ΔΥΟ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΤΣΕΠΑΠΑΔΑΚΗ

Ο θείος Αντρουλής Ιστορία 2η από το βιβλίο του Ανδρέα Τσεπαπαδάκη "Γοργονούσηδες και Κλωθονούσηδες".

Ο Αντρουλής ήταν ένας φιλήσυχος αγρότης, σε ένα μικρό χωρίο της Κισσάμου. Ήταν φιλόξενος και άτομο της καλής παρέας για κρασοκατάνυξη ή ρακοκατάνυξη. Ο Αντρουλής με την σύζυγο του την Αργυρώ ζούσαν στο χωριό τους σε ένα όμορφο σπίτι, με μεγάλη αυλή και κήπο. Η αυλή του είχε μια πολύ καλά περιποιημένη κρεβατίνα (κληματαριά), από την οποία ο Ανδρουλής έτρωγε ωραιότατα επιτραπέζια σταφύλια. Είχε μια τεράστια μουριά με μαύρα μούρα, από την  οποία έβγαζε μουρνόρακο, αλλά έτρωγε και μούρα. Είχε μια συκιά που έβγαζε τόσα πολλά σύκα που το περίσσευμα το έφτιαχνε συκοπιταρίδες, ξερά σύκα με σουσάμι και καρύδι ή αμύγδαλο για τον χειμώνα. Είχε δυο λεμονιές δίφορες, για τα λεμόνια που είχαν ανάγκη στο σπίτι. Η κυρά Αργυρώ έφτιαχνε και μαρμελάδα από αυτά, όταν είχαν πολλά για να μην χαλάσουν. Είχε ακόμα μια μεγάλη δεσπολιά (μουσμουλιά), που την άνοιξη χόρταινε να τρώει τους καρπούς της, στα κλεφτά από την Αργυρώ που όλο του φώναζε όταν τον έπιανε επ’ αυτοφώρω κοντά της. Είχε επίσης κυδωνιές, βερικοκιές, τζανεριές από τις οποίες έκανε μαρμελάδες και γλυκά η Αργυρώ. Ο Αντρουλής είχε όλα τα καλούδια στην αυλή του, εκτός των περιβολιών που είχε πορτοκαλιές, λεμονιές, μανταρινιές, καρυδιές, αμυγδαλιές, απιδιές (αχλαδιές) και άλλα πολλά. 
Εκτός των δένδρων, είχε και πολλά ζώα για κρέας και τυροκομικά όπως τρείς αίγες  και τρεις προβατίνες, πολλές κότες και κοκόρια, αρκετές πάπιες, μερικές χήνες (αυτές τις είχε ειδικά για τους κλέφτες) και τέλος παραπολλά κουνέλια. Για εργασίες ....

ΔΥΟ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΤΣΕΠΑΠΑΔΑΚΗ

Ριζικάρης και δοξαρόμυαλος (Τυχερός και κοφτερό μυαλό)  Ιστορία 1η από το βιβλίο του Ανδρέα Τσεπαπαδάκη "Γοργονούσηδες και Κλωθονούσηδες"

    Σε ένα μικρό ημιορεινό χωρίο της Κισάμου, ζούσε η οικογένεια του Νικολή και της Αικατερίνης, με τα δέκα παιδιά τους. Ο Νικολής ήταν σαμαράς στο πολύ κοντινό παραθαλάσσιο κεφαλοχώρι, με λιμανάκι που εξυπηρετούσε όλη την περιοχή. Έτσι ο Σαμαρονικολής είχε δυο σπίτια, ένα στο χωριό που ήταν η περιουσία με τα λιόφυτα, τα περβόλια και τους κήπους κι ένα στο παραθαλάσσιο χωριό, που ήταν το σαμαράδικο. Η απόσταση ήταν πολύ μικρή σε πεζοπορία, μικρότερη των τριάντα λεπτών. Ο Νικολής ήταν ο μοναδικός σαμαράς στην περιοχή και τα παιδιά του όλα είχαν το παρατσούκλι, “τα σαμαράκια”. Το μικρότερο αγόρι από τα τέσσερα που είχε, ήταν το Γιαννάκη. Ένα παιδί το οποίο από τους πρώτους μήνες της ζωής του, έκανε την ζωή τους διαφορετική, την έκανε πολυτάραχη!
Η Αικατερίνη σαν το μικρότερο αγόρι, του είχε ήδη μια ιδιαίτερη αδυναμία. Το Γιαννάκη μόλις εννέα μηνών, το έπαιρναν μαζί τους στις εργασίες στην εξοχή. Ήταν εποχή όπου μάζευαν τις ελιές και όλη η οικογένεια ήταν στο λιόφυτο. Το κάθε μέλος της οικογένειας με την δύναμη που μπορούσε, πρόσφερε στο μάζεμα του καρπού της ελιάς. Το Γιαννάκη συμμετείχε και αυτό στο μάζεμα με την παρέα του, τα γέλια του και τα κλάματά του. Μια μέρα ενώ όλοι ήταν απασχολημένοι με το μάζεμα της ελιάς, δεν πρόσεξαν το κλωθονούσικο Γιαννάκη, που μπουσουλώντας πήγε στην διπλανή ρίζα ελιάς. Το πρόβλημα δεν ήταν ότι πήγε στην διπλανή ελιά, αλλά ότι έφαγε όλους σχεδόν τους αμανίτες (μανιτάρια) που υπήρχαν στην ρίζα της. Δυστυχώς όμως εκτός από τους φαγώσιμους, έφαγε και τους δηλητηριώδης. Η αδελφή του η Μαρία, αρκετά μεγαλύτερη του που τον είχε έγνοια, πήγε κάποια στιγμή........