Γράφει ο Μανώλης Κουφάκης *
«Ο λαός που ξεχνά την Ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει»
(Σανταγιάνα-Ισπανός φιλόσοφος)
Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τη ζωή μιας κοινωνίας ανθρώπων με ένα πυρηνικό αντιδραστήρα! Είναι, κατά τη γνώμη μου, σε άμεση αντιστοιχία. Έχει κι αυτή άτομα, άτομα που συγκρούονται, χρειάζεται μια κρίσιμη μάζα για να λειτουργήσει, έχει και αλυσιδωτές αντιδράσεις και εκρήξεις.
Τώρα, για να χτίσεις και να λειτουργήσεις με ασφάλεια, χωρίς να καταρρεύσει, ένα πυρηνικό αντιδραστήρα, πρέπει -όλοι το καταλαβαίνουμε- να βασιστείς σε στέρεα επιστημονική γνώση. Γνώση θεμελιωμένη πάνω σε πειράματα και θεωρίες που επιβεβαιώνονται από αυτά, που εξηγούν τα φαινόμενα και που έχουν περάσει με επιτυχία την βάσανον της αντικειμενικής κρίσης και της δημοσίευσης, όπως ακριβώς δηλαδή αναπτύχθηκαν και προόδευσαν οι θετικές επιστήμες στη νεωτερική εποχή.
Τι νομίζετε ότι θα συμβεί αν προσπαθήσουμε να φτιάξουμε ένα πυρηνικό αντιδραστήρα βασιζόμενοι σε θεωρίες επιστημόνων που επέβαλαν τις θεωρίες τους, όχι επειδή τις επιβεβαίωσαν τα πειραματικά αποτελέσματα και πέρασαν επιτυχώς την επιστημονική κρίση, αλλά επειδή «είχαν τις άκρες τους», επειδή εξυπηρετούσαν συμφέροντα, επειδή, τέλος πάντων, είχαν τη δύναμη να το κάνουν και επικράτησαν τελικά; Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μας!
Η επιστήμη μέσω της οποίας μια κοινωνία, ένα έθνος, αντιλαμβάνεται, εξηγεί και αντιδρά στα φαινόμενα (γεγονότα), δραστηριοποιείται στο παρόν και πορεύεται προς το μέλλον, είναι η Ιστορία. Η Ιστορία είναι μια κατ’ εξοχήν θετική επιστήμη. Και αυτό επειδή βασίζεται στο πείραμα, και μάλιστα όταν γράφεται η Ιστορία, το πείραμα έχει ήδη γίνει, τα γεγονότα έχουν συμβεί. Το ζητούμενο είναι να καταγραφούν τα πραγματικά γεγονότα, να εξαχθούν τα σωστά συμπεράσματα και να κοινολογηθούν χωρίς προκαταλήψεις και σκοπιμότητες, ώστε ν’ αποτελέσουν μαθήματα ζωής για τις κοινωνίες. «Όλβιος όστις ιστορίης έσχεν μάθησιν», είχε πει ο Ευριπίδης. Και σε ελεύθερη μετάφραση: «Ευτυχισμένος εκείνος που μπορεί να ωφεληθεί από τα διδάγματα της ιστορίας». Γίνεται όμως έτσι; Δυστυχώς όχι.
«Η Ιστορία γράφεται από τους νικητές», έλεγε ο Ναπολέων Βοναπάρτης και, κατά τα φαινόμενα, είχε δίκιο. Πού οδηγεί άραγε αυτό; Πού οδηγείται δηλαδή ένας λαός που δεν γνωρίζει την Ιστορία του ή την μαθαίνει παραποιημένη, κατά που βολεύει τους νικητές, αυτούς δηλαδή που έχουν τον τρόπο να το κάνουν, όπως υπονοήσαμε πιο πάνω, (σαν υπόθεση εργασίας) για την κατασκευή του πυρηνικού αντιδραστήρα ; Στην περίπτωση της κοινωνίας η κατάρρευση, ως συνέπεια, ίσως δεν έρχεται τόσο σύντομα, έρχεται όμως με μεγάλη βεβαιότητα!
Σε λίγες ημέρες θα γιορτάσουμε την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Τη λαμπρή έναρξη της
Επανάστασης που μας έδωσε την ελευθερία μας (Γιατί άραγε δεν γιορτάζουμε τη λήξη;). Η έναρξη ήταν πραγματικά λαμπρή. Μέχρι που ήρθε και τη στοίχειωσε ο κακός της δαίμονας, ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος. Αυτός ο αμοραλιστής και ραδιούργος Φαναριώτης μάζεψε γύρω του και τους έκανε όργανά του άτομα της δικής του ηθικής και ποιότητας όπως ο Κωλέττης, οι Κουντουριώτηδες, ο Ορλάνδος, ο Πολυζωίδης κ.ά.
Δίχασε τους Έλληνες και προκάλεσε δυο εμφυλίους πολέμους, κατασπατάλησε τα χρήματα των δανείων της ανεξαρτησίας. Ευθύνεται για τον παραγκωνισμό του Δημητρίου Υψηλάντη, την φυλάκιση της Μπουμπουλίνας, την φυλάκιση (και παρ’ ολίγο εκτέλεση) του Κολοκοτρώνη, για την εκτέλεση του Οδυσσέα Ανδρούτσου, ίσως και του Καραϊσκάκη (που δεν πήγε πάντως από βόλι Τούρκου), ευθύνεται για το κάψιμο του εθνικού στόλου στον Πόρο δια χειρός Μιαούλη και βέβαια για το θάνατο του Καποδίστρια. Για να πούμε μόνο τα βασικά της «μεγάλης προσφοράς» αυτού του «ανιδιοτελούς πατριώτη», που ενώ ήταν ανώτατος υπάλληλος του Σουλτάνου στην Πόλη και τις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες, μόλις μυρίστηκε συμφέρον ήρθε στην
επαναστατημένη Ελλάδα για να σπείρει τη διχόνοια και τον όλεθρο στους Έλληνες και, πατώντας κυριολεκτικά επί πτωμάτων, να γίνει τέσσερεις φορές πρωθυπουργός της δύσμοιρης χώρας.
Ο Μαυροκορδάτος λοιπόν και οι όμοιοί του επικράτησαν. Παραμέρισαν και κυνήγησαν τους οπλαρχηγούς που πραγματικά μάτωσαν για την ελευθερία και φυσικά αγνόησαν το λαό που απλά άλλαξε αφέντη. Οι κοτζαμπάσηδες και οι καραβοκύρηδες, καθώς και οι περί αυτόν που λυμαίνονταν την εξουσία, απομύζησαν την ασθενική πατρίδα μέχρι ρανίδας. Το χειρότερο όμως είναι ότι χρησιμοποίησε, διέχυσε και εμπέδωσε στην πολιτική ζωή της χώρας το ρουσφέτι, τη διαφθορά και την εθελοδουλία προς τους ξένους, κουσούρια που ταλανίζουν μέχρι και σήμερα την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας.
Αυτοί επικράτησαν, αυτοί κυβέρνησαν στο εξής, αυτοί έγραψαν και την επίσημη Ιστορία. Έτσι εξηγείται πώς και γιατί δεν διδασκόμαστε στο σχολείο την πραγματική μας ιστορία, με συνέπεια να μη μπορούμε να κατανοήσουμε από πού ερχόμαστε και πού πηγαίνουμε. Έτσι εξηγείται γιατί 11 τουλάχιστον δρόμοι στη Μείζονα Αθήνα φέρουν το όνομα του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, ενώ μόνον 3 του Παναγιώτη Αναγνωστόπουλου και ένας του Δημήτριου Υψηλάντη. Έτσι εξηγείται γιατί οι μεγάλοι δρόμοι της Πρωτεύουσας φέρουν ονόματα βασιλέων και Βασιλισσών (ολετήρων κατά κανόνα του έθνους) και όχι π.χ. του Κολοκοτρώνη, του Ανδρούτσου, του Καραϊσκάκηπου χωρίς αυτούς ελευθερία δεν θα είχαμε δει.
Το ότι δεν γνωρίζουμε την ιστορία μας και δεν έχουμε διδαχτεί απ’ αυτήν, το έχουμε πληρώσει ήδη πολύ ακριβά, τόσο κατά την περίοδο 1912-22 που ο Βενιζέλος μεγάλωνε την Ελλάδα, όσο και είκοσι χρόνια αργότερα, που πιστέψαμε ότι τα ζωντανά και ανεκπλήρωτα προτάγματα του 1821 θα μπορούσαμε, επιτέλους, να τα κάνουμε πραγματικότητα. Υπάρχουν όμως βιβλία και πηγές -ευτυχώς πολλοί λαμπροί αγωνιστές έγραψαν απομνημονεύματα- και μπαίνει πλέον ατομική ευθύνη του καθενός μας να στήσει την εικόνα της ιστορίας μας -καθαρή και αντικειμενική- στο μυαλό του, για να αποτελέσει τη βάση πάνω στην οποία θα χτίσουμε το πυρηνικό εργοστάσιο (όπως το είπαμε πιο πάνω), δηλαδή την πολιτική και κοινωνική ζωή του έθνους μας.
* Δρ. Μηχανικός
π. Δ/ντής ΔΕΔΔΗΕ Α.Ε.
«Ο λαός που ξεχνά την Ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει»
(Σανταγιάνα-Ισπανός φιλόσοφος)
Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τη ζωή μιας κοινωνίας ανθρώπων με ένα πυρηνικό αντιδραστήρα! Είναι, κατά τη γνώμη μου, σε άμεση αντιστοιχία. Έχει κι αυτή άτομα, άτομα που συγκρούονται, χρειάζεται μια κρίσιμη μάζα για να λειτουργήσει, έχει και αλυσιδωτές αντιδράσεις και εκρήξεις.
Τώρα, για να χτίσεις και να λειτουργήσεις με ασφάλεια, χωρίς να καταρρεύσει, ένα πυρηνικό αντιδραστήρα, πρέπει -όλοι το καταλαβαίνουμε- να βασιστείς σε στέρεα επιστημονική γνώση. Γνώση θεμελιωμένη πάνω σε πειράματα και θεωρίες που επιβεβαιώνονται από αυτά, που εξηγούν τα φαινόμενα και που έχουν περάσει με επιτυχία την βάσανον της αντικειμενικής κρίσης και της δημοσίευσης, όπως ακριβώς δηλαδή αναπτύχθηκαν και προόδευσαν οι θετικές επιστήμες στη νεωτερική εποχή.
Τι νομίζετε ότι θα συμβεί αν προσπαθήσουμε να φτιάξουμε ένα πυρηνικό αντιδραστήρα βασιζόμενοι σε θεωρίες επιστημόνων που επέβαλαν τις θεωρίες τους, όχι επειδή τις επιβεβαίωσαν τα πειραματικά αποτελέσματα και πέρασαν επιτυχώς την επιστημονική κρίση, αλλά επειδή «είχαν τις άκρες τους», επειδή εξυπηρετούσαν συμφέροντα, επειδή, τέλος πάντων, είχαν τη δύναμη να το κάνουν και επικράτησαν τελικά; Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μας!
Η επιστήμη μέσω της οποίας μια κοινωνία, ένα έθνος, αντιλαμβάνεται, εξηγεί και αντιδρά στα φαινόμενα (γεγονότα), δραστηριοποιείται στο παρόν και πορεύεται προς το μέλλον, είναι η Ιστορία. Η Ιστορία είναι μια κατ’ εξοχήν θετική επιστήμη. Και αυτό επειδή βασίζεται στο πείραμα, και μάλιστα όταν γράφεται η Ιστορία, το πείραμα έχει ήδη γίνει, τα γεγονότα έχουν συμβεί. Το ζητούμενο είναι να καταγραφούν τα πραγματικά γεγονότα, να εξαχθούν τα σωστά συμπεράσματα και να κοινολογηθούν χωρίς προκαταλήψεις και σκοπιμότητες, ώστε ν’ αποτελέσουν μαθήματα ζωής για τις κοινωνίες. «Όλβιος όστις ιστορίης έσχεν μάθησιν», είχε πει ο Ευριπίδης. Και σε ελεύθερη μετάφραση: «Ευτυχισμένος εκείνος που μπορεί να ωφεληθεί από τα διδάγματα της ιστορίας». Γίνεται όμως έτσι; Δυστυχώς όχι.
«Η Ιστορία γράφεται από τους νικητές», έλεγε ο Ναπολέων Βοναπάρτης και, κατά τα φαινόμενα, είχε δίκιο. Πού οδηγεί άραγε αυτό; Πού οδηγείται δηλαδή ένας λαός που δεν γνωρίζει την Ιστορία του ή την μαθαίνει παραποιημένη, κατά που βολεύει τους νικητές, αυτούς δηλαδή που έχουν τον τρόπο να το κάνουν, όπως υπονοήσαμε πιο πάνω, (σαν υπόθεση εργασίας) για την κατασκευή του πυρηνικού αντιδραστήρα ; Στην περίπτωση της κοινωνίας η κατάρρευση, ως συνέπεια, ίσως δεν έρχεται τόσο σύντομα, έρχεται όμως με μεγάλη βεβαιότητα!
Σε λίγες ημέρες θα γιορτάσουμε την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Τη λαμπρή έναρξη της
Επανάστασης που μας έδωσε την ελευθερία μας (Γιατί άραγε δεν γιορτάζουμε τη λήξη;). Η έναρξη ήταν πραγματικά λαμπρή. Μέχρι που ήρθε και τη στοίχειωσε ο κακός της δαίμονας, ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος. Αυτός ο αμοραλιστής και ραδιούργος Φαναριώτης μάζεψε γύρω του και τους έκανε όργανά του άτομα της δικής του ηθικής και ποιότητας όπως ο Κωλέττης, οι Κουντουριώτηδες, ο Ορλάνδος, ο Πολυζωίδης κ.ά.
Δίχασε τους Έλληνες και προκάλεσε δυο εμφυλίους πολέμους, κατασπατάλησε τα χρήματα των δανείων της ανεξαρτησίας. Ευθύνεται για τον παραγκωνισμό του Δημητρίου Υψηλάντη, την φυλάκιση της Μπουμπουλίνας, την φυλάκιση (και παρ’ ολίγο εκτέλεση) του Κολοκοτρώνη, για την εκτέλεση του Οδυσσέα Ανδρούτσου, ίσως και του Καραϊσκάκη (που δεν πήγε πάντως από βόλι Τούρκου), ευθύνεται για το κάψιμο του εθνικού στόλου στον Πόρο δια χειρός Μιαούλη και βέβαια για το θάνατο του Καποδίστρια. Για να πούμε μόνο τα βασικά της «μεγάλης προσφοράς» αυτού του «ανιδιοτελούς πατριώτη», που ενώ ήταν ανώτατος υπάλληλος του Σουλτάνου στην Πόλη και τις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες, μόλις μυρίστηκε συμφέρον ήρθε στην
επαναστατημένη Ελλάδα για να σπείρει τη διχόνοια και τον όλεθρο στους Έλληνες και, πατώντας κυριολεκτικά επί πτωμάτων, να γίνει τέσσερεις φορές πρωθυπουργός της δύσμοιρης χώρας.
Ο Μαυροκορδάτος λοιπόν και οι όμοιοί του επικράτησαν. Παραμέρισαν και κυνήγησαν τους οπλαρχηγούς που πραγματικά μάτωσαν για την ελευθερία και φυσικά αγνόησαν το λαό που απλά άλλαξε αφέντη. Οι κοτζαμπάσηδες και οι καραβοκύρηδες, καθώς και οι περί αυτόν που λυμαίνονταν την εξουσία, απομύζησαν την ασθενική πατρίδα μέχρι ρανίδας. Το χειρότερο όμως είναι ότι χρησιμοποίησε, διέχυσε και εμπέδωσε στην πολιτική ζωή της χώρας το ρουσφέτι, τη διαφθορά και την εθελοδουλία προς τους ξένους, κουσούρια που ταλανίζουν μέχρι και σήμερα την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας.
Αυτοί επικράτησαν, αυτοί κυβέρνησαν στο εξής, αυτοί έγραψαν και την επίσημη Ιστορία. Έτσι εξηγείται πώς και γιατί δεν διδασκόμαστε στο σχολείο την πραγματική μας ιστορία, με συνέπεια να μη μπορούμε να κατανοήσουμε από πού ερχόμαστε και πού πηγαίνουμε. Έτσι εξηγείται γιατί 11 τουλάχιστον δρόμοι στη Μείζονα Αθήνα φέρουν το όνομα του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, ενώ μόνον 3 του Παναγιώτη Αναγνωστόπουλου και ένας του Δημήτριου Υψηλάντη. Έτσι εξηγείται γιατί οι μεγάλοι δρόμοι της Πρωτεύουσας φέρουν ονόματα βασιλέων και Βασιλισσών (ολετήρων κατά κανόνα του έθνους) και όχι π.χ. του Κολοκοτρώνη, του Ανδρούτσου, του Καραϊσκάκηπου χωρίς αυτούς ελευθερία δεν θα είχαμε δει.
Το ότι δεν γνωρίζουμε την ιστορία μας και δεν έχουμε διδαχτεί απ’ αυτήν, το έχουμε πληρώσει ήδη πολύ ακριβά, τόσο κατά την περίοδο 1912-22 που ο Βενιζέλος μεγάλωνε την Ελλάδα, όσο και είκοσι χρόνια αργότερα, που πιστέψαμε ότι τα ζωντανά και ανεκπλήρωτα προτάγματα του 1821 θα μπορούσαμε, επιτέλους, να τα κάνουμε πραγματικότητα. Υπάρχουν όμως βιβλία και πηγές -ευτυχώς πολλοί λαμπροί αγωνιστές έγραψαν απομνημονεύματα- και μπαίνει πλέον ατομική ευθύνη του καθενός μας να στήσει την εικόνα της ιστορίας μας -καθαρή και αντικειμενική- στο μυαλό του, για να αποτελέσει τη βάση πάνω στην οποία θα χτίσουμε το πυρηνικό εργοστάσιο (όπως το είπαμε πιο πάνω), δηλαδή την πολιτική και κοινωνική ζωή του έθνους μας.
π. Δ/ντής ΔΕΔΔΗΕ Α.Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου