ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΥΛΑΚΗΣ

 
Γεώργιος Κωνσταντουλάκης ο αγαπητός Λυκειάρχης του Γυμνασίου Καστελίου Κισάμου που υπηρέτησε για πρώτη φορά το σχολείο το 1945 έως αλλά και κατά την συνταξιοδότηση του το 1971, με ενδιαμεσο σταθμό το 1ο Λύκειο Χανίων.
Φωτό από την αυτοβιογραφία του " Μια ζωή σαν παραμύθι" που έχει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία για την παιδεία στην Κίσαμο τα πρώτα χρόνια του περασμένου αιώνα σε Ποταμίδα, Δραπανιά, Καστέλι και Χανιά.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει μια παράγραφος της αυτοβιογραφίας του για το πως ήρθε στην κυριότητα της Επισκοπής Κισάμου με τον μακαριστό Ειρηναίο, η περιουσία που σήμερα είναι αλάνα, τα παλιά Λύκεια Κισάμου, που κατεδάφισαν.
Τέλος για την ερώτηση που έβαλα πριν κάμποσες μέρες "Ποια η σχέση της οικογένειας της ηθοποιού Καρέζη με την Κίσαμο αναφέρει ο αείμνηστος Κωνσταντουλάκης ότι του έκανε μαθηματικά τα έτη 1920-22 ο Κωνσταντίνος Καρπουζής μαθηματικός πατέρας της Τζένης.
Η αυτοβιογραφία του έχει πάρα πολλά ενδιαφέροντα που θα ανεβάζω κατά καιρούς μάλιστα ένα που διάβασα βιαστικά, αναφέρεται και στη χτίσιμο του γυμνασίου Καστελίου Κισάμου, που οι μαθητές του σχολείου βγήκαν για έρανο στους δρόμους της πόλης για να βοηθήσουν και αυτοί απαγγέλλοντας ένα ποίημα...
"Γυμνάσιο μας κτίζουμε μέσα εις το Καστέλι 
Χίλια να είναι τα χρόνια τους και ευλογημένα όλα .
Εκεί τα λεβεντόπουλα Κισάμου της γενναίας,

θα μάθουν γράμματα πολλά, πολλά και παινεμένα 

Πλησίον των γονέων τους θα έχουν προστασία,

να μην τα βλάψει ο εχθρός, που στέκει έξω από την θύρα.

Να σώσουν την υγεία τους από περιπετειάς, 

που βρίσκουν τα κακομοίρα σε ξεχασμένας πολιτείας.
Όποιος δίδει χιλιάρικο για το Γυμνάσιο μας,

χίλια ναι τα χρόνια του και ευτυχισμένα όλα,

και να του δώσει ο Θεός όλη την ευτυχία,

όπου χαρίζει η Χάρις Του στους φίλους της παιδείας.

Το ποίημα το συνέταξε ο φιλόλογος Κουζινόπουλος Βασίλειος και διασώθηκε από τον γιατρό Κατράκη Αντρέα.

Και ένα μικρό απόσπασμα απο την αυτοβιογραφία του για το ημιγυμνάσιο Καστελλίου Κισάμου.

H ΦΟΙΤΗΣΗ ΜΟΥ ΣΤΟ ΗΜΙΓΎΜΝΑΣΙΟ 

     Κατά το Σεπτέμβριο του 1920 κατόπιν εισιτηρίων εξετάσεων γράφτηκα στην πρώτη τάξη του ημιγυμνασίου Καστελλίου και κατά τον επόμενο σχολικό χρόνο 1921 1922 τελείωσα τη δευτέρα τάξη. Κατά το σχολικό έτος 1922 1923 δεν λειτούργησε δυστυχώς το σχολειό μας ένεκα των πολεμικών γεγονότων και της Μικρασιατικής καταστροφής. Κατά το μήνα Απρίλιο του 1923 και αφού είδα οτι δεν θα λειτουργούσε πλειά το σχολειό μας, αποφάσισα να πάω πεζός στα Χανιά προς αναζήτηση εργασίας. Επιθυμία μου ήταν να εργαστώ ως υπάλληλος σε κανένα εμπορικό κατάστημα, για να αποκτήσω πείρα.

    Με την ελπίδα λοιπόν πως θα με βοηθούσε κάποιος Χανιώτης συγγενής μου ξεκίνησα ένα Απριλιάτικο πρωινό απο την Ποταμίδα πεζός για τα Χανιά και κατά το μεσημέρι έφθασα στον Ταυρωνίτη. Είχα διανύσει δηλαδή το μισό και πλέον της απόστασης. Τότε που μόλις είχα περάσει τη σιδερένια γέφυρα περνούσε μια Καστελιανή σούστα του μακαρίτη του θείου μου Αντώνη Σχετάκη με σουστατζή τον Νικ. Σπηλιανάκη απο τα Χαιρεθιανά, ο οποίος με κάλεσε να με πάρει ως τα Χανιά. Εγω με την εντύπωση πως δεν θα μου πάρει χρήματα, δέχθηκα. Όμως δυστυχώς μου πήρε, αν θυμάμαι καλά ένα δωδεκαμισάρι, το οποίο ακόμη κλαίω, γιατί μου έμεινε λίγο χαρτζιλίκι. Κάνω τη διευκρίνιση πως ο πρώην Υπουργός των Οικονομικών Πρωτοπαπαδάκης βρέθηκε σε οικονομικά αδιέξοδο και αναγκάσθηκε να κάνει εσωτερικό δάνειο κόβοντας τα

κυκλοφορούντο την εποχή εκείνη χαρτονομίσματα μας.

   Ο Χανιώτης συγγενής μου αείμνηστος Σπόρος Παπασταματακης πρωτοξάδελφός μου από τη γυναίκα του δεν μπόρεσε παρά την επιθυμία και το ενδιαφέρον του να με τακτοποιήσει στην υπηρεσία που επιθυμούσα και κατόπιν τούτου βρέθηκα βοηθός ενός καφετζή, που είχε προσωρινά στεγάσει το καφενείο του μέσα σε ένα γιαπί ακριβώς απέναντι εκεί που είναι τώρα το βαφείο του κ. Κορκίδη.............

Συνεχίζεται.