Στην απαίτηση για απόδοση Δικαιοσύνης θα έπρεπε να ομονοούμε όλοι!
Όταν ο καρκινοπαθής πεθαίνει χωρίς τα φάρμακά του, ο άλλος, ελεύθερος και ωραίος τρώει τα κλεμμένα σε χλιδάτa πάρτι γενεθλίων... Διαβάζεις και φρίττεις!
Πόσες φορές και με πόσες αφορμές, δεν ξαναλέμε τα ίδια:
Έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η στάση πληρωμών ή η χρεοκοπία ή τα υπόλοιπά μας βάσανα, αλλά η απουσία Δικαιοσύνης.
Στην απαίτηση για απόδοση Δικαιοσύνης θα έπρεπε να ομονοούμε όλοι, κι οι δεξιοί κι οι αριστεροί και όλοι εμείς οι υπόλοιποι.
Η κοινωνία μας, υπό διάλυση, ο τόπος στο σφυρί, μπιρ παρά ξεπούλημα, κι ο εκφασισμός συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς, ορμώμενος από σκοτεινά πολιτικά γραφεία, περνώντας ανάμεσα από τα ράφια των μεγαλομπακάλικων με τα ληγμένα και δια νόμου κατάλληλα γαλακτοκομικά προϊόντα να ακριβαίνουν...
Κατά χιλιάδες περνάμε κάθε μέρα στην εξαθλίωση, η οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο, κι εν τω μεταξύ, η πλειοψηφία κοιτάζομε τη δουλειά μας και την πάρτη μας κι «απού μπορεί κι απάνω ντου», που λέμε και στο χωριό μου, περιμένομε από τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα...
Ποιοι είναι οι "άλλοι", μα την αλήθεια, αν όχι εμείς οι ίδιοι?
Αντιγράφω μια περικοπή από την Αρχή της πρώτης μέρας του Δεκαημέρου, του Βοκάκιου: “Τι περιμένουμε? Ποιο όνειρο επιδιώκουμε? Γιατί χασομεράμε κι αργούμε περισσότερο απ’ όλους τους άλλους πολίτες να φροντίσουμε για τη σωτηρία μας? Βρίσκουμε πως αξίζουμε λιγότερο από τους άλλους? Οι αλυσίδες που δένουν το κορμί με τη ζωή είναι άραγε πιο στέρεες σ’ εμάς παρά στους άλλους και μας δίνουν το δικαίωμα να περιφρονούμε τον κίνδυνο? Πλάνη! Βαυκαλιζόμαστε!”
Και σκέφτομαι:
Μήπως δεν έχομε χρέος να σταματήσουμε να κάνομε παραχωρήσεις προς το τίποτα?!
Παραχωρήσεις προς όλους αυτούς....
.. τους ολετήρες, τους αναίσχυντα αυτο-αναγορευμένους σωτήρες που μας οδηγούν στην καταστροφή?
Από συστολή ή από φόβο, ας μην πέσουμε στο στρώμα της κατάθλιψης, απ’ όπου, όσες προσπάθειες κι αν καταβάλλουμε δε θα μπορέσουμε να σηκωθούμε ξανά.
Να μην ξεχνάμε όμως, ότι η παρτίδα δεν παίζεται για μάς, αλλά για τους "κουμπάρους" του πολιτικού μας συστήματος και τους άλλους νονούς στους οποίους, οι αναίσχυντοι κυβερνήτες μας, μας ξεπουλάνε κι εμάς και όλον τον δημόσιο πλούτο που μας κληροδότησαν οι παππούδες και οι πατεράδες μας.
Αυτή είναι η κατάσταση και είναι ορατός ο ρόλος της δικαιοσύνης, τα ξέρεις από παλιά. Ένα σύστημα που όσο ζοφερό κι αν είναι, άλλο τόσο είναι σαθρό -κι ένα φύσημα θέλει να καταρρεύσει.
Μόνο που πρέπει να φυσήξομε όλοι μαζί...
Έτσι είναι αυτά τα πράγματα...
Όταν ο καρκινοπαθής πεθαίνει χωρίς τα φάρμακά του, ο άλλος, ελεύθερος και ωραίος τρώει τα κλεμμένα σε χλιδάτa πάρτι γενεθλίων... Διαβάζεις και φρίττεις!
Πόσες φορές και με πόσες αφορμές, δεν ξαναλέμε τα ίδια:
Έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η στάση πληρωμών ή η χρεοκοπία ή τα υπόλοιπά μας βάσανα, αλλά η απουσία Δικαιοσύνης.
Στην απαίτηση για απόδοση Δικαιοσύνης θα έπρεπε να ομονοούμε όλοι, κι οι δεξιοί κι οι αριστεροί και όλοι εμείς οι υπόλοιποι.
Η κοινωνία μας, υπό διάλυση, ο τόπος στο σφυρί, μπιρ παρά ξεπούλημα, κι ο εκφασισμός συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς, ορμώμενος από σκοτεινά πολιτικά γραφεία, περνώντας ανάμεσα από τα ράφια των μεγαλομπακάλικων με τα ληγμένα και δια νόμου κατάλληλα γαλακτοκομικά προϊόντα να ακριβαίνουν...
Κατά χιλιάδες περνάμε κάθε μέρα στην εξαθλίωση, η οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο, κι εν τω μεταξύ, η πλειοψηφία κοιτάζομε τη δουλειά μας και την πάρτη μας κι «απού μπορεί κι απάνω ντου», που λέμε και στο χωριό μου, περιμένομε από τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα...
Ποιοι είναι οι "άλλοι", μα την αλήθεια, αν όχι εμείς οι ίδιοι?
Αντιγράφω μια περικοπή από την Αρχή της πρώτης μέρας του Δεκαημέρου, του Βοκάκιου: “Τι περιμένουμε? Ποιο όνειρο επιδιώκουμε? Γιατί χασομεράμε κι αργούμε περισσότερο απ’ όλους τους άλλους πολίτες να φροντίσουμε για τη σωτηρία μας? Βρίσκουμε πως αξίζουμε λιγότερο από τους άλλους? Οι αλυσίδες που δένουν το κορμί με τη ζωή είναι άραγε πιο στέρεες σ’ εμάς παρά στους άλλους και μας δίνουν το δικαίωμα να περιφρονούμε τον κίνδυνο? Πλάνη! Βαυκαλιζόμαστε!”
Και σκέφτομαι:
Μήπως δεν έχομε χρέος να σταματήσουμε να κάνομε παραχωρήσεις προς το τίποτα?!
Παραχωρήσεις προς όλους αυτούς....
.. τους ολετήρες, τους αναίσχυντα αυτο-αναγορευμένους σωτήρες που μας οδηγούν στην καταστροφή?
Από συστολή ή από φόβο, ας μην πέσουμε στο στρώμα της κατάθλιψης, απ’ όπου, όσες προσπάθειες κι αν καταβάλλουμε δε θα μπορέσουμε να σηκωθούμε ξανά.
Να μην ξεχνάμε όμως, ότι η παρτίδα δεν παίζεται για μάς, αλλά για τους "κουμπάρους" του πολιτικού μας συστήματος και τους άλλους νονούς στους οποίους, οι αναίσχυντοι κυβερνήτες μας, μας ξεπουλάνε κι εμάς και όλον τον δημόσιο πλούτο που μας κληροδότησαν οι παππούδες και οι πατεράδες μας.
Αυτή είναι η κατάσταση και είναι ορατός ο ρόλος της δικαιοσύνης, τα ξέρεις από παλιά. Ένα σύστημα που όσο ζοφερό κι αν είναι, άλλο τόσο είναι σαθρό -κι ένα φύσημα θέλει να καταρρεύσει.
Μόνο που πρέπει να φυσήξομε όλοι μαζί...
Έτσι είναι αυτά τα πράγματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου