Αυτό είναι ένα μικρό βιβλίο με θέμα την Ισραηλο-Παλαιστινιακή διένεξη από ένα σημαντικό δημόσιο πρόσωπο της Αμερικής. Ο Τζίμι Κάρτερ δεν ακολουθεί τη συνήθη στάση των Αμερικανών 
αξιωματούχων που είναι υποστηρικτικοί προς το Ισραήλ. Προσφέρει μιαν αφήγηση κάθε άλλο παρά ευμενή προς το Ισραήλ. Οι σελίδες είναι γεμάτες από ένα Ισραήλ το οποίο δεν αξίζει εμπιστοσύνης. Εχθροί του Ισραήλ αφήνονται να το σχολιάζουν χωρίς κανένα σχόλιο. Εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή δεν τυγχάνουν καμίας αναφοράς. Με άλλα λόγια, ανεξάρτητα της ορθότητας ή του σφάλματος του λόγου του Κάρτερ, αυτό που για άλλη μια φορά αποδεικνύεται είναι ότι οι Αμερικάνοι έχουν μια πολύ διαστρεβλωμένη εικόνα της διένεξης. Ο Γιάσερ Αραφάτ παρουσιάζεται ως ένας άνθρωπος που απαξίωσε την τρομοκρατία. Ο λόγος του Χάφεζ Άλ-Άσσαντ, ο οποίος ήταν πρόεδρος της Συρίας μέχρι το 2000, βρίθει σκληρών απεικονίσεων για το Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένης και αυτής που θέλει το Ισραήλ να “αρχίζει τον πόλεμο το 1967 με σκοπό να πάρει περισσότερη Αραβική γη”. Το διαιρετικό τείχος το οποίο κτίστηκε κατά μήκος της Δυτικής Όχθης δεν έγινε για να σταματήσει βομβιστές αυτοκτονίας και άλλες βίαιες επιθέσεις. Η “τελεολογία” του, μας λέει ο Κάρτερ, είναι “η προσάρτηση περισσοτέρων εδαφών”. Το εμπόδιο (το οποίο αναφέρεται ως τείχος παρά το γεγονός ότι μόνο ένα μικρό μέρος του είναι τείχος) όντως σφετερίζεται γη των Παλαιστινίων. Το κεφάλαιο που αναφέρεται στον άνευ τέλους καθημερινό εξευτελισμό των Παλαιστινίων από τους Ισραηλινούς χρωματίζει μια σοκαριστική και ως επί το πλείστον ακριβή εικόνα καταστάσεων, συμπεριλαμβανόμενης και αυτής της κατάσχεσης αγροτικών προϊόντων, του άδικου ανταγωνισμού από το Ισραήλ, των κατακρατούμενων κονδυλίων διεθνούς βοήθειας, των κατεστραμμένων σπιτιών και των νομικών αδιεξόδων. Έχει δίκιο ο Κάρτερ όταν λέει ότι δεν δίνεται η απαραίτητη σημασία, αλλά αυτό μπορεί να συμβαίνει επειδή η εικόνα που μας παρουσιάζει μοιάζει να αναφέρεται σε καταστάσεις του παρελθόντος, αφού οι αποχωρήσεις του Ισραήλ από τον Νότιο Λίβανο και την Γάζα δεν σηματοδότησαν και το τέλος της αντι-Ισραηλινής βίας από αυτές τις περιοχές. Κατά τον Κάρτερ, σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει από το 1970
, όταν ο ίδιος διέγνωσε το πρόβλημα. Όλα τώρα θα ήταν καλά, αν η συμβουλή του λαμβανόταν υπόψιν. Ξεχάστε την Αλ Καίντα, τις πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν και την άνοδο των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν. Αν το Ισραήλ «δεν προέβαινε σε αποικιοποίηση της Δυτικής Όχθης θα υπήρχε μια ουσιαστική και συνεχής ειρήνη» υποστηρίζει. Η συζήτηση για την Ισραηλινή κατοχή «θα μορφώσει το μέλλον του Ισραήλ – μπορεί επίσης να προσδιορίσει τις πιθανότητες για μια ειρήνη στη Μέση Ανατολή – και στον κόσμο ολόκληρο»Αυτό αποτελεί μια απίστευτα περιορισμένη προοπτική της κατάστασης. Όντως, η Μέση Ανατολή μπορεί να αποτελέσει την πηγή του επόμενου μεγάλου πολέμου και οι πιθανότητες αποφυγής του αυξάνονται εάν εξευρεθεί λύση στο Παλαιστινιακό. Αλλά υπάρχουν και άλλοι παράγοντες οι οποίοι χρήζουν υπολογισμού, συμπεριλαμβανόμενου και αυτού που θέλει πολλούς από τους ηγέτες της Μέσης Ανατολής να μην θεωρούν ότι η λύση του προβλήματος έγκειται σε ένα δίκαιο διαμοιρασμό της γης αλλά στον αφανισμό του Ισραήλ. Σε όλη την επικράτεια (των ΗΠΑ), Εβραίοι ηγέτες και οι φίλοι τους διερωτώνται ποιο μπορεί να είναι το πρόβλημα που έχει ο Κάρτερ με τους Εβραίους. Το μεγαλύτερο τους παράπονο με το βιβλίο – το οποίο είναι και θεμιτό – είναι η λέξη «απαρτχάιντ» στο τίτλο, η οποία φέρνει στο νου τη ρατσιστική πολιτική της Νοτίου Αφρικής. Αλλά αυτό που πρέπει να καταλάβουν είναι ότι η υπερβολή δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως αντισημιτισμός.
αξιωματούχων που είναι υποστηρικτικοί προς το Ισραήλ. Προσφέρει μιαν αφήγηση κάθε άλλο παρά ευμενή προς το Ισραήλ. Οι σελίδες είναι γεμάτες από ένα Ισραήλ το οποίο δεν αξίζει εμπιστοσύνης. Εχθροί του Ισραήλ αφήνονται να το σχολιάζουν χωρίς κανένα σχόλιο. Εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή δεν τυγχάνουν καμίας αναφοράς. Με άλλα λόγια, ανεξάρτητα της ορθότητας ή του σφάλματος του λόγου του Κάρτερ, αυτό που για άλλη μια φορά αποδεικνύεται είναι ότι οι Αμερικάνοι έχουν μια πολύ διαστρεβλωμένη εικόνα της διένεξης. Ο Γιάσερ Αραφάτ παρουσιάζεται ως ένας άνθρωπος που απαξίωσε την τρομοκρατία. Ο λόγος του Χάφεζ Άλ-Άσσαντ, ο οποίος ήταν πρόεδρος της Συρίας μέχρι το 2000, βρίθει σκληρών απεικονίσεων για το Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένης και αυτής που θέλει το Ισραήλ να “αρχίζει τον πόλεμο το 1967 με σκοπό να πάρει περισσότερη Αραβική γη”. Το διαιρετικό τείχος το οποίο κτίστηκε κατά μήκος της Δυτικής Όχθης δεν έγινε για να σταματήσει βομβιστές αυτοκτονίας και άλλες βίαιες επιθέσεις. Η “τελεολογία” του, μας λέει ο Κάρτερ, είναι “η προσάρτηση περισσοτέρων εδαφών”. Το εμπόδιο (το οποίο αναφέρεται ως τείχος παρά το γεγονός ότι μόνο ένα μικρό μέρος του είναι τείχος) όντως σφετερίζεται γη των Παλαιστινίων. Το κεφάλαιο που αναφέρεται στον άνευ τέλους καθημερινό εξευτελισμό των Παλαιστινίων από τους Ισραηλινούς χρωματίζει μια σοκαριστική και ως επί το πλείστον ακριβή εικόνα καταστάσεων, συμπεριλαμβανόμενης και αυτής της κατάσχεσης αγροτικών προϊόντων, του άδικου ανταγωνισμού από το Ισραήλ, των κατακρατούμενων κονδυλίων διεθνούς βοήθειας, των κατεστραμμένων σπιτιών και των νομικών αδιεξόδων. Έχει δίκιο ο Κάρτερ όταν λέει ότι δεν δίνεται η απαραίτητη σημασία, αλλά αυτό μπορεί να συμβαίνει επειδή η εικόνα που μας παρουσιάζει μοιάζει να αναφέρεται σε καταστάσεις του παρελθόντος, αφού οι αποχωρήσεις του Ισραήλ από τον Νότιο Λίβανο και την Γάζα δεν σηματοδότησαν και το τέλος της αντι-Ισραηλινής βίας από αυτές τις περιοχές. Κατά τον Κάρτερ, σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει από το 1970
, όταν ο ίδιος διέγνωσε το πρόβλημα. Όλα τώρα θα ήταν καλά, αν η συμβουλή του λαμβανόταν υπόψιν. Ξεχάστε την Αλ Καίντα, τις πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν και την άνοδο των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν. Αν το Ισραήλ «δεν προέβαινε σε αποικιοποίηση της Δυτικής Όχθης θα υπήρχε μια ουσιαστική και συνεχής ειρήνη» υποστηρίζει. Η συζήτηση για την Ισραηλινή κατοχή «θα μορφώσει το μέλλον του Ισραήλ – μπορεί επίσης να προσδιορίσει τις πιθανότητες για μια ειρήνη στη Μέση Ανατολή – και στον κόσμο ολόκληρο»Αυτό αποτελεί μια απίστευτα περιορισμένη προοπτική της κατάστασης. Όντως, η Μέση Ανατολή μπορεί να αποτελέσει την πηγή του επόμενου μεγάλου πολέμου και οι πιθανότητες αποφυγής του αυξάνονται εάν εξευρεθεί λύση στο Παλαιστινιακό. Αλλά υπάρχουν και άλλοι παράγοντες οι οποίοι χρήζουν υπολογισμού, συμπεριλαμβανόμενου και αυτού που θέλει πολλούς από τους ηγέτες της Μέσης Ανατολής να μην θεωρούν ότι η λύση του προβλήματος έγκειται σε ένα δίκαιο διαμοιρασμό της γης αλλά στον αφανισμό του Ισραήλ. Σε όλη την επικράτεια (των ΗΠΑ), Εβραίοι ηγέτες και οι φίλοι τους διερωτώνται ποιο μπορεί να είναι το πρόβλημα που έχει ο Κάρτερ με τους Εβραίους. Το μεγαλύτερο τους παράπονο με το βιβλίο – το οποίο είναι και θεμιτό – είναι η λέξη «απαρτχάιντ» στο τίτλο, η οποία φέρνει στο νου τη ρατσιστική πολιτική της Νοτίου Αφρικής. Αλλά αυτό που πρέπει να καταλάβουν είναι ότι η υπερβολή δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως αντισημιτισμός.
