ΟΤΑΝ ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ ΣΧΟΛΕΙΟ

ΒΡΕ ΠΩΣ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ;

«Εν αρχή ην ο δάσκαλος. Μη ο δάσκαλος η φύση θα ήταν, δεν θα ήταν όμως οι κοινωνίες. Θα υπήρχε ο χρόνος, αλλά δεν θα υπήρχε η ιστορία. Και στο βασίλειο των ζωντανών ήχων θα άκουγε κανείς την κραυγή, τα χουγιατά, τα συνθήματα. Δεν θα άκουγε όμως ούτε θα έβλεπε τη φωνή, τα γράμματα της γραφής, τις συμφωνίες και τους χορούς». Απόσπασμα από το βιβλίο του Δ. Λιαντίνη: «Τα Ελληνικά».

Τα πράσινα χιλιοβαμμένα ξύλινα θρανία ήταν σε τρεις σειρές. Δυο-Δυο καθόμαστε σ' αυτά, κοιτάζοντας κατά την δύση, καταμπροστά μας και ο μαυροπίνακας. Στα αριστερά μια σειρά πράσινα παράθυρα μας γέμιζαν την αίθουσα φως και στον δεξιό τοίχο κρεμασμένες οι εικόνες των ηρώων της επανάστασης μας. Μπουμπουλίνα, Καραϊσκάκης, Κολοκοτρώνης, Φεραίος. Πάνω απ' αυτές, σαν να τις στεφάνωναν, κάποιες βαθυγάλανες ξεθωριασμένες ταινίες που 'γραφαν, "Ζήτω το 'Έθνος", "Ζήτω ο Στρατός". Στη γωνιά η υπερυψωμένη ξύλινη έδρα του δασκάλου κι αμέσως δίπλα, ένας μεγάλος χάρτης της Ελλάδας με καμιά δεκαριά τρύπες διασκορπισμένες που μαρτυρούσαν την ηλικία του. Ήταν η τάξη μου, η τάξη μας.
Ο δάσκαλος μας ήταν αυστηρός, επιβλητικός και πάντα είχε ανά χείρας το απαραίτητο αξεσουάρ του, την βέργα. Ήταν από οξιά, κομμένη από τα γυροπόταμα και μάλιστα πάντα από χέρι μαθητή. Το τι ξύλο έπεφτε ημερησίως δεν λέγετε ! Το θέμα που πρώτιστα μας απασχολούσε ήταν να μην σπάσει η βέργα, γιατί τότε κλάψτα Χαράλαμπε, αρχίζανε κάτι στραβοπαλάμιδα που οι περισσότεροι μετά μοιάζαμε σαν να είχαμε μαγουλάδες. Γενικά θα το μολοίσω ήξερε πολλά γράμματα, αλλά και συνάμα πολλά κόλπα ο δάσκαλος μας, τρίψιμο αυτιού, κουτουλιά στον πίνακα, τράβηγμα της φαβορίτας, με το ένα πόδι στην γωνία. Βέβαια δαρμένοι, κλαμένοι, αλλά ποτέ παραπονεμένοι, γιατί εκτός από τις χίλιες δυο κουζουλάδες που κάναμε, είχε και την άδεια των γονιών μας.

- Να το δέρνεις δάσκαλε το παιδί, του έλεγαν όποτε τον συναντούσαν. Άλλο που δεν ήθελε κι αυτός. Πολλές φορές η αίθουσα έμοιαζε με θέατρο που παιζόταν αρχαία τραγωδία, γεμάτη θρήνο και οδυρμό. Ευτυχώς είχε προβλεφθεί η τσάντα να έχει λουρί για να την κρεμάμε στον ώμο, γιατί πως αλλιώς θα την κρατούσαμε με το χέρι πρησμένο και την παλάμη να καίει;
Μερικούς μαθητές μάλιστα, ο δάσκαλος, τους αγαπούσε περισσότερο από τους άλλους, αυτό ήταν σίγουρο. Γι αυτό τους άφηνε στην ίδια τάξη για να τους έχει και πάλι του χρόνου μαζί του, αλλιώς δεν εξηγείτε.
Κάπως έτσι θυμάμαι τον δάσκαλο μου, με θετικές και αρνητικές εμπειρίες και βιώματα που σίγουρα σημάδεψαν τη σχολική μου ζωή!!!
Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν πολύ, δάσκαλος δεν συμβαδίζει πλέον με το να απορρίψει, να παρατηρήσει, να κοροϊδέψει, να ειρωνευτεί, να τιμωρήσει, πολύ δε περισσότερο να δείρει. Τα παιδάκια μας έγιναν πολύ του μη μου άπτου, και με το παραμικρό τρέχουν στις μαμάδες, στις γιαγιάδες τους μιξοκλαψουρίζοντας τα καημένα για να δικαιολογήσουν την κάθε αταξία τους.
Άλλαξαν οι καιροί, σήμερα δεν χρειάζεται και πολύ, και με μια παρατυπία ο δάσκαλος, (άνθρωπος είναι καλέ) πάει κατευθείαν για το συμβούλιο των γονέων, τότε τα πράγματα ήταν αλλιώς, άλλαζαν οι μαθητές, οι τάξεις, αλλά ο δάσκαλος πάντα εκεί επιβλητικός και αμετακίνητος.
Σίγουρα ο δάσκαλος που αγαπήθηκε και ο δάσκαλος που μισήθηκε, είναι δύο διαφορετικά πρόσωπα, χαραγμένα βαθιά στις εμπειρίες και στις μνήμες όλων μας, μαθητών και αποφοίτων, μικρών και μεγάλων. Πάντως ένα είναι το γεγονός, ο δάσκαλος τότε καλός ή κακός ήταν το κεντρικό πρόσωπο στη σχολική «σταδιοδρομία» του κάθε μαθητή. Σήμερα είναι άραγε ;