Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΜΑΣΙΣΤΑΣ

Ο Πολιός αριστερα με το σωματείο της πόλης

Η λέξη «Μασίστας» δεν ξέρουμε ακριβώς πώς προέκυψε. Μία εκδοχή λέει πως ίσως να προέρχεται από το ισπανικό «machismo», το οποίο στη διεθνή αργκό έγινε γνωστό ως «macho man» κλπ. Η εκδοχή αυτή έχει αρκετές πιθανότητες, καθώς η ισπανική γλώσσα μέσω των Ελλήνων ναυτικών, έχει συνεισφέρει αρκετές λέξεις στην ευρύτερη ελληνική αργκό. Η δεύτερη εκδοχή λέει πως ίσως να προέρχεται από τον Μασίστιο, που ήταν  γαμπρός του αυτοκράτορα των Περσών, Δαρείου.

Ο Μασίστιος μέσα από τη χλαμύδα του φορούσε έναν θώρακα από πλάκες μετάλλου, και ήταν άτρωτος στα χτυπήματα από τα βέλη και τα σπαθιά. Οι Πέρσες τον θεωρούσαν αθάνατο, ενώ οι  Έλληνες τον θαύμασαν που ενώ είχε δεχτεί τόσα χτυπήματα δεν είχε σωριαστεί, και τελικά σκοτώθηκε όταν χτυπήθηκε με κοντάρι στο πρόσωπο.

Κάπως έτσι ξεκινά το ρεπορτάζ για τους μασίστες μιας άλλης εποχής που κατέβαιναν στα χωριά και στις πλατείες έδειχναν την δύναμη τους και εισέπρατταν εκτός απο θαυμασμό και χειροκρότημα και τα προς το ζην. Σίδερα μασούσε ο Κουταλιανός, όπως και οι Αποστολάρας,  Τρομάρας,  Σουγλάκος... κλπ και κάποιους άλλους που δεν θυμάμαι. Κάποιοι πέρασαν και απο την δική μας πλατεία (Τζανακάκη) για να μας εντυπωσιάσουν με την μυϊκή τους δύναμη, σπάζοντας πέτρες στο κεφάλι τους, κάνοντας θρύψαλα αλυσίδες, λυγίζανε σιδερόβεργες, τραβούσαν αυτοκίνητα ....έτρωγαν γυαλιά. 

Βέβαια κάθε φορά που διαβάζω γι' αυτούς τους ξεχασμένους πλανόδιους μασίστες, μου έρχεται χωρίς να το θέλω ο δικός μας ξεχασμένος και λησμονημένος μασίστας, ο Πολιουδόγιαννης, αυτός ο αγαθός γίγαντας των 2 μέτρων και των 200 κιλών. Μεγάλωσα διπλά του μιας και τα σπίτια μας ήταν μια ασκελιά και τον θυμάμαι ακούραστο να δουλεύει στο οινοποιείο Ξηρουχάκη μεταφέροντας το τεράστιο καρότσι με την σιδερένια ρόδα με τα στράφυλα ή ανεβάζοντας τα παλιά σιδεροβάρελα με τα τρια τσέρκια με μια κίνηση στις καρότσες των αυτοκινήτων. Πάρα πολλές φορές τον θυμάμαι να κουβαλά το καρότσι και να μου φωνάζει Γιαννάκη θέλεις μια βόλτα και με κάθιζε στους ώμους του για μια βόλτα με το φορτωμένο απο στράφυλα καρότσι.

Ότι δεν σηκωνόταν απο την γη τον Γιάννη φώναξαν...  ιστορίες λένε οτι έβαζε ως και την πλάτη του να σηκώσει το παλιό φορτηγό του πατέρα του για να αλλάξει το τρύπιο λάστιχο.

Ποιος δεν τον θυμάται στα τελευταία του να κατηφορίζει ξυπόλητος απο το Κάτω Παλαιόκαστρο με μια τεράστια δεματιά ξύλα, που νόμιζες οτι πήγαιναν μονάχα τους αφού δεν έβλεπες τίποτα άλλο παρά ένα τεράστιο όγκο ξύλων να περνά το τσαρσί. 

Τεράστια μυϊκή δύναμη από ένα πολύ ήσυχο και αγαθό γίγαντα.