ΜΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΒΑΙΜΑΡΗΣ…

Είναι περίπου μυθική η περιπέτεια μιας δημοκρατίας που αναδύθηκε από τις στάχτες μιας πολεμικής ταπείνωσης, της Γερμανίας στον Α παγκόσμιο πόλεμο, και προσπάθησε να φτιάξει μια κοινωνία ευημερίας και ειρηνικής προοπτικής. Το τέλος του εγχειρήματος έφερε και το τέλος των ελπίδων για ειρήνη στην Ευρώπη..
Για δύο κυρίως γεγονότα έχει μείνει στην ιστορία αυτό που ονομάσθηκε Δημοκρατία της Βαϊμάρης:
1) Το σύνταγμα το οποίο ήλθε στην εθνοσυνέλευση από τον διαπρεπή νομικό Πρόις. Σύνταγμα που στηρίχθηκε σε μια σειρά θεμελιωδών αρχών που υπήρξαν πρότυπο για τα περισσότερα συντάγματα της Ευρώπης.
Η αρχή της αβασίλευτης δημοκρατίας σε συνδυασμό με την λαϊκή κυριαρχία.
Το κοινοβουλευτικό σύστημα με την Ομοσπονδιακή βουλή να εκλέγεται με αναλογικό σύστημα.
Η αρχή του κοινωνικού κράτους αποτέλεσε γερμανική πολιτειακή σκέψη.
Η αρχή της ομοσπονδιακής δομής με ενιαία κυριαρχία.. κοκ
Ήταν τόσο μεγάλος ο ενθουσιασμός ( σε μας ο Σβώλος ανέπεμπε αίνους) που, παγίδευσε την ίδια την Γερμανία με τους νεωτερισμούς που θέλησε να επιβάλει.
Έτσι η χρυσή τετραετία 1924-28 τέλειωνε, εν μέσω πολιτικών αδυναμιών και αρχόμενη την κυκλικά επαναλαμβανόμενη οικονομική κρίση με τεράστιο συνολικό χρέος και ελάχιστη χρηματορροή για να αποτραπεί ο πληθωρισμός (τι μας θυμίζουν όλα αυτά..!!).
2) Η εκλογή Χίντεμπουργκ που έγινε εφικτή γιατί οι Γερμανοί κομμουνιστές, υπό την καθοδήγηση του διεθνούς κέντρου, κατηγορούσαν του σοσιαλιστές σαν σοσιαλφασίστες, αρνούμενοι κάθε συνεργασία και έτσι, ο εκλεκτός της βιομηχανικής ελίτ της αριστοκρατίας και του στρατιωτικού κατεστημένου, πρώην στρατάρχης ο ίδιος, έγινε πρόεδρος (τι μας θυμίζουν όλα αυτά..!!).
Η εσωτερική κρίση συνέπεσε με το κραχ του Οκτωβρίου του 1929 στην Αμερική.
Τι μέτρα πρότεινε ο καγκελάριος: Αύξηση φόρων, και μεταρρύθμιση του προϋπολογισμού, μέτρα που καταψήφισε σύσσωμο το κοινοβούλιο (SPD, Λαικό , κομμουνιστικό και εθνικοσοσιαλιστικό) για να οδηγηθεί σε διάλυση και εκλογές.
Αποτέλεσμα των εκλογών αυτών η τρομακτική άνοδος των Χιτλερικών από 17 σε 107 έδρες κάτω από ένα αφόρητο και αδυσώπητο λαϊκισμό.
Έτσι πλέον η Δημοκρατία διοικούνταν με προεδρικά διατάγματα (μείωση εργατικών μισθών, περικοπές επιδομάτων ανεργίας, μείωση κρατικών δαπανών κλπ. Με ένα στόχο, να δημιουργηθεί η ανάγκη στον γερμανικό λαό για ένα νέο σωτήρα: Ήθελαν από κοινού πρόεδρος και καγκελάριος να επαναφέρουν τους Χοεντσόλερν Κάιζερ στην Γερμανία. Ζέσταναν καλά του αυγό του φιδιού και προέκυψε ο Χίτλερ καγκελάριος.
«Όποιος παίζει με την ιστορία και τους θεσμούς δημιουργεί και ιστορικά ρήγματα ».
Τότε πέθανε η Δημοκρατία της Βαϊμάρης κάτω από τον ναζιστικό λαϊκισμό αλλά και την μυωπία των δημοκρατικών δυνάμεων να συνεννοηθούν.
Και πράγματι είδαν τον Χίτλερ σαν σωτήρα ηγέτη που έδωσε δουλειές στις εργατικές μάζες πυροδοτώντας την ξέφρενη πορεία υπερπαραγωγής στρατιωτικού εξοπλισμού..
Με την ίδια μέθοδο, του στρατιωτικού υπερεξοπλισμού βγήκε από την κρίση του 1929 και η Αμερική.
Το ιστορικό συμπέρασμα είναι ότι τις κρίσεις του καπιταλισμού τις διαχειρίζονται κατά κανόνα σοσιαλδημοκράτες ή σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές, που αν όμως αποτύχουν συντηριτικοποιούν τις κοινωνίες τόσο που να οδηγηθούν στην έσχατη έξοδο..
Δεν αποτελεί το κείμενο αυτό εσχατολογία ή κασσανδρισμό ούτε και μελλοντολογία πολέμων.
Είναι μια βουτιά στην ιστορία που αποτρέπει την υστερία της άγνοιας. Άγνοια κινδύνου δεν δικαιολογείται και όσοι πρέπει, όλοι μας, ας φυλάττουμε Θερμοπύλες.
Να αποτραπεί άμεσα η εσωτερική πολιτική κρίση για να πέσει όλο το βάρος στην αντιμετώπιση του οικονομικού ζητήματος πριν εκπέσει σε κοινωνικό γιατί, νομίζω, τότε θα είναι όλα ανοικτά, και αυτό δεν είναι καλό.
Γ.Φ