Οι Αρχαίοι Έλληνες τον ανθρώπινο πόνο που είτε κακή μοίρα επεφύλαξε, ή αστοχία, ή ανοησία των ανθρώπων έφερε, τον έκαναν ποίηση και μέσα απο το αρχαίο δράμα, κυρίως την τραγωδία, εδίδασκαν το λαό μέσα στα αρχαία θέατρα.....μοναδικά σε όλο τον κόσμο..
Σήμερα η σύγχρονη τηλεδημοσιογραφία, τον ανθρώπινο πόνο, την ανθρώπινη αθλιότητα χωρίς περίσκεψη και χωρίς "αιδώ" τα κάνει θέαμα και τα παραδίδει κοινή τροφή στο λαό......
Στην πρόσφατη τραγωδία του τόπου μας η δυστυχισμένη μητέρα προσπαθεί μέσα στο σπίτι της να μαζέψει τα ράκη της ηθικά και υλικά μοιρολογώντας για να πάει να θάψει τη δολοφονημένη κόρη της.
Εκεί ορμά μέσα στο σπίτι της ο νεαρός ρεπόρτερ, χωρίς ενσυναίσθηση και διακόπτοντας το μοιρολόι της κάτσοντας το ματσούκι τη ρωτά:
"Πώς αισθάνεστε(!) τώρα που. ..και συνεχίζει ανοήτως τις ερωτήσεις κι εκείνη η έρμη να απαντά καθισμένη στην καρέκλα.... !!!!! να σημειωθεί ότι είχε και το κουράγιο να του προτείνει ένα καφέ.. .. ..
Σε κηδεία επιφανούς οικογενείας, ρεπόρτερ και δημοσιογράφοι παρουσίαζαν με κάθε λεπτομέρεια τους πενθούντες και κυρίως εστίαζαν το φακό (έτσι για να μη μπορεί ο άλλος να κλάψει, να ξεφωνήσει.) στα άδεια καθίσματα των επισήμων με τα ταμπελάκια, ενώπιον του κεκοιμημένου.... ενώ στην κηδεία πάει ο άλλος να στρογγυλοκάτσει.
Και επανερχόμενοι στα τοπικά μας, το πάντων δεινότατον: ανόητος δημοσιογραφίσκος, παριστάνοντας τον τιμητή για τους Κρητικούς μετά βεβαιότητας έλεγε στα κανάλια τι οι μαθητές στα σχολεία της Κισάμου οπλοφορούν. Εμείς θα περιμένομε να μας κατονομάσει τα σχολεία, και τον αριθμό μαθητών.
Τέλος αφού του συστήσομε να μελετήσει την Ιστορία της παιδείας της Κισάμου, τον παραδίδομε στην κοινή κρίση.
Σήμερα η σύγχρονη τηλεδημοσιογραφία, τον ανθρώπινο πόνο, την ανθρώπινη αθλιότητα χωρίς περίσκεψη και χωρίς "αιδώ" τα κάνει θέαμα και τα παραδίδει κοινή τροφή στο λαό......
Στην πρόσφατη τραγωδία του τόπου μας η δυστυχισμένη μητέρα προσπαθεί μέσα στο σπίτι της να μαζέψει τα ράκη της ηθικά και υλικά μοιρολογώντας για να πάει να θάψει τη δολοφονημένη κόρη της.
Εκεί ορμά μέσα στο σπίτι της ο νεαρός ρεπόρτερ, χωρίς ενσυναίσθηση και διακόπτοντας το μοιρολόι της κάτσοντας το ματσούκι τη ρωτά:
"Πώς αισθάνεστε(!) τώρα που. ..και συνεχίζει ανοήτως τις ερωτήσεις κι εκείνη η έρμη να απαντά καθισμένη στην καρέκλα.... !!!!! να σημειωθεί ότι είχε και το κουράγιο να του προτείνει ένα καφέ.. .. ..
Σε κηδεία επιφανούς οικογενείας, ρεπόρτερ και δημοσιογράφοι παρουσίαζαν με κάθε λεπτομέρεια τους πενθούντες και κυρίως εστίαζαν το φακό (έτσι για να μη μπορεί ο άλλος να κλάψει, να ξεφωνήσει.) στα άδεια καθίσματα των επισήμων με τα ταμπελάκια, ενώπιον του κεκοιμημένου.... ενώ στην κηδεία πάει ο άλλος να στρογγυλοκάτσει.
Και επανερχόμενοι στα τοπικά μας, το πάντων δεινότατον: ανόητος δημοσιογραφίσκος, παριστάνοντας τον τιμητή για τους Κρητικούς μετά βεβαιότητας έλεγε στα κανάλια τι οι μαθητές στα σχολεία της Κισάμου οπλοφορούν. Εμείς θα περιμένομε να μας κατονομάσει τα σχολεία, και τον αριθμό μαθητών.
Τέλος αφού του συστήσομε να μελετήσει την Ιστορία της παιδείας της Κισάμου, τον παραδίδομε στην κοινή κρίση.
Ευτυχία Δεσποτάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου