συνέχεια ΙΙ
Γραφει η Ευτυχία Δεσποτάκη
Η ΕΞΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
************************************
Ας προσέξομε, όμως, τη συγκλονιστική επισήμανση του Ιεράρχη μας: «Το αμάρτημα του σύγχρονου ανθρώπου είναι ότι έδιωξε το Θεό από τον κόσμο, από τη ζωή. Τον ξόρισε στις άγονες ερημιές και πάνω στα ψηλά σύννεφα, για να του στέλνει εκεί νωθρές προσευχές και ψαλμωδίες του ή και τις βλαστήμιες του. Και τα άλλα τις πολιτείες, τα χωριά, τα εργοστάσια, τα άφησε να τα ορίζει ο άνθρωπος. Κάποτε αν θέλεις να έρχεσαι Κύριε εμείς σου βρίσκομε, ένα σοβαρό τόπο, μια εκκλησία, ένα κοιμητήρι. Μα αυτό είναι το έγκλημα, η αποκοπή του θεού από τον καθημερινό παλμό της ζωής. Έγκλημα που εργάστηκαν εχθροί και φίλοι του Θεού, χωρίς να το καταλάβουν, καθώς συχνά μιλούν χρησιμοποιώντας ένα τυποποιημένο εκκλησιαστικό ύφος. Ο λόγος του θεού χρειάζεται απέριττα λόγια, ώστε να αγγίζει τις καρδιές να απηχεί στα προβλήματα και στις νοσταλγίες των ανθρώπων, να πνευματοποιεί τα βήματα του ανθρώπου και «πνεύματι ηγεμονικώ» να στηρίζει τον άνθρωπο. Γι αυτό συχνά τονίζει ο σεβάσμιος γέρων: Η διδασκαλία, είτε από τον άμβωνα, είτε από τη σχολική έδρα, είτε από τις σελίδες ενός βιβλίου πρέπει πρώτα να απευθύνεται στην καρδιά. Χτυπήστε στην καρδιά και το μυαλό θα ακούσει και θα ανοίξει»
Ο ΚΟΣΜΟΣ
**********************************
Πολλές φορές θέλοντας να αποσύρομαι ευθύνες για παραλείψεις μας, διαμαρτυρόμαστε για τα κακά του κόσμου: Να τι έχει να μας απαντήσει ο Ιεράρχης: «Αυτός είναι ο κόσμος, ο μεγάλος κόσμος, που με τη φιγούρα του και τον όγκο του φράζει τους ωραίους δρόμους της ζωής. Κλείνει τα ψηλά παράθυρα που ανοίγονται στον ουρανό. Αυτός ο κόσμος φαρμάκεψε τους σοφούς του, έκαψε τους αγίους του, σταύρωσε το θεό του, μα μέσα σε αυτό τον κόσμο πρέπει να προσθέσομε και τους εαυτούς μας. Ο εαυτός μας αθροίζεται και αυτός μέσα στο καλό και μέσα στο κακό. Και αυτός παρασύρεται και αυτός μεταβάλλεται. Ο Χριστός όμως είπε: «Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα» τον κόσμο. Αντισταθείτε, λοιπόν, παιδιά μου. Αγωνισθείτε να περάσετε μέσα από τη ασχήμια του κόσμου και να μη λερωθείτε, μα να απλώσετε εσείς την ομορφιά σας σε ό,τι λερώνει. Να ξεκόβεις και να χωρίζεις από τον κόσμο μα πάλι να γυρίζεις να τον αγκαλιάζεις με την αγάπη σου. Να κάνεις φιλίες, δεσμούς, παζάρια με τον κόσμο μα μην του πουλήσεις την ψυχή σου.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
υλακαί και λοιπά κρατητήρια. Εντός του φρουρίου ήτο επίσης και τέμενος με μηναρέν όχι πολύ μεγάλου ύψους 16-20 μέτρων...ανερχόμενος ο Μουεζίνης προσεκάλει τους Τούρκους εις προσευχάς. Το εμβαδόν του φρουρίου μετά των οικιών και λοιπών εγκαταστάσεων, δεν θα ήτο μεγαλύτερον των 10 στρεμμάτων. Μεταξύ των οικιών και του φρουρίου υπήρχε κυκλοτερώς διάδρομος πλάτους 15 μέτρων με λιθόστρωτον (Καλτηρήμι). Το φρούριο είχε πάντοτε ικανήν και αρκετήν φρουράν εκ Νιζαμήδων και εντόπιων Τούρκων.
Το «Μεγάλο και Σπουδαίο» στη χριστιανική διδασκαλία σηματοδοτείται με τη δύναμη της Πίστης. Οι Χριστιανοί Πατέρες, επίσκοποι, Άγιοι υπερίσχυσαν των Εθνικών φιλοσόφων και ρητόρων με άνεση. Με την πίστη απλώνεται ο Θείος Λόγος στην οικουμένη και η αληθινή μόρφωση αρχίζει από την πίστη και το σεβασμό στο Θεό. «Η όντως σοφία και «η όντως παίδευσις ουδέν έτερον εστί ή ο Θεού φόβος», λέει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Συνεχίζει όμως: «Και μη νομίζει κάποιος, ότι λέγω οι παίδες να μένουν αμαθείς και μόνο με το φόβο του Θεού. Τουναντίον αν κάποιος μπορεί επί πλέον να μορφώσει τα παιδιά του, δε θα ήθελα να τον εμποδίσω να το πράξει και αυτό με περίσσεια….» 
