Από Strange Attractor
Με αφορμή την επέτειο των «μαύρων ημερών» της Κυπριακής τραγωδίας, θα ήθελα να παραθέσω μια προσωπική μου εμπειρία για τα παλικάρια που πολέμησαν και που με έχει κυριολεκτικά συγκλονίσει. Ενώ λοιπόν τα Ελληνόπουλα μεγαλώνουν (εμού συμπεριλαμβανομένου) νομίζοντας πως η Ελλάδα κατατροπώθηκε και ότι στην ουσία η Κύπρος έπεσε αμαχητί, η αλήθεια είναι αρκετά διαφορετική. Υπήρξαν Έλληνες που πολέμησαν ηρωικά. Άσχετα αν τα κατορθώματά τους δεν έγιναν γνωστά ενώ θα έπρεπε να διδάσκονται στα σχολεία μας. Φευ.
Είχα λοιπόν την τύχη να γνωρίσω πριν από χρόνια κάποιον αστυνομικό για τον οποίο όταν πληροφορήθηκα πως πολέμησε στην Κύπρο το `74, τον «τρέλανα» στην ανάκριση… Στην αρχή διστακτικά και αργότερα πολύ πιο εύγλωττα ο αστυνομικός αυτός μου διηγήθηκε τις εμπειρίες του οι οποίες αξίζει αν μη τι άλλο όχι απλά να γίνουν βιβλίο αλλά ακόμη και ταινία. Αλλά που; Στην Ελλάδα των μεσημεριανάδικων; Απίθανο μου φαίνεται.
Ο «ήρωας» αυτός λοιπόν, που στην καθημερινότητα της ζωής του φαντάζομαι πως θα δεχόταν την χλεύη αλλά και την ειρωνεία διάφορων «προοδευτικών» και άλλων παράσιτων, έζησε καταστάσεις που εμείς οι υπόλοιποι μόνο σε ταινίες έχουμε δει. Με το τσιγκέλι λοιπόν μπόρεσα και τον έκανα, όσο και αν στεναχωριόταν να θυμάται, να μου διηγηθεί τις αναμνήσεις του.
Όπως μου εξήγησε, τον Ιούλιο του 1974, αν και ήδη αστυνομικός, επιστρατεύτηκε και αυτός καθώς ....
.....μόλις πρόσφατα είχε απολυθεί από τη θητεία του στους καταδρομείς. Ήταν λοιπόν ένας από την άτυχη μοίρα των ΛΟΚατζήδων που στάλθηκαν στην Κύπρο στην απονενοημένη και τραγική συνάμα επιχείρηση «ΝΙΚΗ» με τα 13 ΝΟΡΑΤΛΑΣ. Τα αεροσκάφη αυτά ξεκίνησαν από την Κρήτη και όσα έφθασαν δέχθηκαν καταιγιστικά πλην όμως φίλια πυρά στη διάρκεια της προσγείωσής τους στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας όπου πολλά από αυτά τα παλικάρια έχασαν άδικα τη ζωή τους.
Στη συνέχεια οι επιζώντες ανασυντάχθηκαν και πήραν θέσεις μάχης καταφέρνοντας να κρατήσουν επί 20 περίπου ημέρες το αεροδρόμιο από το να πέσει στα χέρια των Τούρκων. Και το κατάφεραν κόντρα σε κάθε προσδοκία. Το αεροδρόμιο της Λευκωσίας ουδέποτε παραδόθηκε στους Τούρκους. Ολημερίς δεχόντουσαν επιθέσεις τόσο από αεροσκάφη όσο και από άρματα μάχης αλλά και πεζικό. Απ` ότι μου διηγήθηκε ο φίλος, χιλιάδες κυριολεκτικά ήταν οι Τούρκοι που έπεφταν νεκροί από τα Ελληνικά πολυβόλα στις απελπισμένες προσπάθειές τους να πάρουν το αεροδρόμιο. Την ημέρα λοιπόν πολεμούσαν αποκρούοντας οργανωμένες επιθέσεις και τις νύχτες ξαμολιόντουσαν έρποντας καταδρομικά προκειμένου να πάρουν πυρομαχικά από τους νεκρούς Τούρκους. Όταν πλέον η κατάστασή τους είχε φθάσει στο απροχώρητο, αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν ομαδικά χρησιμοποιώντας μια από τις τελευταίες τους χειροβομβίδες.
Τότε συνέβη και το θαύμα. Ένας Ελληνοκύπριος αστυφύλακας ήρθε και τους βρήκε και κατάφερε να τους οδηγήσει μακριά περνώντας τους κρυφά μέσα από τις εχθρικές γραμμές. Στη συνέχεια οι καταδρομείς μας διέσχισαν τη μισή Κύπρο πεζοπορώντας τη νύχτα και κρυπτόμενοι την ημέρα δίνοντας που και που μάχες με Τουρκικά φυλάκια και τέλος φτάνοντας σε κάποια ακτή όπου είχε κανονιστεί να τους περιμένει Ελληνικό υποβρύχιο όπως και έγινε και το οποίο τους μετέφερε σώους πλέον στην πατρίδα κάπου στον Ασπρόπυργο…
Αλήθεια πόσοι από εμάς έχουν συνειδητοποιήσει πως ανάμεσά μας ζουν τέτοια παλικάρια που πολέμησαν με Τούρκους και που έζησαν καταστάσεις που εμείς ακόμη και διαβάζοντάς τες μέσα σε ιστορικά βιβλία τρέμουμε από το φόβο μας; Και αντί αυτά τα παλικάρια να θεωρηθούν ως «ισόβιοι ήρωες» και να τιμηθούν ανάλογα… αντί να τους εκμεταλλευτούμε περιοδεύοντάς τους στα σχολεία όπου θα μπορούσαν να διδάξουν στα παιδιά μας πως υπάρχουν ακόμη Έλληνες ήρωες… αντί να τους έχουμε στα πούπουλα… εμείς τους εξοστρακίσαμε και τους αφήσαμε στη λήθη.
Με αφορμή την επέτειο των «μαύρων ημερών» της Κυπριακής τραγωδίας, θα ήθελα να παραθέσω μια προσωπική μου εμπειρία για τα παλικάρια που πολέμησαν και που με έχει κυριολεκτικά συγκλονίσει. Ενώ λοιπόν τα Ελληνόπουλα μεγαλώνουν (εμού συμπεριλαμβανομένου) νομίζοντας πως η Ελλάδα κατατροπώθηκε και ότι στην ουσία η Κύπρος έπεσε αμαχητί, η αλήθεια είναι αρκετά διαφορετική. Υπήρξαν Έλληνες που πολέμησαν ηρωικά. Άσχετα αν τα κατορθώματά τους δεν έγιναν γνωστά ενώ θα έπρεπε να διδάσκονται στα σχολεία μας. Φευ.
Είχα λοιπόν την τύχη να γνωρίσω πριν από χρόνια κάποιον αστυνομικό για τον οποίο όταν πληροφορήθηκα πως πολέμησε στην Κύπρο το `74, τον «τρέλανα» στην ανάκριση… Στην αρχή διστακτικά και αργότερα πολύ πιο εύγλωττα ο αστυνομικός αυτός μου διηγήθηκε τις εμπειρίες του οι οποίες αξίζει αν μη τι άλλο όχι απλά να γίνουν βιβλίο αλλά ακόμη και ταινία. Αλλά που; Στην Ελλάδα των μεσημεριανάδικων; Απίθανο μου φαίνεται.Ο «ήρωας» αυτός λοιπόν, που στην καθημερινότητα της ζωής του φαντάζομαι πως θα δεχόταν την χλεύη αλλά και την ειρωνεία διάφορων «προοδευτικών» και άλλων παράσιτων, έζησε καταστάσεις που εμείς οι υπόλοιποι μόνο σε ταινίες έχουμε δει. Με το τσιγκέλι λοιπόν μπόρεσα και τον έκανα, όσο και αν στεναχωριόταν να θυμάται, να μου διηγηθεί τις αναμνήσεις του.
Όπως μου εξήγησε, τον Ιούλιο του 1974, αν και ήδη αστυνομικός, επιστρατεύτηκε και αυτός καθώς ....
.....μόλις πρόσφατα είχε απολυθεί από τη θητεία του στους καταδρομείς. Ήταν λοιπόν ένας από την άτυχη μοίρα των ΛΟΚατζήδων που στάλθηκαν στην Κύπρο στην απονενοημένη και τραγική συνάμα επιχείρηση «ΝΙΚΗ» με τα 13 ΝΟΡΑΤΛΑΣ. Τα αεροσκάφη αυτά ξεκίνησαν από την Κρήτη και όσα έφθασαν δέχθηκαν καταιγιστικά πλην όμως φίλια πυρά στη διάρκεια της προσγείωσής τους στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας όπου πολλά από αυτά τα παλικάρια έχασαν άδικα τη ζωή τους.
Στη συνέχεια οι επιζώντες ανασυντάχθηκαν και πήραν θέσεις μάχης καταφέρνοντας να κρατήσουν επί 20 περίπου ημέρες το αεροδρόμιο από το να πέσει στα χέρια των Τούρκων. Και το κατάφεραν κόντρα σε κάθε προσδοκία. Το αεροδρόμιο της Λευκωσίας ουδέποτε παραδόθηκε στους Τούρκους. Ολημερίς δεχόντουσαν επιθέσεις τόσο από αεροσκάφη όσο και από άρματα μάχης αλλά και πεζικό. Απ` ότι μου διηγήθηκε ο φίλος, χιλιάδες κυριολεκτικά ήταν οι Τούρκοι που έπεφταν νεκροί από τα Ελληνικά πολυβόλα στις απελπισμένες προσπάθειές τους να πάρουν το αεροδρόμιο. Την ημέρα λοιπόν πολεμούσαν αποκρούοντας οργανωμένες επιθέσεις και τις νύχτες ξαμολιόντουσαν έρποντας καταδρομικά προκειμένου να πάρουν πυρομαχικά από τους νεκρούς Τούρκους. Όταν πλέον η κατάστασή τους είχε φθάσει στο απροχώρητο, αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν ομαδικά χρησιμοποιώντας μια από τις τελευταίες τους χειροβομβίδες.
Τότε συνέβη και το θαύμα. Ένας Ελληνοκύπριος αστυφύλακας ήρθε και τους βρήκε και κατάφερε να τους οδηγήσει μακριά περνώντας τους κρυφά μέσα από τις εχθρικές γραμμές. Στη συνέχεια οι καταδρομείς μας διέσχισαν τη μισή Κύπρο πεζοπορώντας τη νύχτα και κρυπτόμενοι την ημέρα δίνοντας που και που μάχες με Τουρκικά φυλάκια και τέλος φτάνοντας σε κάποια ακτή όπου είχε κανονιστεί να τους περιμένει Ελληνικό υποβρύχιο όπως και έγινε και το οποίο τους μετέφερε σώους πλέον στην πατρίδα κάπου στον Ασπρόπυργο…
Αλήθεια πόσοι από εμάς έχουν συνειδητοποιήσει πως ανάμεσά μας ζουν τέτοια παλικάρια που πολέμησαν με Τούρκους και που έζησαν καταστάσεις που εμείς ακόμη και διαβάζοντάς τες μέσα σε ιστορικά βιβλία τρέμουμε από το φόβο μας; Και αντί αυτά τα παλικάρια να θεωρηθούν ως «ισόβιοι ήρωες» και να τιμηθούν ανάλογα… αντί να τους εκμεταλλευτούμε περιοδεύοντάς τους στα σχολεία όπου θα μπορούσαν να διδάξουν στα παιδιά μας πως υπάρχουν ακόμη Έλληνες ήρωες… αντί να τους έχουμε στα πούπουλα… εμείς τους εξοστρακίσαμε και τους αφήσαμε στη λήθη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου