Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΗ ....

 Σαν χθες μου φαίνεται που με πίεζε να κάτσω να διαβάσω, που με κάλυπτε, όταν μπορούσε, στις διάφορες σκανδαλιές που έκανα, που με έβαζε τιμωρία και μετά μου τηγάνιζε καλιτσουνια για να με καλοπιασει... Ήταν καλή, μα και αυστηρή, δίκαιη με κριτήρια (αν το 'έγκλημα' αφορούσε τα παιδιά της), σοβαρή μα μ' ενα χαμόγελο που φώτιζε το πρόσωπο της... Αυτά και χιλιάδες άλλα χαρακτήριζαν την "μαμά" μου, όπως φαντάζομαι και τις μαμάδες σας. Δημιουργούσε σε μηδενικό χρόνο ότι μπορούσε να φανταστεί το μυαλό σου, από φαγητά και γλύκα, κεντήματα, πλεκτά, μέχρι γιορτές, εκδρομές και εκδηλώσεις στην ενορία του πατέρα μου. Έγραφε, έγραφε για πολλούς λόγους, από συνταγές που δοκίμαζε και της άρεσαν μέχρι άρθρα που περιέγραφαν τις εκδρομές που είχε συμμετάσχει ή κοινωνικά θέματα που απασχολούσαν την κοινότητα. Προσπαθούσε να γεμίζει τον 'ελεύθερο χρόνο' της (αλήθεια, δεν την θυμάμαι πότε να έχει ελεύθερο χρόνο) δημιουργικά. Όταν δεν μπορούσε να κάνει κάτι, έκανε κάτι άλλο. Όταν σαν μικρό διαβολάκι (παιδί εννοούσα), της τράβηξα την καρέκλα την ώρα που πήγε να κάτσει και υποχρεωτικά έμεινε ακίνητη για κάποιες μέρες, έπλεκε (βλέπεις Chrissoula Kouromichelaki, το είχα κάνει και σαν παιδί). Ο πόνος της Τεράστιος, όταν πέθανε η Έλενα, πέθαναν και αυτοί μαζί. Σε αντίθεση με τον μπαμπά, αυτή έδειχνε το αβάσταχτο μαρτύριο που ζούσε... Η γέννηση της εγγονης της, ήταν η δεύτερη γέννηση της! Βρήκε ξανά το νόημα της ζωής στα εγγόνια της. Με όλες της τις δυνάμεις προσπάθησε να μεγαλώσει, να βοηθήσει και να διδάξει τα παιδιά μας σαν δικά της(μόλις συνειδητοποίησα ότι το πληκτρολόγιο δεν έχει σύμβολο για δυνάμεις!). Ο θάνατος του μπαμπά την γονάτισε αλλά ταυτόχρονα την πεισμωσε στον εθελοντισμό. Με σύμμαχο την ενσάρκωση της χαράς σε άνθρωπο (Πολυαννα της Κρήτης, για σένα μιλάω, αγαπημένη μου δασκάλα) και όχημα τον Ερυθρό Σταύρο, στήριξαν φανερά και κρυφά κάθε άνθρωπο που χρειαζόταν βοήθεια στην Κίσσαμο. Το Αννουσακειο, που για τόσα χρόνια διοικούσε, διαχειριζοταν και έδινε την ψυχή του ο πατέρας μας, ήταν επίσης αποδέκτης της ανάγκης της για να προσφέρει. Κεράσματα, γεύματα και συντροφιά με ανάγνωση λογοτεχνικών κειμένων είχαν μπει πλέον στο πρόγραμμα της. Παράλληλα πήγαινε σε σχολεία που την καλούσαν για να τους πει παλιά παραμύθια ή να διδάξει πλέξιμο και κέντημα. Πάντα φοβόταν μην πέσει στο κρεβάτι ή μην τυφλωθεί... Άτιμο παιχνίδι της μοίρας την έφερε μέχρι το τέλος να βλέπει και σχεδόν να περπατάει. Της αφαίρεσε όμως... το ποιο σημαντικό. Την ικανότητα της σκέψης και της μνήμης. Δυστυχώς η άνοια είναι η αρρώστια της εποχής. Πριν ένα μήνα, όταν την είχα ρωτήσει σε ποια τάξη πάει, μου είχε πει Α δημοτικού... Η μαμά μου δεν με γνώριζε, δεν υπηρχα πλέον στην ζωή της, το σώμα της ήταν εκεί, όχι όμως και το πνεύμα της! Μου λείπεις μαμά, μου λείπεις τρία-τέσσερα χρόνια που σε χανω/ με χάνεις σταδιακά. Ήξερα ότι κάθε μέρα που περνούσε ήταν καλύτερη από την επόμενη... Ζεις και θα ζεις για όσο ζω. Σε βλέπω στον καθρέφτη μου και στις κόρες μου, όπως και στο πρόσωπο της αδερφής μου και στα ανηψια μου. Ακόμα και τα μέρη που έχουμε βρεθεί μαζί, ξυπνάνε αναμνήσεις, αναμνήσεις με ήχο και εικόνα. Προσπαθώ να κάνω αυτά που μας δίδαξαν χωρίς λόγια οι γονείς μας και να περάσω τις ίδιες αρχές στα παιδιά μου.
ΜΑΜΑ! Αντίο! 

Στράτος Κασαπάκης

Η φωτογραφία δείχνει το σχολαστικό τρόπο σκέψης της. Συγνώμη αν σας συγκίνησα, αλλά με αυτόν τον αποχαιρετισμό θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους μιλήσαμε, μου στείλανε μηνύματα και ήρθαν στην κηδεία.