Η Θεατρική Ομάδα Πρόβα Τετραώρου έχει καθιερωθεί τα τελευταία χρόνια ως μία όαση πολιτισμού για την περιοχή της Κισάμου και, αν μη τι άλλο, αν στις πρώτες της θεατρικές απόπειρες είχε προκαλέσει τον ενθουσιασμό και το ενδιαφέρον που πάντα συνοδεύει ανάλογες προσπάθειες, τώρα πλέον διεκδικεί να αρθρώσει παρεμβατικό λόγο προβληματισμού στην μικρή μας κοινωνία για τα ευήκοα και μη ώτα του καθενός από εμάς.
Στο πλαίσιο αυτής της πρόθεσης έγκειται φαντάζομαι και η επιλογή από τους συντελεστές της ομάδας του θεατρικού έργου «Ο Κύριος Αμιλκάρ» (1974) του Γάλλου Θεατρικού Συγγραφέα Υβ Ζαμιάκ (1918 - 1987), την πρεμιέρα του οποίου παρακολουθήσαμε την 14-3-2015 στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Δημαρχείου Κισάμου.
Ένα έργο που χωρίς να είναι βαρύ, είναι πλούσιο σε νοήματα και με πολλαπλές αναγνώσεις και αναφορές στον ψυχισμό καθενός από τους θεατές και αν μη τι άλλο, στο δίωρο που διαρκεί η παράσταση, ο θεατής ουδόλως πλήττει και βιώνει εναλλαγή αισθημάτων και καταστάσεων που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του.
Θα σταθώ πρώτα και δικαιωματικά στην σκηνοθεσία του Θανάση Τριανταφύλλου, ο οποίος βλέπει τον κάματό του να ανταμείβεται επί σκηνής. Πλοκή σφικτά δουλεμένη, με πρόταση συνεκτική και όχι αποσπασματική, με πολύ φροντίδα στις λεπτομέρειες και πρόνοια να μην υπερσκελίζει η μία ερμηνεία την άλλη. Αποδομεί τα πρόσωπα και τα ανασυνθέτει στις ψηφίδες των ρόλων με σπουδή και μεράκι. Τα εμπόδια του κειμένου, καθώς ο συγγραφέας βάζει από μόνος του δύσκολα στους συντελεστές, οι απότομες εναλλαγές ρυθμού, συνθέτουν έναν βαθμό πρόσθετης δυσκολίας και κάνουν την δουλειά του ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Στα θετικά και η εύστοχη επιλογή της μουσικής με την οποία δένει το έργο. Σίγουρα ¨προοικονομεί¨ σκηνοθετική πορεία με θετικότατο πρόσημο.
Ο Χάρης Κοκολάκης στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Αλέξανδρου Αμιλκάρ λειτουργεί αφαιρετικά και υποβλητικά ακροβατώντας μεταξύ δράματος και κωμωδίας με αποφασιστικότητα και σωστά αντανακλαστικά και δίνει μία μεστή για τα μέτρα του έργου ερμηνεία.
Η Ινώ Γεωργακάκη, στον ρόλο της Λεονόρας, οδηγεί τον εαυτό της στα μέτρα, του ούτως ή άλλως, ¨τοξικού¨ ρόλου της, χωρίς ευκολίες και μελοδραματισμούς, χωρίς ψεγάδια και υπερβολές, και δίνει για μία ακόμη φορά με μεγάλη επιτυχία τα διαπιστευτήριά της σε απαιτητικούς ρόλους καλλιεργώντας προσδοκίες για ακόμη μεγαλύτερα πράγματα .
Πειστικότατος στον ρόλο του Μασού, ο Σπύρος Παππάς, εκφράζει ξεκάθαρα πως στα χέρια ενός επιδέξιου σκηνοθέτη μπορεί να είναι ένα χρήσιμο και εύπλαστο «εργαλείο» για ρόλους καρατερίστα.
Ευχάριστη έκπληξη η Ελέσσα Κουμή στον ρόλο της Βιργινίας, εκτός ότι «τα λέει» (κατά την θεατρική αργκό) τσαλακώνεται με μεγάλη άνεση και μας προϊδεάζει για τα μεγάλα αποθέματα ταλέντου που διαθέτει.
Στον ρόλο της Μελί η Ουρανία Αργυροπούλου αποδίδει με σχεδόν απόλυτο ρεαλισμό τον ρόλο της πεθεράς και βοηθάει με την ερμηνεία της για την ισορροπία του έργου.
Ανταποκρίνεται με επιτυχία στις προκλήσεις ενός αβανταδόρικου ρόλου ο Πάολο- Θοδωρής Παρασκάκης, ο οποίος με ικανές δόσεις χιούμορ και άνεση πάνω στην σκηνή, βάζει τις τελευταίες πινελιές στο πορτραίτο της παράστασης (που άλλωστε και κατά κυριολεξία φιλοτέχνησε). Άξια αναφοράς είναι και η δουλειά του στα σκηνικά που είναι εξαιρετικά, λειτουργικά για τις ανάγκες της παράστασης και η όλη εικαστική του επιμέλεια.
Πολλών επαίνων άξιοι είναι οι αφανείς και αθόρυβοι εργάτες της προσπάθειας Βίκυ Πέτσκου (τόσο με την παρέμβασή της στο έργο ως φωνή δημοσιογράφου όσο και στην επιμέλεια του ήχου), ο Κωστής Κυριτσάκης και η Μαρία Μπαλαντίνου στον φωτισμό, η Αφροδίτη Ράπτη στο μακιγιάζ, η Αργυρώ Χαραλαμπάκη και η Γεωργία Καλάθια στο φροντιστήριο, ενώ ευσύνοπτο και περιεκτικό το κείμενο του προγράμματος της Ελένης Γεωργακάκη.
Δεδομένου και του σκοπού των παραστάσεων που τελούν υπό την αιγίδα του Φιλολογικού Συλλόγου Κισάμου με τα έσοδα να διατίθενται για τις ανάγκες της Δανειστικής Βιβλιοθήκης, είναι μία προσπάθεια που αξίζει να την τιμήσουμε με την παρουσία μας. Αν μη τι άλλο από την παράσταση αυτή θα βγούμε κερδισμένοι σε θεατρικές εμπειρίες και σοφότεροι σε μηνύματα και σκέψεις .
Σημ. Οι παραστάσεις θα συνεχιστούν στο Δημαρχείο Κισάμου την 15 , 16 ,18 ,20 και 21 Μαρτίου.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΡΤΣΑΛΙΟΥΔΑΚΗΣ
Στο πλαίσιο αυτής της πρόθεσης έγκειται φαντάζομαι και η επιλογή από τους συντελεστές της ομάδας του θεατρικού έργου «Ο Κύριος Αμιλκάρ» (1974) του Γάλλου Θεατρικού Συγγραφέα Υβ Ζαμιάκ (1918 - 1987), την πρεμιέρα του οποίου παρακολουθήσαμε την 14-3-2015 στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Δημαρχείου Κισάμου.
Ένα έργο που χωρίς να είναι βαρύ, είναι πλούσιο σε νοήματα και με πολλαπλές αναγνώσεις και αναφορές στον ψυχισμό καθενός από τους θεατές και αν μη τι άλλο, στο δίωρο που διαρκεί η παράσταση, ο θεατής ουδόλως πλήττει και βιώνει εναλλαγή αισθημάτων και καταστάσεων που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του.
Θα σταθώ πρώτα και δικαιωματικά στην σκηνοθεσία του Θανάση Τριανταφύλλου, ο οποίος βλέπει τον κάματό του να ανταμείβεται επί σκηνής. Πλοκή σφικτά δουλεμένη, με πρόταση συνεκτική και όχι αποσπασματική, με πολύ φροντίδα στις λεπτομέρειες και πρόνοια να μην υπερσκελίζει η μία ερμηνεία την άλλη. Αποδομεί τα πρόσωπα και τα ανασυνθέτει στις ψηφίδες των ρόλων με σπουδή και μεράκι. Τα εμπόδια του κειμένου, καθώς ο συγγραφέας βάζει από μόνος του δύσκολα στους συντελεστές, οι απότομες εναλλαγές ρυθμού, συνθέτουν έναν βαθμό πρόσθετης δυσκολίας και κάνουν την δουλειά του ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Στα θετικά και η εύστοχη επιλογή της μουσικής με την οποία δένει το έργο. Σίγουρα ¨προοικονομεί¨ σκηνοθετική πορεία με θετικότατο πρόσημο.
Ο Χάρης Κοκολάκης στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Αλέξανδρου Αμιλκάρ λειτουργεί αφαιρετικά και υποβλητικά ακροβατώντας μεταξύ δράματος και κωμωδίας με αποφασιστικότητα και σωστά αντανακλαστικά και δίνει μία μεστή για τα μέτρα του έργου ερμηνεία.
Η Ινώ Γεωργακάκη, στον ρόλο της Λεονόρας, οδηγεί τον εαυτό της στα μέτρα, του ούτως ή άλλως, ¨τοξικού¨ ρόλου της, χωρίς ευκολίες και μελοδραματισμούς, χωρίς ψεγάδια και υπερβολές, και δίνει για μία ακόμη φορά με μεγάλη επιτυχία τα διαπιστευτήριά της σε απαιτητικούς ρόλους καλλιεργώντας προσδοκίες για ακόμη μεγαλύτερα πράγματα .
Πειστικότατος στον ρόλο του Μασού, ο Σπύρος Παππάς, εκφράζει ξεκάθαρα πως στα χέρια ενός επιδέξιου σκηνοθέτη μπορεί να είναι ένα χρήσιμο και εύπλαστο «εργαλείο» για ρόλους καρατερίστα.
Ευχάριστη έκπληξη η Ελέσσα Κουμή στον ρόλο της Βιργινίας, εκτός ότι «τα λέει» (κατά την θεατρική αργκό) τσαλακώνεται με μεγάλη άνεση και μας προϊδεάζει για τα μεγάλα αποθέματα ταλέντου που διαθέτει.
Στον ρόλο της Μελί η Ουρανία Αργυροπούλου αποδίδει με σχεδόν απόλυτο ρεαλισμό τον ρόλο της πεθεράς και βοηθάει με την ερμηνεία της για την ισορροπία του έργου.
Ανταποκρίνεται με επιτυχία στις προκλήσεις ενός αβανταδόρικου ρόλου ο Πάολο- Θοδωρής Παρασκάκης, ο οποίος με ικανές δόσεις χιούμορ και άνεση πάνω στην σκηνή, βάζει τις τελευταίες πινελιές στο πορτραίτο της παράστασης (που άλλωστε και κατά κυριολεξία φιλοτέχνησε). Άξια αναφοράς είναι και η δουλειά του στα σκηνικά που είναι εξαιρετικά, λειτουργικά για τις ανάγκες της παράστασης και η όλη εικαστική του επιμέλεια.
Πολλών επαίνων άξιοι είναι οι αφανείς και αθόρυβοι εργάτες της προσπάθειας Βίκυ Πέτσκου (τόσο με την παρέμβασή της στο έργο ως φωνή δημοσιογράφου όσο και στην επιμέλεια του ήχου), ο Κωστής Κυριτσάκης και η Μαρία Μπαλαντίνου στον φωτισμό, η Αφροδίτη Ράπτη στο μακιγιάζ, η Αργυρώ Χαραλαμπάκη και η Γεωργία Καλάθια στο φροντιστήριο, ενώ ευσύνοπτο και περιεκτικό το κείμενο του προγράμματος της Ελένης Γεωργακάκη.
Δεδομένου και του σκοπού των παραστάσεων που τελούν υπό την αιγίδα του Φιλολογικού Συλλόγου Κισάμου με τα έσοδα να διατίθενται για τις ανάγκες της Δανειστικής Βιβλιοθήκης, είναι μία προσπάθεια που αξίζει να την τιμήσουμε με την παρουσία μας. Αν μη τι άλλο από την παράσταση αυτή θα βγούμε κερδισμένοι σε θεατρικές εμπειρίες και σοφότεροι σε μηνύματα και σκέψεις .
Σημ. Οι παραστάσεις θα συνεχιστούν στο Δημαρχείο Κισάμου την 15 , 16 ,18 ,20 και 21 Μαρτίου.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΡΤΣΑΛΙΟΥΔΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου