Μετά από μία αποτυχημένη απόπειρα να παρακολουθήσω την παράσταση λόγω εξάντλησης θέσεων και δικής μου καθυστερημένης προσέλευσης τα κατάφερα χθες τελικά να βρω θέση στο πραγματικά μικρό αμφιθέατρο του Δήμου Κισάμου για να χωρέσει την νέα επιτυχία που «σπάει ταμεία» ( όπως λέγεται στην γλώσσα του θεάτρου) της ομάδας Πρόβας Τετραώρου του Φιλολογικού Συλλόγου της πόλης μας.
Ξεκινώ με αυτήν την παρατήρηση, όχι ως γκρίνια, αλλά, ως διαπίστωση ότι το δένδρο τέχνης και πολιτισμού, που φύτευσαν πριν από μερικά χρόνια οι πνευματικοί άνθρωποι της περιοχής μας, μπουμπούκιασε και άνθισε και με την έλευση της άνοιξης γευόμαστε πλέον τους άφθονους και εύγευστους καρπούς του. Είδα νέους θεατές και όχι μόνο ηλικιακά. Η θεατρική μας ομάδα με υπομονή και επιμονή συγκροτεί κοινό και «πλάθει» θεατές της θεατρικής πράξης. Και αυτό είναι υγεία γιατί το θέατρο, πέρα από την τέρψη, γεννά συναίσθημα, νόηση και κριτική σκέψη. Αυτός είναι ο σκοπός που υπηρετεί από την εποχή των αρχαίων μας… Στα της παράστασης τώρα…
Το μακρινό 1996, το μέχρι τότε γνωστό από την τηλεόραση (Τρεις Χαρίτες, Δις εξαμαρτείν) συγγραφικό δίδυμο των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα «σερβίρισε» στο θεατρόφιλο κοινό την παράσταση "Μπαμπάδες με ρούμι" που έμελλε να είναι η απαρχή ενός κεφαλαίου στην σύγχρονη νεοελληνική κωμωδία τους, ένα σπαρταριστό έργο που φιλοδοξεί να καυτηριάσει την κατάντια των ανθρώπων που κυνηγούν το χρήμα, έτοιμοι να θυσιάσουν σ' αυτό κάθε ηθική, ανθρώπινη, κοινωνική αξία, κάθε συγγενικό δεσμό, έτοιμοι και για φονικό και για τυμβωρυχία και όλα τούτα δοσμένα με βιτριολικό χιούμορ που σήμερα ίσως με τις ετικέτες του «δικαιωματισμού» (εδώ σηκώνει πολύ συζήτηση αλλά δεν είναι της παρούσης) κάποιοι το θεωρούν περίπου απαγορευμένο ( πέρα από τον ρατσισμό στους οικονομικούς μετανάστες μέχρι και για «χονδροφοβία» διάβασα κάπου).Καλό θα ήταν να θυμηθούμε όλοι το πνεύμα του παππού Αριστοφάνη και την αξία του αυτό-σαρκασμού.
Η παρέα (όπως αντιλαμβάνομαι) των ηθοποιών μας, μας συστήνει παλαιά και νέα μέλη με φοβερή διάδραση και χημεία μεταξύ τους. Όπως μου επιβεβαίωσε ιδρυτικό μέλος της ομάδας, η Κίσαμος διαθέτει κρυφή δεξαμενή ταλαντούχων (όχι μόνο στην τέχνη της υποκριτικής) που αρκεί να το πιστέψουν και να προσεγγίσουν την ομάδα.
Καταχάρηκα την μπριλάντε κωμικότητα του Λευτέρη Τριανταφυλλάκη στον ρόλο του μεγάλου γιου της οικογένειας Παναγιώτη, ο οποίος ελπίζω ότι ήρθε για να μείνει γιατί διαθέτει εκτός από ξέφρενο ταλέντο και απίστευτη αμεσότητα. Δεν είχα ξαναδεί σε κωμικό ρόλο την Πόπη Χοχλάκη και ομολογώ ότι ως Ρόη, σύζυγο του Παναγιώτη, (κατά την προσωπική μου άποψη υπηρετεί τον πιο δύσκολο και ενδιαφέροντα ρόλο του έργου) με «σαδιστική» (τολμώ να πω) πειστικότητα και δίνει η ίδια τον ρυθμό του έργου αυξομειώνοντας τις εντάσεις, ως σκηνοθέτης επί σκηνής. Ο Μανώλης Πλουμίδης, έχει μία κωμική αφέλεια στο κτίσιμο του ρόλου του Χρήστου , του μικρού γιου, και παίζει ζυγισμένα και πειστικά (θα μπορούσα να είμαι πιο αποκαλυπτικός αλλά θα μπω σε πειρασμό spoiler). Την νεοπλουτίστικη καρικατούρα της, συζύγου του Χρήστου, Τζένης -Τζενάρας υπηρετεί με ενθουσιασμό και πληθωρικότητα η Ευαγγελία Πατελάκη, που δίνει και παίρνει με ευχέρεια τις κωμικές πάσες του κειμένου. Πρόσεξα την Ινώ Γεωργακάκη, στον ρόλο της γειτόνισσας Βάσως , ρόλο που υπηρετεί σε δεύτερη διανομή και η Ουρανία Αργυροπούλου, η οποία όπως πάντα υπηρετεί με αρχές καρατερίστα τον πολύτιμο εξισορροπητικό παράγοντα κάθε παράστασης και τολμώ να πω ότι ακόμα αναρωτιέμαι (μάλλον αυτό θέλουν και οι συγγραφείς) εάν τελικά είναι περισσότερο κουτοπόνηρη ή σατανική. Ο ρόλος της είναι αυτός που κατά βάση ενσαρκώνουμε όλοι εμείς ως κοινωνία στα φαινόμενα που σατιρίζει το έργο, αυτόν του βολικού θεατή που συνήθως πέφτει (;;;) από τα σύννεφα ! Κλείνω με τους ηθοποιούς με την απολαυστική πειστικότητα της ερμηνείας της Χρύσας Ξηρουχάκη στον ρόλο της Βουλγάρας υπηρέτριας Βέσκα και δεν μπορώ να μην επαινέσω τον τρόπο που λεπτομερειακά (στο λόγο, στην κίνηση, στην έκφραση) δούλεψε με τον σκηνοθέτη τον ρόλο της. Στα θετικά της παράστασης και η σκηνογραφική δουλειά του ταλαντούχου Θοδωρή Παρασκάκη, που, ειδικά στην σκηνή του νεκροταφείου, δημιουργεί ατμόσφαιρα συναγωνιστική του κειμένου. Πολλά εύγε στις μακιγιέρ Αγάπη Ανδρονικάκη και Μαρία Μουντάκη, η οποία επιμελήθηκε με εμφατικότητα και άποψη τις γυναικείες κομμώσεις. Διέκρινα το ευχάριστο άγχος και την έκδηλη αμηχανία της ψυχής του Φιλολογικού Συλλόγου Ελένης Γεωργακάκη, η οποία δικαιούται να είναι υπερήφανη τόσο η ίδια όσο και όλα τα υπόλοιπα στελέχη του Δ.Σ. του Συλλόγου, ενώ αξίζει να τονισθεί η εργατικότητα, η εθελοντική προσφορά και η ανιδιοτέλεια εντός και εκτός σκηνής όλων των (αφανών) ανθρώπων της ομάδας που χωρίς την απαραίτητη δική τους παρουσία δεν θα σφραγιζόταν η επιτυχία της παράστασης και η ευόδωση του σκοπού συντήρησης και εμπλουτισμού της δανειστικής βιβλιοθήκης του σχεδόν 100χρονου Συλλόγου μας που στέκει σαν έφηβος φάρος πολιτισμού στην πολύπαθη και γερασμένη οδό Σκαλίδη.
Σημ. Επειδή ήδη την παράσταση έχουν δει περίπου 1000 συμπολίτες μας και η ζήτηση είναι πρωτοφανής (χθες και προχθές έφευγε κόσμος γιατί για λόγους ασφαλείας δεν χωρούσαν κι άλλοι στο ήδη κατάμεστο αμφιθέατρο) θα δοθούν νέες παραστάσεις το επόμενο Σαββατοκύριακο της 1ης και την 2ας Απριλίου και ώρα 9.00 στο αμφιθέατρο του Δήμου Κισάμου.
Συμβουλή : Οι θεατές να προσέλθουν τουλάχιστον 30 λεπτά ενωρίτερα.
.JPG)
