Για τον Θεοδοσάκη έχει γράψει ένα υπέροχο άρθρο ο Νίκος Γιαννακάκης απο τους δασκάλους της αγιογραφίας στην εποχής μας.
Γράφει λοιπόν....
"Υπηρέτησε με θρησκευτικό φανατισμό την τεχνική της απεικόνισης και της παραστατικότητας η οποία διέπει σε όλο το φάσμα το έργο του. Ορθολογιστής, φίλος της γνώσης, της τάξης, της μάθησης, λάτρεψε την ζωγραφική και τις έντονες χρωματικές ισορροπίες σ' ένα αριστοτεχνικό παίξιμο του φωτός, σ ένα δέσιμο της σύνθεσης που θυμίζει συναυλία Αγγέλων.
και συνεχίζει ο Νίκος Γιαννακάκης ...
Τα έργα του θυμίζουν τον El GRECO.
Η αφαίρεση της σάρκας, η επιμήκυνση της φιγούρας, η εξαΰλωση της μορφής, η εντονη χρωματική γκάμα, η απότομη μετάβαση, χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Θεοτοκόπουλου, τα συναντούμε διάσπαρτα στα έργα του Θεοδοσάκη αρχές του 1950.
Συγχρόνως κάνει μια προσπάθεια επαναφοράς της Βυζαντινής τέχνης στον εκκλησιαστικό χώρο, αλλά δεν του αρέσει το αποτέλεσμα και επανέρχεται στα κλασσικά αναγεννησιακά πορτραίτα.
Δημιουργεί την δική του σχολή και δεν μπορούσε να δεχτεί οτι μια Παναγία που είχε μακριά μύτη, θλιμμένο ύφος και κοκαλιάρικα χέρια γέννησε ένα Χριστό. Η Παναγιά που γέννησε τον Χριστό, έλεγε, πρέπει να είναι όμορφη. Έτσι όλα του τα έργα έχουν μια ομορφιά στα πρόσωπα. Μια ομορφιά που φαίνεται όταν κοιτάζεις τις πάμπολλες εικόνες, γιατί μόνο εικόνες ζωγράφισε ο Θεοδοσάκης, στις εκκλησίες της περιοχής μας.
Πέθανε την Άνοιξη του 1984 αλλά άφησε τεράστιο έργο που κάποτε θα πρέπει να καταγραφεί και να φυλαχτεί.
