ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

«Χαλασοχώρηδες»: μονά-ζυγά δικά τους 

Tου Χρηστου Γιανναρα

Μοιάζει απειλητικά δυσοίωνο: Ακόμα και με δεδομένη την κατάρρευση, με τη χώρα να επιτροπεύεται, να έχει ανταλλάξει την εθνική κυριαρχία με δανεικά, ακόμα και τώρα, είναι αδύνατο να βρούμε κοινή γλώσσα συνεννόησης.

Τα κόμματα συνεχίζουν τον σκυλοκαβγά, όπως και χθες και πάντοτε, για φτηνές σκοπιμότητες ιδιοτέλειας. Οι συνδικαλιστές, με αρρωστημένη πώρωση, ιλιγγιώδη ασυνειδησία, εντείνουν στο έπακρο τον εκβιασμό για εξωπραγματικές διεκδικήσεις. Δημοσιογράφοι, κανάλια και ραδιόφωνα πουλάνε σκόπιμο κερδοφόρο πανικό ή βλακώδες ψυχολογικό νταϊλίκι. Πανεπιστημιακοί και λόγιοι στο παλκοσένικο της δημοσιότητας αναμηρυκάζουμε τα ίδια, δεκαετίες τώρα, άσπερμα και στείρα κλισέ επιπόλαιων, σχηματικών ερμηνειών της «κρίσης», μόνο για να δικαιολογήσουμε τον αυτευνουχισμό ή την υποταγή μας στην ημιμόρφωση, αν όχι σε συμφέροντα.

Λόγος ικανός να χαλινώσει το χάος της ασυνεννοησίας, δεν υπάρχει. Ούτε ήθος επαρκές, στον χώρο υψηλόβαθμων κρατικών λειτουργών ή εξωκομματικών με δημόσια αναγνώριση προσωπικοτήτων, για να διακινδυνεύσουν πρωτοβουλίες αναζήτησης κοινής γλώσσας, κοινής συνεννόησης για το πρακτέο. Να χαρακτηρίσουμε το φαινόμενο σαν γενική ηθική έκπτωση, δεν βοηθάει σε τίποτα – η καταφυγή στην ηθικολογία διευκολύνει μόνο την αποφυγή έμπρακτης ανάληψης ευθυνών και δράσης.

Ακόμα και οι μάζες οι πιο εξηλιθιωμένες από τον τζόγο, την «ποδοσφαιροφιλία», τα «εκδημοκρατισμένα» σχολειά, τον κρετινισμό της εμπορικής τηλεόρασης, ακόμα και αυτές, μπορούν από ένστικτο να ξεχωρίσουν την ειλικρίνεια από την ιδιοτέλεια. Καταλαβαίνουν ότι υπάρχουν λόγια του αέρα και λόγια που γεννάνε πράξη. Οπως υπάρχει και πράξη που πρέπει να προηγηθεί για να εγγυηθεί την αξιοπιστία του λόγου. Ομως, αυτά που όλοι τα καταλαβαίνουν από ένστικτο, είναι αδύνατο να τα αντιληφθούν οι ψυχικά χαλασμένοι (και χαλασοχώρηδες) επαγγελματίες της πολιτικής. Γι’ αυτό και χρειαζόμαστε τόσο πολύ τον λόγο αδέσμευτων στα κομματικά πολιτών, να θυμίζει ή να απαιτεί τα όσα οι εξουσιαστές μας οφείλουν να καταλαβαίνουν.

Είναι παραφροσύνη σκέτη, οι υπαίτιοι και αυτουργοί της οικονομικής χρεοκοπίας, της σπατάλης και κλοπής του κοινωνικού χρήματος, να τιμωρούν για τα δικά τους εγκλήματα τους αναίτιους, τα θύματα. Να ξεκινάνε περιορισμό των δημόσιων δαπανών με περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, τρελές αυξήσεις των έμμεσων φόρων που συντρίβουν τη φτωχολογιά, περικοπές του «κοινωνικού κράτους». Να μην διανοούνται, οι αχρείοι, να θίξουν τις δικές τους εξωφρενικές «αποζημιώσεις», τους πακτωλούς των κρατικών επιχορηγήσεων που οι ίδιοι έχουν αποφασίσει για τις συντεχνίες τους, το ασύδοτο χρήμα που ρέει στους κομματανθρώπους των κρατικών εταιρειών, της καμαρίλας τους.

Ο απελπιστικά ολίγιστος πρωθυπουργός μας....

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Υποψίες και ψίθυροι ενώπιον του πολιτικού μετασχηματισμού 
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου 
Διάπλατα έχει ανοίξει πλέον το ζήτημα του πολιτικού μετασχηματισμού στην Ελλάδα, ο οποίος συνδυάζεται ασφαλώς με τον κοινωνικό μετασχηματισμό και την εξέλιξη της οικονομικής κρίσης. Σκέψεις αρθρώνονται από όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος και πρωτοβουλίες αναλαμβάνονται ή εκδηλώνεται η πρόθεση να αναληφθούν από όσους διαθέτουν θεσμική δύναμη και σχετική νομιμοποίηση, αλλά και από όσους διακρίνονται από παρεμβατικότητα στο επίπεδο της κοινωνίας των πολιτών, πρόσβαση στα ΜΜΕ ή απλώς, από διάθεση πολιτικής συμμετοχής. 
Το θετικό στην υπόθεση είναι ότι επιτέλους έγινε κατανοητό ότι η οικονομική κρίση της χώρας συνδέεται απολύτως με την πολιτική και πολιτειακή δομή. Και το ακόμη θετικότερο και ίσως παραγωγικότερο, είναι ότι ολοένα και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι η κρίση θα ξεπεραστεί στο βαθμό που θα ολοκληρωθεί ο κοινωνικός μετασχηματισμός στη βάση ενός άλλου μοντέλου πολιτικής εξουσίας. Επιτέλους περιθωριοποιούνται οι ντερμπεντέρηδες με τις «αντικειμενικές» και «ουδέτερες» λύσεις. Ευτυχώς, τα ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας κατάλαβαν ότι τέτοιες δεν υπάρχουν. Αυτό αποτελεί ένα ισχυρό χτύπημα στο νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα του καθεστώτος. 
Ήρθε η στιγμή να κουβεντιάσουμε καθαρά πολιτικά και αυτό το θεωρώ μια καθοριστική νίκη της κοινωνίας των πολιτών και των blogs, την οποία με ιδιαίτερη ικανοποίηση εσωτερικεύω (επιτρέψτε μου) και ως προσωπική επιτυχία. Βλέπω να ανασταίνεται η πολιτική σκέψη και κουλτούρα στο τόπο μας και τούτο μόνον ως κοινωνική ευλογία μπορώ να το ορίσω. Επιτέλους θα αποκτήσουμε μια κοινή γλώσσα αντιπαράθεσης, μέσα από την οποία θα διαμορφωθούν συγκλίνουσες αντιθέσεις και όχι απολιτικές συναινέσεις καιροσκόπων. Το νόημα της πολιτικής δράσης θα πάψει να είναι το απόλυτο προϊόν της τηλεπολιτικής, αλλά θα συντίθεται μέσω μια νέας διαδικασίας παραγωγής μηνύματος, που καλλιεργεί η επέκταση της επίδρασης των Νέων Μέσων στην Ελλάδα. 
Η αρχή είναι πάντα δύσκολη και ασφαλώς πλημμυρισμένη από αντιφάσεις. Η επικοινωνία με τα Νέα Μέσα, αρχικά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ο αντικατοπτρισμός του λόγου των Παλαιών. Σήμερα, όμως, δειλά - δειλά ξεπροβάλλει η ικανότητα των Νέων Μέσων να παράγουν ένα σαφώς πολιτικότερο μήνυμα και αυτό ενισχύεται από τη διάθεση πολλών αποκλεισμένων από το καθεστώς προσωπικοτήτων να συμβάλουν στην διαμόρφωση ενός υψηλού πολιτικού πολιτισμού στην πατρίδα μας. Ένας τέτοιος πολιτισμός δεν προκύπτει ξαφνικά, ούτε αντανακλά κάποιο ηθικοπλαστικό επίπεδο επικοινωνίας. Δεν είναι απαλλαγμένος από όλα τα «αγαθά» της τρέχουσας κουλτούρας μας. Και την σοφία του έχει και τον αλτρουισμό του, όπως και την ιδιοτέλεια του και την αλητεία του. Κυρίως όμως διακρίνεται από καχυποψία. Ένας φίλος, έμπειρος στην καθημερινή πρακτική της πολιτικής, όρισε το διαδίκτυο ως το «βασίλειο της καχυποψίας». Σε αυτό έρχεται να προστεθεί και η διάχυτη καχυποψία που παράγεται από το καθεστώς στην Ελλάδα μέσω των ΜΜΕ, αλλά και η σχετική κουλτούρα που συνδέεται με τη μορφή ανάπτυξης του πολιτικού λόγου της αριστεράς μετά τις τραυματικές περιπέτειες που ακολούθησαν τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο. Είναι επίσης αλήθεια ότι η καλλιέργεια καχυποψίας και φοβικών συνδρόμων ήταν πάντοτε το κύριο μέσο που χρησιμοποίησαν φασιστικά ή ναζιστικά καθεστώτα, όπως και οι σημερινοί τους μαθητές άλλωστε, για την χειραγώγηση των μαζών, ή απλώς στην προσπάθειά τους να αρθρώσουν πολιτικό λόγο. 
Καλώς υπάρχουν υποψίες για τις προθέσεις όσων επιχειρούν να παρέμβουν στο δημόσιο διάλογο που εστιάζει στη μορφή και στη διαδικασία του πολιτικό - κοινωνικού μετασχηματισμού. Ασφαλώς δικαιολογούνται οι ψίθυροι και η επιφυλακτικότητα, αλλά εδώ θέλει κάποιο μέτρο και προσοχή. Εάν κυριαρχήσει μια διάχυτη καχυποψία για όλους και όλα, τότε κερδισμένοι θα βγουν όσοι υποστηρίζουν τις κλειστές πολιτικές, το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, διάφορες εκφάνσεις του ολοκληρωτισμού, οι φονταμενταλιστές και εν τέλει, οι υποστηρικτές του σημερινού καθεστώτος. Αν κάθε σκέψη και αντικαθεστωτική πρωτοβουλία αντιμετωπίζεται εκ προοιμίου ως αντιπερισπασμός ή συνωμοσία του καθεστώτος για να συντηρηθούν οι δυνάμεις του στην εξουσία μετά την ολοκλήρωση του Μετασχηματισμού, τότε είναι πρόδηλο ότι φαλκιδεύεται η προοπτική οποιουδήποτε κινήματος ανατροπής της κατεστημένης δομής. Αν πίσω από κάθε κίνηση, προσωπικότητα ή λόγο που αμφισβητεί τις κυρίαρχες σχέσεις εξουσίας, βλέπουμε έναν εφιάλτη, τότε αντικειμενικά ευνοούμε τους καθεστωτικούς – ιδιαίτερα αυτή την περίοδο της αναπόδραστης μετάβασης σε μια άλλη μορφή σχέσεων. Δεν είναι απλώς αντιπαραγωγική αυτή η προσέγγιση, είναι βαθύτατα αντιδραστική, αν όχι αρρωστημένη: εκδήλωση κάποιου αθεράπευτου συμπλέγματος. 
Προσέξτε διότι τα συναισθήματα και οι συμπεριφορές μας επηρεάζονται από τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα γεγονότα, ή καλύτερα, τις σχέσεις και προθέσεις που παράγουν συγκεκριμένα συμβάντα. Δεν είναι η κατάσταση καθαυτή στην οποία βρίσκονται οι άνθρωποι, που κυριαρχικά καθορίζει τι νοιώθουν, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ερμηνεύουν μία κατάσταση ή αποδίδουν νόημα σε αυτήν. Η συναισθηματική μας σχέση με τον κόσμο (μας) εξαρτάται από τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη δόμηση των κοινωνικών σχέσεων και των πολιτικών δυνάμεων που τις παράγουν. Η διάχυτη καχυποψία προκαλεί ψυχική διαταραχή με ανυπολόγιστες πολιτικές προεκτάσεις, τις οποίες απεγνωσμένα τα τελευταία χρόνια προσπαθεί να φέρει στην επιφάνεια η επιστήμη μέσω του λεγόμενου Cognitive Conceptualization. 
Ας πάψουμε, λοιπόν, πίσω από κάθε πρωτοβουλία να αναζητούμε «πονηρές» προθέσεις. Όχι ότι είναι απίθανο να υπάρχουν, αλλά επειδή δεν είναι τρόπος αυτός για να αναπτυχθεί ο πολιτικός διάλογος, που απερίφραστα πλέον αναφέρεται στον μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος. Προσωπικά με ενοχλεί αφάνταστα, αντί να εξετάζονται οι σχέσεις που δομούνται μέσω του δικού μου πολιτικού λόγου, να αναζητείται η ιδιοτέλεια που βρίσκεται πίσω από αυτόν, ή, ακόμη χειρότερα, τα πιθανά συμφέροντα που κρύβονται πίσω από το κείμενο μου. Πίσω από αυτό δεν κρύβεται κανείς. Όλα «κρύβονται» μέσα στις γραμμές του, αρκεί να μπει στον κόπο ο αναγνώστης να τα διακρίνει. 
Πέραν του ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι στον κόσμο αυτόν, καλό είναι κανείς να αναζητεί τον (διαφορετικό) τρόπο που ο καθένας δομεί το σύστημα παραγωγής μηνύματος και όχι αντιλαμβανόμενοι μέσες – άκρες το μήνυμα αυτό, να το συνδέουμε παραμορφωτικά με παρόμοια μηνύματα, τα οποία όμως, διέπονται από διαφορετική εσωτερική τάξη λόγου. Το τελευταίο είναι το κρίσιμο. Αυτό αποκαλύπτει την πολιτική ταυτότητα και επ’ αυτού αξίζει να υπάρξει αντιπαράθεση. Μόνο στο επίπεδο αυτό η ιδεολογία και η κοσμοαντίληψη συναντούν την πολιτική για να παράγουν από κοινού κοινωνικό αποτέλεσμα και δράση για συγκεκριμένη αλλαγή. Μελετήστε τον τρόπο που σκέφτονται (συνθέτουν την πραγματικότητα και δομούν την αλήθεια) και δρουν οι παράγοντες, αλλά και αδέσμευτες προσωπικότητες που με τον ένα ή τον άλλον τρόπο παρεμβαίνουν στον δημόσιο διάλογο και μην σκαλίζετε στις δικές σας «στάχτες» του μυαλού για να ανακαλύψετε την σκοπιμότητα του μηνύματός τους. Μόνον έτσι θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για γνήσια πολιτική αντιπαράθεση, ή, αν προτιμάτε, απλώς για παραγωγικό διάλογο.

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Ψεκάσαμε… πασαλείψαμε, τελειώσαμε; 

Της Νανώ Κουτσάκη

Η κρουαζιέρα, της κρουαζιέρας , ώ κρουαζιέρα! Πρωί, μεσημέρι και βράδυ συνεντεύξεις επί συνεντεύξεων και οδηγίες προς...«ναυτιλλομένους» καταστηματάρχες, εμπόρους και πολίτες.  Και υποθέτω ότι από αύριο θα ακολουθήσουν άλλες συνεντεύξεις  που θα μιλούν για  τα ..αποτελέσματα  της πρώτης επίσκεψης.
Και μετά της άλλης και της άλλης ; Μήπως χάσαμε το μέτρο; Κάποιοι ήδη λένε ότι θα μας περάσουν για …Παπούα που περιμένουμε τα ...καθρεφτάκια στην παραλία και στην αγορά.  Διότι, όπως έλεγε η γιαγιά μου «το πολύ …ψι ψί…αγγίζει στην ψυχή !!!»

Κι επειδή, άλλο να κάνουμε υποδομές  που να ενισχύσουν και να διατηρήσουν την κρουαζιέρα στα Χανιά, άλλο να φροντίσουμε για το κυκλοφοριακό , την καθαριότητα (και όχι μόνο τις ημέρες των αφίξεων κρουαζιερόπλοιων) και άλλο η πανηγυριώτικη ατμόσφαιρα στην οποία –κυρίως- επιμένουμε . Για λόγους επικοινωνιακούς φυσικά. Λες και δεν υπάρχει άλλο θέμα άλλα προβλήματα στα Χανιά.
 Αλλά και ως προς την κρουαζιέρα, όλα βαίνουν καλώς; Μια προσεκτική ανάγνωση ακόμα και των όσων έχουν λεχθεί από την τοπική  μας αυτοδιοίκηση στις συνεντεύξεις δείχνει καθαρά ότι τα προβλήματα είναι μπροστά μας.  «Κάναμε ότι μπορούσαμε στον λίγο χρόνο που είχαμε…, ειπώθηκε. Ωραία. Να συμφωνήσουμε.

Από εδώ κι εμπρός, λοιπόν, τι θα κάνουμε ; Σχετικά με τις αναγκαίες υποδομές  (τα έργα) και όχι με τις ..soft ενέργειες που διάβασε στην συνέντευξή του ο γγ. του δήμου Χανίων. Δηλαδή, Πώς θα πραγματοποιηθεί ο στόχος  α , β γ, δ και λοιπές «οδηγίες» ; Μέσω ποίων ..hard ενεργειών;

Κανείς δεν μίλησε για τα συγκεκριμένα έργα που απαιτούνται ώστε να επιτευχθούν οι στόχοι. Δεν πληροφορηθήκαμε κάποια ενέργεια που να δείχνει ότι βάλαμε μπροστά να εξασφαλίσουμε  λεφτά. Ότι μπήκε χρονοδιάγραμμα για τα έργα Σούδας και για τα έργα στα Χανιά και στην παλιά πόλη; Δεν χρειάζονται άλλα; Για την κρουαζιέρα και, ταυτόχρονα,  για την προώθηση της ανάπτυξης του γενικού τουρισμού και του μεγάλου, πλέον, δήμου Χανίων

Ψεκάσαμε …πασαλείψαμε  και τελειώσαμε;
Μόνο….σόφτ προσπάθεια ;
Υ.Γ. 1. Με την στάθμευση και το κυκλοφοριακό τί θα γίνει στις επόμενες αφίξεις; Είμαστε ευχαριστημένοι; Είδαμε τις σειρές των λεωφορείων στην αγορά ; Το καλοκαίρι  που πήζει η πόλη από τουρίστες  και ντόπιους , τι θα γίνει; Με την παλιά πόλη;
 Υ.Γ. 2. Διαβάσαμε και ακούσαμε την συνέντευξη του γενικού γραμματέα του δήμου  Χανίων κ. Κουρή σχετικά  με την σημασία της κρουαζιέρας και την ανάγκη να αναδείξουμε τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του νομού για το συγκεκριμένο τομέα.  (νυχθημερόν επαναλαμβανόμενα από πολλούς  που φτάνουν τα όρια της πλύσης  εγκεφάλου και της ..μονομανίας . Αφήστε που υπάρχουν κι άλλες μόνιμες ..πορτοκαλιές στον τουριστικό τομέα που θέλουν τις ...υποδομές τους για να καταναλώνεται το προϊόν τους ) .
 Προκειμένου όπως να γίνουν οι απαραίτητες επισημάνσεις αναδημοσιεύω από τα «Χ.Ν» τους στόχους του δήμου όπως τους παρουσίασε ο γ.γ.

Δηλαδή, ως «προσπάθεια» του δήμου Χανίων  « … που πρέπει να είναι συνεχής, οργανωμένη και χωρίς εσωστρέφειες για να μπορέσουμε να πετύχουμε τα επόμενα χρόνια :
α) την αύξηση των επισκέψεων κρουαζιερόπλοιων στο λιμάνι της Σούδας,
β) την αύξηση του χρόνου παραμονής των κρουαζιερόπλοιων στο λιμάνι της Σούδας,
γ) την κατανομή των επισκέψεων κρουαζιερόπλοιων όλες τις μέρες της εβδομάδας και

δ) τη δημιουργία καλύτερων προϋποθέσεων λειτουργίας του λιμανιού των Χανίων ως σταθμός Intra-Porting & Home-Porting (Πετάω και κάνω κρουαζιέρα και, Πετάω, μένω 1 εβδομάδα σε ξενοδοχείο και μετά κάνω κρουαζιέρα)».
Πρωτοτυπούμε ή οπισθοδρομούμε;
Υπάρχουν πολλές επισημάνσεις για την συνέντευξη ως πράξη αυτή καθ αυτή(πολιτική άραγε;)   αλλά και για την ουσία  όσων ελέχθησαν.  Να μείνουμε σε τρεις:

1. Αυτοί οι  στόχοι  που διάβασε πώς ,με τι τρόπους, χρηματοδοτικά μέσα και πολιτικές παρεμβάσεις θα επιτευχθούν; Από μόνοι τους; Χάρις στον ...πατριωτισμό των πρακτόρων και των πολιτών; Όσο και να υπάρχει(όπως και το ίδιον συμφέρον, βεβαίως) ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ. Χρειάζονται έργα.

2. Ο γενικός γραμματέας (όσο επαρκής και να είναι) δεν είναι πολιτικό πρόσωπο. Άρα, δεν μπορεί να δεσμευτεί για τίποτα ούτε να απαντήσει σε ερωτήσεις σχετικά με  τα έργα που απαιτεί η «προσπάθεια» του δήμου Χανίων. Καθώς τέτοιες απαντήσεις μπαίνουν στην ΠΟΛΙΤΙΚΗ ουσία  και απαιτούν, επίσης, μια πολιτική απάντηση-δέσμευση.

3. Θα καθιερωθεί η «καινοτομία»  να δίνει συνεντεύξεις ο γ.γ, του δήμου  αντί του δημάρχου Χανίων;
Και άραγε , έτσι στο δήμο Χανίων πρωτοτυπούμε ή …οπισθοδρομούμε πολιτικο-αυτοδιοικητικά;
ΠΗΓΗ

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Edito 337 

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές
Όσοι προσπαθούν να διατηρήσουν το ξεπερασµένο µοντέλο ανάπτυξης, τον τελευταίο καιρό ασχολούνται πολύ µε το δηµόσιο χρέος. Και όχι µε το έλλειµµα. Λένε ότι το χρέος είναι τεράστιο, ότι συνεχίζει να µεγαλώνει, ότι οι θυσίες δεν αποδίδουν, ότι τα νούµερα δεν βγαίνουν. Αυτό που θέλουν να πουν είναι ότι αφού το χρέος είναι πρόβληµα που δεν αντιµετωπίζεται, τότε ας µην κάνουµε τίποτα για τα καθηµερινά ελλείµµατα, ας µη χρειαστεί δηλαδή να χάσουν αυτοί τα προνόµιά τους, ας µη σταµατήσει η σπατάλη του δηµόσιου χρήµατος.
∆εν είναι έτσι, βέβαια. Το δηµόσιο χρέος φυσικά µεγαλώνει αφού ακόµα κάθε χρόνο παράγουµε έλλειµµα. Αν δεν παίρναµε κι αυτά τα µέτρα που πήραµε πέρυσι, το χρέος θα ήταν ακόµα µεγαλύτερο. Όµως, το µεγάλο πράγµατι πρόβληµα του χρέους ευτυχώς δεν εξαρτάται µόνο από τις ενέργειες της ελληνικής πολιτικής τάξης, αλλά και της ευρωπαϊκής. Η ευρωπαϊκή κοινότητα δεν θέλει να χρεοκοπήσει µια χώρα της, δεν θέλει να διακινδυνεύσει την πιθανότητα ενός ντόµινο χρεοκοπιών. Θα αντιδράσει, όµως, αν η χρεοκοπηµένη χώρα µας αποδείξει ότι µπορεί να αντιστρέψει την πορεία, να ξεπεράσει τα προβλήµατά της και να πάψει να παράγει ελλείµµατα κάθε χρόνο. Έτσι γίνεται και στην πραγµατική ζωή. Αν µια επιχείρηση µπορέσει να ξαναγίνει βιώσιµη, ακόµα και αν έχει χρέη, έστω και µεγάλα, οι δανειστές της δεν έχουν συµφέρον να την κλείσουν. Αν η επιχείρηση αποδείξει ότι µπορεί να λειτουργήσει βιώσιµα, τότε οι τράπεζες επιµηκύνουν το χρόνο αποπληρωµής των δανείων, δέχονται καλύτερους όρους, οι εφορίες επιβάλλουν ευνοϊκές ρυθµίσεις, ώστε η οικονοµική µονάδα να συνεχίσει να λειτουργεί. 

Το θέµα λοιπόν που µας απασχολεί, αυτό που εξαρτάται άλλωστε από εµάς, είναι ο περιορισµός του ετήσιου ελλείµµατος. Ακόµα κι αν δεχόµασταν την πρόταση της περίεργης σύµπλευσης ελληνικής Αριστεράς και αµερικανικών κερδοσκοπικών κεφαλαίων που δεν βλέπουν άλλη προοπτική εκτός από την άρνηση πληρωµής του χρέους και την άµεση πτώχευση, πάλι το έλλειµµα θα µας απασχολούσε. Γιατί έτσι ή αλλιώς, πρέπει να βρούµε τον τρόπο να ζούµε χωρίς τα δανεικά, που πια κανείς δεν θα µας δανείζει.
Και γι’ αυτό υπάρχει µόνο ένας τρόπος: Να περιορίσουµε τη σπατάλη του χρεοκοπηµένου δηµόσιου τοµέα και να προσπαθήσουµε να επιτύχουµε µια οικονοµική ανάπτυξη που θα παράγει όσα τουλάχιστον ξοδεύουµε. Αν για µια στιγµή κλείσουµε τα αυτιά µας στην καταστροφολογία των µέσων ενηµέρωσης, στη δακρύβρεχτη προπαγάνδα, τα συνθήµατα και αντιµετωπίσουµε απλώς την πραγµατικότητα, θα δούµε ότι το 2003 οι πρωτογενείς δαπάνες του κρατικού προϋπολογισµού έφταναν στα 31,319 δις και το 2009 είχαν εκτιναχθεί στα 64,429 δις. Στη διάρκεια δηλαδή της καραµανλικής εποποιίας των 5,5 χρόνων, οι δαπάνες του κράτους διπλασιάστηκαν. Για να έχουµε µια τάξη µεγέθους, µόνο το 2009 η δαπάνη του κράτους ήταν 10,4 δις παραπάνω από το 2008. Τα «απάνθρωπα µέτρα» του µνηµονίου που οδηγούσαν σε «εξόντωση την κοινωνία» απέβλεπαν σε µείωση της δαπάνης για το 2010 κατά 5,8 δις, το µισό δηλαδή της αύξησης της προηγούµενης χρονιάς.
Το ελληνικό κράτος δεν δανείζεται για να κάνει επενδύσεις, αυτό που αυξάνεται είναι οι καταναλωτικές δαπάνες του δηµοσίου. Στη διάρκεια των 3 τελευταίων ανέµελων δεκαετιών δηµιουργήσαµε ένα σύστηµα στο οποίο η µισή Ελλάδα σιτίζεται από το ευρύτερο δηµόσιο. Αυτό το σύστηµα έγινε εφικτό χάρις στη συνεχώς µεγαλύτερη αύξηση των κρατικών δαπανών, οι οποίες µε τη σειρά τους ήταν εφικτές µόνο λόγω των φτηνών επιτοκίων που εξασφάλιζε η ζώνη του ευρώ. Και αυτό το σύστηµα της κατανάλωσης µέσω του δηµόσιου δανεισµού η Αριστερά το ονοµάζει νεοφιλελευθερισµό…
Η Ελλάδα µπορούσε να επιτύχει το στοίχηµα. Κι άλλες χώρες έχουν αντιµετωπίσει προβλήµατα και τα έχουν καταφέρει. Οι χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισµού από διαλυµένες και µαφιόζικες οικονοµίες µέσα σε λίγα χρόνια µάς ξεπέρασαν. Η Γερµανία αντιµετώπισε την επανένωση µε την ανατολική Γερµανία, παρέλαβε µια χρεοκοπηµένη οικονοµία, έφτασε να έχει 5 εκατοµµύρια ανέργους και µέσα σε λίγα χρόνια έγινε η πρώτη εξαγωγική δύναµη του πλανήτη. Η Ελλάδα ξεκινάει από πλεονεκτική θέση, µε σκληρή δουλειά, µε ευφυείς λύσεις, µε κοινωνική ευαισθησία, µπορεί σε λίγο διάστηµα και χωρίς µεγάλες απώλειες να κάνει γρήγορα τις αλλαγές που θα βάλουν µπροστά την οικονοµία της και θα αναπληρώσουν το χαµένο εισόδηµα. 

∆εν κάνουµε τίποτα απ’ όλα αυτά. Έχουµε ήδη χάσει τον πρώτο κρίσιµο χρόνο, τον καλύτερο για ριζικές αλλαγές. Αν κάποιος µάς παρατηρεί από απόσταση, θα ’χει µείνει έκπληκτος από τη δύναµη του ρητού «µωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι». Αντί η αντιπαράθεση να γίνεται ανάµεσα στις προτάσεις που θα φέρουν πιο γρήγορα τις αλλαγές, συζητάµε πώς θα τις αποφύγουµε. Ενάµιση χρόνο η οικονοµική ζωή της χώρας έχει παραλύσει, καθώς γραφειοκρατικές, κοµµατικές, συνδικαλιστικές, επαγγελµατικές οµάδες προσπαθούν να διατηρήσουν όσα πραγµατικά ή φανταστικά προνόµια τους είχε χαρίσει το ξοφληµένο σύστηµα. Το οποίο όµως έχει χρεοκοπήσει και δεν µπορεί έτσι κι αλλιώς να τα παρέχει πια. Η απίστευτη ανεπάρκεια του πολιτικού συστήµατος, ο κυρίαρχος λαϊκισµός, ο πολιτικός αναλφαβητισµός, η έλλειψη κοινωνικής αλληλεγγύης κρατούν ολόκληρη την κοινωνία όµηρο να παρακολουθεί την πορεία προς τη χρεοκοπία, αγκυλωµένη σε ένα µοντέλο που δεν είναι πια εφικτό.
Αν η ελληνική κοινωνία δεν αποφύγει την πτώχευση και την επακόλουθη µακροχρόνια ύφεση και µιζέρια, δεν θα της φταίει ούτε το µνηµόνιο, ούτε η ευρωπαϊκή κοινότητα, ούτε το χρέος. Αλλά το γεγονός ότι όταν χρειάστηκε να δείξει τις ικανότητές της, ζωντάνια, ενεργητικότητα και δυναµισµό, αποδεικνύεται συντηρητική και γερασµένη. Μόνο δραµατικές αλλαγές µπορούν να µας βγάλουν από το φαύλο κύκλο.

TO ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

«Άριστη η απόφαση 350/2011 του ΣτΕ για το νόμο περί ιθαγένειας»
Του ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΥ – ΤΖΑΚΗ
Δικηγόρου, Επικοινωνιολόγου
Δημοσιεύθηκε πρόσφατα η απόφαση 350/2011 του Δ΄ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την οποία κρίθηκαν αντισυνταγματικές οι βασικές διατάξεις του νόμου 3838/2010 περί αφειδούς απόδοσης της ελληνικής ιθαγένειας σε αλλοδαπούς. Η απόφαση αυτή είναι άριστη από νομική αλλά και από εθνική σκοπιά. Αφενός έδειξε ότι ο νόμος αυτός παραβιάζει το Σύνταγμα, αφετέρου απέδειξε ότι οι νομοθετικές αυτές ρυθμίσεις ήταν απαράδεκτες και από δικαιοπολιτική άποψη.
Ενόψει του μεγάλου προβλήματος της λαθρομετανάστευσης, όλες οι ευρωπαϊκές χώρες – και όχι μόνο – καθιστούν δυσμενέστερο το θεσμικό τους πλαίσιο που αφορά την απόδοση είτε της ιθαγένειας είτε κάποιων δικαιωμάτων στους πολίτες άλλης εθνικής καταγωγής που ζουν στα όρια της επικράτειάς τους. Η Ελλάδα, λόγω της γεωγραφικής της θέσης αλλά και των σκόπιμων, κατευθυνόμενων κυμάτων λαθρομετανάστευσης που μας έρχονται εδώ μέσω Τουρκίας, θα έπρεπε να θεσμοθετήσει το πιο δύσκολο καθεστώς απόδοσης ιθαγένειας. Αφενός, για να μεταδώσει προς το διεθνή χώρο το σήμα ότι δεν θα ανεχτεί άλλο να μετατρέπεται σε υποδοχέα όλης της διεθνούς μετανάστευσης. Αφετέρου, ως ένα μήνυμα αποφασιστικότητας για την περιφρούρηση της εθνικής ομοιογένειας, που κινδυνεύει όχι μόνο από τη λαθρομετανάστευση αλλά και από την υπογεννητικότητα που μαστίζει εδώ και αρκετά χρόνια την πατρίδα μας.
Ο ν. 3838/2010, γνωστός και ως «λαθρονόμος», έκανε το ακριβώς αντίθετο. Προβλέπει το ευμενέστερο πανευρωπαϊκά σύστημα απόδοσης ιθαγένειας, λες και αυτό το πολύτιμο στοιχείο σύνδεσης του πολίτη με το έθνος και το κράτος στο οποίο ανήκει, είναι μια τυρόπιτα που για ανθρωπιστικούς λόγους πρέπει σε πρώτη ζήτηση να μοιράζεται αφειδώς. Σκοπός όσων εμπνεύστηκαν και υποστήριξαν το νόμο, ήταν σε πρώτη φάση η αλλοίωση του εκλογικού σώματος και μακροπρόθεσμα η αλλοίωση του ίδιου του ελληνικού έθνους.

Η απόφαση του ΣτΕ αποκάλυψε με νομικά επιχειρήματα τα ανωτέρω. Απέδειξε νομικώς την ορθότητα των πολιτικών επιχειρημάτων που χρησιμοποίησε η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που αντέδρασε στο νομοθέτημα αυτό. Ήταν αναμενόμενο ότι οι εθνομηδενιστικοί κύκλοι που χρόνια αλωνίζουν στη χώρα μας, θα έριχναν δηλητήριο εναντίον των δικαστών του ΣτΕ, θα προσπαθούσαν να μειώσουν την εμβέλεια της απόφασης και να τη χαρακτηρίσουν ρατσιστική, εθνικιστική κλπ. Αυτό ακριβώς είδαμε. Ύβρεις χωρίς νομικά παρά μόνο με ιδεολογικά επιχειρήματα τύπου θολοκουλτούρας, μίσος για το γεγονός ότι αποκαλύφθηκε ο χαρακτήρας του νομικοπολιτικά εκτρωματικού αυτού νόμου. Το πιο εξοργιστικό ήταν ότι οι υποστηρικτές του νόμου αναρωτιόνταν ποια άρθρα του Συντάγματος παραβιάζονται, ενώ ισχυρίζονταν ότι δήθεν το δίκαιο του αίματος δεν κατοχυρώνεται στο Σύνταγμα.
Ας δούμε λοιπόν τα άρθρα που παραβιάζονται αναλυτικά:
 Παραβιάζεται το άρθρο 1 παρ. 3 του Συντάγματος, που προβλέπει ότι όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα. Αυτό συμβαίνει γιατί με την εφαρμογή του νόμου αυτού, στην πορεία των χρόνων, θα αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια τόσα εκατομμύρια πολιτών άλλων χωρών και εθνών, που έχουν έρθει στην Ελλάδα παρανόμως (και στη συνέχεια νομιμοποιήθηκαν με αμφισβητούμενες διαδικασίες) με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν μειονότητες τόσο πολυπληθείς και ισχυρές που, σε συνδυασμό και με την πιθανή χειραγώγησή τους από τις χώρες καταγωγής τους, θα μπορούν να αποτελέσουν «μπαρούτι» για την εθνική ομοιογένεια και ασφάλεια της Ελλάδας.
  Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς τι θα γίνει αν κάποια στιγμή αποκτήσουν την ιθαγένεια όλοι όσοι μπήκαν στη χώρα, όσοι θα μπαίνουν στο μέλλον (εκτός αν η χώρα μας αποκτήσει σοβαρότητα στη φύλαξη των συνόρων) και όσοι θα προέρχονται στην πορεία των χρόνων από αυτούς. Θα είμαστε πολύ σύντομα μειοψηφία στην ίδια μας την πατρίδα. Με τον τρόπο αυτό, συνεπώς, ο νομοθέτης του 3838 θα έχει ασκήσει την εξουσία του εις βάρος του ελληνικού έθνους και υπέρ άλλων εθνών και λαών.
Παραβιάζεται, ακόμη, το άρθρο 3 παρ. 1, που προβλέπει την ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία ως επικρατούσα στη χώρα. Η διάταξη αυτή δεν περιέχει απλώς διαπίστωση ποσοτικού χαρακτήρα αλλά και ένα δεοντολογικό πρόταγμα, στα πλαίσια του συστήματος συναλληλίας που διαχρονικά χαρακτηρίζει τις σχέσεις Πολιτείας – Εκκλησίας. Πώς, λοιπόν, θα συνεχίσει να ισχύει αυτό όταν θα έχουν προστεθεί στον εθνικό πληθυσμό εκατομμύρια ανθρώπων με διαφορετική θρησκεία, που προοπτικά μπορούν να γίνουν περισσότεροι από εμάς; Αν ο εθνικός πληθυσμός βιαίως νοθευτεί ώστε επικρατούσες να γίνουν άλλες θρησκείες, δεν θα έχει παραβιαστεί το άρθρο αυτό; Και ας μην επικαλεστούν κάποιοι τα περί θρησκευτικής ελευθερίας. Είναι άλλο ζήτημα αυτό. Σημαίνει τη δυνατότητα κάθε Έλληνα πολίτη, που υπάρχει στην πράξη σε απόλυτο βαθμό, να ακολουθεί όποια θρησκεία θέλει χωρίς να υφίσταται καταναγκασμούς ή διώξεις. Δεν σημαίνει όμως την ελευθερία του νομοθέτη να προσθέσει στα περίπου δέκα εκατομμύρια Ελλήνων ορθοδόξων άλλα τόσα και περισσότερα εκατομμύρια (με το πέρασμα των χρόνων) αλλοεθνών αλλοθρήσκων και τότε να πει ότι επικρατούσα θρησκεία έγινε κάποια άλλη. Γιατί ο ίδιος ο νομοθέτης θα έχει προκαλέσει τη βίαιη αυτή αλλαγή, ανατρέποντας την ιδιοσυστασία του έθνους και της πατρίδας μας.
 Παραβιάζεται, επιπλέον, το άρθρο 5 παρ. 1, που προβλέπει το δικαίωμα των Ελλήνων να συμμετέχουν στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας. Κι αυτό γιατί η δυνατότητά μας αυτή και η ισχύς της ψήφου μας θα σχετικοποιηθεί σε τρομερό βαθμό, αφού το έθνος και το εκλογικό σώμα θα έχουν νοθευτεί. Η ψήφος των Ελλήνων δεν θα έχει καμία σημασία για τους κυβερνώντες, αφού θα μπορούν να αντισταθμιστούν οι απώλειες μέσω της ψήφου των λαθρομεταναστών που θα έχουν εντωμεταξύ αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια. Και το κυριότερο: μέσω της χειραγώγησης των αλλοδαπών από τις χώρες καταγωγής τους, θα μπορούν πλέον να αποφασίζονται πολιτικές εις βάρος των συμφερόντων της Ελλάδας και του Ελληνισμού. Δηλαδή το ίδιο το ελληνικό κράτος θα δώσει το όπλο της ανατροπής του; Είναι δυνατό να γίνει αυτή η αυτοκτονική διάθεση αποδεκτή;
Επιπροσθέτως, παραβιάζεται το άρθρο 16 παρ. 2, που προβλέπει ότι η παιδεία έχει σκοπό, μεταξύ άλλων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων. Αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη ομοιογένειας στα δύο αυτά πεδία. Αν όμως εκατομμύρια αλλοδαπών αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια, τότε οι θεωρητικοί της πολυπολιτισμικότητας θα μας πουν ότι η παιδεία μας θα πρέπει να πάψει να έχει εθνικό χαρακτήρα και να γίνει πολυπολιτισμική. Θα μας πουν ότι θα πρέπει να προσαρμοστούμε εμείς στις συνήθειες των αλλοδαπών που ήρθαν εδώ και όχι αυτοί στα δικά μας ήθη και έθιμα. Θα μας επιβάλουν, δηλαδή, η πατρίδα και το έθνος με τη μεγαλύτερη ιστορία και συνεισφορά στον πολιτισμό, να γίνουν ένας πολυπολιτισμικός αχταρμάς. Είναι δυνατό να το δεχτούμε;
 Παραβιάζεται, ακόμα, το άρθρο 21 παρ. 1, που προβλέπει την οικογένεια ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους. Κι αυτό γιατί ο λαθρονόμος οδηγεί σε εθνική πληθυσμιακή αλλοίωση. Δεν φτάνει, δηλαδή, που λόγω της υπογεννητικότητας, τονίζεται από χρόνια ο κίνδυνος που υπάρχει ως προς τη μελλοντική επιβίωση και ανάπτυξη του Ελληνισμού, αλλά επιταχύνεται αυτός ο κίνδυνος με την μετατροπή του ελληνισμού σε μειονότητα μέσα στη χώρα του μέσω της «ελληνοποίησης» εκατομμυρίων άλλων που δεν έχουν ελληνική εθνική συνείδηση, πραγματική γνώση της ιστορίας και του πολιτισμού μας, της γλώσσας μας κλπ.
 Παραβιάζεται, ακόμη, το άρθρο 21 παρ. 5, που καθιστά υποχρέωση του Κράτους την άσκηση δημογραφικής πολιτικής. Κι εδώ έχουμε το εξής τρελό και αντιφατικό: ο νομοθέτης  όχι απλώς δεν μεριμνά ώστε να γεννηθούν περισσότερα ελληνόπουλα για να επιβιώσει το έθνος, αλλά κοιτάζει πώς θα εντάξει τεχνητά και πλασματικά στο έθνος πολίτες άλλων εθνών, δίνοντάς τους την ελληνική ιθαγένεια! Ασκεί, δηλαδή, ο νομοθέτης, αντίστροφη δημογραφική πολιτική, που οδηγεί στην αποψίλωση του έθνους.
 Ο νόμος 3838 είναι αντίθετος, ακόμη, στο άρθρο 51 παρ. 2 του Συντάγματος, που προβλέπει ότι οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το Έθνος. Η διάταξη αυτή δεν μιλάει ούτε για «πληθυσμό», ούτε αφηρημένα για «λαό» ούτε για πολίτες διαφορετικών εθνικών καταγωγών που αθροίζονται τεχνητά σε ενιαίο σύνολο μέσω παραλόγων νόμων όπως ο επίμαχος. Η διάταξη αυτή μιλάει για το Έθνος, ως σύνολο πολιτών που έχουν κοινή καταγωγή, γλώσσα, ιστορία, πολιτισμό, ήθη και έθιμα, συνείδηση. Ποιο έθνος, λοιπόν, θα αντιπροσωπεύουν οι βουλευτές, αν στο μέλλον στην έννοια του έθνους θα έχουν συμπεριληφθεί πλέον, τεχνητά και καταχρηστικά, εκατομμύρια πολιτών άλλων εθνών, με αποτέλεσμα αυτοί που θα ανήκουν πραγματικά στο ελληνικό έθνος να είναι μειοψηφία;
Ο νόμος περί αφειδούς παροχής της ελληνικής ιθαγένειας παραβιάζει, τέλος, το άρθρο 52, σύμφωνα με το οποίο η Πολιτεία πρέπει να εγγυάται την ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης, ως έκφρασης της λαϊκής κυριαρχίας. Κι αυτό γιατί ο ν. 3838 αποτελεί την πιο εκτεταμένη και αριστοτεχνική προσπάθεια αλλοίωσης του εκλογικού σώματος μιας χώρας. Με το νόμο αυτό καθίσταται επιστήμη η βίαιη και απροκάλυπτη νόθευση της λαϊκής βούλησης και της λαϊκής κυριαρχίας. Γιατί, πλέον, θα είναι για τους κυβερνώντες αδιάφορες οι διαμαρτυρίες, οι απόψεις, οι προσδοκίες των Ελλήνων. Θα τους αρκούν οι ψήφοι των αλλοδαπών. Γι’ αυτούς θα νοιάζονται. Και κάπως έτσι, η πατρίδα για την οποία έχυσαν το αίμα τους οι πρόγονοί μας, θα γίνει ένα παιχνιδάκι στα χέρια των ξένων. Θα το επιτρέψουμε;
Κλείνοντας, οφείλουμε μια απάντηση σε όσους ειρωνεύονται τον όρο «δίκαιο του αίματος» που χρησιμοποιείται στην απόφαση του ΣτΕ, ως δήθεν αιματολαγνεία. Παγκοσμίως, διαχρονικά, υπάρχουν δύο βασικά συστήματα απόδοσης ιθαγένειας που ακολουθούν τα κράτη: το δίκαιο του αίματος (jus sanguinis) και το δίκαιο του εδάφους (jus soli). Οι όροι καθιερώθηκαν από τη νομική επιστήμη. Είναι αποκλειστική διακριτική ευχέρεια κάθε κράτους να επιλέξει ποιο από τα δύο αυτά συστήματα θα ακολουθεί, χωρίς να πρέπει να απολογηθεί σε κανέναν. Και είδαμε, συνεκτιμώντας τη γεωγραφική θέση της Ελλάδας, τη γεωπολιτική σημασία της, την ιστορία και το μέγεθος του εθνικού μας πληθυσμού αλλά και το γράμμα και το πνεύμα των διατάξεων του Συντάγματος, ότι το σύστημα που προσιδιάζει στην πατρίδα μας είναι το jus sanguinis. Όσα παιδιά μεταναστών γεννήθηκαν εδώ (για τα οποία υποτίθεται ότι κόπτονται οι ψευτοπροοδευτικοί) μπορούν κάλλιστα να ζητήσουν την ελληνική ιθαγένεια μέσω του θεσμού της πολιτογράφησης που ήδη υπήρχε, αφού η φοίτησή τους στις βαθμίδες της ελληνικής εκπαίδευσης τα βοηθά, αν και τα ίδια το θελήσουν, να αποκτήσουν γνώση της ελληνικής γλώσσας, ιστορίας, πολιτισμού, συνείδησης. Για τα δε παιδιά αυτών, που θα γεννηθούν σε κάποια χρόνια, τότε θα μπορεί η χώρα να ξαναδεί το αν θα εντάξει και κάποια στοιχεία jus soli στο σχετικό θεσμικό της πλαίσιο, υπό συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις.
Μπορούμε εύκολα όλοι να καταλάβουμε ότι από την κυβέρνηση και εθνομηδενιστικούς θολοκουλτουριάρικους κύκλους θα ασκηθούν ασφυκτικές πιέσεις προς την Ολομέλεια του ΣτΕ, ώστε να αλλάξει την απόφαση του Τμήματος. Ας ελπίσουμε και ας ευχηθούμε οι Σύμβουλοι Επικρατείας να αντέξουν, να μην λυγίσουν. Να επικυρώσουν τη νομικά, εθνικά και δικαιοπολιτικά ορθή απόφαση του Δ΄ Τμήματος. Ώστε οι σημερινές και αυριανές γενιές των Ελλήνων, να μπορούν με ικανοποίηση και ανακούφιση να θυμούνται την περίφημη ρήση «υπάρχουν Δικασταί εις τας Αθήνας»...

TO ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΝ ΟΙ ΚΑΡΧΑΡΙΕΣ ΗΤΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Του Μπέρλολτ Μπρέχτ
Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, ρώτησαν τον κ. Κ ..θα  φερόνταν τότε καλά στα μικρά ψαράκια;
-Σίγουρα ανταποκρίθηκε εκείνος. Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι θάχτιζαν για τα μικρά ψαράκια στην θάλασσα τεράστια κλουβιά και θάβαζαν μέσα διάφορες τροφές, φυτά και ζωντανά. Θα φρόντιζαν τα κλουβιά νάχουν μέσα πάντα καθαρό νερό και γενικά θα τα εφοδίαζαν με διάφορες εγκαταστάσεις υγιεινής. Όταν λόγου χάρη ένα ψαράκι τραυμάτιζε την ουρά του, οι καρχαρίες θα τούβαζαν αμέσως ένα επίδεσμο μην τυχόν ψοφήσει και το χάσουν πριν την ώρα τους. Έπειτα για να μην μελαγχολούν τα ψαράκια θα οργάνωναν κατά διαστήματα μεγάλες γιορτές γιατί τα κεφάτα ψαράκια είναι πιο νόστιμα από τα θλιμμένα. Τούτα τα μεγάλα κλουβιά βέβαια θα είχαν και τα σχολεία τους. Εκεί τα ψαράκια θα μάθαιναν πώς να κολυμπάνε στο στόμα του καρχαρία. Θάπρεπε λόγου χάρη να μάθουν γεωγραφία για να μπορούν να βρίσκουν τους μεγάλους καρχαρίες όταν αυτοί κάπου θα τεμπέλιαζαν. Βέβαια το σπουδαιότερο θα ήταν η ηθική διάπλαση των μικρών ψαριών. Θα τους μάθαιναν ότι για ένα ψαράκι δεν υπάρχει  μεγαλύτερη  και ωραιότερη αρετή από το να θυσιάζεται πρόθυμα κι ότι όλα τα ψαράκια θάπρεπε να πιστεύουν τυφλά στους καρχαρίες, προπαντός όταν αυτοί τους λένε ότι θα φροντίσουν για ένα ωραίο μέλλον. Τα ψαράκια θάπρεπε να φυλάγονται από κάθε λογής ταπεινές και εγωιστικές διαθέσεις κι αν τύχαινε κανένα από δαύτα να φανερώσει τέτοιες αδυναμίες τα’ άλλα ψαράκια θάπρεπε  να το αναφέρουν αμέσως στους καρχαρίες. Αν οι καρχαρίες βέβαια ήταν άνθρωποι θα έκαναν αναμεταξύ τους και διάφορους πολέμους για να κυριέψουν τα ξένα ψαράκια. Στους πολέμους αυτούς ο κάθε καρχαρίας θα πολεμούσε με τα δικά του ψαράκια. Θα μάθαιναν στα ψαράκια ότι ανάμεσα στα ψαράκια του τάδε καρχαρία με του άλλου υπάρχει τεράστια διαφορά. …..
Αν βέβαια οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι θα είχαν και την δική του τέχνη. Θα είχαν ωραίους πίνακες που θα παρίσταναν τα δόντια των καρχαριών με θαυμαστά χρώματα. Τα θέατρα στο βυθό θα έδειχναν πως ηρωικά ψαράκια κολυμπάνε ενθουσιασμένα στο στόμα των καρχαριών. Κ’ η μουσική θα ήταν γλυκιά …..
Δε θάλειπε βέβαια και η θρησκεία αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι. Αυτή θα δίδασκε ότι τα ψαράκια μοναχά στην κοιλιά του καρχαρία θα γεύονται την αληθινή ζωή.  
Εξάλλου αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι όλα τα ψαράκια δε θα ήταν ίσα και όμοια όπως συμβαίνει σήμερα. Μερικά από αυτά θα αποκτούσαν αξιώματα και θα τα τοποθετούσαν πάνω από τα’ άλλα ψαράκια. Όσα μάλιστα ήταν και λίγο μεγαλύτερα θα είχαν το λεύτερο να τρώνε τα πιο μικρά. Αυτό μάλιστα θα ήταν ευχάριστο για τους καρχαρίες γιατί έτσι κείνοι δε θα χρειάζονταν πια παρά να καταπίνουν συχνότερα μεγαλύτερες μπουκιές. ..Κοντολογίς μόνο αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι θα είχαμε πολιτισμό στη Θάλασσα.

Στην ευχάριστη ιστορία αυτή-που είναι για παιδάκια μιας κάποιας ηλικίας – ας αντικαταστήσουμε τους καρχαρίες με όλους αυτούς τους «καρχαρίες» που μας έρχονται στο μυαλό. Ντόπιους και ξενόφερτους!!!

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ Η ΙΣΠΑΝΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΟΙ  ΕΛΛΗΝΕΣ

Όταν πήγα στην Ισπανία πήγα στο Δημαρχείο να δηλωθώ (νόμος!)
για να πάρω άδεια παραμονής και άδεια εργασίας (και ας είμαι πολίτης χώρας της E.E).
Εκεί μου ζήτησαν:

1) Αντίγραφο ποινικού μητρώου από την χώρα από την οποία κατάγομαι (Ελλάδα).

2) Αντίγραφο ποινικού μητρώου από την χώρα από την οποία ήρθα στην Ισπανία (Γερμανία).
Τα δυο παραπάνω για να βεβαιωθούν ότι δεν πήγα «κυνηγημένος» στην Ισπανία να ζήσω. Κατόπιν ήλεγξαν επιτόπου εάν έχω διεθνές ένταλμα σύλληψης από Europol η Ιντερπόλ.

3) Με έστειλαν στο ΙΚΑ της Καταλονίας όπου έπρεπε να κάνω εξετάσεις για Ηπατίτιδα, Σύφιλη, AIDS, φυματίωση και λοιπές κολλητικές αρρώστιες.

4) Έπρεπε να κάνω ένορκη δήλωση ότι εκείνη τη στιγμή δεν διώκομαι σε καμία χώρα για ποινικό αδίκημα και ούτε γίνεται αστυνομική / δικαστική ερευνά εις βάρος μου (και ας μην έχει γίνει ακόμη το δικαστήριο).
Εφόσον προσκόμισα όλα τα παραπάνω έπρεπε να βρω σπίτι να μείνω. Στο μεσοδιάστημα εμένα σε Ξενοδοχείο, καθότι στην Ισπανία απαγορεύεται ιδιοκτήτης να νοικιάσει σπίτι σε αλλοδαπό, εφόσον δεν έχει άδεια παραμονής και εφόσον δεν πάει με τον υποψήφιο νοικάρη στο τοπικό αστυνομικό τμήμα όπου πρέπει να ελέγξει τον νοικάρη η αστυνομία και να δώσει συγκατάθεση!!!

Η τιμωρία είναι κατάσχεση του διαμερίσματος!!!

Μου βγήκε η άδεια παραμονής (για έξι μήνες αρχικά) και άρχισα να ψάχνω σπίτι.
Βρήκα σπίτι και πήγα με τον ενοικιαστή στο πλησιέστερο τμήμα όπου η αστυνομία έλεγξε και εμένα και την άδεια παραμονής μου και έδωσε τη συγκατάθεση της.
Με αυτό το χαρτί πήγα ξανά στο δημαρχείο και κατόπιν πήρα άδεια εργασίας και πήρα και από την Εφορία ΑΦΜ.
Έως ότου βρω δουλειά έπρεπε να πληρώνω το ΙΚΑ από την τσέπη μου (90 Euro το μήνα) ώστε να είμαι ασφαλισμένος.
Κατόπιν αυτών μου συνέστησαν να διαβάσω μερικά χωρία του ισπανικού δικαίου (όσον αφορά τι είναι ποινικά αδικήματα, τι πλημμελήματα κτλ.) και με ενημέρωσαν ότι εάν αρχικά τον πρώτο χρόνο υποπέσω σε σοβαρό αδίκημα τότε θα απελαθώ σούμπιτος (sic) προς την χώρα από την οποία κατάγομαι (όχι σε αυτήν από την οποία πήγα εκεί) και θα παρακρατηθεί η τυχόν περιουσία μου (λογαριασμοί σε ισπανικές τράπεζες) από το ισπανικό κράτος!
Σημειωτέον ότι εγώ ήρθα Μετανάστης στην Ισπανία και όχι Λαθρομετανάστης (όπου οι διαδικασίες είναι πολύ πιο δύσκολες για να πάρεις άδεια παραμονής, σχεδόν αδύνατο).
ΠΗΓΗ

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ
Γράφει ο  Κων/νος Σ. Χαρτζουλάκης*

H μακροχρόνια κρίση και η ανάγκη αναπροσανατολισμού της ελληνικής γεωργίας κέρδισαν τα τελευταία 15 τουλάχιστον χρόνια αρκετές αναβολές, δύσκολα όμως θα μπορέσουν να ξεπεράσουν το σημείο καμπής του 2013. Ούτε ‘οι επιδοτήσεις’, το ‘φθηνό πετρέλαιο’ και ΄η επιστροφή του ΦΠΑ’ δεν εξυγίαναν τη γεωργία μας.
Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα μέχρι τώρα ήταν από τις πιο ευνοημένες από την ΚΑΠ χώρες μέλη. Έχει εισπράξει από το Κοινοτικό Γεωργικό Ταμείο πάνω από 50 δισ. ευρώ τα τελευταία  25 χρόνια (1986-2010). Με πάνω από 2,5 δισ. ευρώ το χρόνο χρηματοδοτεί η ΚΑΠ την ελληνική αγροτική παραγωγή και το μέσο ύψος του αγροτικού εισοδήματος θα ήταν τουλάχιστον κατά 50% μικρότερο αν δεν υπήρχαν οι ενισχύσεις και οι άλλες εισφορές από την ΚΑΠ. Η Ελλάδα ποτέ δεν κατάφερε να αξιοποιήσει σωστά και αποδοτικά την ΚΑΠ. Οι κυβερνήσεις την εκμεταλλεύτηκαν κομματικά. Δεν προώθησαν τις αναγκαίες διαρθρωτικές προσαρμογές τόσο στο μέγεθος των αγροτικών εκμεταλλεύσεων, το εργατικό αγροτικό δυναμικό και τις μεθόδους παραγωγής που θα περιόριζαν το κόστος παραγωγής. Παράλληλα, η έλλειψη εθνικού σχεδιασμού για την αγροτική παραγωγή, η απάθεια του κρατικού μηχανισμού και ειδικότερα του συστήματος καθοδήγησης και στήριξης των αγροτών δεν βοήθησε στην εφαρμογή μεθόδων παραγωγής που παράγουν προϊόντα με έντονη διαφοροποίηση (ποιότητα, πιστοποιημένη διαδικασία παραγωγής, βιολογικά, κλπ), όπως γίνεται σε άλλες χώρες τις Ε.Ε. 
Ο αγροτικός τομέας συμβάλλει στην παραγωγή δημοσίων αγαθών υπέρ του κοινωνικού συνόλου. Απαιτείται για αντάλλαγμα επαρκής δημόσια (ευρωπαϊκή) χρηματοδοτική στήριξη. Λόγω των ιδιαιτεροτήτων του (ευμετάβλητο τιμών, καιρικά φαινόμενα κ.ά.) αλλά και της σπουδαιότητάς του (διατροφική επάρκεια, ασφάλεια και ποιότητα) δεν μπορεί να αφεθεί πλήρως στους κανόνες της αγοράς. Γι’ αυτό και η ΚΑΠ, και μετά την αναθεώρησή της, εξακολουθεί να αποτελεί μια από τις βασικές κοινοτικές πολιτικές, που διεκδικεί ένα μεγάλο μέρος του κοινοτικού προϋπολογισμού. Η Ε.Ε. χρειάζεται την ΚΑΠ και θα συνεχίσει να ενισχύει το αγροτικό εισόδημα και μετά το 2013.
Με την σημερινή κατάσταση η ελληνική γεωργία δεν είναι δυνατό να αντιμετωπίσει τον διεθνή ανταγωνισμό και να εξασφαλίσει ένα ικανοποιητικό εισόδημα στον αγρότη. Σε ένα παγκοσμιοποιημένο και έντονα ανταγωνιστικό σύστημα παραγωγής αγροτικών προϊόντων, που η ποιότητα και ασφάλεια των προϊόντων και η προστασία του περιβάλλοντος αναδεικνύονται ως κυρίαρχοι στόχοι, τα παραγόμενα αγροτικά προϊόντα πρέπει να είναι ανταγωνιστικά. Η κυβέρνηση έχει υποχρέωση να αντιληφθεί τελικά ότι πρέπει να σπεύσει να αντιμετωπίσει την επερχόμενη κρίση, και όχι να περιμένει να εκδηλωθεί. Απαλλαγμένοι από τα σύνδρομα του παρελθόντος το ΥΠΑΑΤ και η ηγεσία των αγροτών έχουν την ιστορική ευθύνη να ξεκινήσουν διάλογο με αντικείμενο την μεγάλη αγροτική μεταρρύθμιση. Μόνο αυτή μπορεί να ανοίξει το δρόμο για το μέλλον και όχι πρακτικές και νοοτροπίες του παρελθόντος. Να γίνει συνείδηση των πολιτικών, των αγροτών και όλων των Ελλήνων ότι εντός της ΟΝΕ η αγροτική οικονομία μπορεί να επιβιώσει μόνο αν είναι ανταγωνιστική και παράγει ποιοτικά, ασφαλή και επώνυμα προϊόντα.
Υπάρχουν οι εδαφο-κλιματικές συνθήκες για να επιτευχθεί ο στόχος. Όμως, δεν φτάνουν. Στη νέα τάξη πραγμάτων είναι απαραίτητες οι γνώσεις, η επιστημονική έρευνα, η  εκπαίδευση, η επιχειρηματική οργάνωση, η μελέτη της αγοράς. Αλλιώς θα παράγουμε προϊόντα τα οποία δεν θα πωλούνται είτε επειδή είναι ακριβά είτε επειδή δεν θα πληρούν τις προδιαγραφές που ζητά ο καταναλωτής (ποιότητα, ασφάλεια, πιστοποιημένη διαδικασία παραγωγής). Σαν συνέπεια όλων αυτών ο αγροτικός τομέας θα είναι σε παρακμή, θα συρρικνώνεται ο αγροτικός πληθυσμός και καμιά επιδότηση δεν θα μπορεί να αναστρέψει την πορεία αυτή.
Η αγροτική οικονομία θα απαντήσει στην πρόκληση της επιβίωσης μόνο όταν στηριχθεί από την πολιτεία για την δημιουργία υποδομών (παροχή κινήτρων για μεγαλύτερες επενδύσεις) και χρησιμοποιήσει την τελευταία λέξη της τεχνολογίας (αναβάθμιση της εκπαίδευσης, της κατάρτισης και ενημέρωσης των αγροτών), του μάνατζμεντ και του μάρκετινγκ.
Σε αυτή την κατεύθυνση είναι απαραίτητη η ενεργοποίηση και αναβάθμιση του συνεταιριστικού κινήματος, απαλλαγμένο από τα φαντάσματα του παρελθόντος, που πρέπει να διαδραματίσει το οικονομικό ρόλο του και να αποτελέσει μοχλό ανάπτυξης αλλά και προστασίας του αγροτικού εισοδήματος από τα καρτέλ. H γεωργία που φιλοδοξεί να είναι διεθνώς ανταγωνιστική, χρειάζεται σοβαρή και σύγχρονη επιχειρηματική διάρθρωση της παραγωγής. Τα μαζικά πειράματα που έγιναν τις προηγούμενες δεκαετίες με συνεταιρισμούς και αγροτικές ενώσεις ελάχιστα απέδωσαν και σήμερα κατέληξαν να είναι κυρίως πελατειακοί μηχανισμοί χωρίς να παρέχουν ούτε τεχνογνωσία ούτε καν απλή γεωπονική στήριξη στις δυσκολίες του αγρότη. Μία βάση επιχειρηματικής εκκίνησης μπορούν να αποτελέσουν οι Ομάδες Παραγωγών παίρνοντας τη μορφή μιας ανώνυμης εταιρείας με πολυμετοχική σύνθεση, η οποία θα λειτουργεί με τους κανόνες της αγοράς και τις υποχρεώσεις ορθής λογιστικής διαχείρισης. Αν οι αγρότες συμμετέχουν με τον κλήρο τους στις εταιρείες, τότε μπορούν να διαμορφωθούν μεγαλύτερες εκτάσεις κοινής καλλιέργειας, αφού η επιχείρηση θα υποστηρίζει τα συμφέροντα όλων των αγροτών που εκπροσωπεί.
Η Πολιτεία  με τη σειρά της, αφού κάνει την αυτοκριτική της, και η σημερινή ηγεσία του ΥΠΑΑΤ φαίνεται να την έχει κάνει, να αναγνωρίσει την αξία του συνεταιριστικού κινήματος και να δώσει κίνητρα για την λειτουργία του με επιχειρηματικά κριτήρια. Και να συμβάλλει στην πιο αποτελεσματική λειτουργία των αγορών των αγροτικών προϊόντων, ώστε ο παραγωγός να εισπράττει περίπου το 50% της τελικής τιμής πώλησης στον καταναλωτή, όπως στις ΗΠΑ.
Και μη ξεχνάμε ότι το αγροτικό πρόβλημα δεν είναι θέμα απλά οικονομικό. Είναι θέμα κοινωνικό, αφού μιλάμε για ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού. Αλλά είναι και θέμα βαθύτατα εθνικό, αφού αφορά την προστασία του περιβάλλοντος, την ζωή και  την ευημερία της υπαίθρου και των νησιών μας.

*Δ/ντής Ινστιτούτου Ελιάς και Υποτροπικών Φυτών
kchartz@nagref-cha.gr