Τα φρούτα που θεωρώ τα καλύτερα (με εξαίρεση το καρπούζι) είναι οι φράουλες! Πάντα με γοήτευε η εμφάνισή τους και κυρίως η γεύση τους, που τη θεωρώ ως την κορυφαία απ' όλα σχεδόν τα φρούτα! Όταν μαθητής του δημοτικού την έκανα κοπάνα (σβόμπα όπως τη λέγαμε στην τότε μαθητική αργκό) απ' το σχολείο, μαζί με τους συμμαθητές μου, τον Τάσο και τον Γιάννη και πήγαμε στην περιοχή που τότε ονομάζαμε «μπαξέδες», ήταν ίσως η πρώτη φορά που δοκίμασα κι έφαγα φράουλες ! Ο Τάσος γνώριζε ένα μέρος που είχε φραουλιές άγριες. Έσκυψε κάποια στιγμή, έκοψε από ένα χαμηλό κι ασήμαντο φυτό τον κόκκινο καρπό του και τον έβαλε στο στόμα του πλαταγιάζοντας τη γλώσσα του με ευχαρίστηση! Εγώ τον κοίταζα με δυσπιστία και φοβόμουν κάποια πιθανή φάρσα, απ' αυτές που συνηθίζαμε και κάναμε ο ένας στον άλλο. Ο Τάσος έσκυψε ξανά κι έκοψε ακόμη ένα κόκκινο φρούτο και το έβαλε στο στόμα του. Την ίδια στιγμή ο Γιάννης δυο βήματα πιο εκεί τον μιμήθηκε βγάζοντας επιφωνήματα ευχαρίστησης ! Αφού βεβαιώθηκα ότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση φάρσας, έσκυψα κι εγώ κι έκοψα έναν καρπό απ' το ασήμαντο αυτό χορταράκι.Τον έπιασα στα χέρια μου και τον περιεργάστηκα με προσοχή. Ήταν μικρός, πολύ μικρότερος απ' όλες τις φράουλες που ήξερα μέχρι εκείνη τη στιγμή! Είχε ένα βαθύ κόκκινο χρώμα ( σχεδόν το χρώμα της πορφύρας). Τον πλαισίωναν οδοντωτά στη μια άκρη πράσινα φυλλαράκια. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτά τα φυλλαράκια μού φάνηκαν πως έμοιαζαν με πριγκιπική κορώνα! Τον πλησίασα στη μύτη μου και το άρωμα που συνέλλαβαν τα ρουθούνια μου ήταν μοναδικό, εξαίσιο! Τον έφερα διστακτικά στο στόμα μου και τον δάγκωσα ελαφριά με τους κοπτήρες ακουμπώντας συγχρόνως πάνω στο περίεργο φρούτο και τη γλώσσα μου! Η γεύση του ήταν κάτι το μοναδικό! Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα νιώσει ξανά τέτοια γευστική απόλαυση! Ξεπερνώντας με μιας τους αρχικούς μου δισταγμούς, άρχισα να μαζεύω φράουλες και να τις καταναλώνω με βουλιμία, χωρίς καν να νοιάζομαι για το ότι ήταν άπλυτες! Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες έφαγα ή αν έφαγα τις περισσότερες , γιατί και οι τρεις μας κάναμε το ίδιο, χωρίς να δίνουμε σημασία ο ένας στον άλλο! Τέτοια γευστική απόλαυση δεν είχα νιώσει ποτέ ξανά στη ζωή μου! Το βράδυ κι ενώ ξενύχτησα με πόνους στην κοιλιά καταβάλλοντας προσπάθεια ν' αποφύγω τον εμετό (αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο απ' τη μητέρα μου) όλοι νόμισαν ότι είχα πάθει μια ελαφριά ηλίαση κι έτσι γλίτωσα τις πιο επίμονες ανακρίσεις! Δεν φοβόμουν να πω στους δικούς μου για τις άπλυτες φράουλες που έφαγα, αλλά έτρεμα στην ιδέα ότι θα μάθαινε η μητέρα μου ότι έκανα κοπάνα απ' το σχολείο. Από τότε, όσες φορές κι αν δοκίμασα τις φράουλες του εμπορίου, δεν υπήρχε μέτρο σύγκρισης με τις άγριες που είχα φάει με τους φίλους μου! Ωστόσο δεν φαντάστηκα ότι υπήρχε περίπτωση αυτό το φρούτο να έδινε τ' όνομά του σε μια άλλη μου αγαπημένη,στη Σελήνη! Ξαφνιάστηκα όταν άκουσα πως υπήρχε η πανσέληνος της φράουλας και μάλιστα ήταν υπερπανσέληνος ! Το όνομα το πήρε απ' τους Ινδιάνους της βόρειας Αμερικής γιατί για κείνες τις λίγες μέρες μπορούσαν να μαζέψουν τις άγριες φράουλες που ωριμάζουν στην περιοχή! Φυσικά το χρώμα της Σελήνης δεν είχε καμία σχέση με το χρώμα της φράουλας κι αυτό ήταν μια μικρή απογοήτευση! Προσπάθησα ν' αλιεύσω κάθε γνωστή πληροφορία για το γεγονός! Έτσι έμαθα πως φέτος αυτή θα ήταν η τέταρτη συνεχόμενη υπερπανσέληνος και η τελευταία του έτους! Ένα πολύ σπάνιο γεγονός, που από μόνο του με γοήτευε. Ένιωσα να με κυριεύει μια νευρικότητα και μια ανυπομονησία για το πως θα απολαύσω αυτό το σπάνιο φαινόμενο ! Ξαφνικά νωρίς το απόγευμα μου ήρθε μια σκέψη κάτι σαν αναλαμπή και χωρίς να διστάσω αποφάσισα να την εφαρμόσω! Αφού έκανα νοερά μια λίστα αντικειμένων που θα χρειαζόμουν, τα έβαλα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα. Πήρα τον δρόμο προς τα βόρεια χωριά των Πιερίων οδηγώντας προσεκτικά και με τον φόβο να κυριαρχεί μέσα μου, επειδή λόγω της πανδημίας υπήρχε απαγόρευση μετακινήσεων. Βασιζόμουν στο ότι πάντα σ' αυτή την περιοχή δεν είχε κίνηση και το κυριότερο δεν υπήρχε αστυνομική δύναμη σε κανένα απ' τα χωριά που θα συναντούσα κατά τη διαδρομή. Αφού πέρασα το Πολυδένδρι και τα Ριζώματα, πολύ γρήγορα έφτασα στο Δάσκιο! Μέχρι εδώ η διαδρομή μου ήταν γνωστή και την είχα κάνει πολλές φορές. Από εκεί και μετά ο δρόμος διέσχιζε δάση και λόγγους ασφαλτοστρωμένος μερικώς, αλλά και με πολλά τμήματα χωματόδρομου. Το δάσος είχε σε μεγάλο ποσοστό βελανιδιές και οξιές, χωρίς να λείπουν οι καστανιές, οι κέδροι και τα πεύκα. Σε πολλά σημεία είχε λόγγους, με τα πουρνάρια να κάνουν αδιάβατη κάθε προσπάθεια να το διασχίσει κάποιος. Συνεπαρμένος απ' το τοπίο και τα άγρια ζώα που έβλεπα να πετάγονται τρομαγμένα απ' την παρουσία μου, έφτασα το απογευματάκι στο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο του Πολυφύτου. Το άφησα στα δεξιά, μπήκα σ' έναν καλύτερο σχετικά δρόμο και συνέχισα ακολουθώντας τις οδικές πινακίδες. Πέρασα κάτω από μια γέφυρα και συνέχισα, ώσπου είδα την πινακίδα της Νεράιδας! Έστριψα στα δεξιά κι ανέβηκα στο ύψωμα που στην κορυφή του δέσποζε το ομώνυμο χωριό! Θλίψη μ' έπιασε, όταν είδα τη γνωστή μου από άλλες εξορμήσεις ταβέρνα να ειναι κλειστή κι έρημη! Όπως και όλη η τουριστική υποδομή του χωριού βρισκόταν σε αναστολή. Αναλογίστηκα κι όλες τις κλειστές ταβέρνες και καφετέριες που συνάντησα κατά τη διαδρομή κι ήταν επίσης κλειστές λόγω της πανδημίας. Ελάχιστα άτομα έκαναν περίπατο, χωρίς κανείς να μου δίνει την παραμικρή σημασία. Το χωριό είναι απ' τα πιο καινούργια της Ελλάδας, γιατί μετά την απαλλοτρίωση που έκανε στο πεδινό χωριό η ΔΕΗ τη δεκαετία του ´70, οι κάτοικοι μετακινήθηκαν στον βραχώδη λόφο εγκαταλείποντας το πεδινό χωριό τους, που το σκέπασαν τα νερά του Αλιάκμονα δημιουργώντας τη λίμνη του Πολυφύτου. Η θέα από ψηλά ήταν εκπληκτική! Η τεχνητή λίμνη ήταν μπροστά μου τεράστια και μια περίεργη γέφυρα ένωνε τις δυο άκρες μ' ένα ιδιαίτερο ελλειψοειδές σχήμα! Στο βάθος τα Πιέρια όρη δέσποζαν αγέρωχα. Ο ήλιος είχε δύσει από ώρα και το σούρουπο τύλιγε την περιοχή αργά, αλλά σταθερά. Έβγαλα απ' το αυτοκίνητο το πτυσσόμενο τραπεζάκι και την καρέκλα του σκηνοθέτη που είχα φέρει μαζί μου. Τα έβαλα στην άκρη του βράχου και τοποθέτησα πάνω στο τραπεζάκι όλα όσα κουβαλούσα απ' το σπίτι μου. Κάθισα αναπαυτικά στην πολυθρόνα απολαμβάνοντας το τοπίο. Κάποια στιγμή ένιωσα τα μάτια μου να βαραίνουν και να κλείνουν. «Θα τα κλείσω για πέντε λεπτά », σκέφτηκα και χαλάρωσα. Μόνο που δεν έγινε έτσι. Ο Μορφέας με τύλιξε χωρίς την παραμικρή αντίσταση από μέρους μου. Ξαφνικά αισθάνθηκα ένα κύμα κρύου αέρα και ρίγησα! Άνοιξα τα μάτια μου ξαφνιασμένος! Το σκοτάδι είχε πέσει ήδη! Το θέαμα που αντίκρισα ήταν μοναδικό, ίσως και ανεπανάληπτο! Μπροστά μου το φεγγάρι τεράστιο μ' ένα χρώμα σκούρο κίτρινο με κόκκινες ανταύγειες. Υψωνόταν πάνω απ' τη γέφυρα κι αντανακλούσε μέσα στη λίμνη μια ασημένια ανταύγεια, κάτι σαν ένα γυαλιστερό μονοπάτι που έφτανε μέχρι την όχθη της λίμνης! Έπιασα με τ' αριστερό χέρι τα κυάλια που είχα ακουμπισμένα στο τραπεζάκι, τα έφερα στα μάτια μου, τα ρύθμισα και.....μου κόπηκε η ανάσα ! Η Σελήνη ήταν μπροστά μου. Νόμιζα πως αν άπλωνα το χέρι θα την έπιανα! Άπλωσα το χέρι, το κούνησα με απόγνωση σχεδόν, έκανα κάθε προσπάθεια για να την αγγίξω,αλλά αδύνατον, δεν μπορούσα να την πιάσω! Σηκώθηκα και πλησίασα στην άκρη του βράχου. Άλλαξα οπτική γωνία και μου φάνηκε ακόμη πιο γοητευτική!Τότε παρατήρησα πως το είδωλό της καθρεφτιζόταν στα νερά της λίμνης. Εξαίσιο θέαμα, μοναδικό! Έβλεπα δυο φεγγάρια την ίδια στιγμή! Δεν ήξερα ποιο απ’ τα δύο είναι το πιο όμορφο! Ανόητη κάθε σύγκριση σκέφτηκα. Ένα είναι το φεγγάρι, το άλλο είναι το είδωλό του. Δεν ξέρω πόση ώρα θαύμαζα τη Σελήνη! Την είχα δει πάρα πολλές φορές αλλά αυτή τη φορά μου φαινόταν σαν να ήταν η πρώτη! Περίμενα χωρίς αποτέλεσμα να δω το χρώμα της φράουλας. Τίποτα! Η Σελήνη εξακολουθούσε να έχει το βαθύ κίτρινο χρώμα, το χρώμα που όλοι μας ξέρουμε. Παρ' όλα αυτά ο θαυμασμός μου δεν μειώθηκε στο ελάχιστο . Εξακολουθούσα να βιώνω τη μαγεία που ασκούσε πάνω μου ο δορυφόρος της γης, έτσι ώστε δεν άκουσα το αυτοκίνητο που στάθμευσε δίπλα στο δικό μου !
- Τι κάνετε εδώ κύριε; άκουσα ξαφνιασμένος μια φωνή να με ρωτάει. Γύρισα και είδα δυο αστυνομικούς. Κατάλαβα ότι καμιά δικαιολογία δεν θα ήταν δυνατή να σταματήσει το πρόστιμο που ερχόταν! Εξάλλου δεν σκέφτηκα καν να δικαιολογηθώ. Τους είπα απλώς:
- Θαυμάζω το φεγγάρι. Ξέρετε είναι υπέρ πανσέληνος σήμερα, η πανσέληνος της φράουλας.
Με κοίταξαν απορημένοι κι ένας απ' αυτούς έβγαλε το μπλοκάκι του και μου ζήτησε τα στοιχεία μου. Τα έδωσα χωρίς να διαμαρτυρηθώ. Δεν μ'ένοιαζε κανένα πρόστιμο. Μου ήταν αρκετό ότι απόλαυσα την πανσέληνο της φράουλας!
