Γράφει ο Γιάννης Ζουρίδης
Στο στρατό υπάρχει μια διαδεδομένη και πετυχημένη τακτική από πλευράς ανωτέρων, προκειμένου να μάθουν κάτι που έχει συμβεί σε μια μονάδα ή εν γένει για να επιβάλλουν την πειθαρχία: η συλλογική τιμωρία. Όταν για παράδειγμα δεν αποκαλύπτει κανείς σε μια μονάδα ποιος διέπραξε ένα παράπτωμα- ή θεωρούμενο ως παράπτωμα - ο διοικητής θα επιβάλλει μια συλλογική στέρηση εξόδου, φυλάκιση κλπ.
Η λογική είναι απλή: αντί να χάνεις χρόνο προσπαθώντας να μάθεις ποιος έκανε τι, μεταφέρεις το κόστος σε όλη τη μονάδα- είτε γνωρίζουν, είτε όχι - ώστε σταδιακά οι υπόλοιποι στρατιώτες να δημιουργήσουν ένα δυσβάστακτο περιβάλλον για τον ένα και να τον αναγκάσουν να αποκαλυφθεί. Επιπρόσθετα δε, έχοντας στο μυαλό τους την προοπτική της συλλογικής τιμωρίας να περιφρουρούν οι ίδιοι την τήρηση των διαταγών στο μέλλον.
Βεβαίως αυτή η τακτική μπορεί να εφαρμοστεί και αν κάποιος απλά αδυνατεί να εκτελέσει τις διαταγές. Ο αδύναμος έτσι μετατρέπεται σε ένοχο, όπως με εκπληκτικό τρόπο έχει περιγράψει ο Stanley Kubrick στο Full Metal Jacket. Πρόκειται για μια βαθιά παιδευτική διαδικασία: ο αδύναμος, ο ανίκανος να εκτελέσει μια εργασία ή αυτός που παραβιάζει μια διαταγή είναι αντίπαλος, επιζήμιος για τους υπολοίπους. Όχι ο ανώτερος που επιβάλλει την ποινή ή που ενδεχομένως εκδίδει μια παράλογη διαταγή.
Ο μηχανισμός αυτομάτων σταθεροποιητών όπως κατ' ευφημισμό αποκαλούνται οι αυτόματες περικοπές μισθών, συντάξεων, δημοσίων επενδύσεων και επιβολής νέων φόρων όποτε δε θα επιτυγχάνονται οι στόχοι του μνημονίου υπηρετεί την ίδια ακριβώς λογική. Η στόχευση δε της διαμόρφωσης αυτής της μνημονιακής φυλακής διαρκείας είναι κυρίως παιδευτική και λιγότερο δημοσιονομική.
Εξηγούμαι: ότι οι δημοσιονομικοί στόχοι όλων των μνημονίων, συμπεριλαμβανομένου και του τελευταίου είναι ανέφικτοι αποτελεί πια κοινό τόπο. Είναι ακριβώς η μη βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους- αυτό στο οποίο ειρήσθω εν παρόδω μπήκε πάτος στο βαρέλι ......
