Η επίσκεψη στην Κίσαμο είναι μοναδική εμπειρία. Η γνωριμία με την επαρχία δεν έχει να κάνει μονάχα με το ζεστό και φωτεινό ήλιο, την κρυστάλλινη θάλασσα, τα φαράγγια, την παρθένα γη, την μεγάλη χρονική διάρκεια διακοπών σας στην περιοχή. Η γνωριμία με την επαρχία Κισάμου είναι ταυτόχρονα κι ένα ταξίδι στην μακραίωνη ιστορία της, τον πολιτισμό, την παράδοση, τα ήθη και έθιμα, την φιλόξενη ψυχή των ανθρώπων της....Όσοι δεν μπορείτε να το ζήσετε... απλά κάντε μια βόλτα στο ιστολόγιο αυτό και αφήστε την φαντασία σας να σας πάει εκεί που πρέπει...μην φοβάστε έχετε οδηγό.... τις ανεπανάληπτες φωτογραφίες του καταπληκτικού Ανυφαντή.





Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 24 Ιουλίου 2021

Κρίση ελπίδας;;

Διάβασα κάπου πως «στα κινέζικα η λέξη «κρίση» γράφεται με δύο ιδεογράμματα. Το ένα σημαίνει κίνδυνος και το άλλο ευκαιρία». Δεν γνωρίζω εάν ισχύει, νομίζω όμως ότι στην καρδιά κάθε κρίσης μπορεί να κρύβονται ευκαιρίες. Πως «κάθε κρίση μπορεί να κρύβει μέσα της τον σπόρο της ευκαιρίας».
Πολλές και ποικίλες οι κρίσεις των καιρών• εδώ η χρήση με την έννοια του κινδύνου. Την περίοδο αυτή όλοι μιλάμε για την κρίση του λοιμού, την λοιμικής δηλαδή νόσου που προκαλεί στην παγκόσμια κοινότητα απερίγραπτο πόνο και οδύνη• πάσης φύσεως εγκλεισμούς και αποκλεισμούς• απομόνωση, φόβο, αβεβαιότητα, πίκρα της απώλειας, απροσμέτρητες ζημιές σε παγκόσμιο επίπεδο που αφορούν την ανατροπή του κανονικού βίου σε όλα του τα επίπεδα. Συνέπειες, με ανυπολόγιστο κόστος σε ολόκληρο τον κόσμο• συνέπειες, με πληγές που δύσκολα επουλώνονται όσος χρόνος και αν περάσει. Κυβερνήσεις, παγκόσμιοι Οργανισμοί και άλλοι θεσμικοί φορείς και οργανώσεις εξαντλούν την δυναμική τους στην αντιμετώπιση και, κυρίως, την υπέρβαση αυτής της κρίσης. Αυτονόητο και αναγκαίο. Όλοι προσδοκούμε και ελπίζουμε τα καλύτερα.
Όμως η κρίση αυτού του λοιμού δηλαδή της λοιμικής νόσου, ανέδειξε, έβγαλε στην επιφάνεια, πιστεύουμε, και την κρίση, τον κίνδυνο, ενός άλλου είδους λιμού. Μιας μεγάλης δηλαδή πείνας  η οποία δεν έχει σχέση μόνο με την έλλειψη των αναγκαίων τροφών στις «αναπτυσσόμενες» όπως συνηθίζουμε εμείς οι.. «ανεπτυγμένοι» όπως αυτοπροσδιοριζόμαστε,  να αποκαλούμε χώρες του τρίτου κόσμου. Πρόκειται για ένα «λιμό», μια πείνα που δεν χορταίνει με την ύλη και την σάρκα, μάλλον θεριεύει περισσότερο. Πρόκειται για την πνευματική λιμοκτονία των καιρών μας, η οποία φανερώνει - αποκαλύπτει πόσο επικίνδυνα μπορεί να φτωχύνει, να κοντύνει, σε αξίες και ιδανικά, μια κοινωνία, ένας λαός, μια Πατρίδα. Η επικαιρότητα τραγικών γεγονότων  φαίνεται να σηματοδοτεί πως αυτός ο.. «λιμός» καλά κρατεί και στις δικές μας κοινωνίες. Αρρωστημένες ορέξεις  και κατώτερα ένστικτα μαχαιρώνουν και καταστρέφουν παιδιά πάνω στο χαμόγελο τους, οικογενειακές εστίες μετατρέπονται σε κολαστήρια, βιασμοί, καθ΄ ομολογίαν δολοφόνοι, παιδεραστίες, ανήλικα παιδιά σε «ραντεβού θανάτου», ως και άλλα πολλά  δηλώνουν πως η ανθρώπινη ζωή ευτελίζεται, απαξιώνεται. Γίνεται έρμαιο παθών και αρρωστημένων ενστίκτων. Κλίμα τοξικό, ατμόσφαιρα αποπνικτική και δηλητηριώδης μοιάζει, σα πέπλο σκοτεινό, να απλώνεται πάνω από τις κοινωνίες μας. Σοκ θα περίμενε κανείς να προκαλούν αυτές οι αρρωστημένες συμπεριφορές. Σεισμό πολλών ρίχτερ.
Τι ισχύει όμως; Αντί για ευκαιρία αυτοκριτικής,  δεν δίστασαν κάποιοι να επικροτούν; και μάλιστα δημοσίως, τέτοιες συμπεριφορές. Με ορατό τον κίνδυνο να επηρεάσουν και άλλα «αρρωστημένα», κατ΄ εμάς, μυαλά προς την κατεύθυνση αυτή. «Γοητευτική προσωπικότητα» ονομάστηκε καθ΄ ομολογίαν δολοφόνος, «προσωπικότητα» που θα αποκτήσει και.. «followers»! «μη ειδεχθές έγκλημα», χαρακτηρίστηκε προσχεδιασμένος φόνος, «… και σε άλλη χώρα να βρισκόταν την ίδια κατάληξη θα είχε γιατί η «Αφροδίτη της», ήταν πολύ χτυπημένη» δηλώνει για το τραγικό θύμα δολοφονίας, άλλη.. «ειδικός»! Γιατί, μπορεί να σκεφτεί, και κάποιο άλλο «αρρωστημένο» (κατά την κρίση μας) μυαλό, γιατί να μην γίνω και εγώ  «γοητευτική προσωπικότητα» με «followers»; Γιατί να μην διαπράξω το ίδιο ή και χειρότερο ανοσιούργημα; Εάν θα είναι και χειρότερο, σύμφωνα με την παραπάνω «λογική», μπορεί ο θύτης να αποκτήσει ακόμα περισσότερους «fan»! Ακούγεται τραγικό, θα μπορούσε όμως, δυστυχώς, να είναι αληθινό.
Λιμός μέγας λοιπόν. Λιμοκτονία πνευματική, ηθική, αξιακή• πτώση και κατάπτωση στην άβυσσο του ευτελισμού, της αθλιότητας. Επικίνδυνα και τραγικά τα γενόμενα.  Σίγουρα πιο επικίνδυνα από τον λοιμό της νόσου καθώς εκεί τα φάρμακα, οι θεραπείες, τα εμβόλια, τα μέτρα προστασίας, αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο, την κρίση. Τι σηματοδοτεί όμως το γεγονός για μια κοινωνία όταν η κρίση, ο κίνδυνος αυτού του «λιμού», της ηθικής και αξιακής λιμοκτονίας, αντί να αντιμετωπίζεται ως ασθένεια που χρήζει θεραπείας, θεωρείται ως «ευκαιρία»; Γιατί, τελικά, και η παθητική στάση σιωπής μιας κοινωνίας μπροστά σε τέτοιου είδους νοσηρά φαινόμενα και συμπεριφορές ενέχει τον κίνδυνο να κρύβει μέσα της σπέρματα αποδοχής.      
Σαφώς ο προβληματισμός αυτός δεν έχει πρόθεση κρίσης, δίκης ή καταδίκης ουδενός, καθώς δεν είναι αυτός ο στόχος ούτε τους ειδικούς επαγγελλόμεθα. Φτωχός προβληματισμός  αφύπνισης. Για να ξυπνήσουμε, να εγερθούμε, κάποιοι από εμάς,  από τον λήθαργο ενός κόσμου εικονικού που έχουμε δημιουργήσει, που μας θέλγει και ικανοποιεί, εθελοτυφλώντας και στρουθοκαμηλίζοντας με τραγικά γεγονότα-αλήθειες της ζωής που συμβαίνουν γύρω μας και ανάμεσα μας. Ίσως επειδή μας φοβίζει, μας τρομάζει η ευθύνη. «Η ελπίδα είμαστε εμείς», μου είπε κάποιος. «Εάν δούμε την κρίση όχι ως κίνδυνο, αλλά ως ευκαιρία και συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της ευθύνης μας για τον πνευματικό αυτό λιμό που συνειδητά ή ασυνείδητα προκάλεσε το άφημα μας στην ευδαιμονία και ευζωία που θεωρήσαμε ως ικανοποίηση του εγώ και των ακόρεστων επιθυμιών μας, τότε μπορεί μέσα από την κρίση, δηλαδή τον κίνδυνο, να γεννηθεί η ελπίδα», απάντησα, συνεχίζοντας τον συλλογισμό μου: «Εάν όμως τον κίνδυνο αυτού του λιμού δεν τον δούμε ως ευκαιρία αυτοκριτικής και δεν συνειδητοποιήσουμε όλοι μας το δικό του μερίδιο ευθύνης ο καθένας, τότε φοβάμαι πως εξανεμίζεται η «ελπίδα του εμείς», είπα ολοκληρώνοντας τον συλλογισμό μου. «Εάν, τελικά, αυτή είναι η επιλογή της κοινωνίας μας, τι θα ακολουθήσει»; ρώτησα. Απάντηση δεν πήρα. Φύγαμε και οι δύο προβληματισμένοι και σκεπτικοί...
Μητροπολίτης
Κισάμου και Σελίνου
Αμφιλόχιος

Σάββατο 10 Ιουλίου 2021

ΕΧΘΡΟΣ Ο ΙΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ Ο ... "ΑΛΛΟΣ"

«Η επιστήμη χωρίς την θρησκεία είναι χωλή (κουτσή) και η θρησκεία χωρίς την επιστήμη είναι τυφλή» (Αϊνστάιν)
Σε έξαρση, σύμφωνα με τους ειδικούς, η μετάλλαξη «Δ», όπως την ονόμασαν, του λοιμικού ιού της εποχής μας• ιού που δυσκολεύει, συνθλίβει και ταπεινώνει σύνολη την ανθρωπότητα. Σε έξαρση και οι εντάσεις, οι αντιπαλότητες, οι διαφωνίες, οι ξιφουλκισμοί. Όλοι αναζητούν ενόχους και όλοι καταλογίζουν ευθύνες σε όλους, στους.. «άλλους», κανείς όμως στον εαυτό του, στην προσωπική ευθύνη. Ξιφουλκήσεων συνέχεια και στις συζητήσεις επί συζητήσεων περί της σχέσης πίστης και επιστήμης, επιστήμης και θρησκείας, σαν το πρόβλημα, η αιτία του κακού να είναι η θρησκεία ή η πίστη. 
Στο στόχαστρο, για πολλοστή φορά, η Εκκλησία. Μια Εκκλησία που από την πρώτη στιγμή της δοκιμασίας και περιπέτειας αυτής απέδειξε έμπρακτα το πέλαγος, τον ωκεανό της αγάπης Της για τον άνθρωπο, τα παιδιά Της• στάθηκε στο πλευρό της Πολιτείας και, με περισσό αίσθημα ευθύνης, συνέβαλε και συμβάλλει σε υπερθετικό βαθμό στον περιορισμό μετάδοσης της νόσου. Μια Εκκλησία που, παρά τις πολλές και ποικίλες αντιδράσεις και διαμαρτυρίες, δεν δίστασε να θυσιάσει την συμμετοχή των παιδιών Της στα κορυφαία γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας και του Πάσχα του 2020, που καθ΄ όλη αυτή την περίοδο λαμβάνει όλα τα υπό τις ΚΥΑ προβλεπόμενα μέτρα, που έμπρακτα αποδεικνύει πως μοναδική αγωνία και μέριμνα Της είναι η συμβολή στην υπέρβαση της νόσου, καθώς: «η αγάπη, όπως σημειώνει ο Όσιος Παίσιος ο Αγιορείτης, προϋποθέτει θυσία». Μια Εκκλησία, συνεπώς, που καθημερινά θυσιάζεται, κάνοντας την αγάπη πράξη. 
 Στην νέα αυτή έξαρση και ένταση του ιού βλέπουμε, και πάλι, το θλιβερό φαινόμενο κάποιοι και μάλιστα εκ των «ειδικών», να θεωρούν την Εκκλησία υπαίτια του προβλήματος. Ακούσαμε για.. «απίστευτες καταγγελίες» από πνευμονολόγο καθηγητή περί κληρικών της Εκκλησίας Κρήτης ότι «απειλούν» πως θα αποκλείουν από την ζωή της Εκκλησίας όσους εμβολιάζονται! Τέτοιες και τόσο σοβαρές «καταγγελίες» θα μπορούσε να αντείπει  κάποιος, όσο παραμένουν ανώνυμες και ανεπιβεβαίωτες, μπορεί από.. «καταγγελίες» να μετατραπούν σε… «συκοφαντίες»! Εάν όντως αυτό συνέβει από κληρικό, ανεπίτρεπτο, καθώς οι όποιες προσωπικές απόψεις ενός κληρικού υποτάσσονται στην επίσημη θέση της Εκκλησίας. Αλλά, διερωτώμαι, ακόμα και εάν υπήρξε ένα τέτοιο περιστατικό, αυτό μπορεί να είναι αιτία της μη αναμενόμενης προσέλευσης στον εμβολιασμό; Δηλ. η άποψη ενός Ιερέα σε ένα χωριό, εάν ισχύει, η άποψη ενός κληρικού, έχει τέτοια και τόση δύναμη επιρροής ανά το Πανελλήνιο; Αίτια λέει «υπέρ μετάδοσης» η τέλεση ενός μνημοσύνου σε ένα άλλο χωριό, όπου ήταν 150 άνθρωποι! Λάθος, σαφώς εάν δεν τηρήθηκαν τα προβλεπόμενα μέτρα. Αλλά.. αιτία «υπέρ μετάδοσης» οι 150 άνθρωποι του μνημοσύνου και όχι οι χιλιάδες που, ανεξέλεγκτα και χωρίς κανένα μέτρο, διασκεδάζουν στους θερινούς τουριστικούς νησιωτικούς και όχι μόνο προορισμούς; Εκτός και εάν επειδή… μερικοί τέτοιου είδους προορισμοί είναι.. VIP εκεί ο ιός κάνει.. εξαίρεση!  
«Τον πρώτο καιρό του ιού, σημείωσε αξιοσέβαστος συνομιλητής μου, τον πρώτο καιρό που παρουσιάστηκε  η νόσος αυτή, συνέχισε, υπήρχε ένας «ειδικός» που ενημέρωνε τον κόσμο. Μια φωνή, μια άποψη, μία γνώμη. Φωνή ήρεμη, γαλήνια• λόγος καθαρός, όχι καταγγελτικός, ούτε δεικτικός• και, κυρίως, με σεβασμό στον αποδέκτη, για τούτο και πειστικός. Προϊόντος του χρόνου η φωνή αυτή, κατά κανόνα, αντικαταστάθηκε από πλήθος άλλων φωνών. Ειδικοί που, θέλοντας να συμβάλλουν, εξέφραζαν και εκφράζουν διαφορετικές, μεταξύ τους, απόψεις για το ίδιο θέμα: «Μάσκες οι εμβολιασμένοι» ο ένας ειδικός, «δεν είναι απαραίτητες» ο άλλος, «άνοιγμα καταστημάτων, εστίασης, τουρισμού κλπ.», προτείνει ο ένας, «αιτία υπερ μετάδοσης το άνοιγμα», απαντά ο άλλος, «η άρση των περιοριστικών μέτρων, αιτία για την αύξηση της μετάλλαξης Δ», υποστηρίζει ο ένας ειδικός, «επιδημιολογικά λάθος», η άποψη αυτή απαντά ο/η έτερος ειδικός. «Έχω την αίσθηση, συνεχίζει ο συνομιλητής μου, ότι αυτή η πολυφωνία, πολυγνωμία για ένα τόσο σοβαρό θέμα, η οποία φτάνει στην διαφωνία και αγγίζει την παραφωνία, επηρεάζει την ψυχολογία του κόσμου και δεν τον δυσκολεύει να πάρει τις σωστές αποφάσεις. Η εμπιστοσύνη, στην περίπτωση αυτή, είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Ίσως θα πρέπει και οι «ειδικοί» να περιορίσουν τις τόσες εμφανίσεις τους, να συγκλίνουν στις απόψεις τους και ο κόσμος να μην γίνεται αποδέκτης των όποιων διαφωνιών τους. Αυτό δεν βοηθά», κατέληξε ο συνομιλητής μου.
Ομολογώ ότι, μέχρι την ώρα εκείνη, δεν είχα προσλάβει την διάσταση αυτή ως και την ευθύνη που φέρουν οι «ειδικοί» σε ό,τι αφορά το θέμα της πειθούς και ενημέρωσης. Αυτονόητος ο σεβασμός, οι ευχαριστίες, η ευγνωμοσύνη στα πρόσωπα όλων των «ειδικών», καθώς εκείνοι σηκώνουν το μεγάλο αυτό βάρος, αφού η διαχείριση μιας τέτοιας πρωτόγνωρης για την ανθρωπότητα κατάστασης δεν είναι ούτε εύκολη, ούτε δεδομένη. 
Για τούτο και από την πρώτη στιγμή της δοκιμασίας αυτής η Εκκλησία συνέβαλε και συμβάλλει εις την υπέρβαση της. Γιατί σαφώς το θέμα της νόσου και του εμβολιασμού δεν είναι υπόθεση πίστεως ή δόγματος, αλλά υπόθεσης της ιατρικής επιστήμης, την οποία οφείλουμε να εμπιστευόμαστε και να ακούμε. Καθώς, ως σοφά, σημειώνει και ο Παναγιώτατος Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ.κ.Βαρθολομαίος: «δεν κινδυνεύει η πίστη αλλά οι πιστοί, δεν είναι ο Χριστός αλλά οι Χριστιανοί, δεν είναι ο Θεάνθρωπος αλλά εμείς οι άνθρωποι». Για τούτο, ακριβώς, όπως η Εκκλησία έπραξε στο σύνολο Της, και εμείς σε Ιερατικές Συνάξεις και Εγκύκλια σημειώματα μας δώσαμε εντολές και οδηγίες στους Ιερείς μας ως προς τον τρόπο, το πώς, να διαχειριστούν το μείζονος, για την σωματική υγεία των πιστών, θέμα αυτό. Άνευ προσωπικών γνωμών και απόψεων. Για τούτο και θέσαμε εις την διάθεση της 7ης ΥΠΕ Κρήτης την πλήρως εξοπλισμένη Κινητή Ιατρική Μονάδα του Αννουσάκειου Ιδρύματος της Ι. Μητροπόλεως μας, όχι μόνο εις ό,τι αφορά την Εκκλησιαστική μας Περιφέρεια, αλλά όπου η ΥΠΕ κρίνει να την χρησιμοποιήσει την περίοδο αυτή. Για τούτο και ακράδαντα πιστεύουμε ότι η υπέρβαση και της κρίσης αυτής προϋποθέτει: ενότητα, σύμπνοια, καταλλαγή, ομοψυχία. Οι πάσης φύσεως καταγγελτικές φωνές και δεικτικές συμπεριφορές, απ΄ όπου και αν προέρχονται, διχασμό προκαλούν• τραυματίζουν την πολυπόθητη ενότητα. 
«Να μιλήσει η Εκκλησία στις καρδιές των πιστών», ακούσαμε πρόσφατα. Μα αυτή είναι η αποστολή Της, ο λόγος της υπάρξεως Της. Η Εκκλησία μιλά στις καρδιές των πιστών, επαγγελλόμενη το μήνυμα του Χριστού• της ειρήνης και της ενότητας. Η Εκκλησία ενώνει και δεν διαχωρίζει, ούτε διακρίνει τα παιδιά Της σε αμαρτωλά και μη• τα αγκαλιάζει όλα ανεξαιρέτως και αδιακρίτως.   
Ας αναζητήσουμε λοιπόν όλοι μέσα μας τον καθρέπτη της συνειδήσεως και, ενώπιον του, ας αναγνωρίσει ο καθένας μας το μερίδιο της δικής του ευθύνης. Ας επικρατήσει η ειρήνη της καρδιάς σε όλους. Εκκλησιαστικούς και μη, ένθεους και μη, ειδικούς και μη, εμβολιασμένους και μη. Καθώς όπως αναφέρει και ο Francis S. Collins στο βιβλίο του «Η γλώσσα του Θεού»: «Αν ως χριστιανοί πρέπει να πάρουμε μια θέση ανταγωνισμού προς τις αλήθειες της λογικής, ή τις αλήθειες της φιλοσοφίας, ή τις αλήθειες της επιστήμης, ή τις αλήθειες της ιστορίας, ή τις αλήθειες της κριτικής, ως παιδιά του φωτός πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, να μένουμε ανοικτοί σε κάθε ακτίνα φωτός». Προσεκτικοί λοιπόν, ανοικτοί, δεκτικοί, ειρηνικοί, αλληλέγγυοι, ομόψυχοι• χωρίς αποκλεισμούς, αφορισμούς, ξιφουλκισμούς και απολυτότητες ας είμαστε όλοι μας για να μάθουμε «να αγαπούμε την ευθύνη», όπως θα πει και ο Ν. Καζαντζάκης, και όχι να μεταθέτουμε ο ένας τις ευθύνες του στον.. «άλλο». 
Μητροπολίτης
Κισάμου και Σελίνου
Αμφιλόχιος

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2021

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΛΥΣΕΙ ΤΟ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ;

«..Ο μόνος δρόμος δεν είναι οι Ελληνίδες να γεννάνε από 5 παιδιά, δεν πρόκειται να γίνει αυτό. Και καλώς δεν θα γίνει γιατί υπάρχουν και άλλα πράγματα στην ζωή, αλλά η ενσωμάτωση.. ενός δυναμικού, ανθρώπινου δυναμικού, που έρχεται από τους πρόσφυγες και μετανάστες. Αυτό αν δεν το καταλάβουνε και συνεχίσουν αυτήν την πολιτική, δεν έχει νόημα να κλαίνε μετά για το δημογραφικό πρόβλημα της Χώρας», δηλώνει κορυφαίο στέλεχος και μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου κόμματος εξουσίας, χαρακτηρίζοντας «εθνικιστές» και «περίεργους» όσους δεν υιοθετούν και δεν ασπάζονται την άποψη αυτή! 
Ο λόγος και πάλι για το μείζον, ως τελικώς εξελίσσεται και σύμφωνα με τις στατιστικές, πρόβλημα της Χώρας, το δημογραφικό, που τείνει να γίνει Εθνικό πρόβλημα. Αυτό, τουλάχιστον, δείχνει η νέα έρευνα της «διαΝΕΟσις», η οποία μελετά το δημογραφικό πρόβλημα της Πατρίδας μας. Σύμφωνα με την έρευνα αυτή: 1. Το 2050 ο πληθυσμός της χώρας υπολογίζεται ανάμεσα στα 10 εκατομμύρια (σύμφωνα με το πιο αισιόδοξο σενάριο) και τα 8,3 εκατομμύρια (στο πιο απαισιόδοξο). 2. Η ελάττωση του πληθυσμού θα κυμανθεί από περίπου 800 χιλιάδες μέχρι 2,5 εκατομμύρια άτομα. 3. Ο πληθυσμός των παιδιών σχολικής ηλικίας (από 3 μέχρι 17 ετών) θα μειωθεί από 1,6 εκ. σήμερα σε 1,4 εκ. (αισιόδοξο σενάριο) έως 1 εκ. (απαισιόδοξο σενάριο) το 2050. 4. Ο εν δυνάμει οικονομικά ενεργός πληθυσμός (δηλαδή όλοι οι πολίτες ηλικίας 20-69 ετών που δυνητικά θα μπορούσαν να δουλέψουν) θα μειωθεί από 7 εκ. σε 4,8-5,5 εκ. το 2015.  «Για πρώτη φορά μεταπολεμικά ο πληθυσμός της Ελλάδας μειώνεται», καταλήγει η έρευνα. 
Θεωρητικά αλλά και πρακτικά ενώπιον ενός προβλήματος ζητούνται λύσεις. Ενώπιον δε ενός μείζονος για το μέλλον μιας Χώρας προβλήματος, όπως είναι το δημογραφικό, εις ό,τι αφορά την Πατρίδα μας οι λύσεις που θα πρέπει να εξευρεθούν χρειάζεται, πιστεύουμε, να είναι τέτοιες που να διασφαλίζουν όχι απλώς την διαιώνιση του είδους, αλλά την συνέχιση της ιδιοπροσωπείας και της ταυτότητας της Χώρας. Με άλλα λόγια θα πρέπει να υπάρξουν οι πολιτικές εκείνες που θα δίνουν κίνητρα και ευκαιρίες δημιουργίας νέων οικογενειών και διευκολύνσεις στις οικογένειες που επιθυμούν την απόκτηση παιδιών. Η γέννηση δηλ. ενός παιδιού να γίνεται πηγή και αιτία χαράς και όχι άγχους και αγωνίας για την κάλυψη των εξόδων του.  
Διερωτώμαι: Εάν οι Ελληνίδες «καλώς» δεν γίνονται μητέρες, σύμφωνα με την παραπάνω άποψη, και εάν: «Η Ελλάδα χρειάζεται 1 εκατομμύριο μετανάστες για να λύσει το δημογραφικό», σύμφωνα με την άποψη καθηγητή Πανεπιστημίου του ιδίου ιδεολογικά χώρου, καθώς: «πατριωτισμός είναι να προσβλέπεις το μέλλον της Χώρας και να το ετοιμάζεις», σύμφωνα με τον ίδιο καθηγητή, τότε αυτή η Χώρα μήπως θα πρέπει να αναζητήσει και άλλη ονομασία και ταυτότητα γιατί σαφώς και δεν θα είναι «ΕΛΛΑΔΑ»;  
Μήπως ξεχνούν όλοι αυτοί που υπερασπίζονται τον αφελληνισμό της Χώρας πως οι Έλληνες δεν είμαστε πληθυσμός αλλά Έθνος και πως η Χώρα δεν είναι χώρος, αλλά Πατρίδα, όπως σωστά ειπώθηκε; Πως είναι χρέος της Πολιτείας να διασφαλίσει σε αυτή την Πατρίδα ένα «κοινό τόπο» και όχι να την οδηγήσει στον αφελληνισμό; Πως ο τόπος αυτός δεν μπορεί άλλος από τον «τόπο» των αξιών, των πιστεύω και των ιδανικών που γέννησαν, έθρεψαν και άνδρωσαν αυτό το Έθνος;  Πως η επέτειος των 200 ετών από την Εθνική Παλιγγενεσία καλεί όλους μας σε αναστοχασμό του χρέους και της ευθύνης; Είναι δυνατόν να υιοθετούμε τόσο άκριτα και αβασάνιστα την θεωρία ότι «το μεταναστευτικό θα λύσει το δημογραφικό»; 
Σαφώς και στην Χώρα που γέννησε την φιλοξενία και τον πολιτισμό ο «ξένος» γίνεται δικός και αδελφός. Διαχρονικά δε ο Έλληνας έχει αποδείξει τον σεβασμό, την αποδοχή, και την αλληλεγγύη του στην διαφορετικότητα και τον «άλλο». Αυτός είναι ο πολιτισμός μας. Και δόξα τω Θεώ! Όμως στην περίπτωση αυτή η.. «λύση» που προτείνεται για να «λύσει» το δημογραφικό, εφόσον υιοθετηθεί, θα σημάνει και το τέλος του Ελληνισμού στην Ελλάδα. «Ζούμε επιφαινόμενα του Ελληνισμού»; διερωτήθηκε προσφάτως γνωστός διανοούμενος. Εάν, διερωτώμεθα εμείς, είναι «εθνικιστές» και «περίεργοι» όσοι αγωνιούν για το μέλλον της Πατρίδας τους και επιθυμούν σε αυτή την Πατρίδα οι μελλοντικές γενιές να είναι συνεχιστές της ιστορίας, της παράδοσης, της ιδιοπροσωπείας και της ταυτότητας του Έθνους, τότε πως ονομάζονται εκείνοι που θεωρούν ως «πατριωτισμό» τον αφανισμό του Έθνους; Εάν, τέλος, θεωρούμε τους μετανάστες και τους πρόσφυγες «αναπαραγωγικές μηχανές» και «λύση» του δημογραφικού μας προβλήματος, τότε πόσο πραγματικό και ουσιαστικό είναι το ενδιαφέρον μας για το πρόβλημα τους και τα πρόσωπα τους; 
Μητροπολίτης  Κισάμου και Σελίνου
 Αμφιλόχιος

Δευτέρα 29 Απριλίου 2019

ΜΗ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΑΣ ΜΗ, ΠΕΙΡΑΖΕΤΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΟΥ

Παγανισμός το Άγιο Φως;
Ολόφωτη και λαμπροφορεμένη και πάλι η Εκκλησία του Χριστού πλημμύρισε από το Ανέσπερο Φως που ανέτειλε εκ του Κενού Μνημείου. Το φως της ελπίδος, της χαράς, της ζωής και της αλήθειας. Το φως που αιώνες τώρα ζεσταίνει, παρηγορεί, χαροποιεί και αναπαύει τις ψυχές και τις καρδιές των εκατομμύριων ανά την οικουμένη παιδιών του Πατρός των φώτων. Το Άγιο Φως που ανασταίνει ελπίδες, προσδοκίες, όνειρα και οράματα, που φωτίζει τον δρόμο προς την Βασιλεία του Θεού. Εκατομμύρια πιστών ανά την οικουμένη προσμένουν το Μέγα Σάββατο κάθε Μ. Σαρακοστής για να βιώσουν και κοινωνήσουν της μεγάλης αυτής πνευματικής, μυστικής χαράς. Της αφής και της ελεύσεως του Αγίου Φωτός. Αιώνες τώρα ο Τάφος του Χριστού χαρίζει ζωή και φως στα εκατομμύρια των Χριστιανών ανά τον κόσμο.
Με ειδικές πτήσεις μεταφέρεται σε πολλές χώρες:  Κύπρο, Ρουμανία, κ.α. Στην Πατρίδα μας για πρώτη φορά στην ιστορία μεταφοράς του Αγίου Φωτός υπήρξε «εμπλοκή», όπως ανέφεραν ειδικοί και εντεταλμένοι και ενημερωθήκαμε από σχετικές δηλώσεις ως επίσης και από τα Μέσα Γενικής Ενημερώσεως. Το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, ξαφνικά και χωρίς καμία ενημέρωση-συνεννόηση με την Εκκλησία, οι αρμόδιοι αποφάσισαν να αλλάξουν το αεροδρόμιο άφιξης του αεροσκάφους που θα μετέφερε το Άγιο Φως και αντί του διεθνούς αεροδρομίου των Αθηνών «Ελευθέριος Βενιζέλος», αποφασίστηκε το αεροσκάφος να προσγειωθεί στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ελευσίνας. Όχι γιατί δεν επέτρεπαν οι καιρικές συνθήκες, αλλά με «εντολή άνωθεν», σύμφωνα με όσα έχουν δημοσιοποιηθεί, καθώς οι αρμόδιοι και εντεταλμένοι της Πολιτείας δήλωναν ότι «δεν γνωρίζουν τους λόγους αλλαγής του σχεδίου, και πώς πρόκειται για άνωθεν εντολή». Το γεγονός αυτό προκάλεσε την αντίδραση του επιχώριου Μητροπολίτη όπου εκκλησιαστικά υπάγεται το αεροδρόμιο «Ελευθέριος  Βενιζέλος», ο οποίος ενώ ήταν έτοιμος να επιβιβαστεί εις το αεροσκάφος που θα ταξίδευε Ιεροσόλυμα για να μεταφέρει το Άγιο Φως, διαμαρτυρόμενος για την ξαφνική αυτή και άνευ εξηγήσεως αλλαγή, αρνήθηκε να επιβιβαστεί, μιλώντας σε μέσο εκκλησιαστικής ενημέρωσης για «περιφρόνηση και εμπαιγμό της Εκκλησίας». «Ποιος κοινός νους μπορεί να το καταλάβει, θέλουν να υποβαθμίσουν το γεγονός με αυτόν τον τρόπο. Το θεωρώ εμπαιγμό της εκκλησίας, και δεν πήγα, γύρισα πίσω», δήλωσε σε άλλο μέσο ενημερώσεως. Ο δε Μητροπολίτης στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία του οποίου υπάγεται το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ελευσίνας, πότε και από κανένα δεν ενημερώθηκε για το γεγονός της αλλαγής αυτής: «Εκπλήσσομαι και απορώ. Μένω ενεός», δήλωσε. Αποτέλεσμα: Για πρώτη φορά στην ιστορία μεταφοράς του Αγίου Φωτός στην Πατρίδα μας να μην υπάρξει ουδείς εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Ελλάδος ούτε στην αποστολή, ούτε στην υποδοχή! Μέχρι τις 12 το μεσημέρι του Μ. Σαββάτου να μην έχουν ενημερωθεί τα 15 και πλέον πούλμαν και τα πάνω από 120 αυτοκίνητα που, με ειδική άδεια εισόδου, θα μετέφεραν κόσμο που θα μετείχε στην τελετή αφίξεως του Αγίου Φωτός, αλλά και θα έπαιρνε το Άγιο Φως να το μεταφέρει σε πλήθος Ι. Μητροπόλεων και Ενοριών της Πατρίδας μας.
Οι νέες εντολές ήταν το αεροσκάφος να προσγειωθεί στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ελευσίνας και από εκεί με ελικόπτερο να μεταφερθεί στο αεροδρόμιο « Ελευθέριος Βενιζέλος», όπου θα περίμεναν εκπρόσωποι της Εκκλησίας Κρήτης, των Δωδεκανήσων και Ι. Μητροπόλεων της Εκκλησίας της Ελλάδος , για να επιβιβαστούν στην συνέχεια σε πτήσεις, μεταφέροντας το Άγιο Φως σε όλα τα μέρη της Ελληνικής επικράτειας. Όμως το ελικόπτερο ποτέ δεν απογειώθηκε από την Ελευσίνα καθώς, σύμφωνα με όσα δημοσιοποιήθηκαν αφού κανένα γραπτό-επίσημο έγγραφο περί όλων αυτών δεν εστάλη πουθενά και από κανένα, κανένα ελικόπτερο λοιπόν δεν μετέφερε το Άγιο Φως. Είχε νυχτώσει λέει και δεν πετούν νύχτα ελικόπτερα. Το Άγιο Φως, τελικώς, μεταφέρθηκε οδικώς από την Ελευσίνα στο «Ελευθέριος Βενιζέλος», προκαλώντας τραγικές και μεγάλες καθυστερήσεις, ώρες αναμονής και, σε κάποια μέρη της Πατρίδας μας, προφανώς δεν έφτασε αφού τα δρομολόγια θα έπρεπε να εκτελεστούν και οι πτήσεις δεν μπορούσαν να έχουν τόσες πολύωρες καθυστερήσεις.
Μετά από όλη αυτή λοιπόν την αναστάτωση, ταλαιπωρία, και διαμαρτυρία που προκάλεσε η ως μη όφειλε ξαφνική αυτή αλλαγή, εύλογα γεννώνται πολλά ερωτήματα και θέματα τα οποία, πιστεύουμε, θα πρέπει να απαντηθούν. 
1ον Είναι γεγονός ότι δόθηκε «άνωθεν εντολή» για αυτή την αλλαγή; 
2ον. Εάν ναι, τότε ποιος και από ποιόν, ποιους, δόθηκε; 
3ον Εάν όχι, τότε τι προκάλεσε αυτή την ξαφνική αλλαγή; 
4ον. Γιατί δεν υπήρξε έγκαιρη ενημέρωση της Εκκλησίας περί της αλλαγής αυτής; 5ον. Υπάρχει σκοπιμότητα  ή ήταν συγκυρία ατυχών και λανθασμένων, οργανωτικών θεμάτων; 
6ον. Έχει σχέση το γεγονός αυτό με τις κατά καιρούς δηλώσεις κάποιων, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι οι τελετές αφίξεως του Αγίου Φωτός αποτελούν «κατάλοιπο παγανιστικής περιόδου» και θα πρέπει να καταργηθούν;  
7ον. Πως εξηγείται οι θιασώτες αυτών των θεωριών να ζητούν «πρωτοκαθεδρίες» πάνω στις εξέδρες το βράδυ του Μ. Σαββάτου και να είναι οι πρώτοι που ανάβουν τις λαμπάδες τους από το… «κατάλοιπο της παγανιστικής περιόδου»; Μήπως η συμπεριφορά αυτή λέγεται υποκρισία; 
8ον. Είναι «παγανιστές» ο Ελληνικός λαός, ο οποίος βαθιά πιστεύει και έντονα εξέφρασε την πίστη του τις άγιες αυτές ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας; 
9ον Τα εκατομμύρια των Ελλήνων Ορθοδόξων ανά την Ελληνική επικράτεια που κατέκλυσαν τις Εκκλησίες, πλημμύρισαν τους δρόμους και τις πλατείες στις περιφορές των Επιταφίων, στην τελετή της Αναστάσεως, οι χιλιάδες νέοι που επίμονα ήθελαν να σηκώσουν στους ώμους τους τον νεκρό Ιησού, λιτανεύοντας σε κάθε γωνιά της Ελληνικής γής την πίστη και ευσέβεια των προγόνων τους και δηλώνοντας την ταυτότητα τους, είναι παγανιστές; 
10ον. Η Εκκλησία, κάνοντας την αυτοκριτική μας, δεν οφείλει να ζητήσει εξηγήσεις και διευκρινήσεις περί του τι και γιατί όλο αυτό; 
11ον. Ο λαός που θρησκεύει, που τρέφεται, γεννάται, αναγεννιέται και ανασταίνεται μέσα από αυτή την πίστη του Αναστημένου Χριστού, δεν δικαιούται να μάθει την αιτία που προκάλεσε την ξαφνική αυτή αλλαγή; 
12ον και σπουδαιότερο, πιστεύουμε, πάντων: Τις αποκυλίσει ημίν τον λίθο εκ του μνημείου; ή μήπως θα πρέπει να μείνουμε μέσα στα… μνήματα μας;
Έχοντας  επίγνωση ότι θα σπεύσουν και πάλι οι.. θιασώτες και πρόθυμοι να.. αντιπελαργήσουν στα ανωτέρω, δηλώνουμε ότι σαφώς και το Άγιο Φως δεν έχει ανάγκη από υποδοχές, τελετές, και έτερα τινά. Πρόκειται περί θέματος που αφορά τον σεβασμό στην πίστη ενός λαού. Ενός λαού που η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού είναι βαθιά ριζωμένη στην ψυχή και την καρδιά του.  Αυτή λοιπόν την πίστη που είναι βίωμα και εμπειρία, στάση ζωής, ουδείς δικαιούται να χλευάζει, ειρωνεύεται, αμφισβητεί και εμπαίζει. Εάν κάποιοι υπερασπίζονται τα δικαιώματα των μειονοτήτων και διαφορετικοτήτων, και καλώς το πράττουν, πολλώ δε μάλλον οφείλουν να σέβονται τα δικαιώματα της πλειονοψηφίας ενός λαού που το 80% δηλώνει ότι πιστεύει στον Αναστημένο Ιησού. Εξάλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Χριστός πέθανε και αναστήθηκε για όλους μας, καθώς όλους μας θεωρεί «φίλους και αδελφούς» Του.
Επιθυμώ να κλείσω τον φτωχό αυτό προβληματισμό μου, με μία παράφραση από τα λόγια του μεγάλου Γ. Σεφέρη: «μη παρακαλώ  σας μη, πειράζετε  την πίστη μου».
Χριστός Ανέστη!
Ο Κισάμου & Σελίνου                                                                                                 Αμφιλόχιος

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΙ ;

Κατά κοινή ομολογία τα φαινόμενα των τελευταίων καιρών όχι μόνο προβληματίζουν και θλίβουν, όχι μόνο δηλώνουν κρίση προσώπων και θεσμών αλλά και κρίση ταυτότητας και προορισμού, κρίση δηλ. που σχεδόν αντιπολιτεύεται την όποια μεταφυσική ανησυχία, πνευματική ενασχόληση και προσφορά. Βρισκόμαστε ενώπιον μιας παγκοσμίου οικονομικής κρίσεως, ταυτόχρονα όμως και ἡ χώρα μας, αυτός ο τόπος «ο μικρός - ο μέγας», βρίσκεται ενώπιον μίας κρίσεως πού αγγίζει μέλη της κοινωνίας γενικότερα. Είναι δε γεγονός ότι η ποικίλη αυτή διαπλοκή, κατά κανόνα επιτηδευμένη και αδιαφανής, "εμπνέει" ακόμα καί εκπροσώπους του πνεύματος και του εκκλησιαστικού φρονήματος με αποτέλεσμα τον σκανδαλισμό των πολλών και την ικανοποίηση των καιροφυλακτούντων προκειμένου να λοιδορήσουν την Εκκλησία συνολικώς. Πλήθος επαιόντων, (όλοι έχομε γίνει ειδήμονες) εκφέρουν άποψη επί παντός αισθητού και επιστητού, παρελαύνουν καθημερινά από τα τηλεοπτικά παράθυρα, τα οποία (παράθυρα) έχουν γίνει τόποι δίκης και καταδίκης, και μάλιστα χωρίς δικαίωμα «απολογίας» του… «ενόχου» τις περισσότερες φορές. Τό ερώτημα που γεννάται έχει να κάνει μέ τό πώς θά ερμηνεύσουμε αυτή τήν κρίση. Ένας δρόμος, ο εύκολος ίσως, εστιάζεται στο γεγονός, στό σύμπτωμα, ερευνά δηλ. όσα συνέβησαν και αποδίδει ευθύνες όπου υπάρχουν. Αναγκαίο και απαραίτητο. Είναι όμως αρκετό; Λύνει το πρόβλημα; Ταπεινά φρονούμε πως όχι. Χρειάζεται να προχωρήσομε παραπέρα, να ερμηνεύσομε δηλαδή τα φαινόμενα, να αναζητήσομε τις αιτίες των. Αν πραγματικά θέλομε να αντιμετωπίσομε ένα σύμπτωμα μακροπρόθεσμα, αν επιδιώκομε να διαλευκάνομε πλήρως ένα σκάνδαλο η εστίαση στο πρόβλημα δεν είναι αρκετή. Όσες επιτροπές και αν συστήσομε, όσες καταδικαστικές αποφάσεις και αν λάβομε, όσες δηλώσεις και αν κάνομε ο ηθικός αυτουργός δεν πρόκειται να συνετισθεί, τό πρόβλημα θά παραμένει. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η αλήθεια των πραγμάτων θεωρείται, οράται, συναντάται στο ήθος των προσώπων. Όχι στην ηθική, αλλά στο ήθος. Γιατί η ηθική είναι μια κατασκευή της διάνοιας, ένα σύστημα ηθικών κανόνων και νομικών διατάξεων, αλλά το ήθος ξεπερνά τους κανόνες και τις διατάξεις. Συμπέρασμα: Πιστεύομε λοιπόν ότι η παρούσα κρίση αγγίζει όλους μας, έχομε όλοι ευθύνη. Πέρα από την προσωπική ευθύνη, η οποία ευελπιστούμε να αποδοθεί, υπάρχει και η συλλογική ευθύνη. Είμαστε όλοι μας περισσότερο η λιγότερο ηθικοί αυτουργοί. Αιτία αυτής της συναυτουργίας; Το γεγονός ότι η ταυτότητα μας έχει στηριχθεί πάνω στο «φαίνεσθε» καί όχι στο «είναι». Κυρίαρχο στοιχείο του πολιτισμού του Νεοέλληνα. Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι στις περισσότερες περιπτώσεις μας αφήνει αδιάφορους η ουσία και αγκιστρωνόμαστε στην επιφάνεια, στον τύπο; Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι μόνιμη αγωνία μας είναι τό πώς φαινόμαστε στα μάτια των άλλων η το ποια γνώμη έχουν οι άλλοι για εμάς; Μήπως δεν αληθεύει το γεγονός ότι καλλιεργούμε έναν «πολιτισμό» θανάτου; Πολιτισμό που θέτει τον ευδαιμονισμό ως προτεραιότητα ζωής; Πολιτισμό που θέλει τα παιδιά μας να μεγαλώνουν κάτω από την πίεση της τελειότητας;
Η δυσκολία μας τελικά βρίσκεται στο να ερμηνεύσομε και να κατανοήσομε τα σκάνδαλα ως σύμπτωμα μιας ευρύτερης νόσου. Είναι ίσως αφέλεια αν πιστεύομε ότι η διαφθορά, το κακό θα εξαλειφθούν με το να τιμωρηθούν μόνο οι συγκεκριμένοι παραβάτες. Αυτό δεν απαλλάσσει κανένα μας από την προσωπική του ευθύνη. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι τα όρια ανάμεσα στην προσωπική και συλλογική ευθύνη συχνά είναι δυσδιάκριτα. Όταν ζητάμε μιά «εξυπηρέτηση», εις βάρος του άλλου, όταν επιθυμούμε να μην περάσομε από τα γρανάζια που περνούν όλοι, όταν καθημερινά παραβλέπομε την ανάγκη του διπλανού μας ή τον αδικούμε, τότε αλήθεια δεν γινόμαστε μέρος της διαφθοράς; Είναι δυσοίωνο το γεγονός ότι η απληστία και ο ασυγκράτητος ευδαιμονισμός του νυν καιρού, το ατομοκεντρικό συμφέρον όλο και περισσότερο μεθούν και θέλγουν όλους μας ίσως. Τι απομένει λοιπόν; Ο Ντοστογιέφσκι έγραφε ότι η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο. Η ομορφιά δεν είναι απλώς και μόνο ένα αισθητικό επίτευγμα, αλλά ενέργεια και έργο που συνταιριάζει, ενώνει, ολοκληρώνει μια πραγματικότητα, διαφορετικά κατακερματίζεται και διαλύεται. Η ομορφιά, η ποίηση, το ανθρώπινο μέτρο, η δημιουργικότητα, η αγιότητα μπορούν να σώσουν την διψασμένη ζωή μας από την ξηρασία, την πεζότητα, τον πόνο. Το έλεος του Θεού για τον κόσμο Του και για την Εκκλησία Του.

Μητροπολίτης
Κισάμου & Σελίνου
Αμφιλόχιος