Ανάμεσα στα πολλά προβλήματα του εκπαιδευτικού μας συστήματος, πιστεύω ότι ένα από τα βασικότερα είναι το θέμα της συμπεριφοράς των μαθητών. Όταν διορίστηκα, προ δεκαετίας, έμεινα έκπληκτος, διαπιστώνοντας ότι από το παλιό σχολείο-στρατώνα (όπου οι μαθητές είχαν μόνο υποχρεώσεις και κανένα δικαίωμα) περάσαμε στο σχολείο-παιδική χαρά (όπου οι μαθητές έχουν μόνο δικαιώματα και σχεδόν καμία υποχρέωση)! Ως λαός των άκρων παρακάμψαμε την ενδιάμεση κατάσταση, εκείνη της χρυσής τομής: το σχολείο-σχολείο (με δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις)!Οι βασικές αιτίες αυτής της απαράδεκτης κατάστασης είναι οι εξής:
1) Η γενικότερη κοινωνική χαλάρωση. Από το 1974, και σαν συνέπεια της προηγηθείσας γενικής καταπίεσης που κυριαρχούσε, επήλθε μια φιλελευθεροποίηση στην κοινωνία μας που όμως στις ημέρες μας έχει μετατραπεί σε πλήρη ασυδοσία. Ασυδοσία, η οποία έχει μεταφερθεί και στον χώρο της Εκπαίδευσης..
2) Η μετάθεση της εκπαιδευτικής διαδικασίας στα φροντιστήρια. Πολλοί μαθητές δεν προσέχουν στο μάθημα του σχολείου επειδή «θα τα κάνουν μετά στο φροντιστήριο», με αποτέλεσμα να ενοχλούν την ομαλή διεξαγωγή του.
3) Η εισαγωγή του συνδικαλισμού σε χώρους με παιδιά 13-15 ετών. Όλοι γνωρίζουμε ότι στα μαθητικά συμβούλια εκλέγονται) οι χειρότεροι μαθητές, οι οποίοι στη συνέχεια χειραγωγούν τους υπόλοιπους, πρωτοστατούν σε καταλήψεις που έχουν ως μοναδικό σκοπό, το χάσιμο μαθημάτων, και την καταστροφική εκτόνωση.
4) Η επήρεια της τηλεόρασης. Αποτελεί πλέον κοινό τόπο ότι μεγάλο μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας (που αρχίζει από το σπίτι και συνεχίζεται στο σχολείο) έχει υποκατασταθεί από την τηλεόραση, η οποία προβάλλει συνεχώς αρνητικά πρότυπα, που βασίζονται στο τρίπτυχο «σεξ-βία-θάνατος», δηλαδή στα κατώτερα ανθρώπινα ένστικτα!
5) Η αρνητική εμπειρία των παλαιότερων γενεών από το σχολείο-στρατώνα. Οι σημερινοί γονείς των 40-50 ετών, έχοντας ζήσει την παλιά αυταρχική εκπαίδευση, δεν θέλουν να ακούσουν για οποιοδήποτε μέτρο που επιχειρεί να επιβάλει μια στοιχειώδη τάξη στη χαοτική κατάσταση που επικρατεί πλέον στα σχολεία.
6) Η αίσθηση του Έλληνα-γονέα ότι το παιδί του είναι το κέντρο του Κόσμου. Αποτέλεσμα αυτής της νοοτροπίας είναι να παίρνουν συστηματικά οι γονείς το μέρος των μαθητών, ακόμη και σε περιπτώσεις που αυτοί έχουν πασιφανώς άδικο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα: Τηλεφωνεί η Διευθύντρια σε γονέα για να τον ενημερώσει ότι το παιδί του καπνίζει, κι εκείνος απαντάει: «Ε τι έγινε; Και οι καθηγητές δεν καπνίζουν;»!
Είναι φανερό ότι οι τέσσερις πρώτες παράμετροι του προβλήματος είναι εξαιρετικά δύσκολο να αλλάξουν. Επομένως, η λύση βρίσκεται στους γονείς. Πρέπει να πειστούν ότι η παιδεία αρχίζει από το σπίτι. Όταν οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν πλέον το δικαίωμα να κάνουν την παραμικρή παρέμβαση, στο όνομα μιας κακώς εννοούμενης δημοκρατίας, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο για όλους. Το σχολείο χάνει τη βασική λειτουργία του, εκείνη της κοινωνικοποίησης, με αποτέλεσμα το πρόβλημα να μεταφέρεται στη συνέχεια και στην ευρύτερη κοινωνία, διαιωνίζοντας έτσι την αναρχοαυτόνομη νοοτροπία των πολιτών και την παντελή απουσία κοινωνικής συνείδησης. «Όλοι εναντίον όλων!», αυτή η σύντομη φράση μας χαρακτηρίζει ως λαό και αυτό κάποτε πρέπει να αλλάξει. Και η αλλαγή αυτή θα αρχίσει από το σπίτι.
