και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.
«Η οπλοκατοχή ως έμβλημα του Κρητικού σκιάζει σαν μιαρός λεκές το κάδρο, στο οποίο απεικονίζονται η ανδρεία, η τιμή, η φιλοξενία και η ιστορία της Κρήτης» όπως αναφέρει ένας μεγάλος Κρητικός.
2. Απαγόρευση οπλοκατοχής και οπλοχρησίας σε κάθε εκδήλωση
Η Ε.ΠΟ.Φ.Ε.Κ. καλεί όλους τους πολιτιστικούς συλλόγους της Κρήτης να θεσπίσουν ξεκάθαρους κανόνες που να απαγορεύουν αυστηρά την οπλοκατοχή και την οπλοχρησία σε κάθε εκδήλωση που διοργανώνουν.
Η απαγόρευση αυτή πρέπει να ισχύει και για κάθε ιδιωτική κοινωνική εκδήλωση που πραγματοποιείται σε χώρους παραχωρημένους από τους συλλόγους, όπως γάμοι, βαφτίσεις, δεξιώσεις και λοιπές εκδηλώσεις.
Οι χώροι των συλλόγων είναι χώροι πολιτισμού και πρέπει να προστατεύονται.
3. Κάλεσμα σε καλλιτέχνες
Η Ε.ΠΟ.Φ.Ε.Κ. απευθύνει κάλεσμα και προς τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν στις εκδηλώσεις των Πολιτιστικών Συλλόγων ή σε οποιαδήποτε άλλη κοινωνική εκδήλωση, να συμβάλουν ενεργά στην προσπάθεια εξάλειψης της οπλοχρησίας.
Με το παράδειγμα και τη στάση τους μπορούν να στείλουν ένα σαφές μήνυμα ότι τα όπλα δεν αποτελούν μέρος της κρητικής παράδοσης και του πολιτισμού, αλλά ένα επικίνδυνο κατάλοιπο που πρέπει να τερματιστεί.
4. Δημιουργία ομάδων περιφρούρησης
Η Ε.ΠΟ.Φ.Ε.Κ. προτείνει τη δημιουργία οργανωμένων ομάδων περιφρούρησης στις εκδηλώσεις των πολιτιστικών συλλόγων, με σκοπό την πρόληψη και αποτροπή άσκοπων πυροβολισμών.
Η ασφάλεια στις εκδηλώσεις είναι προϋπόθεση για να συνεχίσει την ομαλή του πορεία ο πολιτισμός. 
Καμία ανοχή στη βία. Καμία δικαιολογία για τα όπλα.
Ο πολιτισμός είναι η μόνη απάντηση.
Με εκτίμηση
ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ Ε.ΠΟ.Φ.Ε.Κ.

ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑ Η ΩΡΑ

 Είχα εκφραστεί αρνητικά για τα κολωνάκια στον ΒΟΑΚ, πριν τα βάλουν, αλλά έχω αλλάξει.
Κατά αρχάς δεν ήταν μόνο τα κολωνάκια που άλλαξαν την άποψη μου, είδα οτι αξιώθηκε η περιφέρεια να αλλάξει τάπητα, να βάλει νέες πινακίδες και φυσικά να κλαδέψει τα δένδρα δεξιά και αριστερά. Τώρα βλέπω ότι υπήρχε άπλα και τόσα χρόνια μας κορόιδευαν τα συνεργεία που αναλάμβαναν το κλάδεμα.
Ο δρόμος είναι μια χαρά και όταν τελειώσει θα είναι κάτι που δεν το περιμέναμε.
Ευχής έργο  βέβαια να φτάσει ως την Κίσαμο, αν και από το Κολυμβάρι ως και την Κίσαμο ο δρόμος είναι σαφώς πιο στενός και φυσικά πολύ πιο επικίνδυνος από τον υπόλοιπο.
Έπρεπε λοιπόν να γίνουν θυσίες, να βαφτεί με αίμα νέων ανθρώπων, για να καταλάβουν οι κρατικοδίαιτοι ότι δεν είχαμε δρόμο, δεν είχαμε καμία ασφάλεια, και πηγαίναμε σαν τα αρνιά για θυσία.

Είναι βέβαια απορίας άξιο πώς δεχόμαστε κάθε φορά τις υποσχέσεις των πολιτικών και δεν αντιδρούμε, ιδιαίτερα εμείς οι δυτικοί που εκτός των άλλων έχουμε και 3 από τους 4-5 προορισμούς στο νομό και το οδικό μας δίκτυο είναι χειρότερο από κάποιες χώρες της Αφρικής.
Επειδή δύσκολα θα δούμε εδώ νέο ΒΟΑΚ ελπίσουμε μόνο σε παρεμβάσεις...και ως το Κολυμβάρι οι παρεμβάσεις είναι καλές....αν συνεχιστούν και ως την Κίσαμο θα μας λύσει ένα μεγάλο πρόβλημα....
Για την παράκαμψη δε της πόλης της Κισάμου, έργο που όλοι οι πολιτικοί τονίζουν την αναγκαιότητα της,  κατά τις επισκέψεις τους εδώ, δεν ανησυχώ και τόσο αφού η δημοτική αρχή μας καθησυχάζει τακτικά με το ..."όλα είναι δρομολογημένα" ....
Ελπίζω μόνο να μην γίνει η παράκαμψη από το Βλάτος ......

ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ "ΙΩΑΝΝΗΣ Σ. ΛΑΤΣΗΣ" ΑΡΩΓΟΣ ΣΤΟ ΤΣΑΤΣΑΡΩΝΑΚΕΙΟ ΠΟΛΥΚΕΝΤΡΟ

Το Κοινωφελές Ίδρυμα «Ιωάννη Σ. Λάτση» συνεχίζει την διαχρονική στήριξη του στις δομές και δράσεις της Ιεράς Μητροπόλεως Κισάμου και Σελίνου,  αρωγός και συμπαραστάτης στο προνοιακό, εκπαιδευτικό και κοινωνικό έργο της Μητροπόλεως. Κατόπιν παρακλητικού αιτήματος του Σεβ. Μητροπολίτου Κισάμου και Σελίνου κ. Αμφιλοχίου το Ίδρυμα «Ιωάννη Σ. Λάτση» ανέλαβε, εξ΄ ολοκλήρου, την πλήρη ανανέωση του εξοπλισμού του Εργαστηρίου Πληροφορικής H/Y, το οποίο λειτουργεί στο Τσατσαρωνάκειο Πολιτιστικό Πολύκεντρο της Μητροπόλεως. Πρόκειται περί πιστοποιημένου Εργαστηρίου εκμάθησης ηλεκτρονικών υπολογιστών H/Y, το μόνο στην ευρύτερη περιοχή της Κισάμου, με πτυχία εγκεκριμένα από τον ΕΟΠΠΕΠ και αναγνωρισμένα από τον Α.Σ.Ε.Π.. Το Εργαστήριο H/Y εκπονεί ειδικά προγράμματα εκμάθησης H/Y σε νέους αγρότες και σε άλλες συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού, λειτουργεί Τμήματα αρχαρίων και προχωρημένων, με εκατοντάδες παιδιών, νέων και ενήλικων να εκπαιδεύονται σε αυτό και να αποκτούν, κατόπιν επιτυχών εξετάσεων, εγκεκριμένα και αναγνωρισμένα πτυχία. Η ευγενής χορηγία του Ιδρύματος «Ιωάννη Σ. Λάτση» αφορά την πλήρη ανανέωση εξοπλισμού του Εργαστηρίου: 10 πλήρη σετ H/Y, τελευταίας τεχνολογίας (οθόνη, πληκτρολόγιο, ποντίκι, λογισμικό, και προγράμματα, 2 βίντεο προβολείς ως και πλήθος αναλώσιμων υλικών, αναγκαίων για την ποιοτική αναβάθμιση του Εργαστηρίου, αξίας χιλιάδων Ευρώ. 

Ο Σεβ. Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου κ. Αμφιλόχιος, Πρόεδρος Δ.Σ. του Τσατσαρωνάκειου Πολιτιστικού Πολύκεντρου, ανέφερε: «Ευγνώμονα και από καρδιάς ευχαριστούμε το Κοινωφελές Ίδρυμα «Ιωάννη Σ. Λάτση» για την διαχρονική στήριξη και αρωγή του στην ταπεινή μας διακονία. Για πολλοστή φορά, αρωγός σε έργα προσφοράς και πολιτισμού. Η ευγενής χορηγία της πλήρους ανανέωσης όλου το εξοπλισμού του πιστοποιημένου Εργαστηρίου Πληροφορικής που λειτουργεί στο Τσατσαρωνάκειο Πολιτιστικό Πολύκεντρο της Ι.Μητροπόλεως μας ως και η απόκτηση επιπρόσθετου εξοπλισμού (βίντεο προβολείς κ.α.), συμβάλλει όχι μόνο στην αναβάθμιση του Εργαστηρίου H/Y, αλλά και στην ακόμα πληρέστερη εκπαίδευση του πλήθους των ενδιαφερομένων, όλων των ηλικιών που μαθητεύουν στο Εργαστήριο, για την απόκτηση γνώσεων πληροφορικής ως και αναγνωρισμένων πτυχίων. Η εκπαίδευση των τοπικών κοινωνιών, αναγκαία και απαραίτητη, αποτελεί δείγμα πολιτισμού και ανύψωσης ενός τόπου. Ευχαριστούμε θερμά το Ίδρυμα «Ιωάννη Σ. Λάτση» που, με έργα και πράξεις και όχι λόγια, γίνεται το όχημα υλοποίησης τέτοιων στόχων και οραμάτων.», κατέληξε ο Σεβ. Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου κ.Αμφιλόχιος.     
Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως