«Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους κι από τούς χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται. Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους Αρλεκίνους! Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται. Δεν έχεις Όλυμπε θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα, ραγιάδες έχεις μάννα γή, σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα, των Ευρωπαίων περίγελοι και των αρχαίων παλιάτσοι.»
Κωστής Παλαμάς
Περίγελους και παλιάτσους φαίνεται να μας θέλουν και να μας θεωρούν όσοι κινούν τα νήματα του κόσμου και παίρνουν αποφάσεις για τις τύχες των λαών, για την δική μας μοίρα και ζωή. Τους δώσαμε ίσως και το δικαίωμα καθώς φαίνεται να είμαστε όλοι μας, περισσότερο η λιγότερο, ηθικοί αυτουργοί για όλο αυτό το κακό που συμβαίνει γύρω μας και ανάμεσα μας. Αιτία αυτής της συναυτουργίας; Το γεγονός ότι η ταυτότητα μας στηρίχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες στο «φαίνεσθε» καί όχι στο «είναι».
Κυρίαρχο στοιχείο του πολιτισμού του Νεοέλληνα. Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι στις περισσότερες περιπτώσεις μας αφήνει, η τουλάχιστον μας άφηνε, αδιάφορους η ουσία και αγκιστρωνόμαστε στην επιφάνεια, στον τύπο; Μήπως δεν αληθεύει το γεγονός ότι καλλιεργήσαμε ένα «πολιτισμό» θανάτου; Πολιτισμό που έθεσε τον ευδαιμονισμό ως προτεραιότητα ζωής; Πολιτισμό που θέλει τα παιδιά μας να μεγαλώνουν κάτω από την πίεση της τελειότητας; Το τραγικότερο όλων φαίνεται να είναι πως, παρά τα πάθη και τα λάθη μας, συνεχίζουμε να μην διδασκόμαστε από την ιστορία μας που αποτελεί «το καλλίτερο σχολείο του Έθνους» κατά τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Τσάτσο.
Το όλο ζήτημα, νομίζω, διακυβεύεται πάνω στο τι κατανοούμε κυρίως ως «κρίση». Κρίση είναι, άραγε, η απώλεια πραγμάτων, ή μήπως είναι πρωτίστως η διαγραφή του νοήματος; Τώρα που ένα βουβό μαράζι έχει κυριεύσει την ψυχή μας, καθώς η ελπίδα που είχε αναχθεί σε βασικό προεκλογικό σύνθημα όλου του πολιτικού συστήματος αναστράφηκε τόσο σαρωτικά, τώρα που η οικονομία κάνει κύκλους και επιθυμούμε την παραμονή μας στην Ευρώπη, εύλογο γεννάται το ερώτημα: Αρκεί η ανόρθωση της οικονομίας μας για να την υπέρβαση της κρίσης ή μήπως πρωτίστως απαιτείται η εμμονή μας στην γλώσσα μας, στην Εθνική μας συνείδηση, στην μελέτη της Ιστορίας, στην πίστη των προγόνων μας και η πίστη στην διαχρονική πορεία του Ελληνισμού; Μήπως δηλ. η πνευματική υποδομή και ανόρθωση του Έθνους μας είναι σημαντικότερη από την οικονομική;
Λέγεται πως το κακό είναι κακό όχι επειδή υπάρχει, αλλά επειδή διαιωνίζεται η ύπαρξη του. Σκέφτομαι λοιπόν πόσο κακό κάνουμε στα παιδιά μας, στον τόπο και την πατρίδα μας όταν υπονομεύεται ο θεσμός του γάμου και της οικογένειας με το προωθούμενο σχέδιο νόμου για το περίφημο «Σύμφωνο Συμβίωσης» ατόμων του ιδίου φύλου; Στο όνομα του προοδευτισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δημιουργούμε ελευθεριάζουσες κοινωνίες όπου το κακό το ονομάζουμε.. «πρόοδο». Όπου η συμβίωση δύο ατόμων του ιδίου φύλλου θεωρείται σαν κάτι φυσιολογικό, θεμιτό, γιατί όχι και επιθυμητό; Φτάσαμε στο σημείο να θεωρείται ως «υπηρηφάνεια» η δημόσια έκθεση και προβολή των πάσης φύσεως ιδιαιτεροτήτων και επιθυμιών και μάλιστα κορυφαία θεσμικά πρόσωπα να επιβραβεύουν τις ιδιαιτερότητες αυτές και να τις προσκαλούν να προβάλλουν την «υπερηφάνεια» τους αυτή ακόμα και μέσα στην Βουλή των Ελλήνων! Φτάσαμε στο σημείο να οργανώνονται και στην ηρωοτόκο και αγιοτόκο, ποτισμένη από το αίμα των ηρωικών προγόνων μας Κρήτη τέτοιου είδους «φεστιβάλ υπερηφάνειας», με την ένοχη σιωπή όλων μας. Αλήθεια, πόσο περήφανοι μπορεί να είναι οι πρόγονοι μας για αυτού του είδους την «υπερηφάνεια» μας; Τι θα έλεγε ο Κολοκοτρώνης και ο Μακρυγιάννης για τον όντως περίγελο μας αυτό; Τι είδους πρότυπα ζωής δίδουμε στα νιάτα του τόπου και της πατρίδας μας που απεγνωσμένα, απελπισμένα και απογοητευμένα από την ασυνέπεια των δικών μας λόγων και έργων, αναζητούν τον «παράδεισο» στον ίλιγγο της ταχύτητας και τον κίνδυνο του απαγορευμένου; Βεβαίως δεν έχει κανείς μας το δικαίωμα να χλευάζει και να στιγματίζει την ιδιαιτερότητα της ιδιωτικής ζωής κανενός. Έχομε όμως το δικαίωμα να επιβραβεύουμε και να προβάλλουμε ως πρότυπα αυτού του είδους τις ιδιαιτερότητες; Αυτό είναι το όνειρο μας, το όραμα μας για την κοινωνία, την Ελλάδα του αύριο;
Συμπέρασμα: Τελικά η κρίση μας είναι κρίση φωτός, κρίση ελπίδας, κρίση ζωής. Ας σηκώσουμε λοιπόν το βλέμμα ψηλά και ας στρέψουμε τα μάτια μας προς τον Ουρανό που φέρνει ελπίδα, την μόνη ελπίδα, χαρά και ζωή. Ας φωνάξουμε σαν τον Πέτρο: «Κύριε σώσον με» (Ματθ. 14,30). «Κύριε σώσε μας. Βουλιάζουμε, ναυαγούμε, μην μας αφήσεις να πνιγούμε». Αυτός είναι η μόνη ελπίδα μας και η απαντοχή μας. Για τούτο ας μην απελπιζόμαστε, ας μην λιγοψυχούμε, ας μην απογοητευόμαστε. Θα ξεπεράσουμε και τούτη την φουρτούνα. Υπάρχει ελπίδα γιατί υπάρχει ο Χριστός. Και ο Χριστός αγαπά την Πατρίδα μας, αγαπά την Ελλάδα. Το ερώτημα είναι: Εμείς Τον αγαπάμε;
Μητροπολίτης
Κισάμου & Σελίνου Αμφιλόχιος
