ΜΙΑ ΚΗΔΕΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 35 ΧΡΟΝΙΑ

Του ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΔΡΟΥΣΙΩΤΗ

Ύστερα από 35 χρόνια την άλλη Κυριακή θα γίνει στην Κύπρο η κηδεία δύο οικογενειών που σχεδόν ξεκληρίστηκαν, τον πυρωμένο Αύγουστο του '74, όταν μια ομάδα φανατικών Τουρκοκυπρίων τις έστησε στον τοίχο. Είναι οι οικογένειες Λιασή και Σουπουρή που μακελεύτηκαν στο χωριό Παλαίκυθρο της Μεσσαορίας. Οι τουρκοκύπριοι εξτρεμιστές πυροβόλησαν 22 αθώους -οι περισσότεροι γυναίκες και παιδιά -από τους οποίους τέσσερις σώθηκαν: η Γιαννούλα Λιασή (29 ετών τότε), η Χριστίνα Λιασή (23), ο Γιώργος Λιασής (14) και ο Πέτρος Σουπουρής (10). Ένα άλλο αγόρι, ο Κώστας Σουπουρής (9) είχε κατορθώσει να διαφύγει νωρίτερα απ' τη σφαγή. Τα δύο ορφανά της οικογένειας Σουπουρή, ύστερα από έρευνες χρόνων, ανακάλυψαν τα οστά του πατέρα, της μάνας, των δύο αδελφών και μιας θείας τους που σκοτώθηκαν δίπλα τους το 1974. Τα οστά βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στο Παλαίκυθρο και ταυτοποιήθηκαν στο εργαστήριο της Επιτροπής Αγνοουμένων. Ένας ακόμη αδελφός, ο Γιάννης, δεν βρέθηκε στον ίδιο τάφο. Αν και νεκρός, τυπικά θεωρείται ακόμα αγνοούμενος.

Όλα ξεκίνησαν στις 14 Αυγούστου 1974, όταν το τουρκικό Γενικό Επιτελείο έδωσε διαταγή προέλαση μετά την κατάρρευση των συνομιλιών στη Γενεύη κι ενώ από τις 20 Ιουλίου είχε και καταληφθεί το 10% του νησιού. Η προέλαση προς την Αμμόχωστο γινόταν από την 39η μεραρχία, υπό τον στρατηγό Ντεμιρέλ, ο οποίος στα απομνημονεύματά του περιγράφει τι αντίκριζε στα εγκαταλειμμένα ελληνικά χωριά: «Οι πόρτες των σπιτιών ήταν ορθάνοιχτες κι όλα είχαν εγκαταλειφθεί όπως ήταν. Μαγειρεμένα φαγητά, κομμένα και μισοφαγωμένα φρούτα.

Τα υπνοδωμάτια και τα καθιστικά εγκαταλείφθηκαν άρον άρον όπως ήταν». Το Παλαίκυθρο είναι ένα χωριό στη Μεσσαορία με γεωργούς και κτηνοτρόφους, που το άφησαν όπως-όπως για να σωθούν. Μόνο τρεις φαμίλιες έμειναν για να φροντίζουν τα ζώα τους. Μεταξύ αυτών και η επταμελής οικογένεια του Αντρέα Σουπουρή. Μια ομάδα νεαρών Τουρκοκυπρίων από το γειτονικό χωριό Επηχώ έφτασε, τότε, στο Παλαίκυθρο για πλιάτσικο, παίρνοντας από τη φάρμα του Σουπουρή τις αγελάδες και τα σύγχρονα μηχανήματα αρμέγματος. Έφυγαν, αλλά σε λίγο επέστρεψαν οπλισμένοι. Είτε για να κλείσουν στόματα για το πλιάτσικο, είτε για λόγους αντεκδίκησης, διέταξαν την οικογένεια Σουπουρή και άλλες δύο οικογένειες να βγουν στην πίσω αυλή. Ύστερα άρχισαν να τους πυροβολούν, με τα σώματα να πέφτει το ένα πάνω στο άλλο. Από τους 21, οι 17 βρήκαν αμέσως φρικτό θάνατο, οι τέσσερις έμειναν τραυματίες και ο ένας, ο Κώστας Σουπουρής, γλίτωσε τρέχοντας... «Πρώτα σκότωσαν τους μεγάλους και μετά τους μικρούς. Εγώ βγήκα τελευταίος από το σπίτι. Με πυροβόλησαν και έπεσα. Έχασα τις αισθήσεις μου. Όταν συνήλθα χτυπημένος, άκουσα μόνον έναν από τους τραυματίες να ζητάει νερό». Ένας Τούρκος αξιωματικός που εμφανίστηκε μάζεψε τους τέσσερις τραυματίες και διέταξε να τους περιθάλψουν σ' ένα κοντινό χωριό το Βόνη. Τους νεκρούς είπε να τους θάψουν σ' ένα χωράφι με ελαιόδεντρα. Τα δύο παιδιά που επέζησαν, μεταφέρθηκαν από τον Ερυθρό Σταυρό στην ελεύθερη Κύπρο και μεγάλωσαν με τις θείες τους.

Ο Πέτρος Σουπουρής πάντα ήθελε να γίνει πιλότος. Λόγω της οικογενειακής του τραγωδίας απηλλάγη της στρατιωτικής θητείας, στα 20 του χρόνια απέκτησε δίπλωμα πιλότου με σπουδές στη Βρετανία και σήμερα είναι κυβερνήτης στις Κυπριακές Αερογραμμές. Ο αδελφός του Κώστας σπούδασε υπολογιστές και είναι ειδικός στα συστήματα αποκρυπτογράφησης στην κυπριακή αστυνομία. Μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, το 2003, η τουρκοκύπρια δημοσιογράφος Σεβκιούλ Ουλουντάγ δημοσίευσε στην εφημερίδα «Χαλκίν Σεσί» την ιστορία της οικογένειας Σουπουρή και ανέλαβε πρωτοβουλία για ανεύρεση του ομαδικού τάφου. Το καλοκαίρι του 2007 ο τάφος εντοπίστηκε και ανοίχτηκε από την Επιτροπή Αγνοουμένων. Μόλις την περασμένη εβδομάδα ενημερώθηκαν επίσημα και οι συγγενείς.«Εκείνοι που έκαναν αυτό το έγκλημα θα τιμωρηθούν από την ίδια τη ζωή», λέει σήμερα ο Πέτρος Σουπουρής, ο οποίος, στο μεταξύ, έχει επισκεφθεί το χωριό του στα κατεχόμενα. «Στο σπίτι μου ζει τώρα ένας καλός άνθρωπος που παραδέχεται ότι ανήκει σε μένα και μάλιστα μου είπε πως αν θέλω να γυρίσω, θα μου το επιστρέψει αμέσως».

Και συμπεραίνει: «Αυτά όλα συνέβησαν στις συνθήκες εκείνης της εποχής, και το ζήτημα είναι να το αντιληφθούμε αυτό. Άλλοι έχασαν, άλλοι κέρδισαν, άλλοι επηρεάστηκαν από τα γεγονότα και άλλοι όχι. Αυτό που τώρα έχει σημασία είναι τα παιδιά μου, τα παιδιά σας, τα παιδιά μας να μη ζήσουν ποτέ τέτοιες στιγμές. Πρέπει να αντιληφθούμε τι συνέβη για να αποφύγουμε τα ίδια στο μέλλον».

Ο ΤΟΥΡΚΟΣ ΦΟΝΙΑΣ

Τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια χρειάστηκαν για τον Τούρκο ηθοποιό Attila Olgaç (Ατίλα Ολγκατς) ώστε να ομολογήσει δημοσίως ένα μυστικό που σημάδεψε τη ζωή του αλλά και τις ζωές πολλών ανθρώπων στην Κύπρο. «Σκότωσα δέκα Ελληνοκύπριους», ομολόγησε σε τηλεοπτική εκπομπή του τουρκικού τηλεοπτικού σταθμού Star. Ο Olgaç το 1974 υπηρέτησε τις τελευταίες ημέρες της στρατιωτικής του θητείας στην Κύπρο συμμετέχοντας στην επιχείρηση «Αττίλας». Σε ένα ξέσπασμα ειλικρίνειας δήλωσε πως ο πρώτος άνθρωπος που σκότωσε ήταν ένας 19χρονος Ελληνοκύπριος στρατιώτης που είχε πιαστεί αιχμάλωτος.«Σκότωσα δέκα άτομα», δήλωσε ο γνωστός Τούρκος ηθοποιός αναφερόμενος στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, όπου πολέμησε καθώς υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία. «Είπα στο διοικητή μας ότι εγώ είμαι καλλιτέχνης και ότι δεν μπορώ να σκοτώσω. “Εδώ τελειώνει η τέχνη, εδώ αρχίζει η αληθινή ζωή, ο πόλεμος. Σου έδωσα εντολή κι εσύ θα σκοτώσεις”, μου είπε». Θυμήθηκε πως όταν σημάδεψε το 19χρονο, ο αιχμάλωτος Ελληνοκύπριος τον έφτυσε. «Τον πυροβόλησα στο μέτωπο και πέθανε». Οι αποκαλύψεις του Τούρκου ηθοποιού έχουν συγκλονίσει την κυπριακή κοινή γνώμη, καθώς αποτελούν επιβεβαίωση των εγκλημάτων πολέμου που διέπραξε η Τουρκία στην Κύπρο, χωρίς ποτέ κανείς να κατηγορηθεί και να δικαστεί για τις βαρβαρότητες που διαπράχθηκαν κατά την εισβολή του 1974. Ο τέως ηγέτης των Τουρκοκυπρίων Ραούφ Ντενκτάς σε δηλώσεις του πριν από μερικά χρόνια είχε αναφέρει πως δεν υπάρχει κανένας Ελληνοκύπριος αγνοούμενος ζωντανός, υποστηρίζοντας ότι όσοι είχαν πιαστεί αιχμάλωτοι είχαν εκτελεστεί από άτακτες παραστρατιωτικές ομάδες. Ωστόσο, αποδεικνύεται ότι οι εκτελέσεις είχαν γίνει κυρίως από τον τουρκικό στρατό, τον οποίο προσπάθησε να απαλλάξει από τις ευθύνες του ο Ραούφ Ντενκτάς. Τα δύο τελευταία χρόνια γίνονται με γρήγορους ρυθμούς εκταφές οστών Ελληνοκυπρίων σε διάφορα σημεία της κατεχόμενης Κύπρου. Πρόκειται για ανθρώπους που ήταν αγνοούμενοι και, όπως συμπεραίνετε από τις ιατροδικαστικές εξετάσεις, οι περισσότεροι είχαν εκτελεστεί και θαφτεί σε ομαδικούς τάφους, σε περιοχές που ελέγχονταν από τον τουρκικό στρατό και όχι από παραστρατιωτικές ομάδες. Ο Attila Olgaç στην ίδια εκπομπή ανέφερε πως μετά το 19χρονο αιχμάλωτο σκότωσε εννέα ακόμη Ελληνοκύπριους. «Κι αφού τους σκότωνα, πήγαινα στο αρχηγείο και έκλαιγα, αλλά την επομένη σκότωνα και πάλι. Δεν λένε να βγουν από τα όνειρά μου οι εικόνες αυτές. Για αρκετό διάστημα έκανα ψυχολογική θεραπεία. Για το λόγο αυτό δεν μπορώ ακόμη να φάω κρέας, δεν μπορώ να δω αίμα, γιατί αμέσως θυμάμαι τα παιδιά που σκότωσα». Ο ηθοποιός ανέφερε πως ο πόλεμος τον επηρέασε για μεγάλο διάστημα και επαγγελματικά. «Δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα. Ακόμη και σήμερα θυμάμαι το διοικητή να μου λέει, “νομίζεις ότι πάντα θα σκοτώνεις πάνω στη σκηνή; Πάρε το όπλο και σκότωσε κάποιον στα αλήθεια, να δεις πώς είναι”».

ΠΗΓΗ: http://jimmy278.blogspot.com/2009/01/10_23.html

Υ.Σ Όσο για την ειλικρίνεια του καλύτερα ας μην το πιστέψουμε για το πόσες εν ψυχρό δολοφονίες διέπραξε, ίσως είναι πολύ περισσότερες.