ΤΟΠΙΚΕΣ ΚΡΗΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΣΤΕΙΕΣ και ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ

Η Μυθολογία αναφέρει ότι ο Ραδάμανθυς και ο Σαρπηδόνας ήταν αδέλφια του Μίνωα μας. Πιθανότατα αυτό να μην είναι αλήθεια αλλά να πρόκειται για κάποιο πρωτόκολλο, που ισχύει ακόμα και σήμερα, οι βασιλιάδες να αποκαλούνται μεταξύ τους «αδελφοί».
Είναι φανερό ότι οι δυο αδελφοί του Μίνωα δεν ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Σύμφωνα με τον καθηγητή Μαρινάτο πίσω από τα ονόματα αυτά κρύβονται οι τοπικές κρητικές δυναστείες, του Ραδάμανθυ στην Φαιστό και του Σαρπηδόνα στα Μάλια, όπου υπήρχαν τα σημαντικότερα ανάκτορα μετά αυτά της Κνωσού.
Ο καθηγητής Σπύρος Μαρινάτος υποστηρίζει ότι μετά την καταστροφή του 1500 π.Χ επακολούθησε μια διασπορά των Κρητών στην Μικρά Ασία, η οποία καταγράφεται από τον μύθο της εξορίας του Σαρπηδόνα και του Ραδάμανθυ. Είναι λοιπόν πολύ πιθανόν οι Κρήτες να μετανάστευσαν μετά την καταστροφή γι αυτό τον λόγο βλέπουμε τον Σαρπηδόνα βασιλιά της Λυκίας και τον Ραδάμανθυ να κατέχει τα νησιά και τα μικρασιατικά παράλια.
Οι εκτός Κρήτης κτήσεις του Σαρπηδόνα και του Ραδάμανθυ χρονολογούνται πριν από την καταστροφή του 1500π.Χ,όταν η Κρήτη ήταν κυρίαρχος στην Θάλασσα. Την εποχή αυτήν η Κρήτη είχε μια συμπολιτειακή αρχή που περιελάμβανε –όπως λένε οι ειδικοί- τα τρία γνωστά βασίλεια, Κνωσό, Φαιστό, Μάλια. Τελικά όμως μήπως δεν ήταν 3 αλλά 10, ένα για κάθε Κουρήτη, ένα για κάθε Άτλαντα βασιλιά.
Κουρήτες ίσον Άτλαντες και όπως λέει ο Πλάτωνας οι Άτλαντες εμφανίζονται σαν βασιλιάδες και άλλοτε σαν πρίγκιπες. Μια ομοσπονδία λοιπόν πριγκίπων, αυτόνομων και ανεξάρτητων αλλά με κάποια είδους συγγένειας μεταξύ των όπως αναφέρει πολλές φορές ο Διόδωρος.
Στο πλατωνικό κείμενο διαβάζουμε για τους νόμους που υπήρχαν ανάμεσα στους βασιλιάδες και τα δικαιώματα που είχε ο ένας για τον άλλο. …..ποτέ δεν έκαναν πόλεμο ο ένας εναντίον του άλλου….ότι θα βοηθούσαν όλοι αν κάποιος προσπαθούσε να ανατρέχει μια βασιλική οικογένεια, αν δεν είχε την συγκατάθεση περισσότερων από τους μισούς βασιλιάδες …
Αν η πρωτόγονη αυτή κοινοβουλευτική δημοκρατία λειτουργούσε και στην Κρήτη, θα δικαιολογούσε άριστα και την παντελή απουσία οχυρωματικών έργων σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Μινωικής Κρήτης. Μινωικός πολιτισμός .
Μήπως όλα αυτά μας σπρώχνουν να συσχετίσουμε λίγο πολύ τους Άτλαντες με τους Κρήτες την Ατλαντίδα με την Κρήτη;

Βιβλιογραφία : ΚΡΗΤΗ -ΧΑΜΕΝΗ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ M. de Grece, Marinatos Sp., Hirmer M.: "Kreta, Thera und das Mykenische Hellas", München 1973

ΤΑΛΩΣ

Το όνομα Τάλως αποδίδεται τόσο σε ανθρώπινο ον, όσο και σε μια μηχανική κατασκευή, η οποία σύμφωνα με τα στοιχεία του μύθου θα πρέπει να ήταν και το πρώτο ρομπότ της ανθρωπότητας.
Σαν υπαρκτό πρόσωπο, ο Τάλως, θεωρείται γιος της Πολυκάστης αδελφής του Δαιδάλου (του γνωστού μας), κατά άλλους αδελφός του Ροδάμανθυ και τρίτος αδελφός του Μίνωα. Η μυθολογία λέει ότι ο Δίας, έκλεψε την όμορφη κόρη του Αγήνορα από την Τύρο ή τη Σιδώνα, αφού την ξεγέλασε μεταμφιεσμένος σε ταύρο. Την οδήγησε στο νυφικό κρεβάτι κάτω από τη σκιά ενός πλάτανου της Γόρτυνας. Μετά της προσέφερε τρία δώρα, ένα σκύλο που ποτέ δεν του ξέφυγε τίποτα, μια φαρέτρα με αλάνθαστα βέλη και ένα χάλκινο γίγαντα, τον προστάτη της Κρήτης Τάλω. Μεταγενέστερα ο Ι. Κακριδής, βασιζόμενος στο ότι ο Ησύχιος γράφει πως ταλώς σήμαινε ήλιος, ενώ Ταλαιός είναι το όνομα του Δία στην Κρήτη και με βάση και άλλα στοιχεία, εκφράζει την άποψη ότι ήταν ηλιακή θεότητα που αργότερα μεταπλάστηκε σε ήρωα.
Σαν μηχανικό, τεχνικό πλάσμα, οφείλει την ύπαρξη του είτε στον Δαίδαλο είτε στον Ήφαιστο. Επικρατέστερη είναι η άποψη που θέλει τον Τάλω κατασκευασμένο από τον Ήφαιστο κατά εντολή του Δία, ο οποίος τον χάρισε μετά στον Μίνωα για να φυλάει την Κρήτη.
Ήταν κατασκευασμένος από μπρούντζο και διέθετε μια και μοναδική φλέβα, ή οποία ξεκινούσε από τον λαιμό και κατέληγε στον αστράγαλο του, όπου ένα χάλκινο καρφί ή βίδα έκλεινε την έξοδο της. Μέσα στην φλέβα του Τάλω κυλούσε ο ιχώρ (αίμα αθανάτων), θείο υγρό που του έδινε ζωή. Κύριο έργο του Τάλω ήταν να διατρέχει τις ακτές της Κρήτης τρεις φορές την μέρα, να ρίχνει βράχους στα εχθρικά πλοία, να σκοτώνει τους εισβολείς και επί πλέον να περιφέρεται στο εσωτερικό του νησιού, από χωριό σε χωριό, μεταφέροντας τους νόμους που θεσμοθετούσε ο Μίνωας. Τους εισβολείς, λέει ο μύθος, τους αγκάλιαζε και μετά πυρακτωνόταν και τους κατάκαιε.
Χαρακτηριστικός είναι δυο εκδοχές για τον θάνατος του, όταν από την Κρήτη περνούσαν οι Αργοναύτες επιστρέφοντας από την Κολχίδα, η Μήδεια, που ταξίδευε μαζί τους, μάγεψε με τα λόγια της τον Τάλω, υποσχόμενή του αθανασία, κι έτσι μπόρεσε ο Ιάσονας να του αφαιρέσει το καρφί στη φτέρνα του που έκλεινε τη μια και μοναδική φλέβα που διέτρεχε όλο το κορμί του και περιείχε ιχώρ, θανατώνοντάς τον. Η άλλη εκδοχή λέει ότι ο Ποίας, πατέρας του Φιλοκτήτη, τόξευσε το χάλκινο βέλος του στην φτέρνα του Τάλω και σπάζοντας την βίδα χύνοντας το πολύτιμο ιχώρ, που του έδινε ζωή.
Ιστορικά ο Τάλως εμφανίζεται σε αρκετά νομίσματα της Φαιστού.

ΠΗΓΗ :

Ρόμπερτ Γρέις Ελληνικοί μύθοι Αθήνα 1988
Χρήστος Λάζος Μηχανική και τεχνολογία στην αρχαία Ελλάδα 1993
Κρητική Μυθολογία", Νίκος Ψυλλάκης, σελ.: 136-141