Ο Γ.Μ. ήταν δάσκαλος αδερφός της μητέρας μου. Στον αλβανικό πόλεμο κρατούσε ημερολόγιο καθημερινά και σχολαστικά. Το 1980 σκέφτηκε να εκτυπώσει βιβλίο τα γραφόμενά του. Αφαίρεσε τα ονόματα συγγενών και φίλων που του έγραφαν γράμματα, εκτύπωσε το μικρό αυτό βιβλιαράκι με δικά του έξοδα και τα έσοδα από την πώληση δώθηκαν εξ ολοκλήρου στο ίδρυμα Αγία Σοφία Αποκορώνου. Υπήρχαν πολλά αντίτυπα και εδώ στη Μητρόπολη μας. Πιστεύω ότι το βιβλίο αυτό θα είναι σε πολλά σπίτια της Κισάμου, σαν ελάχιστο δείγμα αγάπης, εκτίμησης και σεβασμού προς τον Μακαριστό Δεσπότη μιας ΕΙΡΗΝΑΙΟ ΓΑΛΑΝΑΚΗ αδελφικό φίλο από τα σχολικά χρόνια στο Βάμο και σύντεκνo. - (126 σελίδα Βιβλίου)
Στον πρόλογο ο θείος μου αφιερώνει αυτό το πόνημα στην Ιερή μνήμη των παλικαριών που πότισαν με το αίμα τους το τίμιο, τα αφιλόξενα βουνά των Αλβανίας
ΚΗΡΥΞΗ ΠΟΛΕΜΟΥ
28-10-1940.
Η κήρυξη του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου με βρήκε στο 1/θέσιο Δημ. Σχολείο Μάλεμε, που υπηρετούσα. Λαμβάνω τηλεγραφική διαταγή του επιθεωρητή , "να διακόψουμε επ' αόριστο τα μαθήματα και να θέσουμε τα διδακτήρια στη διάθεση των στρατιωτικών Αρχών εαν ζητηθούν.. Εξηγώ στα παιδιά τι συνέβαινε, μεταφέρω το υλικό του σχολείου για μεγαλύτερη ασφάλεια στην παρακείμενη εκκλησία του Αγίου Αντωνίου και διαλύω τους μαθητές.
29-10-40
Φόρεσα το χακί μαζί με άλλους νέους που μαζευτήκαμε στου "Μπαμπαλή το Χάνι (Αγίοι Πάντες τώρα) όπου ήταν το κεντρο κατάταξης, από δυο επαρχίες Αποκορώνου & Σφακίων. Οι νέοι παρατώντας τις εργασίες τους έτρεξαν στη φωνή της πατρίδας. Άντρες, που προχθές μόλις είχαν στεφανωθεί άφηκαν τις συζύγους στην απελπισία και στην απόγνωση για χάρη της πατρίδας. Το αθάνατο του Σωκράτη "Μητρός τε, πατρός τε και των άλλων προγόνων.....αυτόματα εφαρμοζόταν απ' όλους. Κύματα νέων διαρκώς κατέφθαναν, ντυνόταν και υποδεχόταν γνωστούς και φίλους. Νόμιζες πως ήταν κανένα πανηγύρι. Διάφορες παρέες τόχαν κιόλας στρώσει και τα τραγούδια αντηχούσαν στο μικρό χωριό. Πόσα από αυτά δεν πότισαν με το άμα τους το δέντρο της Ελληνικής Ελευθερίας ή δεν έχασαν μέρη του σώματός τους προασπίζοντας την πατρίδα. Ο αναγνώστως σίγουρα έχει υπ' όψην συγκεκριμένες περιπτώσεις
17-11-40
Το βράδυ όλο το 14ο Σύνταγμα Πεζικού και η 5η μοίρα Ορειβατικού πυροβολικού μπήκαμε σε εννιά (9) πλοία από το λιμανι της Σούδας
ΟΔΟΙΠΟΡΙΕΣ
20-11-40
Την αυγή φύγαμε από το Φιλώτα, περάσαμε από το χωριό Ολυμπιάδα και φτάσαμε στο Παλαιοχώρι. Η πορεία κουραστική ...Υπομένουμε όμως την κούραση, γιατί συναισθανόμαστε ότι κάνουμε το καθήκον μας. Με τη σκέψη αυτή ο κόπος μετριάζεται, η λύπη εξαφανίζεται, χαρά και ελπίδα μας πλημμυρίζει. Μια ινδική παροιμία λέει: Κοιμήθηκα ονειρεύτηκα ότι η ζωή είναι χαρά. ξύπνησα και είδα ότι η ζωή είναι σκληρό καθήκον, Έκαμα το καθήκον μου και βεβαιώθηκα ότι η ζωή είναι χαρά. Με ευχαριστούσε ο καθαρός αέρας που αναπνέει το πρωί. Σε αναζωογονεί.
30-14 46
Βροχή. Ενώ μέχρι τώρα μπορούσαμε να καθίσουμε λίγο στο καφενεία ν' ακούσουμε καμία είδηση από το ραδιόφωνο, σήμερα ο συνταγματάρχης μας κ. Κόντης μας το απαγόρευσε. Μας κυνηγά των παιδονόμος
1-12-4
Χιονίζει. Κρύο δυνατό φοβούμαι τους ρευματισμούς. Όλος ο κόσμος κάτασπρος. Τι να γίνεται στην Κρήτη, κάθε βράδυ την ονειρεύομαι
6-12-40
Πήγα στην εκκλησία. Δεν κατάλαβα όμως πολλά από όσα έλεγε ο παπάς. Μιλούσε παραφθαρμένα τα ελληνικά. Το απόγευμα ξεκινήσαμε και 9,30 το βράδυ φτάσαμε στον Κλεισούρα της Φλώρινας
16-12-40
Έχω μεγάλη χαρά. Η πείνα, το κρύο και οι άλλες κακουχίες έφυγαν από πάνω μου. Γιατί έλαβα γράμμα από τη Χρυσή και τη Μαρία (δασκάλες) Μου έδωσαν θάρρος. Πάντα είχα πατριωτισμό και ευσέβεια. Φεύγοντας απ' την Κρήτη η ευσέβειά μου μεγάλωσε. Πήγα 3 φορές στην εκκλησία και συναισθάνομαι ότι οι Θεία Χάρη με τονώνει. Είναι ο Θεός το καλύτερο στήριγμα για έναν που κινδυνεύει. Μ αυτά το πνεύμα μου γράφουν. Αλήθεια η Μεγαλόχαρη μας σώνει, από κάθε κακό "Την πάσαν ελπίδα μου εισ Σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξον με υπό την σκέπη Σου"
28-10-1940.
Η κήρυξη του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου με βρήκε στο 1/θέσιο Δημ. Σχολείο Μάλεμε, που υπηρετούσα. Λαμβάνω τηλεγραφική διαταγή του επιθεωρητή , "να διακόψουμε επ' αόριστο τα μαθήματα και να θέσουμε τα διδακτήρια στη διάθεση των στρατιωτικών Αρχών εαν ζητηθούν.. Εξηγώ στα παιδιά τι συνέβαινε, μεταφέρω το υλικό του σχολείου για μεγαλύτερη ασφάλεια στην παρακείμενη εκκλησία του Αγίου Αντωνίου και διαλύω τους μαθητές.
29-10-40
Φόρεσα το χακί μαζί με άλλους νέους που μαζευτήκαμε στου "Μπαμπαλή το Χάνι (Αγίοι Πάντες τώρα) όπου ήταν το κεντρο κατάταξης, από δυο επαρχίες Αποκορώνου & Σφακίων. Οι νέοι παρατώντας τις εργασίες τους έτρεξαν στη φωνή της πατρίδας. Άντρες, που προχθές μόλις είχαν στεφανωθεί άφηκαν τις συζύγους στην απελπισία και στην απόγνωση για χάρη της πατρίδας. Το αθάνατο του Σωκράτη "Μητρός τε, πατρός τε και των άλλων προγόνων.....αυτόματα εφαρμοζόταν απ' όλους. Κύματα νέων διαρκώς κατέφθαναν, ντυνόταν και υποδεχόταν γνωστούς και φίλους. Νόμιζες πως ήταν κανένα πανηγύρι. Διάφορες παρέες τόχαν κιόλας στρώσει και τα τραγούδια αντηχούσαν στο μικρό χωριό. Πόσα από αυτά δεν πότισαν με το άμα τους το δέντρο της Ελληνικής Ελευθερίας ή δεν έχασαν μέρη του σώματός τους προασπίζοντας την πατρίδα. Ο αναγνώστως σίγουρα έχει υπ' όψην συγκεκριμένες περιπτώσεις
17-11-40
Το βράδυ όλο το 14ο Σύνταγμα Πεζικού και η 5η μοίρα Ορειβατικού πυροβολικού μπήκαμε σε εννιά (9) πλοία από το λιμανι της Σούδας
ΟΔΟΙΠΟΡΙΕΣ
20-11-40
Την αυγή φύγαμε από το Φιλώτα, περάσαμε από το χωριό Ολυμπιάδα και φτάσαμε στο Παλαιοχώρι. Η πορεία κουραστική ...Υπομένουμε όμως την κούραση, γιατί συναισθανόμαστε ότι κάνουμε το καθήκον μας. Με τη σκέψη αυτή ο κόπος μετριάζεται, η λύπη εξαφανίζεται, χαρά και ελπίδα μας πλημμυρίζει. Μια ινδική παροιμία λέει: Κοιμήθηκα ονειρεύτηκα ότι η ζωή είναι χαρά. ξύπνησα και είδα ότι η ζωή είναι σκληρό καθήκον, Έκαμα το καθήκον μου και βεβαιώθηκα ότι η ζωή είναι χαρά. Με ευχαριστούσε ο καθαρός αέρας που αναπνέει το πρωί. Σε αναζωογονεί.
30-14 46
Βροχή. Ενώ μέχρι τώρα μπορούσαμε να καθίσουμε λίγο στο καφενεία ν' ακούσουμε καμία είδηση από το ραδιόφωνο, σήμερα ο συνταγματάρχης μας κ. Κόντης μας το απαγόρευσε. Μας κυνηγά των παιδονόμος
1-12-4
Χιονίζει. Κρύο δυνατό φοβούμαι τους ρευματισμούς. Όλος ο κόσμος κάτασπρος. Τι να γίνεται στην Κρήτη, κάθε βράδυ την ονειρεύομαι
6-12-40
Πήγα στην εκκλησία. Δεν κατάλαβα όμως πολλά από όσα έλεγε ο παπάς. Μιλούσε παραφθαρμένα τα ελληνικά. Το απόγευμα ξεκινήσαμε και 9,30 το βράδυ φτάσαμε στον Κλεισούρα της Φλώρινας
16-12-40
Έχω μεγάλη χαρά. Η πείνα, το κρύο και οι άλλες κακουχίες έφυγαν από πάνω μου. Γιατί έλαβα γράμμα από τη Χρυσή και τη Μαρία (δασκάλες) Μου έδωσαν θάρρος. Πάντα είχα πατριωτισμό και ευσέβεια. Φεύγοντας απ' την Κρήτη η ευσέβειά μου μεγάλωσε. Πήγα 3 φορές στην εκκλησία και συναισθάνομαι ότι οι Θεία Χάρη με τονώνει. Είναι ο Θεός το καλύτερο στήριγμα για έναν που κινδυνεύει. Μ αυτά το πνεύμα μου γράφουν. Αλήθεια η Μεγαλόχαρη μας σώνει, από κάθε κακό "Την πάσαν ελπίδα μου εισ Σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξον με υπό την σκέπη Σου"
ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ
26-1-41
Χθες ξεκινήσαμε μόλις βράδιαζε και ύστερα από πορεία 6 χλμ. περίπου σταθμεύσαμε στην ίδια κοιλάδα του Αίνου. Η πορεία μικρή γιατί είχε καταστραφεί μια γέφυρα και δεν μπορούσαμε να περάσουμε. Το βράδυ ξεκινούμε προς τα δυτικά Ποιο πέρα πέσαμε είναι μέρος γεμάτο λάσπες, που παρά λίγο να μας βγάλουν από και πόδια τις αρβύλες, αν και καλοδεμένες
Ένα άλογο φορτωμένο γαλέτες βουλιάζει στη λάσπη. Είναι αδύνατο να κινηθεί Ξεφυτρώνουν τις γαλέτες, τις παίρνουν στην πλάτη τους και αφήνουν το δυστυχισμένο άλογο. Βαδίζουμε όλη τη νύχτα. Ξημερώματα φθάσαμε κοντά στην Κλεισούρα. Ήταν η τέταρτη μεγάλη πορεία περί τα 25 Χιλ. με καθυστερήσεις λόγω λάσπης και σπασμένης γέφυρας. Φτάσαμε στο μέτωπο.
Τ' αστεία τέλειωσαν. Κάθε στιγμή η ζωή και κρέμεται από μια κλωστή. Ακούμε το πυροβολικό που χαλά τον κόσμο. Μας αποκάλυψαν τ' αεροπλάνα και πετούν από πάνω μας ρίχνονται βόμβες που σκούσαν στη γη και έπειτα αναπηδούσε ένας σκοτεινός δαίμονας, ο καπνός, Φάγαμε βιαστικά το έπειτα ξάπλωσα σε μια γωνιά αναμένοντας το μοιραίο
23-1-41
Την αυγή ξεκινούμε για το μέτωπο. Βαδίζουμε σχεδόν όλη μέρα, Ανεβήκαμε σε μια απότομη βουνοκορφή. Τ' αεροπλάνα από πάνω μας. Ο ανήφορος κουραστικός και η πείνα απερίγραπτη. Τσαντηρώσαμε
19-1-41
Οβίδες και όλμοι σφυρίζουν γύρω μας Ήταν πυκνή ομίχλη ύψωμα 1920. Πατούμε διαρκώς χιόνι. Το κρύο και η πείνα μας έχει εξαντλήσει. Διψούμε τρώμε χιόνι
Ήρθαμε σε επαφή με τον εχθρό. Οι σφαίρες σφυρίζουν γύρω μας. Ο προμηθευτής Γεωργ. Μπουντουράκης δεν πρόλαβε να καλυφθεί και ξαπλώνει φαρδύς πλατύς γύρω στα 10 μέτρα πιο πίσω από τον οπλοπολυβολητή. Φωνάζει να του πάμε το γυλιό του σκοτωμένου. Ο διμοιρίτης της διπλανής διμοιρίας Μιχάλης Mποτωνάκης (καθηγητής και μετέπειτα επιθεωρητής Μ.Ε.) πετά στο δικό μας διμοιρίτη Γεωρ. Παπαδάκη, την υβριστική φράση: "Γιώργη δεν έχεις άντρες." Αυτή η φράση με πλήγωσε περισσότερα παρά αν ήταν σφαίρα. Αφήνω το τουφέκι μου πίσω από το βράχο, που είχα καλυφθεί και έρποντας στο φίδι πηγαίνω στον σκοτωμένο Μπουντουράκη, τραβώ το σακίδιο, το βράζω από τους ώμους του και έρποντας πάλι το πάω στον οπλοπολυβολητή μας. Οι σφαίρες γύρω μου σαν μέλισσες. Καμιά δε με βρήκε. Το Αγιοκωνσταντινάτο που κρατούσα μ' έσωσε. Μεγάλη η χάρη της Παναγίας της θείας Δύναμης.
Ο λοχαγός μας Ανδρέας Τζανουδάκης για να μας ενθαρρύνει προχωρούσε όρθια κρατώντας το πιστόλι του, αλλά η σφαίρα τον βρήκε στην καρδιά τον έθεσε εκτός μάχης - Ήταν αληθινό παλικάρι
30-1-41
Μείναμε εδώ. Ανάψαμε φωτιά. Το πρωί παραταχτήκαμε για μάχη σαν εφεδρεία του 11 λόχου. Οι Ιταλοί ήταν στην κορφή του βουνού. Από εκεί πολεμούσαν. πλεονεκτική η θέση τους Αμέσως τραβήξαμε πάνω του ένα μέρος πολύ δύσβατο. Με το υποκόπανο του οπλου κάναμε σκαλοπάτια στο χιόνι κα ανεβαίναμε. Σφαίρες περνούσαν γύρω μας. Μια χειροβομβίδα έπεσε στη ράχη (ανεβαίναμε έρποντας) που Εμμ. Πετράκη από των Ασή Γωνιά τον άφησε στον τόπο. Ήταν δίπλα μου αληθινό παλικάρι και λεβέντης. Πέταξαν και σε μένα χειροβομβίδα. Την είδα και κατρακύλησα. Κόλλησα το κεφάλι μου μέσα στο χιόνι. Την σταμάτησε το κράνος έσκασε και με τραυμάτισε στο σβερκо όχι σοβαρά. Ο Ανδρέας Σαμαρειτάκης από την Νίμπρο έτρεξε να με βοηθήσει, μα δεν χρειαζόταν Κάποια στιγμή βλέπω μπροστά μια μια ομάδα δικούς μας να τρέχουν προς τα χαρακώματα. Τι είχε συμβεί; Ύψωσαν οι Ιταλοί λευκά μαντήλια ότι παραδίδονται. Έτρεξαν οι δικοί μας ακάλυπτοι και τους θέρισαν με το οπλοπολυβόλο. Αυτή η ατιμία μας έκαμε θηρία Χασαμε του Πέτρο Πολέντα απ' τ' Ασκύφου. Δεν πιστεύαμε πια σε τίποτα. Μπροστά μου βλεπω ένα άσπρο μαντήλι στο στόμιο ενός όπλου. Πλησιάζω με προφύλαξη και βλέπει δυο Ιταλίας πεσμένους μπρούμυτα ο ένας πάνω στον άλλο. Ζητούν οίκτο. Όμως με δύο σφαίρες τους έστειλα στον άλλο κόσμο... Ντρέπομαι και φοβούμαι το Θεό για την πράξη μου. Λυπούμαι τους δικούς τους. Μα τι το θέλεις; Ο πόλεμος σε κάνει θηρία. Κατάρα στον πόλεμο! Την ίδια μέρα σε άλλο σημείο της μάχης μια σφαίρα βρίσκει στο πρόσωπο τον διπλανό μου Γιώργο Δουρουντάκη από την Χώρα Σφακίων πέφτει ανάσκελα και το αίμα πετιέται σαν πίδακας σε μεγάλη απόσταση. Στην μάχη αυτή σκοτώθηκε και ο Μανούσος Βολουδακης από το Βουβά. Και ήταν ο μόνος αδελφός ανάμεσα σε 6 αδερφές. Ο Αλκιβιάδη Μπακατσάκης από το Βάμο με το ωραίο μουστάκι του άφηκε και αυτός εκεί την τελευταία του πνοή. Ο ξάδερφός μου Μιχάλης Μανταδάκης απ' τα Ασφένδου θεωρούσε ντροπή να είναι τραυματιοφορέας και όχι μάχιμος, γι' αυτό και μετατάχτηκε στον 9ο λόγο. Με ριπή οπλοπολυβόλου στην κοιλιά, πότισε και αυτός με το αίμα του τα βουνά της Αλβανίας. Και ο Μιχάλης Γιαννάκης από τον Καλλικράτη ο τόσοι άλλοι γνωστοί και άγνωστοι που δε θυμούμαι άφησαν των τελευταία τους πνοή. Χύθηκε πολύ αίμα, αλλά πετύχαμε ένα σπουδαίο σκοπό. Ένα από τα σπουδαιότερα οχυρά των Ιταλών έπεσε στα χέρια μας χάρις στο γενναιότητα του που 9ου 10ου και 11ου λόχου του 3ου Τάγματος 14ου Συντάγματος Πεζικού.
Το βουνό "Τρεμπεσίνα" που έχει μεγάλη στρατηγικής σημασίας είναι στα χέρια μας τώρα.....
23-1-41
Την αυγή ξεκινούμε για το μέτωπο. Βαδίζουμε σχεδόν όλη μέρα, Ανεβήκαμε σε μια απότομη βουνοκορφή. Τ' αεροπλάνα από πάνω μας. Ο ανήφορος κουραστικός και η πείνα απερίγραπτη. Τσαντηρώσαμε
19-1-41
Οβίδες και όλμοι σφυρίζουν γύρω μας Ήταν πυκνή ομίχλη ύψωμα 1920. Πατούμε διαρκώς χιόνι. Το κρύο και η πείνα μας έχει εξαντλήσει. Διψούμε τρώμε χιόνι
Ήρθαμε σε επαφή με τον εχθρό. Οι σφαίρες σφυρίζουν γύρω μας. Ο προμηθευτής Γεωργ. Μπουντουράκης δεν πρόλαβε να καλυφθεί και ξαπλώνει φαρδύς πλατύς γύρω στα 10 μέτρα πιο πίσω από τον οπλοπολυβολητή. Φωνάζει να του πάμε το γυλιό του σκοτωμένου. Ο διμοιρίτης της διπλανής διμοιρίας Μιχάλης Mποτωνάκης (καθηγητής και μετέπειτα επιθεωρητής Μ.Ε.) πετά στο δικό μας διμοιρίτη Γεωρ. Παπαδάκη, την υβριστική φράση: "Γιώργη δεν έχεις άντρες." Αυτή η φράση με πλήγωσε περισσότερα παρά αν ήταν σφαίρα. Αφήνω το τουφέκι μου πίσω από το βράχο, που είχα καλυφθεί και έρποντας στο φίδι πηγαίνω στον σκοτωμένο Μπουντουράκη, τραβώ το σακίδιο, το βράζω από τους ώμους του και έρποντας πάλι το πάω στον οπλοπολυβολητή μας. Οι σφαίρες γύρω μου σαν μέλισσες. Καμιά δε με βρήκε. Το Αγιοκωνσταντινάτο που κρατούσα μ' έσωσε. Μεγάλη η χάρη της Παναγίας της θείας Δύναμης.
Ο λοχαγός μας Ανδρέας Τζανουδάκης για να μας ενθαρρύνει προχωρούσε όρθια κρατώντας το πιστόλι του, αλλά η σφαίρα τον βρήκε στην καρδιά τον έθεσε εκτός μάχης - Ήταν αληθινό παλικάρι
30-1-41
Μείναμε εδώ. Ανάψαμε φωτιά. Το πρωί παραταχτήκαμε για μάχη σαν εφεδρεία του 11 λόχου. Οι Ιταλοί ήταν στην κορφή του βουνού. Από εκεί πολεμούσαν. πλεονεκτική η θέση τους Αμέσως τραβήξαμε πάνω του ένα μέρος πολύ δύσβατο. Με το υποκόπανο του οπλου κάναμε σκαλοπάτια στο χιόνι κα ανεβαίναμε. Σφαίρες περνούσαν γύρω μας. Μια χειροβομβίδα έπεσε στη ράχη (ανεβαίναμε έρποντας) που Εμμ. Πετράκη από των Ασή Γωνιά τον άφησε στον τόπο. Ήταν δίπλα μου αληθινό παλικάρι και λεβέντης. Πέταξαν και σε μένα χειροβομβίδα. Την είδα και κατρακύλησα. Κόλλησα το κεφάλι μου μέσα στο χιόνι. Την σταμάτησε το κράνος έσκασε και με τραυμάτισε στο σβερκо όχι σοβαρά. Ο Ανδρέας Σαμαρειτάκης από την Νίμπρο έτρεξε να με βοηθήσει, μα δεν χρειαζόταν Κάποια στιγμή βλέπω μπροστά μια μια ομάδα δικούς μας να τρέχουν προς τα χαρακώματα. Τι είχε συμβεί; Ύψωσαν οι Ιταλοί λευκά μαντήλια ότι παραδίδονται. Έτρεξαν οι δικοί μας ακάλυπτοι και τους θέρισαν με το οπλοπολυβόλο. Αυτή η ατιμία μας έκαμε θηρία Χασαμε του Πέτρο Πολέντα απ' τ' Ασκύφου. Δεν πιστεύαμε πια σε τίποτα. Μπροστά μου βλεπω ένα άσπρο μαντήλι στο στόμιο ενός όπλου. Πλησιάζω με προφύλαξη και βλέπει δυο Ιταλίας πεσμένους μπρούμυτα ο ένας πάνω στον άλλο. Ζητούν οίκτο. Όμως με δύο σφαίρες τους έστειλα στον άλλο κόσμο... Ντρέπομαι και φοβούμαι το Θεό για την πράξη μου. Λυπούμαι τους δικούς τους. Μα τι το θέλεις; Ο πόλεμος σε κάνει θηρία. Κατάρα στον πόλεμο! Την ίδια μέρα σε άλλο σημείο της μάχης μια σφαίρα βρίσκει στο πρόσωπο τον διπλανό μου Γιώργο Δουρουντάκη από την Χώρα Σφακίων πέφτει ανάσκελα και το αίμα πετιέται σαν πίδακας σε μεγάλη απόσταση. Στην μάχη αυτή σκοτώθηκε και ο Μανούσος Βολουδακης από το Βουβά. Και ήταν ο μόνος αδελφός ανάμεσα σε 6 αδερφές. Ο Αλκιβιάδη Μπακατσάκης από το Βάμο με το ωραίο μουστάκι του άφηκε και αυτός εκεί την τελευταία του πνοή. Ο ξάδερφός μου Μιχάλης Μανταδάκης απ' τα Ασφένδου θεωρούσε ντροπή να είναι τραυματιοφορέας και όχι μάχιμος, γι' αυτό και μετατάχτηκε στον 9ο λόγο. Με ριπή οπλοπολυβόλου στην κοιλιά, πότισε και αυτός με το αίμα του τα βουνά της Αλβανίας. Και ο Μιχάλης Γιαννάκης από τον Καλλικράτη ο τόσοι άλλοι γνωστοί και άγνωστοι που δε θυμούμαι άφησαν των τελευταία τους πνοή. Χύθηκε πολύ αίμα, αλλά πετύχαμε ένα σπουδαίο σκοπό. Ένα από τα σπουδαιότερα οχυρά των Ιταλών έπεσε στα χέρια μας χάρις στο γενναιότητα του που 9ου 10ου και 11ου λόχου του 3ου Τάγματος 14ου Συντάγματος Πεζικού.
Το βουνό "Τρεμπεσίνα" που έχει μεγάλη στρατηγικής σημασίας είναι στα χέρια μας τώρα.....
Ας ευχηθούμε και ας προσευχηθούμε να μην ξαναζήσει η πατρίδα μας και τα παιδιά μας παρόμοιες εποχές πολέμου. Όλοι οφείλουμε ν' αγωνιζόμαστε για παγκόσμια ειρήνη, μακριά από φανατισμούς ρατσιστικούς, εθνικούς, θρησκευτικούς.
Η ζωή είναι μικρή και είναι ωραία. Η αγάπη του ανθρώπου για το καλό, για τη ζωή για την ειρήνη, δεν ξεριζώνεται από την ψυχή. Ο αγώνας δυναμώνει και οι φωνές ταξιδεύουν προς τον ουρανό ενώνονται σ' ένα τραγούδι Ειρήνης, μια προσευχή για σύνεση και αγάπη. "Μα κι αν μας, λένε ρομαντικούς και γέννημα και θρέμμα, ψηλά γροθιές ενώνουμε να μην χυθεί άλλο αίμα".
Η Ελλάδα με τα μεγάλα ΟΧΙ μεγαλούργησε
Βιργινία Κατάκη
Η ζωή είναι μικρή και είναι ωραία. Η αγάπη του ανθρώπου για το καλό, για τη ζωή για την ειρήνη, δεν ξεριζώνεται από την ψυχή. Ο αγώνας δυναμώνει και οι φωνές ταξιδεύουν προς τον ουρανό ενώνονται σ' ένα τραγούδι Ειρήνης, μια προσευχή για σύνεση και αγάπη. "Μα κι αν μας, λένε ρομαντικούς και γέννημα και θρέμμα, ψηλά γροθιές ενώνουμε να μην χυθεί άλλο αίμα".
Η Ελλάδα με τα μεγάλα ΟΧΙ μεγαλούργησε
Βιργινία Κατάκη
