Την δεύτερη Κυριακή του Μάη γιορτάζεται η παγκόσμια μέρα της Μάνας.
Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη
Τη θυμάμαι πάντα, αόρατο ήλιο να φωτίζει και να ζεσταίνει το σπίτι.
Με μια πόδια στη μέση της όλο το πρωινό να νοικοκυρεύει, να στένει το τσικάλι κι ύστερα από λίγο να μοσχομυρίζει το σπίτι φαγητό, ανεξάρτητα αν κάποιο δε μου άρεσε προσωπικά. Τότε έκανε κολάι να μου τηγανίσει πατάτα.
Η πόδια έβγαινε το μεσημέρι αργά μετά το πλύσιμο των πιάτων, για να αντικατασταθεί το απόγευμα με μια άσπρη ωραία που μέσα τύλιγε το όποιο εργόχειρο της, όπως εκείνη την άσπρη κουβέρτα με κοτόν, που χρόνια έπλεκε...
Όταν έβγαζε την ποδιά ήξερες ότι κάπου ετοιμάζεται να πάει.
Είχε τις φίλες της, τις κουμπάρες της που μια στο τόσο αντάλλαζαν επισκέψεις. Τις Κυριακές, όχι όλες πήγαινε στην εκκλησία. Τις άρεσε να πηγαίνει σε εσπερινούς των Αγίων του τόπου μας, όταν γιόρταζαν και στην παράκληση του Δεκαπενταύγουστου.
Έψηνε πάντα κόλλυβα, των ψυχών... και έβαζε πολλά ονόματα να μνημονεύουν.
Πάντα με έβαζε να της το γράψω....
Βοηθούσε μυστικά, όπου ήξερε πως υπάρχει ανάγκη. Πάντα ένα μπουκάλι λάδι ήταν έτοιμο για δώρο σε αυτόν που δεν είχε.
Από τις δύσκολες δουλειές ήταν η μεγάλη μπουγάδα, καθώς η οικογένεια ήταν πολυμελής, με το ξεκοφίνιασμα,
Η εποχή που έφτιαχνε χυλόπιτα, μπορεί και δέκα κιλά αλεύρι, η ντοματάδα στα μπουκάλια, να σπάσουμε ελιές και να κόψουμε ελιές....(σπαστολιές και κοφτολιές ) οι αλατσολιές ήταν εύκολη υπόθεση.
Ήταν πάντα μέλος στο σύλλογο γυναικών του τόπου μας. "Κυριών και Δεσποινίδων" τον έλεγαν τότε.
Δε γνώριζε πολλά γράμματα, είχε πάει μέχρι την Τετάρτη Δημοτικού, είχε όμως μια περίεργη μόρφωση, της άρεσε να διαβάζει βιβλία ιδιαίτερα όσο γερνούσε.
Το είχε παράπονο που δεν είχε προχωρήσει στα γράμματα και που δεν εργαζόταν να έχει δικά της χρήματα.
"Θα σπουδάσεις θα εργάζεσαι και θα βγάζεις δικά σου χρήματα" ήταν η εντολή της....Πάντα είχε το κομπόδεμα της κρυμμένο ανάμεσα στα άσπρα σεντόνια.....Έκλαιγε όταν φεύγαμε μακριά, τα παιδιά και άλλαζε ψυχολογία
Όταν είμαστε κοντά της.
Ευτύχησε να δει παιδιά και να κανακίσει εγγόνια. Έφυγε ταλαιπωρημένη τους τελευταίους μήνες, και πολύ την πονούσε, ότι μας κούραζε.
Αυτή ήταν η δική μου μάνα που για πολλά πολλά χρόνια ελάμπρυνε τη ζωή μας.
Τη θυμάμαι καθημερινά και όλη μέρα συνομιλώ μαζί της, καθώς όλα που συμβαίνουν νοερά της τα μεταφέρω...
Με μια πόδια στη μέση της όλο το πρωινό να νοικοκυρεύει, να στένει το τσικάλι κι ύστερα από λίγο να μοσχομυρίζει το σπίτι φαγητό, ανεξάρτητα αν κάποιο δε μου άρεσε προσωπικά. Τότε έκανε κολάι να μου τηγανίσει πατάτα.
Η πόδια έβγαινε το μεσημέρι αργά μετά το πλύσιμο των πιάτων, για να αντικατασταθεί το απόγευμα με μια άσπρη ωραία που μέσα τύλιγε το όποιο εργόχειρο της, όπως εκείνη την άσπρη κουβέρτα με κοτόν, που χρόνια έπλεκε...
Όταν έβγαζε την ποδιά ήξερες ότι κάπου ετοιμάζεται να πάει.
Είχε τις φίλες της, τις κουμπάρες της που μια στο τόσο αντάλλαζαν επισκέψεις. Τις Κυριακές, όχι όλες πήγαινε στην εκκλησία. Τις άρεσε να πηγαίνει σε εσπερινούς των Αγίων του τόπου μας, όταν γιόρταζαν και στην παράκληση του Δεκαπενταύγουστου.
Έψηνε πάντα κόλλυβα, των ψυχών... και έβαζε πολλά ονόματα να μνημονεύουν.
Πάντα με έβαζε να της το γράψω....
Βοηθούσε μυστικά, όπου ήξερε πως υπάρχει ανάγκη. Πάντα ένα μπουκάλι λάδι ήταν έτοιμο για δώρο σε αυτόν που δεν είχε.
Από τις δύσκολες δουλειές ήταν η μεγάλη μπουγάδα, καθώς η οικογένεια ήταν πολυμελής, με το ξεκοφίνιασμα,
Η εποχή που έφτιαχνε χυλόπιτα, μπορεί και δέκα κιλά αλεύρι, η ντοματάδα στα μπουκάλια, να σπάσουμε ελιές και να κόψουμε ελιές....(σπαστολιές και κοφτολιές ) οι αλατσολιές ήταν εύκολη υπόθεση.
Ήταν πάντα μέλος στο σύλλογο γυναικών του τόπου μας. "Κυριών και Δεσποινίδων" τον έλεγαν τότε.
Δε γνώριζε πολλά γράμματα, είχε πάει μέχρι την Τετάρτη Δημοτικού, είχε όμως μια περίεργη μόρφωση, της άρεσε να διαβάζει βιβλία ιδιαίτερα όσο γερνούσε.
Το είχε παράπονο που δεν είχε προχωρήσει στα γράμματα και που δεν εργαζόταν να έχει δικά της χρήματα.
"Θα σπουδάσεις θα εργάζεσαι και θα βγάζεις δικά σου χρήματα" ήταν η εντολή της....Πάντα είχε το κομπόδεμα της κρυμμένο ανάμεσα στα άσπρα σεντόνια.....Έκλαιγε όταν φεύγαμε μακριά, τα παιδιά και άλλαζε ψυχολογία
Όταν είμαστε κοντά της.
Ευτύχησε να δει παιδιά και να κανακίσει εγγόνια. Έφυγε ταλαιπωρημένη τους τελευταίους μήνες, και πολύ την πονούσε, ότι μας κούραζε.
Αυτή ήταν η δική μου μάνα που για πολλά πολλά χρόνια ελάμπρυνε τη ζωή μας.
Τη θυμάμαι καθημερινά και όλη μέρα συνομιλώ μαζί της, καθώς όλα που συμβαίνουν νοερά της τα μεταφέρω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου