Η ομιλία του Μιχάλη Μ. Μουντάκη για την συνολική προσφορά του Εννιαχωριανού λογοτέχνη, ιστορικού, ερευνητή και συγγραφέα Μανώλη Κογχυλάκη.
Αποδέχτηκα την πρόταση και για άλλους λόγους ,πέρα από τη συναδελφική μας σχέση και την Εννιαχωριανή μας καταγωγή με το Μανώλη Κογχυλάκη. Οι λόγοι είναι καθαρά προσωπικοί και τους εκμυστηρεύομαι σε σας.
Ο Μανώλης Κογχυλάκης, σε τρεις σημαντικούς σταθμούς της ζωής μου, βρέθηκε δίπλα μου και ένιωσα τη σιγουριά της παρουσίας του.
Σταθμός πρώτος: Στην Ακαδημία Ηρακλείου Οκτώβριος του 1967, την πρώτη μέρα της εγγραφής μου, άγνωστος σε μένα μέχρι τότε ο Μανόλης, μου έσφιξε το χέρι και δήλωσε ότι είναι Κουνενιότης, Εννιαχωριανός και εγώ αισθάνθηκα ότι βρέθηκα, αν και άγνωστος μεταξύ αγνώστων, σ' ένα περιβάλλον οικείο και υποστηρικτικό. «Οι Χανιώτες εδώ είναι δυνατή ομάδα. Μου είπε χαρακτηριστικά.»
Σταθμός δεύτερος. Στο στρατό. Μια παγωμένη μέρα. Γενάρης του 1970 στο Πολύκαστρο Κιλκίς. Νέος στρατιώτης εγώ, με βρήκε στην 6η ΕΜΑ, ο Μανώλης, αφού έμαθε ότι στην διπλανή μονάδα, από τη δική του, ήρθε δάσκαλος από τα Χανιά. Μου έσφιξε και πάλι το χέρι με τη φράση «γεια σου πατρίδα» και μου έδωσε κουράγιο αισιοδοξίας σε μια εποχή δύσκολη πολιτικά αλλά και με συνθήκες στο στράτευμα όχι και τις καλύτερες για τους φαντάρους, αφού η Χούντα των Συνταγματαρχών, καλά κρατούσε ακόμη.
Σταθμός Τρίτος: Οκτώβρης του 1974. Εγώ νεοδιόριστος δάσκαλος στο 1/θ. στο Δημοτικό Σχολείο Αμυγδαλοκεφαλίου και ο Μανόλης, αρχαιότερος στο 1/θ. Αγίου Αθανασίου. Θεωρώ, ότι αν και σε διαφορετικά σχολεία, στην πράξη συνυπηρετήσαμε, αφού μας έδενε στενά η Γεωγραφία, του τόπου, η προγενέστερη φιλία, και η από κοινού αντιμετώπιση προβλημάτων παιδαγωγικής και διοικητικής φύσεως και βέβαια, η χαρά για τη δημοκρατία στην Ελλάδα, που μόλις άνοιγε τα φτερά της λαβωμένη βέβαια, ύστερα από την επτάχρονη τυραννία και την τραγωδία της Κύπρου.
Για όλα τα παραπάνω, Τιμή μου και χαρά μου να μιλήσω απόψε για το Μανώλη Κογχυλάκη!!!
Ο Μανώλης ξεκίνησε την πορεία του στη ζωή στου Κούνενι, μετέπειτα Βάθη των Εννιά Χωριών.
Ο αέρας του Αι Δίκιου και η αλμύρα του Στόμιου και του Λαφονησιού διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα του και την προσωπικότητα του με σκέψη καθαρή, ματιά ερευνητική, με ευφυΐα και φιλομάθεια ώστε να γίνει άνθρωπος καλός και δάσκαλος καλός. Και ακόμη, λάτρης της φύσης, στεριάς και θάλασσας, με άριστη γνώση της Πανίδας και της Χλωρίδας του τόπου μας.
Ο Μανώλης Κογχυλάκης, γεννήθηκε από γονείς αγρότες. Πατέρας του ο Κυριάκος Κογχυλάκης και μητέρα του η Αθανασία Κογχυλάκη, το γένος Στεφανάκη.
Τελείωσε το Δημοτικό σχολείο Αγ. Αθανασίου, και στη συνέχεια, το 1ο Γυμνάσιο Χανίων. Τέλειωσε την Παιδαγωγική Ακαδημία Ηρακλείου. Υπηρέτησε ως δάσκαλος, πρώτα στο Ιδιωτικό Σχολείο Κοντάκη Μαυροματάκη στα Χανιά και πρωτοδιορίστηκε στο 1/Θ. Δημοτικό Σχολείο Λίμνης Κισάμου. Μετά στο Δημοτικό Σχολείο Αγ. Αθανασίου- μαθητής και δάσκαλος στο ίδιο σχολείο-- και στη συνέχεια μετεκπαιδεύτηκε στη ΣΕΛΔΕ στην Αθήνα, Σχολή Επιμόρφωσης Λειτουργών Δημοτικής Εκπαίδευσης και ήταν ο μοναδικός που αποφοίτησε με άριστα.
Στη συνέχεια, υπηρέτησε σε σχολεία της Αθήνας και ω υποδ/ντης στο 91 Δημοτ. Σχολείο Αθηνών και ως Δ/ντης για πολλά χρόνια στο 126 σχολείο Αθηνών. Για 4 χρόνια ήταν αναπληρωτής προϊστάμενος στο 2ο Γραφείο Π.Ε. Στην Περιοχή Αθήνας.
Έκανε οικογένεια με τη σύζυγο του Αφροδίτη Κογχυλάκη, το γένος. Θεοδωράκη και έχουν δυο παιδιά τον Κυριάκο και την Όλγα.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΟΓΧΥΛΑΚΗΣ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ
Αυτή, την εκπαιδευτική πλευρά της ζωής του Μανώλη Κογχυλάκη, τη δασκαλική, θα παρουσιάσουμε πρώτα.. Το έργο του δασκάλου που στάθηκε 40 χρόνια στο πλευρό χιλιάδων μαθητών, δίνοντάς τους τα εφόδια να κατακτήσουν τη γνώση και να ανοίξουν φτερά για καινούρια πετάγματα. Η συμβολή του υπήρξε καθοριστική στη διαμόρφωση ισορροπημένης προσωπικότητας, των μαθητών του, με αυτοπεποίθηση, στόχους, αξίες και πάθος για ζωή.
Ο Μανώλης ήταν, είναι, χαρισματικός δάσκαλος αφού συνήθιζε να δίνει στους μαθητές του, κάθε μέρα, και κάτι ακόμα να πάρουν στο σπίτι ,πέραν από τις σχολικές εργασίες.
Στη διδακτική πράξη, δεν ρωτούσε μόνο ο ίδιος. Ενθάρρυνε τους μαθητές να διατυπώσουν και τις δικές τους ερωτήσεις. Και, μάλιστα, εκείνες που δεν παίρνουν εύκολα απάντηση.
Πίστευε στον κάθε ένα μαθητή του ξεχωριστά, πίστευε όμως και στη δυναμική της ομάδας και ήθελε όλοι οι μαθητές του να αναδείξουν τον καλύτερο τους εαυτό, ανεξάρτητα από το οικογενειακό και το κοινωνικό τους υπόβαθρο.
Ακόμη ο Μανώλης είχε το ταλέντο να ακούει. Τεχνίτης της ενσυναίσθησης, μπορούσε να διαισθανθεί τις κρυφές ενέργειες της τάξης, τα προβλήματα που δεν βρίσκουν τα λόγια να διατυπωθούν, τα συναισθήματα που καταπιέζονται, και κατάφερνε να κάνει τα παιδιά να ανοιχτούν, να νιώσουν ότι τα συναισθήματά τους μετράνε όσο και η σχολική τους απόδοση. Σε τέτοιο έδαφος, η διαδικασία της μάθησης δεν έχει παρά να ανθίσει.
Δεν δίσταζε να παραδεχτεί ότι η γνώση είναι ατελείωτη και γι αυτό συχνά παρότρυνε τους μαθητές του με τη φράση: Να ψάξουμε να το βρούμε, και την άλλη μέρα έφταναν οι πληροφορίες από τους μαθητές που είχαν μετατραπεί σε ερευνητές, με κύρια πηγή τα βιβλία και τελευταία με το διαδίκτυο.
Ήξερε ο Μανώλης, να λέει ιστορίες από τις περιηγήσεις και τις εμπειρίες του σε θάλασσα και στεριά, με τους μαθητές να κρέμονται απ’ τα χείλη του..
Ο Μανώλης, ήταν δάσκαλος ευρηματικός. Αυτοσχεδίαζε. Μεταμόρφωνε τα προβλήματα σε ευκαιρίες, τα άχρηστα αντικείμενα σε δημιουργικές συνθέσεις, τις σκόρπιες λέξεις σε προτάσεις που εμπνέουν, τα λάθη σε μαθήματα ζωής.
Καθόταν συχνά δίπλα στα παιδιά. Όχι απέναντί τους. Και κάθε μέρα μάθαινε και κάτι καινούριο από εκείνα.
Ακόμη είχε χιούμορ γιατί γνώριζε ότι τίποτα δεν ξεκουράζει καλύτερα έναν κουρασμένο μαθητή από ένα καλό αστείο!
Ο Μανώλης ανήκε στους χαρισματικούς δασκάλους που λατρεύουν αυτό που κάνουν. Και στους δασκάλους που δεν διδάσκουν αλλά εμπνέουν.
Και για να θυμηθούμε το μεγάλο Γάλλο εκπαιδευτικό και μεταρρυθμιστή, Σελλεστέν Φρενέ, Ο Μανώλης ήταν ο δάσκαλος που άφηνε τους μαθητές του να ονειρεύονται.
Ώρες ολόκληρες θα μπορούσα να σας μιλώ για το Μανώλη τον Κογχυλάκη και τα δασκαλικά του προσόντα. Επιθυμώ όμως να δανειστώ, ένα μικρό απόσπασμα, από το βιβλίο, Τα ψηλά βουνά του Ζαχαρία Παπαντωνίου, γραμμένο για ένα άλλο δάσκαλο, που όμως ταιριάζει απόλυτα στο Μανώλη, ειδικά όταν υπηρετούσε στα 1/Θ. Σχολεία, και να του το αφιερώσουμε. Το απόσπασμα αναφέρεται σε ένα δάσκαλο, που μεγαλωμένος από μικρός μέσα στη φύση, και στη ζωή, έγινε αγαπητός ξεχωριστός από τους μαθητές του γιατί:
-Ἔπαιρνε τὰ παιδιὰ καὶ τὰ δίδασκε κάτω ἀπὸ τὰ δέντρα.
-Ὅταν δὲν ἦταν βαρυχειμωνιά, εἶχαν γιὰ σχολεῖο πότε ἕνα πεῦκο, πότε ἕναν πλάτανο.
-Ἔπαιρναν τὸ βιβλίο τους καὶ διάβαζαν μαζί του ἀπάνω στοὺς λόφους, στὸν ἥλιο καὶ στὸν ἀέρα.
-Ἀπὸ κεῖ τοὺς ἔδειχνε τοὺς γύρω τόπους, τὴ γῆ, τὸν οὐρανό, τὰ πλάσματα ὅλα. Τοὺς πήγαινε κοντὰ στα κοπάδια και στα ζωντανά για να μάθουν πῶς ζοῦνε.
-Τοὺς μάθαινε ακόμη τὴ ζωὴ τῶν δέντρων, τῶν πουλιῶν καὶ τῶν ἐντόμων.
-Ὅταν ἦταν καθαρὴ ἀστροφεγγιά, τοὺς ἔδειχνε ἀπὸ ἕνα ὕψωμα καὶ τοὺς ὠνόμαζε τ’ ἄστρα.
-Τοὺς μάθαινε νὰ γράφουν ὅσα ἔβλεπαν στὸν κόσμο κι ὅσα εἶχαν στὸ νοῦ καὶ στὴν ψυχή τους.
Χρησιμοποιήσαμε απόσπασμα από το πρωτότυπο κείμενο της έκδοσης, γραμμένο με το πολυτονικό σύστημα. Δεν το διόρθωσα. Για να θυμηθούμε οι παλιότεροι. Η γλώσσα μας, από την αρχαία εποχή, είναι μια ενιαία και αδιαίρετη.
Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ - ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΟΓΧΥΛΑΚΗΣ
Ο Μανώλης Κογχυλάκης είναι συγγραφέας έξι βιβλίων από τα οποία τα τέσσερα αναφέρονται στην Κίσαμο, ενώ τα άλλα δυο έχουν διαφορετικό περιεχόμενο..
Ο τίτλοι τους είναι:
1. Το μαντίλι της Ινώς και το Ιναχώριο.
2. Παναγία η Χρυσοσκαλίτισα.
3. Λαφονήσι – Μουσαγόρες.
4. Γεώργιος Σκαλιδης ο Ελευθερόπτης.
5. Ολυμπιακοί αγώνες και ο έκτος κύκλος.
6. Αλέξη και κάθε Αλέξη εκπαιδευόμενε.
Αντιλαμβάνεστε πιστεύω όλοι, την αντικειμενική δυσκολία που έχω ως ομιλητής. Για κάθε βιβλίο, μια ξεχωριστή παρουσίαση έπρεπε να κάνουμε. Αναγκαστικά μια γρήγορη ματιά θα ρίξουμε και μια γεύση μόνο θα πάρουμε και γι αυτό Μανώλη ζητώ την κατανόησή σου..
ΠΡΩΤΟ ΒΙΒΛΙΟ, ΤΟ ΜΑΝΤΗΛΙ ΤΗΣ ΙΝΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΙΝΑΧΩΡΙΟ.
Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες.......
Ο Μανώλης Κογχυλάκης, σε τρεις σημαντικούς σταθμούς της ζωής μου, βρέθηκε δίπλα μου και ένιωσα τη σιγουριά της παρουσίας του.
Σταθμός πρώτος: Στην Ακαδημία Ηρακλείου Οκτώβριος του 1967, την πρώτη μέρα της εγγραφής μου, άγνωστος σε μένα μέχρι τότε ο Μανόλης, μου έσφιξε το χέρι και δήλωσε ότι είναι Κουνενιότης, Εννιαχωριανός και εγώ αισθάνθηκα ότι βρέθηκα, αν και άγνωστος μεταξύ αγνώστων, σ' ένα περιβάλλον οικείο και υποστηρικτικό. «Οι Χανιώτες εδώ είναι δυνατή ομάδα. Μου είπε χαρακτηριστικά.»
Σταθμός δεύτερος. Στο στρατό. Μια παγωμένη μέρα. Γενάρης του 1970 στο Πολύκαστρο Κιλκίς. Νέος στρατιώτης εγώ, με βρήκε στην 6η ΕΜΑ, ο Μανώλης, αφού έμαθε ότι στην διπλανή μονάδα, από τη δική του, ήρθε δάσκαλος από τα Χανιά. Μου έσφιξε και πάλι το χέρι με τη φράση «γεια σου πατρίδα» και μου έδωσε κουράγιο αισιοδοξίας σε μια εποχή δύσκολη πολιτικά αλλά και με συνθήκες στο στράτευμα όχι και τις καλύτερες για τους φαντάρους, αφού η Χούντα των Συνταγματαρχών, καλά κρατούσε ακόμη.
Σταθμός Τρίτος: Οκτώβρης του 1974. Εγώ νεοδιόριστος δάσκαλος στο 1/θ. στο Δημοτικό Σχολείο Αμυγδαλοκεφαλίου και ο Μανόλης, αρχαιότερος στο 1/θ. Αγίου Αθανασίου. Θεωρώ, ότι αν και σε διαφορετικά σχολεία, στην πράξη συνυπηρετήσαμε, αφού μας έδενε στενά η Γεωγραφία, του τόπου, η προγενέστερη φιλία, και η από κοινού αντιμετώπιση προβλημάτων παιδαγωγικής και διοικητικής φύσεως και βέβαια, η χαρά για τη δημοκρατία στην Ελλάδα, που μόλις άνοιγε τα φτερά της λαβωμένη βέβαια, ύστερα από την επτάχρονη τυραννία και την τραγωδία της Κύπρου.
Για όλα τα παραπάνω, Τιμή μου και χαρά μου να μιλήσω απόψε για το Μανώλη Κογχυλάκη!!!
Ο Μανώλης ξεκίνησε την πορεία του στη ζωή στου Κούνενι, μετέπειτα Βάθη των Εννιά Χωριών.
Ο αέρας του Αι Δίκιου και η αλμύρα του Στόμιου και του Λαφονησιού διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα του και την προσωπικότητα του με σκέψη καθαρή, ματιά ερευνητική, με ευφυΐα και φιλομάθεια ώστε να γίνει άνθρωπος καλός και δάσκαλος καλός. Και ακόμη, λάτρης της φύσης, στεριάς και θάλασσας, με άριστη γνώση της Πανίδας και της Χλωρίδας του τόπου μας.
Ο Μανώλης Κογχυλάκης, γεννήθηκε από γονείς αγρότες. Πατέρας του ο Κυριάκος Κογχυλάκης και μητέρα του η Αθανασία Κογχυλάκη, το γένος Στεφανάκη.
Τελείωσε το Δημοτικό σχολείο Αγ. Αθανασίου, και στη συνέχεια, το 1ο Γυμνάσιο Χανίων. Τέλειωσε την Παιδαγωγική Ακαδημία Ηρακλείου. Υπηρέτησε ως δάσκαλος, πρώτα στο Ιδιωτικό Σχολείο Κοντάκη Μαυροματάκη στα Χανιά και πρωτοδιορίστηκε στο 1/Θ. Δημοτικό Σχολείο Λίμνης Κισάμου. Μετά στο Δημοτικό Σχολείο Αγ. Αθανασίου- μαθητής και δάσκαλος στο ίδιο σχολείο-- και στη συνέχεια μετεκπαιδεύτηκε στη ΣΕΛΔΕ στην Αθήνα, Σχολή Επιμόρφωσης Λειτουργών Δημοτικής Εκπαίδευσης και ήταν ο μοναδικός που αποφοίτησε με άριστα.
Στη συνέχεια, υπηρέτησε σε σχολεία της Αθήνας και ω υποδ/ντης στο 91 Δημοτ. Σχολείο Αθηνών και ως Δ/ντης για πολλά χρόνια στο 126 σχολείο Αθηνών. Για 4 χρόνια ήταν αναπληρωτής προϊστάμενος στο 2ο Γραφείο Π.Ε. Στην Περιοχή Αθήνας.
Έκανε οικογένεια με τη σύζυγο του Αφροδίτη Κογχυλάκη, το γένος. Θεοδωράκη και έχουν δυο παιδιά τον Κυριάκο και την Όλγα.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΟΓΧΥΛΑΚΗΣ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ
Αυτή, την εκπαιδευτική πλευρά της ζωής του Μανώλη Κογχυλάκη, τη δασκαλική, θα παρουσιάσουμε πρώτα.. Το έργο του δασκάλου που στάθηκε 40 χρόνια στο πλευρό χιλιάδων μαθητών, δίνοντάς τους τα εφόδια να κατακτήσουν τη γνώση και να ανοίξουν φτερά για καινούρια πετάγματα. Η συμβολή του υπήρξε καθοριστική στη διαμόρφωση ισορροπημένης προσωπικότητας, των μαθητών του, με αυτοπεποίθηση, στόχους, αξίες και πάθος για ζωή.
Ο Μανώλης ήταν, είναι, χαρισματικός δάσκαλος αφού συνήθιζε να δίνει στους μαθητές του, κάθε μέρα, και κάτι ακόμα να πάρουν στο σπίτι ,πέραν από τις σχολικές εργασίες.
Στη διδακτική πράξη, δεν ρωτούσε μόνο ο ίδιος. Ενθάρρυνε τους μαθητές να διατυπώσουν και τις δικές τους ερωτήσεις. Και, μάλιστα, εκείνες που δεν παίρνουν εύκολα απάντηση.
Πίστευε στον κάθε ένα μαθητή του ξεχωριστά, πίστευε όμως και στη δυναμική της ομάδας και ήθελε όλοι οι μαθητές του να αναδείξουν τον καλύτερο τους εαυτό, ανεξάρτητα από το οικογενειακό και το κοινωνικό τους υπόβαθρο.
Ακόμη ο Μανώλης είχε το ταλέντο να ακούει. Τεχνίτης της ενσυναίσθησης, μπορούσε να διαισθανθεί τις κρυφές ενέργειες της τάξης, τα προβλήματα που δεν βρίσκουν τα λόγια να διατυπωθούν, τα συναισθήματα που καταπιέζονται, και κατάφερνε να κάνει τα παιδιά να ανοιχτούν, να νιώσουν ότι τα συναισθήματά τους μετράνε όσο και η σχολική τους απόδοση. Σε τέτοιο έδαφος, η διαδικασία της μάθησης δεν έχει παρά να ανθίσει.
Δεν δίσταζε να παραδεχτεί ότι η γνώση είναι ατελείωτη και γι αυτό συχνά παρότρυνε τους μαθητές του με τη φράση: Να ψάξουμε να το βρούμε, και την άλλη μέρα έφταναν οι πληροφορίες από τους μαθητές που είχαν μετατραπεί σε ερευνητές, με κύρια πηγή τα βιβλία και τελευταία με το διαδίκτυο.
Ήξερε ο Μανώλης, να λέει ιστορίες από τις περιηγήσεις και τις εμπειρίες του σε θάλασσα και στεριά, με τους μαθητές να κρέμονται απ’ τα χείλη του..
Ο Μανώλης, ήταν δάσκαλος ευρηματικός. Αυτοσχεδίαζε. Μεταμόρφωνε τα προβλήματα σε ευκαιρίες, τα άχρηστα αντικείμενα σε δημιουργικές συνθέσεις, τις σκόρπιες λέξεις σε προτάσεις που εμπνέουν, τα λάθη σε μαθήματα ζωής.
Καθόταν συχνά δίπλα στα παιδιά. Όχι απέναντί τους. Και κάθε μέρα μάθαινε και κάτι καινούριο από εκείνα.
Ακόμη είχε χιούμορ γιατί γνώριζε ότι τίποτα δεν ξεκουράζει καλύτερα έναν κουρασμένο μαθητή από ένα καλό αστείο!
Ο Μανώλης ανήκε στους χαρισματικούς δασκάλους που λατρεύουν αυτό που κάνουν. Και στους δασκάλους που δεν διδάσκουν αλλά εμπνέουν.
Και για να θυμηθούμε το μεγάλο Γάλλο εκπαιδευτικό και μεταρρυθμιστή, Σελλεστέν Φρενέ, Ο Μανώλης ήταν ο δάσκαλος που άφηνε τους μαθητές του να ονειρεύονται.
Ώρες ολόκληρες θα μπορούσα να σας μιλώ για το Μανώλη τον Κογχυλάκη και τα δασκαλικά του προσόντα. Επιθυμώ όμως να δανειστώ, ένα μικρό απόσπασμα, από το βιβλίο, Τα ψηλά βουνά του Ζαχαρία Παπαντωνίου, γραμμένο για ένα άλλο δάσκαλο, που όμως ταιριάζει απόλυτα στο Μανώλη, ειδικά όταν υπηρετούσε στα 1/Θ. Σχολεία, και να του το αφιερώσουμε. Το απόσπασμα αναφέρεται σε ένα δάσκαλο, που μεγαλωμένος από μικρός μέσα στη φύση, και στη ζωή, έγινε αγαπητός ξεχωριστός από τους μαθητές του γιατί:
-Ἔπαιρνε τὰ παιδιὰ καὶ τὰ δίδασκε κάτω ἀπὸ τὰ δέντρα.
-Ὅταν δὲν ἦταν βαρυχειμωνιά, εἶχαν γιὰ σχολεῖο πότε ἕνα πεῦκο, πότε ἕναν πλάτανο.
-Ἔπαιρναν τὸ βιβλίο τους καὶ διάβαζαν μαζί του ἀπάνω στοὺς λόφους, στὸν ἥλιο καὶ στὸν ἀέρα.
-Ἀπὸ κεῖ τοὺς ἔδειχνε τοὺς γύρω τόπους, τὴ γῆ, τὸν οὐρανό, τὰ πλάσματα ὅλα. Τοὺς πήγαινε κοντὰ στα κοπάδια και στα ζωντανά για να μάθουν πῶς ζοῦνε.
-Τοὺς μάθαινε ακόμη τὴ ζωὴ τῶν δέντρων, τῶν πουλιῶν καὶ τῶν ἐντόμων.
-Ὅταν ἦταν καθαρὴ ἀστροφεγγιά, τοὺς ἔδειχνε ἀπὸ ἕνα ὕψωμα καὶ τοὺς ὠνόμαζε τ’ ἄστρα.
-Τοὺς μάθαινε νὰ γράφουν ὅσα ἔβλεπαν στὸν κόσμο κι ὅσα εἶχαν στὸ νοῦ καὶ στὴν ψυχή τους.
Χρησιμοποιήσαμε απόσπασμα από το πρωτότυπο κείμενο της έκδοσης, γραμμένο με το πολυτονικό σύστημα. Δεν το διόρθωσα. Για να θυμηθούμε οι παλιότεροι. Η γλώσσα μας, από την αρχαία εποχή, είναι μια ενιαία και αδιαίρετη.
Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ - ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΟΓΧΥΛΑΚΗΣ
Ο Μανώλης Κογχυλάκης είναι συγγραφέας έξι βιβλίων από τα οποία τα τέσσερα αναφέρονται στην Κίσαμο, ενώ τα άλλα δυο έχουν διαφορετικό περιεχόμενο..
Ο τίτλοι τους είναι:
1. Το μαντίλι της Ινώς και το Ιναχώριο.
2. Παναγία η Χρυσοσκαλίτισα.
3. Λαφονήσι – Μουσαγόρες.
4. Γεώργιος Σκαλιδης ο Ελευθερόπτης.
5. Ολυμπιακοί αγώνες και ο έκτος κύκλος.
6. Αλέξη και κάθε Αλέξη εκπαιδευόμενε.
Αντιλαμβάνεστε πιστεύω όλοι, την αντικειμενική δυσκολία που έχω ως ομιλητής. Για κάθε βιβλίο, μια ξεχωριστή παρουσίαση έπρεπε να κάνουμε. Αναγκαστικά μια γρήγορη ματιά θα ρίξουμε και μια γεύση μόνο θα πάρουμε και γι αυτό Μανώλη ζητώ την κατανόησή σου..
ΠΡΩΤΟ ΒΙΒΛΙΟ, ΤΟ ΜΑΝΤΗΛΙ ΤΗΣ ΙΝΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΙΝΑΧΩΡΙΟ.
Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες.......
